Γλαρος Ιωνάθαν - Μέρος 4

...συνέχεια.

(βάλε πρώτα μουσική - το ξέρεις πια.)


Και όντως ήρθε η ώρα.
Σε μία νυχτερινή μου επιστροφή στην Αθήνα που ήταν "χειμώνας βαρύς, κρύο πολύ κι εκείνο το βράδυ το φεγγάρι δε βγήκε, τα σύννεφα χαμηλώσανε και η βρόχα έπεφτε, στρέιτ θρου", δεν είχε κίνηση, ήμουν ξεκούραστος, χαλαρός και με μυαλό που ήθελε να ακούσει (και κυρίως να δει) ξανά τον Ιωνάθαν να πετάει σβουρίζοντας και να μου προκαλεί σκέψεις και χαμόγελο.

Θυμήθηκα άλλη μία φορά τον Διονύση, έκανα το κάθισμα ένα κλικ πιο πίσω, τακτοποίησα καφέ, νερά, μπισκότα και χαμήλωσα λίγο ταχύτητα για να έχω την προσοχή μου στο audio book που ξεκίνησε με εικόνες.

Ηταν πρωί κι ο καινούργιος ήλιος λαμπύριζε χρυσαφένιος πάνω στους κυματισμούς μιας ήρεμης θάλασσας.

Ενα μίλι από την ακτή, μια ψαρόβαρκα έπαιζε με το νερό και το σύνθημα να μαζευτεί το σμηνος για πρόγευμα πέρασε σαν αστραπή στον αέρα, και τότε ένα σύννεφο από χίλιους γλάρους ήρθε να παλέψει πονηρά για να εξασφαλίσει κάποια κομμάτια τροφής.

Αρχιζε μια καινούργια μέρα γεμάτη δουλειά. Πολύ πιο πέρα όμως, ολομόναχος, πετώντας μακριά απ΄τη βάρκα  και την ακτή, ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος συνέχιζε τις ασκήσεις του. 


Από ύψος εκατό πόδια, ψηλά στον ουρανό, χαμήλωσε τα παλαμωτά του πόδια, σήκωσε το ράμφος του και πάσχισε να επιβάλει στα φτερά του μία οδυνηρή δύσκολη στριφτή καμπύλη.

Ο Διονύσης είχε ένα Suzuki GSXR1300 Hayabusa για το οποίο αρκεί να πω ότι είναι το γρηγορότερο μηχανάκι παραγωγής (που πουλιέται στα καταστήματα δηλαδή), με τελική ταχύτητα που φτάνει τα 310χλμ των ώρα (ναι τριακόσια δέκα) χωρίς πείραγμα.
Οταν ήπιαμε την πρώτη μας μπύρα μαζί κάπου στον Πειραιά, μόλις είχε επιστρέψει απο μία βόλτα στην Ελβετία και τον άκουγα να εξιστορεί μετρημένα το ταξίδι του.
Στις ερωτήσεις μου για οδική συμπεριφορά της μηχανής, στριψίματα, πλαγιάσματα, ξυσίματα, γλυστρίματα, κλπ, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω ότι μου απαντούσε σαν να μην τα είχε δοκιμάσει ποτέ.
Και όντως έτσι ήταν.

Εντελώς κουλός και παντελώς αδιάφορος να νιώσει την αδρεναλίνη του στριψίματος. Το ομολογούσε και γέλαγε χύνοντας τη μπύρα του.
Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πηγαίνει όσο πιο γρήγορα μπορεί ευθεία, σκυμένος πίσω από τη ζελατίνα.. αλλο είδος οδήγησης, χωρίς τεχνική και με μπόλικη αδρεναλίνη επίσης.

Οταν πέρασε τις τέσσερις χιλιάδες πόδια, είχε φτάσει την οριακή ταχύτητα, ο αέρας ήταν ένα στέρεο φράγμα ήχου  απέναντι στο οποίο δεν μπορούσε να κινηθεί πιο γρήγορα. 
Πετούσε τώρα ίσια κάτω, με ταχύτητα διακόσιαδεκατέσσερα μίλια την ώρα. 


Ξεροκατάπιε, γιατί ήξερε πως αν τα φτερά του άνοιγαν σ΄ αυτή την ταχύτητα, θα γινόταν ένα εκατομμύριο κομματάκια γλάρου. 

Τα 300 χλμ/ώρα είναι πάρα πολλά και δεν τα είχε πιάσει ποτέ.


Η ταχύτητα όμως ήταν δύναμη και η ταχύτητα ήταν χαρά και η ταχύτητα ήταν απόλυτη ομορφιά.


Κινείσαι με τόση ταχύτητα που αρχικά είναι αδύνατον να υπολογίσεις πότε να φρενάρεις, πόσο να φρενάρεις, πότε να στρίψεις και γενικώς τίποτε άλλο από το να έχεις τέρμα το γκάζι, που κι αυτό όμως το φοβάσαι γλυκά.
Εχεις γίνει ένα σώμα με τη μηχανή και σφίγγεσαι πάνω της από ένστικτο για να μειώσεις τον όγκο σου, καλυμμένος από τη ζελατίνα.

