Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Saturday Night Fever

Με τον απόηχο του Πάσχα και τις αναμνήσεις των φωτογραφιών να περνάνε από μπροστά μου συνεχώς, απολάμβάνω τον Σαββατοβραδυνό μου πυρετό.



38και κάτι χτες, αλλά λιγότερο σήμερα.
Εχω πήξει, το σώμα μου πονάει ολόκληρο και ανυπομονώ πότε θα μπορώ να τρέξω.

Βαριέμαι τόσο πολύ, που πήρα ένα κιλό φρέσκα μανιτάρια, τα έκοψα φέτες, τα ξέρανα στον φούρνο μαζί με καπνιστό μπέικον και λίγο αλάτι, έχω ξεπαγώσει ήδη φύλλο χωριάτικο  και μαζί με μερικά αυγά και λίγο τυρί, ετοιμάζω τη μανιταρόπιτα της εβδομάδας.

Μανιτάρια φρέσκα με καπνιστό μπέικον.



Επίσης έβαλα το παλιό μου κρασί να γίνει ξύδι, και έκανα τη φορολογική μου δήλωση. Μου λείπει μόνο ένας κωδικός για να την e-καταθέσω.

Πάρε και Πασχαλινές φωτό!

Την προηγούμενη φορά εξείχαν δύο γάτες.

Ομίχλη στον κάμπο στις 6 και τέταρτο το πρωί.

Πρόχειρο λούνα παρκ, στην όχθη της Παμβώτιδας.
Ελπίζω να ανέβει λίγο ο πυρετός, γιατί αλλιώς με βλέπω να σφουγγαρίζω...
(what a lovely way to burn...)

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Katie Noonan - Crazy



Την Αστραλέζα Katie Noonan, την έμαθα προχτές από την βιντεάρα του Νορβηγού Terje Sorgjerd ο οποίος χρησιμοποίησε την διασκευή της του "Crazy" για να ντύσει τη ματιά του.

Εμένα ως γνωστόν μου αρέσουν οι ωραίες εικόνες, οι γλυκές μουσικές, να μαγειρεύω και όταν τρέχω επί 1:13 λεπτά τα 8μιση χιλιόμετρα σε μονοπάτια όπως σήμερα, κάνοντας κι άλλο ρεκοράκι διάρκειας.

Μου το αφιερώνω γιατί μου αρέσει, και γιατί έχω αποτυπωμένα ακόμα στα μάτια μου, τα φώτα της πόλης καθώς έτρεχα.



τι ωραία αίσθηση... 
πως θα μπορούσα να την περιγράψω;


Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Τοιχοπροβολόνε


Να το ξέρεις:

Οταν βάζω τέτοια βίντεα, είναι επειδή βαριέμαι και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω, ούτε να πω.

Θα δεις στα λινκς μου όμως ένα μπλοΝγκ, αυτό του motorcycle boy που λέγεται Λευκός Θόρυβος.
Εκεί θα διαβάσεις το πολύ ενδιαφέρον ποστ του, ειδικά για όσους ψήφισαν από τον καναπέ τους, να συνταχθεί επιτροπή λογιστικού ελέγχου - λέει - για το παράνομο χρέος μας.

Σου προτείνω να το διαβάσεις καθώς με καλύπτει πλήρως ο συνάδελφος εν τροχώ, αλλά και επειδή καλό είναι να έχουμε διάφορες απόψεις υπ' όψιν και συνεχίζω:

Πάραυτα, σήμερα κάναμε ρεκοράκι υπο βροχή και υπο κλίσεις (δύο λέξεις), το οποίο μας βγήκε πολύ χαλαρά και θα έλεγα ότι δεν είχα σταματημό. Φτού μου!

Λάσπη παντού, μουσκίδι μέχρι το κόκκαλο, τα νέα μου Asics έχουν απίστευτο γκριπ, χαμηλά σύννεφα, ολομόναχος με τις χαλκοκουρούνες και χωρίς καν μουσική για να ακούω τη βροχή και το πλατσα πλούτσα.

