Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Ζήτω τα εργαλεία του ξυλουργού.


Ο "δικός μας" Δημήτρης Λαδόπουλος έφτιαξε αυτό το καταπληκτικό βίντεο.

(να 'χαν όλα τα χειρονακτικά επαγγέλματα από ένα τέτοιο, ε; )

Τσέκαρε και το site του(ς)

Υ.Γ. Ο τίτλος είναι στίχος των Μαύρη Μαγιονέζα από τα Σπασμένα Δεκανίκια. Ακου το.


Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

"That's why this chick is a champ"



To 1968 ο Sinatra κατόπιν παραγγελίας των Beatles, έκανε μία ηχογράφηση του "The lady is a tramp" με στίχους του Sammy Cahn (Broadway κι έτσι), ως δώρο γενεθλίων στη γυναίκα του Ringo, την Maureen, για τα 22 της χρόνια.

Ο δίσκος κόπηκε από την Apple Records σε ένα μόνο αντίγραφο και οι ταινίες και τα masters καταστράφηκαν επίτηδες. Δεν υπάρχει ούτε bootleg.

Πρόκειται για έναν από τους πιο πολύτιμους δίσκους του πλανήτη.

(Ναι, αλλά μια άλλη πηγή λέει ότι υπάρχουν αντίγραφα...)

Η Stefani Joanne Angelina Germanotta στο πλευρό του Tony Bennett, απολαυστική όπως όλες οι ντίβες.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Whorehouse Blues





Αποφάσισα να σβήσω αυτό το ποστ.
Ευτυχώς συμβαίνει για πρώτη φορα.

Οπως μου είπε τηλεφωνικά ο λεμονοστίφτης, παρεξηγήθηκαν όσα έγραψα, καθώς προφανώς δεν κατάφερα να μεταφέρω αυτά που είχα στο κεφάλι μου.
Στην προσπάθεια μου δε να το κάνω, προσέβαλα εαυτόν και φίλους.

Ζητάω συγνώμμη από όποιον προσβλήθηκε και είμαι στη διάθεση του δια ζώσης.

 Αφήνω το τραγούδι ως ενθύμιο του περιστατικού.

Anarchy in the UK.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Τρεχάτε κορίτσα.


Πάρτε μαλακά παπούτσια,
πηγαίνετε σε ένα πάρκο,
τρέξτε/περπατήστε,
νιώστε καλά.



άντε στη χειρότερη, ποδήλατο...

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Story of my Life


Ωρα 11μιση το βράδυ.
Δεν είχε περάσει ένα τέταρτο που είχε μπει σπίτι από τη δουλειά, ίσα να πάρει μια ανάσα κι ένα φιλί, όταν ξαναπετάγεται από τον καναπέ πάει τρέχοντας στο υπνοδωμάτιο που είχε αφήσει την τσάντα της και επιστρέφει παιχνιδιάρικα.

Μπάμ!
Αφήνει με θόρυβο ακριβώς μπροστά μου, πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού ένα Johnson's baby oil.


"Τι 'ναι αυτό;" ρωτάω.
"Για να σε αλείψω μετά" απαντάει λάγνα.
"Μα θα τα κάνουμε όλα χάλια" της λέω.

Κι αυτό ήταν - δεν ξαναείδα το baby oil ποτέ.

Ακόμα γελάω (και πάντα θα γελάω) όποτε βλέπω baby oil.

Μετά με κάνανε διαφήμιση:


Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Βάλια Κάλντα (επειδή ζήλεψα τον Σκύλο)

Σκαναρισμένα slides Βαλια Κάλντας, από το σωτήριο έτος 1995 (μπορεί και '96)







Μια ανάβαση στις αλπικές λίμνες Φλέγκες στην κορυφή, από παρέα 15 ατόμων.

Παρά λίγο περιπετειάρα, καθώς ξέραμε καλύτερα από τους ντόπιους και ανεβήκαμε παρά τον καιρό που έκλεινε.

Λίγο αφού τραβήχτηκε η φωτογραφία με τις λιμνες, οι ουρανοί άνοιξαν και έφαγα την δεύτερη χειρότερη βρόχα που έχω φάει ποτέ μου. (η πρώτη ήταν στον Ταύγετο επί 48 ώρες)

Η επιφάνεια από τις λίμνες ήταν σαν να βράζει, δεν βλέπαμε τίποτα από το ξύλο που τρώγαμε από τις σταγόνες, κεραυνοί παντού, το νερό που κύλαγε, έσβησε από τα μάτια μας το μονοπάτι προς Αρκουδόρεμα, χαθήκαμε αναμεταξύ μας κι εγώ με τη φίλη μου χάσαμε όλους τους άλλους αλλά και το μονοπάτι. (κλάμα, γκρίνια, γμστ...)

