Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Η κατάρα της Φράου Μπλούχερ.


Ο Πίτσος, τέλος.
Καπούτ. Μπι-ελ-αρ. Πως το λένε;
Οι πέρκες και οι μπακαλιάροι μετανάστευσαν στον αθόρυβο και υπερδιαστημικό Ελ-Τζί της μάνας μου, μαζί με τα γάλατα, τα αυγά, τα γιαούρτια, τις καπνιστές μοσχαρίσιες γλώσσες, τα καπνιστά μπέικα, τα σηκώτια, τις μπριζόλες, τα κοτομπούτια για τις σούπες, τα πατεντο-σακουλάκια κατεψ. λαχανικών για τις σούπες, κλπ κλπ.

Επιπλέον, έφτιαξα μία κτηνώδη πίττα - μητέρα όλων των πιττών -  για να μην χαλάσουν τα υλικά, συν το ότι μαγείρεψα και κάτι νιόκι γαμιστερά, που 'χα φτιάξει και θάψει (κάνει και ρίμα) στην κατάψυξη.
(θα μπορούσα να πω "που 'χα ζυμώσει και χώσει στην κατάψυξη" επίσης....)

Χάθηκε ο κόσμος ρπμ, να τρώω από τα ντελίβερι; Οι μπύρες δε χαλάνε...

(ή και "που 'χα ετοιμάσει και πετάξει στην κατάψυξη."  Μπα...)

Eνα καλό νέο πάντως, είναι ότι το σερβις της αντιπροσωπείας απάντησε Κυριακάτικα στο τηλέφωνο και έδωσα βλάβη. Αύριο με καλούν για ραντεβού και όλα βαίνουν καλώς, ελπίζω.

Επί την ευκαρία, ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την συμπαράσταση και να ξέρεις ότι σε λυπήθηκα και δεν έβαλα εξαρχής βίντεο με ψυγεία που ανατινάζονται, πετιούνται από τον 10ο όροφο, τρακάρονται ή πατηκώνονται με βράχους.




Οπότε ναι, θα το επισκευάσω, αν και η 3,5χρονη ανηψιά μου, επιμένει ότι πρέπει να το καθαρίσω. (?!?!)

Το άλλο καλό νέο, είναι ότι ανακάλυψα την αιτία της βλάβης του φίλου μας.
Και εξηγώ:

Κατ' αρχάς το βαφτιστικό του δεν είναι Πίτσος, αλλά Μπος. Γράψε λάθος.
Του ίδιου ομίλου βέβαια, αλλά εμείς θα λέμε ότι έχει γερμανικό αίμα φρέον, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Το ίδιο είναι να λες ότι "όλοι οι πολιτικοί είναι άχρηστοι" με το "οι πολιτικοί που μας κυβερνάνε είναι άχρηστοι";;;
Με το δεύτερο διατηρείς μία ψεύτικη -έστω- ελπίδα, ενώ με το πρώτο καμία!

Συνεχίζω:
Το Σάββατο - μία μέρα πριν τη βλάβη του Πίτσου, είχα πάει στο μανάβη για προμήθειες.
Βασικά, φρούτα ήθελα και κάνα σαλατικό.
Είχε μόνο 2-3 πελάτες, χαιρέτησα την κοπελιά που ήταν στο ταμείο πήρα μια σακούλα και έριξα μέσα ένα τσαμπί παντζάρια. Την άφησα δίπλα στο ταμείο. (μάτσο μήπως; αρμαθιά;)
Πήρα κι ένα πεπονάκι μυρωδάτο, το άφησα δίπλα στην άλλη μου σακούλα.

Είχε μπει ήδη μία γερμανίδα, η γνωστή Φράου Μπλούχερ.
Την έχεις δει παντού. Στα νησιά, στα εργαστήρια πηλού, στα πλανόδια σιάτσου των παραλιών, στις μαρίνες, στις κρεπερί.
Είναι το γνωστό ψηλόλιγνο καλούπι 55άρας με ενσωματωμένο μαύρισμα, κοντά μαλλιά και άθλια μπλούζα με βαθειά λαιμόκοψη για να φαίνεται το διαλυμένο από τον ήλιο δέρμα της.