Θ' αρχίσεις να πλησιάζεις το παράδεισο Ιωνάθαν, τη στιγμή που θα πλησιάσεις την τέλεια ταχύτητα. 


Κι αυτό δεν σημαίνει να πετάς χίλια μίλια την ώρα ή ένα εκατομμύριο, ή να πετάς με την ταχύτητα του φωτός. 
Γιατί ο κάθε αριθμός είναι ένα όριο και η τελειότητα δεν έχει όρια. 
Η τέλεια ταχύτητα γιέ μου είναι το να βρίσκεσαι εκεί.


Αυτό ήταν!

Εκανα δεξιά και έσβησα τα φώτα. Δεν πέρναγε ψυχή.

Ανοιξα τα παράθυρα και ένιωσα άσχημα που δεν κάπνίζα πια. Ενα τσιγάρο θα ήταν πολύ κινηματογραφικό εκείνη τη στιγμή.
6-7 χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση του Γλάρου Ιωνάθαν Λίβινγκστον, κατάλαβα επιτέλους τι σήμαινε για τον Διονύση και τι εννούσε η αδερφή του στην κηδεία.

Ούτε ελευθερία, ούτε ανεξαρτησία ούτε τίποτα.
Σήμαινε απλά ότι η ταχύτητα ήταν δύναμη, χαρά και απόλυτη ομορφιά. 
Τέλος.



Ωστε λοιπόν, αυτός είναι ο παράδεισος, σκέφτηκε και χαμογέλασε με τον εαυτό του. Δεν ήταν βέβαια πολύ ευλαβικό το να μελετάς τον παράδεισο την ώρα ακριβώς που πετάς για να τον φτάσεις.

Καθώς ερχόταν από τη Γη, πάνω απ' τα σύννεφα και σε στενό σχηματισμό με τους δύο λαμπερούς γλάρους , είδε πως και το δικό του σώμα γινόταν φωτερό όπως το δικό τους. Είναι αλήθεια πως βρισκόταν εκεί ο ίδιος νέος Ιωνάθαν Γλάρος, αυτός που είχε πάντα ζήσει πίσω απ τα χρυσαφένια μάτια του, η εξωτερική του όψη όμως είχε αλλάξει.


Το ένιωθε σα σωμα γλάρου, αλλά πετούσε κι όλας πολύ καλύτερα απ όσο είχε ποτέ πετάξει το παλιό του σώμα. Για φαντάσου, σκέφτηκε, με τη μισή προσπάθεια θα πετύχω διπλάσια ταχύτητα, θα διπλασιάσω την επίδοση της καλύτερης μου μέρας στη γη.


Πετώντας διακόσια πενήντα μίλια την ώρα, ένιωσε πως πλησίαζε τη μέγιστη ταχύτητα πτήσης σε σταθερό ύψος. Στα διακόσια εβδομήντα τρία, νόμισε πως πετούσε όσο πιο γρήγορα  μπορούσε κι ένιωσε μια ελαφριά απογοήτευση. Υπήρχε κάποιο όριο στο τι μπορούσε το καινούργιο σώμα, και μολονότι ήταν πολύ ανώτερο απ την παλιά του επίδοση πτήσης σταθερού ύψους, ήταν και πάλι ένα όριο που θα χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια για να το ξεπεράσει. 

Στον παράδεισο, σκέφτηκε, δεν έπρεπε να υπάρχουν όρια.

Πως μπορώ να σου εξηγήσω ή να σου μεταφέρω την ταχύτητα μέσα από τις λέξεις άραγε;
Ολα μέσα σου γαληνεύουν, ηρεμούν, βρίσκεις την τέλεια θέση και μένεις εκεί, γνωρίζοντας πάντα ότι το πρώτο πετραδάκι ή η παραμικρή βλάβη θα σε στείλει στον αγύριστο ακαριαία.
Κι όμως συνηθίζεις τόσο εύκολα και γρήγορα, που εύχεσαι να είχες άλλες δύο ταχύτητες να γεμίσεις.
Τα σημεία αναφοράς βρίσκονται πλέον στον ορίζοντα και η κίνηση σου στην άσφαλτο είναι μία διαρκής χορογραφία, με το μυαλό σου να τρέχει πολλές κινήσεις μπροστά.
Κάτι σαν το σκάκι ίσως, μόνο που δεν έχεις καθόλου χρόνο για σκέψη.

I've got to ride. Ride like the wind to be free again.

Στο slide αυτό, ο Ιωνάθαν παίζει με τον ήλιο στο Σίγρι, πολύ πριν γνωρίσω αυτόν, τον Διονύση και τις μηχανές.