Τελικά κάτι που είδα μια κορφή μέσα στα σύννεφα, κάτι ο χάρτης, κάτι το ένστικτο, κόψαμε μια πλαγιά και πετύχαμε ξυστά το μονοπάτι, τους υπόλοιπους και το φορτηγό που μας γύρισε πίσω.


Λίγο μετά τα βρόντηξε κι έφυγε.... τυχαίο;

2005: Ορκωμοσία Προέδρου Ελληνικής Δημοκρατίας.




Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: 

Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, 

τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, 

τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων 

και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης.

Η Κυρία Ψαρούδα-Μπενάκη μας έκλεισε το μάτι πονηρά το 2005, δίνοντας μας το σκονάκι με τα SOS, κάτω από το θρανίο, αλλά τα προσωπικά μας συμφέροντα (εμένα γιατί με βάζω μέσα πάλι;) ήταν ισχυρότερα από τον στόκο που έχει ξεραθεί μέσα στο μυαλό των Ελλήνων.

Διάβασε όλη την προσφώνηση εδώ.
 
Αυτά τα ολίγα και όνειρα γλυκά.


Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

R.E.M. Τέλος. (Last single ever)


ακουσέ το στο Rolling Stone

διάβασε αν θες το σχετικό τους άρθρο.


Μια βραδυνή - ηλεκτρονική - έκπληξη, προκάλεσε διάφορα.

Το πρώτο ήταν ότι χάρηκα.

Το δεύτερο ότι έμαθα τους Listeners.
Μπουρτζόβλαχοι από το Arkansas - που το μεγαλύτερο βουνό του λέγεται Magazine και έχει ύψος 840 μέτρα μόνο - παίζουν εδώ και 10 χρόνια περίπου ανα τον πλανήτη, ζωντανά σε αποθήκες, γκαλερί, σπίτια, μπαρ, τα πάντα όλα, με 8 άλμπουμς και βάζουν τον κόσμο να φέρει φαγητά να φάνε όλοι παρέα.
Μου αρέσουν αν και φλερτάρουν με τα μέχρι πρότινος όρια μου. Vick - ευχαριστώ!




Το τρίτο ότι η εισαγωγή του "Falling in love with glaciers" μου θύμισε αγαπημένη μελωδία του Κωνσταντίνου Βήτα.



Κατά τα άλλα τίποτα δεν είναι υπό έλεγχο -αντίθετα με όπως συνηθίζω να λέω- αλλά έχω τα χέρια στο τιμόνι και το νου μου στον ορίζοντα.


Το συνάχι-γρίπη-ρεκόρ μίξας υποχωρεί δραματικά. Ακόμα δεν κατάφερα να κολλήσω κανέναν, θα μου πάρει καμιά βδομάδα ακόμα μέχρι να δοκιμάσω να τρέξω - ελπίζω  το ΣΚ να τρέξω λίγο ή έστω να πάω καμιά ποδηλατάδα, τώρα που έχω και καινούργια αλυσσίδα, βεβαίως - βεβαίως...

Σήμερα μαγείρεψα πέρκα-τέρας στο γκριλ με βραστές πατάτες (αυτές τις μικρές με τη φλούδα) λαδολέμονο, μαϊντανό, αλάτι χοντρό, πιπέρι φρέσκο και δυο γουλιές ρετσίνα και σταφύλια και μήλο και μπανάνα. Μπορώ να ζήσω μόνο με φρούτα. Αν ήμουν Θεός και μου τα έκλεβαν από τον κήπο μου θα τους πέταγα έξω με τις κλωτσιές για πάντα.

Ηθελα και γλυκό, αλλά με τον τίτλο και μόνο του γλυκού της AnD, ξενέρωσα και αρκέστηκα στο να βάλω πλυντήριο.

Ομως: έφαγα τέτοια κατάρα (προφανέσ-τα-τα) επειδή σνόμπαρα το γλυκό, που το πλυντήριο έπαθε μπρινιόκο, και ο υδροφόρος ορίζοντας πλέον βρίσκεται μέσα στο μπάνιο μου.

Σε πρώτη ευκαιρία θα δοκιμάσω το γλυκό της (ορκίζομαι), για να μην μπλέξω ξανά όπως τότε με τον Πίτσο.


Αλλωστε με τον Γουίρλπουλ δεν έχουμε την ίδια σχέση, άσε που αμα χαλάσει και του βάλω τις φωνές θα ακούγομαι σα να πνίγομαι.