Φαντάσου προφορά γερμανίδας τουρίστριας που έχει ερωτευτεί έλληνα στη ρόδο το '80 και από τότε μένει μόνιμα στο Φαληράκι μπιτς.

Πλησιάζει το ταμείο, κρατώντας μια χαρτοσακούλα με μερικές ντομάτες.
"Οι τομάτες απο που είναιαιαι;;;"
"Γειά σας. Απο την Κρήτη." (ευγενάστατη και χαμογελαστή η πωλήτρια. 10' (με τόνο))
"Κγήτη?!?!"  πιάνει το κεφάλι της με το ένα χέρι σαν τη Μήδεια όταν σκότωσε τα παιδιά της και συνεχίζει:
"Από που Κγήτη?"

Έχω γυρίσει προς το μέρος της και είναι σαν να βλέπω την Κονιόρδου στην Επίδαυρο.
Οι θεατές έχουν βουρκώσει και ακούμε μαγεμένοι τα νυχτοπούλια στους λόφους γύρω από το αρχαίο θέατρο.



"Από Λασίθι" απαντάει η πωλήτρια (ναι, καλά...)
"Λασίθιιιιι?!?!?!" και ανεβάζει και το άλλο χέρι. "ΑΑΑααααααργκχκχκχ ντόιτσε βέλλε" και κάτι σπαραξικάρδικα γερμανικά, αφήνει τη σακούλα στον πάγκο και πάει ξανά έξω στα καφάσια μυξοκλαίγοντας.

(Η πωλήτρια ανέκφραστη. Σαν οδηγός τρόλλεϋ.)

Θα 'χει φυτοφάρμακα στο Λασίθι σκέφτηκα, αλλά κι αυτή γιατί δεν ψωνίζει από καμιά βιολογική λαϊκή, τουλάχιστον να τα τρώει μεν, αλλά με μέτρο;
Τελος πάντων συνέχισα να χαζεύω τα σαλατικά, τσιμπάω κι ένα κουβαδάκι με μούσμουλα, το πάω κι αυτό δίπλα στα άλλα μου πράματα. ( ή κεσεδάκι; )

Εκείνη τη στιγμή η Φράου Μπλούχερ είχε πλησιάσει με άλλο ένα σακούλι, με κεράσια αυτή τη φορά.
Τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν ξανά.

Καρπός στο μέτωπο και πάμε:
"ΑΑΑααααααργκχκχκχ ντόιτσε βέλλε, μου πήγατε τα πγάματα μου. Που είναι τα πγάματα μου; που ειναι τομάτες μου; ΑΑΑααααααργκχκχκχ..."
"Κυρία μου δεν τα πήρε κανείς, τα αφήνουν οι πελάτες στον πάγκο όπου να 'ναι και μπερδεύονται τα πράματα σας με των άλλων. Δεν σας τα πήρε κανείς, απλά μπερδεύονται."
Με γερμανική χάρη η Φράου Μπλούχερ άφησε την σακούλα της και ξαναβγήκε έξω. Τα SS είχαν στήσει τους χωριανούς στον τοίχο και ήταν έτοιμη να πατήσει την σκανδάλη του πολυβόλου.
Αν μπορούσε θα υπέγραφε εκείνη επι τόπου την οικονομική καταδίκη μας, για να εκδικηθεί που της "μπεγδεύαν τα πγάματα", τα γουγούνια!


Εν τω μεταξύ ο οδηγός ανέκφραστος!
Αφού την κοιτούσα για να ρίξω συνομωτικό βλέμα και δεν κούνησε βλέφαρο.
Ρομπότ μοντέλο 580 - σκέφτηκα και άφησα μια χαρτοσακούλα με μερικές ντομάτες υδροπονικής καλλιεργειας δίπλα στις άλλες μου σακούλες.

Βασικά τις πήρα για πείραμα, γιατί νόμιζα ότι τέτοιες καλλιέργειες έχουν μόνο στο διάστημα.