Τώρα σταματάω γιατί θα καταλήξω να έχω κάτι να πω και δεν το θέλω.

Εσύ δες το βίντεο και θυμήσου να κλείσεις το στόμα σου στο τέλος...



NuFormer - California, USA. August 2010 from NuFormer Projection on Vimeo.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Τελάλης της "επανάστασης"


Ακούστε τον.



και όποιος μπορεί, ας μου πει γιατί είναι μόνος του.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

One Minute Puberty

Εμένα μπορεί να μου παίρνει κάνα τρίωρο για να ξανανιώσω έφηβος όταν χώνομαι με το ποδήλατο στο βουνό, αλλά εσύ μπορείς να τα θυμηθείς όλα σε 1' μόνο.

One Minute Puberty from bitteschön.tv on Vimeo.

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Orlando Santos.

Τίποτα.
Ενα κλιπακι του πορτογάλου Orlando Santos.



ORLANDO SANTOS - " Early in the morning " from André Gaspar on Vimeo.

Σήμερα συνειδητοποίησα, ότι με το τρέξιμο έχω αφήσει και τα μαγειρέματα και τη φωτογραφία...

Οτι βρέξει ας κατεβάσει.

Πάρε κι άλλο ένα να δεις λίγο Λισσαβώνα:


Orelha negra Ft. Orlando Santos - Since you've been gone / A memória from André Gaspar on Vimeo.

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Μοιρολόι.


Σήμερα ανέβασα τον πήχη στο τρέξιμο.
Λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο μακρυά, λίγο πιο δυνατά. 
Βγήκε σχετικά εύκολα.

Είναι ωραίο να έχεις το πλάνο σου - μετρημένο, προσγειωμένο - και να αποδίδει καρπούς σιγά σιγά.
Για να μην πω για τις ενδορφίνες, σεροτονίνες και ντοπαμίνες που παραγονται και ισοσκελίζουν το μεγαλύτερο ποσοστό του στρες που με φορτώνει το γραφείο.

Στη δουλειά από την άλλη, δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν κάτι αποδίδει.
Τουλάχιστον όχι το τελευταίο 10μηνο.
Προσπαθώ πάρα πολύ να το διασκεδάζω, αν και μερικές φορές μου βγαίνει αυθόρμητα.

Κατά τις 6, μου λέει το διευθυντί: "Αύριο θα με αντικαταστήσεις"
και 'γω του απαντάω αυθόρμητα: "Σε τι;"


Είπα να το μαζέψω, αλλά θα το έκανα χειρότερo, οπότε το άφησα έτσι.
Απλά του 'κανα κάτι γρήγορα μαγικά για να αλλάξω θέμα.(αυτό με το κουνέλι και το άλλο με τα κινέζικα πιάτα)

Γύρω μου φάτσες κουρασμένες και απογοητευμένες, φορεμένες σε ανθρώπους έξυπνους και παραγωγικούς (εντάξει όχι όλοι, ούτε καν το 1/5, αλλά το λέω για να παίρνουμε θάρρος) που όμως κινούνται στα όρια των αντοχών και των ανοχών τους, χωρίς όραμα, χωρίς ιδανικά και όσο πάει όλο και με λιγότερο ήθος.
Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, μεροδούλι μεροφάι και να καλύψουμε τον κώλο μας πάσει θυσία.
Κρίμα.


Πάθος καθόλου, και από ότι βλέπω εξαφανίζεται ακόμα και από τους νεαρότερους μαζί με την ενέργεια τους.
Κρίμα ξανά.

Κρίμα την ενέργεια, τα μυαλά, την εμπειρία και την όρεξη που πάνε χαμένα.

Ας προσπαθούμε τουλάχιστον να είμαστε ακέραιοι και με αρχές.



Αν δεν σου άρεσε, δεν ήταν γιατί δεν είναι ωραίο, αλλά γιατί δεν ήταν η ώρα του για 'σένα.