"Γμτ κρτ σ γρλπλλρλρλρ"


Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Porn Master Cuts

Τέσσερα βίντεο που συνοψίζουν δύο δεκαετίες (από το 1967 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80) όπως αυτές αποτυπώθηκαν από την βιομηχανία πορνό ταινιών ανα την υφήλιο.



Μην ανησυχείς για την φήμη σου, δεν δείχνει τίποτα που δεν δείχνουν τα κανάλια μας τα μεσημέρια.

Τέλος, αν ψάχνεις δικηγόρο ρώτα στο Σύνδεσμο Φινλαδών Δικηγόρων, τώρα που ανοίγει το επάγγελμα.
Εχουν επενδύσει στην τηλεοπτική διαφήμιση κι αυτοί...

(έχω μια φοβερή ιδέα να προτείνω στον ΓΑΠ)

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

On any Sunday - Απόλυτο ντοκυμαντέρ μοτοσυκλέτας.

                       ... is a 1971 American documentary feature about motorcycle sport, directed by Bruce Brown.
It was nominated for a 1972 Academy Award for Documentary Feature.
This documentary follows the lives of motorcycle racers and racing enthusiasts. Brown tried to show the unique talents needed for the different forms of racing. For instance, the motocross riders were typically free-spirited types, while desert racers were often loners. In Grand National racing, Brown showed the differing personalities, such as the business-like approach to racing displayed by Mert Lawwill versus the carefree approach that wild young rookie David Aldana became known for.
Steve McQueen is featured in the film, along with Mert Lawwill, Malcolm Smith and many other motorcycle racers from the late 1960s and early 1970s.

From a historical perspective, the motorcycles featured in the film include Triumph, Husqvarna, Harley Davidson, Honda, Yamaha, Suzuki, and other manufacturers that are still in business or gone by the wayside such as BSA and Bultaco.

(πηγή: wikipedia)

(posters)


Κάθε φορά που το ξαναβλέπω κολλάω και χαμογελάω στην εισαγωγή του επιλόγου, στο ένατο μέρος ακριβώς στο 4:40 όπου λέει (και δείχνει):


"There is something about going riding with your friends, a feeling of freedom a feeling of joy, that really can't be put into words. 
Can only be fully shared by someone who's done it."

Ε, το επόμενο και τελευταίο τρίλεπτο είναι όλος ο μοτοσυκλετισμός.

Το παραθέτω, σε εννέα μέρη όπως το βρήκα online, αν και αξίζει να το βρει κανείς για το αρχείο του.





















Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

"Αν δεν καταλαβαίνεις τους ανθρώπους, δεν θα καταλάβεις την επιχειρηματικότητα"

Αυτός είναι ο τίτλος της μισάωρης ομιλίας του Simon Sinek, στο 99% conference.

Σε παρακαλώ να τη δεις.
Μη κολλάς στην επιχειρηματικότητα (business), θα καταλάβεις -ελπίζω- ότι έχει εφαρμογή παντού.





Θα βρεις δεις κι άλλες ομιλίες του Sinek, και άλλων καλύτερων στο Ted.

Και με υπότιτλους, όπως αυτή του η ομιλία, που ξεχωρίζει τους ηγέτες από τη μάζα.

Πώς σπουδαίοι ηγέτες εμπνέουν για δράση




Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

NightSurf poetry

'Εφυγε το θέρος.
και πήγε σ' άλλο μέρος.
Γιατί είδε κι αποείδε
καβάλα στις σανίδες

(α-καλό ,ε;)

Δες τώρα σε Full screen νυχτερινό surf


κι αν έγειρες το κεφάλι έστω και λίγο, τότε δες και πως γυρίστηκε...


Υ.Γ. 36,2 μέχρι στιγμής με κεφάλι που πάει να σπάσει....

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

38,4 C

...ο χτεσινός πυρετός μου, 37,8 ο σημερινός.
Με κόλλησε ένας τύπος στο γραφείο, που έκανε εισαγωγή γρίππη από Γιάννενα.
Φυσικά σήμερα δεν πήγα για δουλειά και ξεκουράστηκα όσο μπόρεσα.


Διαπιστώσεις:

1. Είναι κρίμα να βρέχει και να μην μπορείς να βγεις να περπατήσεις ή έστω να οδηγήσεις.

2. Το Vix μου για τις εντριβές είχε λήξει από το 2001.

3. Η μύτη μου δεν έτρεχε, έσταζε! (μέχρι να θυμηθώ ότι είχα comtrex)

4. Κανω καλύτερη κοτόσουπα από τη μάνα μου.

5. Μου είχε λείψει η ζεστή σοκολάτα.