Στήνομαι λοιπόν μπροστά στην πωλήτρια: "Είμαι έτοιμος!" της λέω.
Τότε μου γελάει και πιάσαμε μία μονόλεπτη κουβέντα ίσα να μου κάνει λογαριασμό. για την καημένη τη Φράου Μπλούχερ.
Για το πόσο δύσκολο είναι για έναν ξένο, να συνηθίσει την γραψαρχιδιά των ελληνων, μπλα μπλα μπλα,  που ακόμα και στον μανάβη καταφέρνουν να τα κάνουν πουτ@ν@ και να μπερδέψουν τα πράματα τους, ξαναμπλα μπλα μπλα.
Συμφώνησα - προφανώς - και συμπλήρωσε πως ακόμα και η ίδια που ο πατέρας της είναι από την Πόλη, όχι μόνο νιώθει την διαφορά στην κουλτούρα, αλλά διαπίστωσε ότι θέλει και κόπο να το συνηθίσεις.

"Θέλει και κόπο να το ζήσεις" συμπλήρωσα, πλήρωσα και έφυγα.
(συνηθίσεις - ζήσεις - συμπλήρωσα - πλήρωσα. διπλή ρίμα - τριπλή αξία λέξης!)

Οταν έφτασα σπίτι και έβαλα τα ψώνια στον Πίτσο, είδα ότι εκτός από τα πατζάρια μου, τα μουσμουλα, το πεπόνι και τις υδροπονικές ντομάτες, είχα και μια χαρτοσακούλα με τομάτες από το Λασίθι, αλλά και μία με κεράσια....

Πολύ πεγίεγο...

Καπγιανού τα πγάματα θα πεγδέφτηκαν μάλλον...

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Ωραίο μου ψυγείο...

ΒΓΑΛΕ ΣΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ 
ΡΕ ΠΙΤΣΟ!!!!!

ΗΜΑΡΤΟΝ ΠΙΑ !!!
ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ
ΜΠΖΖΖΖΖΖΖΓΚΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΓΚΡΡΡ!!!

Υ.Γ. Ξέρω που μένεις...

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Kumquat - Ο τρύγος

Ο Ν. τρύγησε την κουμκουατιά του και μου παρέδωσε 492 γραμμάρια του Χρυσού Πορτοκαλιού, όπως μεταφράζεται στα ελληνικά το κινέζικο-καντονέζικο όνομα του.


Το Wikipedia λέει:
Etymology


Kumquat fruit cross-section
The English name "kumquat" derives from the Cantonese word gam1 gwat1 (given in Jyutping romanization; Chinese: ; pinyin: jīnjú; literally "golden orange"). Cantonese speakers more often write the word today as , also pronounced gam1 gwat1 (gān jú in Mandarin, literally "little tangerine orange").
Names in other Asian languages include:
  • Japanese: kinkan (金柑)
  • Korean: geumgyul (금귤, 金橘)
  • Hokkien: gīm-gam (traditional Chinese: 金柑)
  • Mandarin: jīnjú (金橘)
  • Nepali: muntala
  • Thai: somchíd (ส้มจี๊ด)
  • Vietnamese: at least three dialect terms are used. In southern Vietnam the fruit is generally known as tắc, in central Vietnam as kim quất, and in northern Vietnam as quất (for Round Kumquat) (not be confused with the bird named "quốc" or "cuốc") and quất ngọt (for Oval Kumquat).

Οσο εσύ φαντάζεσαι πως ακούγεται η προφορά του στα Καντονέζικα, βάλε και μουσικούλα.



Αστο να παίζει και προχωράμε σε γλυκό κουταλιού κουμκουάτ.

Η συνταγή είναι το απαύγασμα του φιλτραρίσματος διαφόρων συνταγών, από Μαμαλάκη και Βέφα, μέχρι κάποιων εΝγκλέζων μπλόΝγκερς που τα έκαναν μοχίτο!
Στόχος, πάντα η απλότητα - ευχαριστώ.

Πρώτες ύλες:
Μισό κιλό κουμκουάτ.
Ενα κιλό ζάχαρη.
Μισό κιλό νερό.
Μισό λεμόνι.


Τα καλύπτεις με νερό για κάνα 8ωρο.
Αλλάζεις νερό και τα ξαναφήνεις άλλο τόσο.
Αλλάζεις νερό και τα βράζεις για 30'.
Ξαναλλάζεις και ξαναβράζεις άλλα 30' και τέλος.


Τώρα, τα βάζεις στην κατσαρόλα με το μισό κιλό νερό και το κιλό ζάχαρη.
Τα αφήνεις να βράσουν σε πολύ χαμηλή φωτιά για 30'
Τα αφήνεις να κρυώσουν καλά. (θα πάρει ώρες - κοιμήσου καλύτερα και άστο για αύριο)
Ξαναβράζεις για 10' σε πολύ χαμηλή φωτιά.
Αν έδεσε το σιρόπι τέλειωσες. Βάλτα σε βάζο και πέσε για ύπνο.
Αν δεν έδεσε ακόμα, βγάλε τα κουμκουάτ στην άκρη και ρίξε μια βράση στο σιρόπι μέχρι να δέσει.
Αν προσπαθείς να δέσεις το σιρόπι κομπο, διάβασε εδώ κάπου πως το τέλος, πως το δένουν το γλυκό.

Στο ζύγι
Πρώτο βράσιμο


Τελευταίο βράσιμο
3 μικρά + 1 με σκέτο σιρόπι


Με παγωτό καϊμάκι φαντάζομαι...


Λυπάμαι μόνο που κώλωσα και δεν δοκίμασα αυτήν εδώ την συνταγή για πικάντικα κουμκουάτ.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Που ήσουν ρε Μαλάκα ;

Ε;

Που ήσουν ρε Μαλάκα αγανακτισμένε επαναστάτη του καναπέ, τόσα χρόνια;

Που μ' ένα like, ένα mail, ένα SMS ή ένα τηλεφώνημα νομίζεις ότι κάνεις κάτι και μετά αλλάζεις κανάλι;

Σε θυμάμαι στο σύνταγμα να κλαις για τα δάση Μαλάκα και μετά σε είδα να πετάς σκουπίδια στις παραλίες.

Ανήθικε Βλάκα.

Από αντίδραση ρε Μαλάκα επαναστάτη του καναπέ θα πας για καφέ στην πλατεία απόψε;
Επειδή  οι ξένοι ομοιοπαθούντες σε κορόιδεψαν και όχι επειδή σε κοροϊδεύουν όλη σου τη ζωή αυτοί που ψηφίζεις για να έχεις βύσμα από τον παιδικό σταθμό μέχρι το νεκροταφείο;


Μαλάκα, ε Μαλάκα....


Μια ταινία διάχυτου μίσους και οργής. Κραυγή και απελπισία μαζί. " Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση".
Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Δράμας 2010, όπου οι κριτικοί αρνήθηκαν να τη δουν ή/και να τη σχολιάσουν.

«Άντε γαμήσου» 
(12΄)

του Παντελή Καρασαχινίδη, Ελλάδα, μυθοπλασία, μικρού μήκους


edit:
και τελικά από ότι μας λέει ο peyguin προκειται για άλλο ένα παραμύθι από αυτά που γουστάρετε να τρώτε. 
(κάνεις κλικ στα link που βάζω ή τζάμπα ξοδεύω το μπλε ;;; )

Κοίτα χυδαίο μήνυμα που μου ήρθε από τα Γιάννενα:

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 6... ΠΑΜΕ ΠΛΑΤΕΙΑ.
ΜΕ ΤΟ ΚΑΦΕΔΑΚΙ ΜΑΣ Η ΤΟ ΠΑΓΩΤΑΚΙ  ΜΑΣ.
ΟΜΟΡΦΑ Κ ΩΡΑΙΑ. ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ.
ΠΑΡΤΕ Κ ΚΑΝΕΝΑ ΦΙΛΟ Κ ΕΛΑΤΕ...
ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ?



Το προώθησα ρε Μαλάκα, το προώθησα....
Κρίμα που είναι Τετάρτη, να ψώνιζες κι όλας κάνα τρέντυ μπλουζάκι για τις βόλτες...


Ετσι πλέον μαχόμαστε για το μέλλον μας, για τα παιδιά μας, για τον τόπο μας.
Παππού, κρίμα ρε παππού τις χειροβομβίδες που σας πετάγανε οι Γερμανοί στο παράνομο τυπογραφείο. Κρίμα τις βέρες που πούλησες για μια οκα φασόλια.
Αν ήσουν δοσίλογος, τώρα θα ήμουν εγγονός βουλευτή.

Α ρε παππού... σε ευχαριστώ που κάτι είχες να χάσεις.

 

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Ηπαρ συκωτόν.


Ενα στάνταρ φαγητάκι 10 λεπτών, γκραν σουξέ των τελευταίων μηνών,
για όσους μαγειρεύουν ότι θέλουν, όταν θέλουν και όπως θέλουν:



Υλικά:
Συκώτι μοσχαρίσιο
Μαντεμένιο αντικολλητικό τηγάνι.

Εκτέλεσις:
Καις τηγάνι αλλά όχι στο τέρμα.
Ρίχνεις ήπαρ (ξερόλας κι έτσι...) χωρίς λάδια / βούτηρα
σε 3' το γυρνάς.
(μην παίζεις με το φαγητό σου και το τρυπάς)
σε 3' το ξαναγυρνάς.
στίβεις μισό ή ένα λεμόνι πάνω του
ρίχνεις και μυρωδάτη ρίγανη
και δυο ξυσιές θαλασσινό αλάτι από τον τρίφτη
και μια κουτσουλιά ελαιόλαδο
και τα γυρίζεις μια φορά 
και τα πετάς στο πιάτο που περιμένει η ντομάτα.
Του ρίχνεις ακόμα μισό λεμόνι.


Παράλληλα έχεις ετοιμάσει αυτά τα νουντλς που γίνονται σε 3' με βραστό νερό (εγώ βάζω γεύση χορταρικών) και τα ρίχνεις κι αυτά απο πάνω με φρεσκοτριμμένο πιπέρι και μια ξυσιά θαλασσινό.

Μέχρι και του Πόντικα του τρέχανε τα σάλια...

Τηγάνι μαντεμένιο αντικολλητικό. Ποτέ πια δάκρυα.




Συνοδεύεται μόνο με μπύρα Kaiser.
(όπως όλα τα φαγητά)


Εμένα μου αρέσει να κρατάει το αιματάκι του, να κρατσανάει στο δόντι και να δίνει άρωμα σηκωτιού και όχι κακοψημένης μπριζόλας.
Κάτι αντίστοιχο της medium-rare μοσχαρίσιας, φαντάσου...

Κάντο έτσι λοιπόν or forever hold your peace...

Με αυτό το πιάτο, γέμισες σίδηρο από το σηκώτι, ενέργεια από τους υδατάνθρακες των νουντλς, βιταμίνες από το ελαιόλαδο και την ντομάτα και λιπαρά μόνο όσο πρέπει από το ωμό λάδι που είναι τίγκα και στις βιταμίνες.

Δικαιούσαι λοιπόν μια κρύα Kaiser (που έχει βιταμίνες Β και φυλικό) αλλά για γλυκό επιφυλάσσομαι να σου δώσω λύση σε επόμενο ποστ.

Δώσε μου feedback να χαρώ άμα τη δοκιμάσεις και σου αρέσει, ειδάλλως θα σου γράφω για μακντόναλντς, κονσέρβες και πίτσες με 4 τυριά και λαδούμπες - ευχαριστώ.

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Solo Biker Blues


Πάγωσα σήμερα κατεβαίνοντας νύχτα στον Χολαργό, από τις κεραίες του Υμηττού.
Νύχτωσα εκεί με το ποδήλατο, καθώς δεν τρέχω το στραμπουληγμένο μου πόδι ακόμα και έτσι στροφή με τη στροφή τον ανέβηκα απρογραμμάτιστα, αφού πρώτα είχα κάνει καμιά δεκαριά χιλιόμετρα σε χωματόδρομους.

Εφτασα λοιπόν στο αμάξι, έβαλα μια κολλεγίου, τεντώθηκα, ήπια, έφαγα , φόρτωσα, χάζεψα τη θέα, έβαλα μπρος, άναψα φώτα, πάτησα το play και μια ξεχασμένη κομματάρα ξεχύθηκε από τα ηχεία.

Βολεύτηκα στο κάθισμα και άφησα το αμάξι να κυλάει αργά και απαλά στον κατήφορο.

Ανοιχτά παράθυρα, γλυκειά νύχτα, φώτα πόλης και ανησυχητικό χαμόγελο.


B.B. King - Guess Who.


Someone really loves you. Guess who.
Someone really cares. Guess who
So open your heart and surely you 'll see that the someone who really cares is me.

(άντε και στα δικά μας)


Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Ankle check


Ο αστράγαλος 
γύρισε και κοίταξε 
ότι κοιτούσα κι εγώ.

Είμαι στο γραφείο.
Κεφάλι καζάνι.
Εχω καούρες από ένα γαμωσάντουιτς που αγόρασα.
Πλάτη πονάει από μονιτορ όλη μέρα.
Αστράγαλος καλύτερα.
Εξω μουντάδα και πλίτσι πλίτσι η ψιχάλα.  Μ' αρέσει.
Στο πορτμπαγκαζ το σακίδιο του Σπορτ Μπίλυ με τ' αθλητικά και το βουνό περιμένει.
Μόλις πάει η ώρα για σχόλασμα, θα δοκιμάσω το πόδι σε περπάτημα.
Ελπίζω να βρέχει, για να ακούω και να μυρίζω τη βροχή.

Η βροχή 
κυλάει στο μέτωπο 
μα σκέφτομαι σουβλάκια.

edit: βράδυ Πέμπτης.

Ο ήλιος μου
τύφλωνε την πείνα
παρήγγειλα κοτόπουλο

Το πόδι πολύ καλύτερα παρεπιπτόντως...


Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Ο πρώτος αγώνας.

Ακόμα δεν έχω συνέλθει ψυχολογικά από τον 1ο μου Αγώνα Ορεινού Τρεξίματος.
Είμαι τίγκα στη ντοπαμίνη. Τόσο τίγκα που πρέπει να φωσφορίζω το βράδυ!
Σωματικά μου έμειναν μερικοί πόνοι σε ποδοκνημικές και σ' ένα γονατο, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου και σε 2-3 μέρες θα τρέξω πάλι.



Υπήρχαν 400 συμμετέχοντες σε τρεις κατηγορίες. 42 - 25 - 7 χλμ.
Εγώ στη μικρή διαδρομή με ιστορικό τρεξίματος τους 4 μήνες. Ποιος να το περίμενε...
Μαζί ο αδερφός μου με 2 μήνες τρεξίματος κι ένας φίλος ορειβάτης διεθνούς επιπέδου, τι να λέμε τώρα... (ούτε αυτοί το περίμεναν, αν και η ιδέα της συμμετοχής χρεώνεται στον αδερφό - εύγε!)

Πήγαμε όλοι καλά για πρώτη φορά, αν και θα μπορούσαμε να πιέσουμε κι άλλο.
Εγώ με τον αδερφό τερματίσαμε δίπλα δίπλα υπό τις ιαχές των θεατών που πετούσαν ρόδα ενώ οι παρθένες σχίζανε τα ρούχα τους (αχ σταμάτα - θα βουρκώσω) και ο Κ. που δεν κρατήθηκε, έφυγε μπροστά σε πιο σβέλτο γκρουπ και τερμάτισε 12 λεπτά και αρκετές θέσεις μπροστά μας.

Η αλήθεια ήταν ότι είχα φοβερή αγωνία πριν την εκκίνηση. Κάτι σαν εξετάσεις.
Με το μπαμ όμως όλα τέλειωσαν.

Θυμήθηκα αυτό που μου έλεγαν φίλοι που είχαν λάβει μέρος στον εξάωρο αγώνα αντοχής μοτοσυκλετών στις Σέρρες: "Οταν κλείσει η ζελατίνα, τελειώνουν όλα".
Κάπως έτσι.

Αντίστροφη μέτρηση, μπαμ και προσπαθείς να μη χαθείς με τους δικούς σου μέσα στο μπουλούκι της εκκίνησης, να κρατηθείς να μην καείς, να μην πατήσεις κανέναν, να μην σε πατήσει κανείς, να μην σκοντάψεις, να μην πέσεις.
Μετά το πρώτο χιλιόμετρο κάπου μέσα σε μία κοίτη ποταμού με κροκάλες, ακόμα δεν έχεις πάρει θέση και προσπερνάς και προσπερνιέσαι.
Μετά στο απότομο μονοπάτι των 2 χλμ περνάς μερικούς ακόμα (ευτυχώς για το ηθικό μας εκεί δεν μας πέρασε κανείς) και βγαίνεις στον αυχένα του βουνού. Ο ήλιος σε τρύπαγε, τα μηνίγγια χτύπαγαν σαν τρελλά από την ανηφόρα και φτιάξαμε ένα γρουπάκι με μια κοπελιά και άλλους δύο τύπους.
Προσεκτικό (και αργό θα έλεγα) τρέξιμο σε κατηφορική σπασμένη πέτρα, ανάμεσα στα πεύκα και - το καλύτερο - κάτω από αυτά, στη σκιά δηλαδή!
Πλέον έμεναν 3 χλμ και είχαμε μαζευτεί ένα γκρουπ 10-12 ατόμων που μέχρι τον τερματισμό θα απλωνόταν.
Με τον αδερφό, αρκετά κουρασμένοι πλέον, τα τρέξαμε χαλαρά σχεδόν γελώντας από διάφορα που συνέβησαν στον αγώνα.
Ηδη οι ενδορφίνες είχαν  ξαμολυθεί στον εγκέφαλο.

Τερματίσαμε με τη μπάντα του προεδρικού μέγαρου της Αμερικής να παίζει όρθια - μη τα ξαναλέω - και όταν τελειώσαμε με τα αυτόγραφα στα στήθη των θαυμαστριών, ήπιαμε 2-3 νερά και ξαποστάσαμε επιτέλους.

Επειδή δεν έχω ακόμα φωτό, εδώ μπορείς να δεις μερικές τυχαίες από το ιντερνετς, και θα καταλάβεις ακριβως για τι πράμα σου μιλάω τόση ώρα.


Μικρότερη διάρκεια από όσο περίμενα, λίγο πιο εύκολος από όσο περίμενα, απόδοση όπως την περίμενα και λίγο καλύτερη, περιμένω να πάω στον επόμενο μου αγώνα τώρα, με ακόμα πιο συστηματική προετοιμασία.
Πάντως, πέρασαν μέρες για να ηρεμήσω κάπως από την άπειρη ποσότητα βλακείας που οφείλοταν (ελπίζω) στις ενδορφίνες.

Αυτά!

Τώρα το πρόγραμμα λέει συστηματική προπόνηση για να φτάσω σιγά σιγά τα 10 χλμ και μέχρι το τέλος της χρονιάς τα 15 χλμ.
Επίσης του χρόνου στον ίδιο αγώνα μπήκε στόχος να τερματίσω 25 λεπτά νωρίτερα.

Για να δούμε... πόσο θα γελάσει ο χοντρός με τα μούσια με τα πλάνα μας;

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Δύο έργα έχει η ζωή.

... και για την ακρίβεια δύο έργα είδα το ΣΚ που πέρασε.

Το ένα καλύτερο από το άλλο.

Το ένα ήταν το Nobel Son



και το άλλο ήταν το I am number four.



Το Nobel son είναι αστυνομικό, ευρηματικό & ανατρεπτικό θρίλερ, τύπου "Ωραίο έργο - δεν το περίμενα!"

Ο νούμερος τέσσερας από την άλλη απευθύνεται σε περιστασιακούς φίλους των x-files, του εξολοθρευτή, των shoot 'em up video games και στις κυρίες για τους δύο πρωταγωνιστές (ίσως και τρεις) και είναι τύπου "Εργο έβλεπα, αλλά δεν πειράζει. Για πες, για πες, πόσο τα βρήκες τα κολοκυθάκια στη βιολαϊκή;"


Τώρα περιμένω να βρω το Hanna σε HD και να το δούμε στον ΠΡΟΤΖΕΚΤΟΡΑ ΤΟΥ Ν. λέω..... Γκούχου γκούχου... ξαναλέω...

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Στα βουνά ξανά!


Δυστυχώς συμπλήρωσα 10 μέρες χωρίς τρέξιμο, λόγω του κρυώματος.

Χτες όμως πήγα μία σύντομη δοκιμαστική στον Υμηττό (40') και σήμερα άλλη μια προετοιμαστική για τον αγώνα (60' αλλά κάθετα...) και ξαναμπήκα σε ρυθμό.

Πνευμόνια ΟΚ, βήχας μηδέν, είχα βέβαια ακόμα μπούκωμα αλλά από αποσυμφορητικό σπρέυ και physiomer δεν πέθανε κανείς.
Ποτέ...

Ευτυχώς οι τένοντες ξεκουράστηκαν μέσα στο 10ήμερο και σήμερα με έβγαλαν ασπροπρόσωπο με το παραπάνω. Τα πόδια κουράστηκαν όμως... θέλει δουλειά.



Γενικώς σούπερ!
Πάνω που τα επίπεδα ντοπαμίνης έπεφταν επικίνδυνα! Στο τσακ τα πρόλαβα.

Τι άλλο;
Ενα περκοφιλέτο του κιλού στο φούρνο με πατάτες για την εβδομάδα. (με πορτοκάλι κλπ)
Κολοκυθάκια και καρότα περιμένουν να γίνουν πίτα.
Τα βλήτα είναι στο τάπερ έτοιμα βρασμένα και περιμένουν το λαδολέμονο.
Μια σακούλα σάντουιτς έτοιμα για κολατσιό. (τυρί-γαλοπούλα-αυγό κόκκινο-μαρούλι)
Αφθονα (απελπιστικά άφθονα) κορνφλεικς ολικής-κουάκερ-μούσλι και γάλατα γιαούρτια, για πρωινά και χιλιάδες - εκατομμύρια - πορτοκάλια.



Κατά τα άλλα, την Τετάρτη αλλάζω δισκόπλακες στο μηχανάκι, οπότε μαζί με τα καινούργια Dunlop που ήδη μπήκαν, θα είναι έτοιμο για βόλτες.
Εσκασε ήδη το πρώτο πρότζεκτ καθώς ο συνεργειάς μου, με έβαλε να του σχεδιάσω εκδρομή για τους πελάτες του:

"Εσένα ήθελα. Θέλω να μου φτιάξεις διαδρομή - ξέρεις εσύ - κάτω από 250 χιλιόμετρα, στα 60€ το άτομο με φαγητό, όχι πολύ γρήγορη, ούτε πολύ αργή, να μην έχει πολύ εθνική, να περνάει ωραία τοπία, να έχει στροφιλίκι, να την γουστάρουν όλοι, να μην κουραστούν, να καταλήξουμε σε καταπληκτική ταβέρνα με φανταστικά παϊδάκια (έτσι όπως σου το λέω) σε πλατάνια (?!?!) και μετά ξεκούραστη επιστροφή."

Χμμμ...


μουμπλε μουμπλε...



τελικά δέχτηκα και τρεις μέρες μετά η διαδρομή βγήκε στο χαρτί, στα 261χλμ, και παραδόξως με όλες τις παραπάνω προδιαγραφές.


Μένει μία αναγνωριστική για τις τελικές σημειώσεις (να φυτέψω πλατάνια στην ταβέρνα, να μαρκάρω βενζινάδικα, κάτι παρακάμψεις για φωτογραφίες, καφέ, κλπ) και έτοιμο κι αυτό!
Φωτό και περιγραφή, αμα τη επιστροφή των βαρβάρων στις αρχές Ιουνίου μάλλον.



Μέχρι τότε, σκοπεύω να είμαι όσο πιο ήρεμος μπορώ στο γραφείο, να συνεχίσω το τρέξιμο με στόχο τα σταθερά και άνετα 60', κάνα ταξιδάκι 2-3 ημερών με τη μηχανή που μου έχει λείψει και θα δω τι άλλο θα χωρέσει στο πρόγραμμα γιατί σαν πολύ ελεύθερο χρόνο έχω τελικά.

Καλή μας εβδομάδα και ελπίζω σε κλειστή τηλεόραση ή στην χειρότερη σε απεργία των "δημοσιογράφων" για να ηρεμήσει το μυαλό μας.

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Εμπύρετος Ζώνη

Ο θερμοστάτης μου ανεβοκατεβαίνει συνεχώς και δεν λέω να βάλω κώλο κάτω.

Τελείωσε άλλο ένα πρότζεκτ που ανέβαλλα για μήνες, τα αυτοκόλλητα τοίχου για την κρεββατοκάμαρα, που πήρα απο το sticky.gr

Ο ξερός τοίχος με τις τρύπες από την ξηλωμένη βάση TV.

To αυτοκόλλητο.

Η προετοιμασία. (+ 2 δέκατα)

Καθ΄οδόν προς την τελειότητα (+4 δεκατάκια)

Το αποτέλεσμα ανφάς.

Το αποτέλεσμα από το δρόμο για τo Depon.