6. Με 38 πυρετό είναι αδύνατον να παίξεις βιντεοπαιχνίδια. (με αξιώσεις τουλάχιστον)

7. Οι αποπάνω/αποδίπλα όσο θόρυβο κάνουν το βράδυ, κάνουν και το πρωί και το μεσημέρι και κάθε στιγμή της μέρας. Η είσαι μαλάκας γραψαρχίδας ή δεν είσαι. Ακόμα δεν έχω καταλήξει στην εκδίκηση που θα πάρω, θα είναι άξια πρωτοσέλιδου όμως.

8. Οι φασολιές μου έβγαλαν δύο φασόλια. Τζάκ, ακούς;

9. Με 38+ πυρετό ένιωθα μόνο έναν ελαφρύ πονοκέφαλο. Οταν έπεσε στους 37μισο τότε διαλύθηκα εντελώς. Πονάει κάθε μόριο μου, κάθε τράβηγμα από το τρέξιμο, κάθε σκέψη μου.

10. Δεν είχα βούτηρο για να κάνω μηλόπιτα.

Τέλος έμαθα τον Mayer Hawthorne - που έπεσα πάνω του τυχαία - και ακούγεται ακριβώς όπως μου αρέσει...



Ακου κι αυτό:



Περαστικά μου.

Shinya Kimura (Chabott engineering)

Στον γλάρο, είχα προσπαθήσει - μέσα σ' όλα - να σου πω μερικά πράματα για τα μηχανάκια.
Το ίδιο προσπαθεί να κάνει ο Shinya Kimura, που όμως ζει από αυτά.



Επίσης έχει και blog.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Τελικά δεν ήταν η Jerry Hall...


Μπαχάμες - 1982
Συγκεκριμένα στο Nassau και ακόμα πιο συγκεκριμένα στο Compass Point. Χλιδή, ε;

H μπάντα ηχογραφούσε εκεί και επιπλέον στη Νέα Υόρκη αλλά και στο Λονδίνο, στο σπίτι του κιθαρίστα τους.
Το απόγευμα είχε ξεκινήσει να δουλεύει σε ένα νέο κομμάτι ονόματι "New Scatter".
Το ονόμασαν έτσι (να το μεταφράσω "νέο σκόρπισμα";) από τον τρόπο που έφτιαχναν στίχους τότε. Βασίζονταν όχι στη φιλολογία του στίχου, αλλά σε μερικά σκόρπια φωνητικά τα οποία μεταχειρίζονταν σαν λέξεις. Φαντάσου ένα κομμάτι γεμάτο αααααα, ουουουουου, εεεεεεεε, οοοοοοο, μμμμμμμ κλπ,  χωρίς καμία λέξη χωρίς κανένα νόημα.

Οταν κατέληγαν στην ατμόσφαιρα που έβγαζε το κομμάτι τότε έγραφαν στίχους που πάταγαν πάνω στα φωνήεντα / φθόγγους που είχαν καταλήξει και συμφωνούσαν βέβαια με την ατμόσφαιρα του κομματιού. Διαδικασία που κρατούσε και μήνες μπορεί, φράση τη φράση, στροφή τη στροφή..
Περίεργο, ε;

To "New Scatter" ήταν στο στάδιο που ανακάλυπταν τα φωνητικά αλλά και τη μουσική. Υπήρχε απλά σαν σκελετός, το παίζαν από δω, το παίζαν από εκεί, ενδιαφέρον ήταν αλλά δεν τους κόλλαγε. Δεν είχε αυτό το κάτι που θα του έδινε μία θέση στο album που θα κυκλοφορούσαν.

Είχαν βγει για καφέ στο διάδρομο, όταν άκουσαν στο δίπλα studio μία μπάντα από την Αϊτή.
Είχαν μία πιτσιρίκα με απίστευτη φωνή, την Yanick Etienne, η οποία δεν μίλαγε ούτε λέξη αγγλικά και την οποία και κάλεσαν να "στολίσει" το New Scatter.

Την έστησαν στο μικρόφωνο, έβαλαν τη κασσέτα να παίζει και η Yanick δεν έβγαλε άχνα.
Μετά εξήγησαν ότι θέλουν να τραγουδήσει ελεύθερα ότι νομίζει, όπως νομίζει, όταν νομίζει.

Είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα με το αποτέλεσμα - ή μάλλον, δεν πίστευαν τα αυτιά τους με το τρόπο που χρωμάτισε το τέλος του κομματιού.
Μάλιστα όχι μόνο άλλαξαν τον τίτλο του κομματιού αλλά τροποποίησαν στίχους και μουσική για να ταιριάζει με την ατμόσφαιρα που έφτιαξαν τα φωνητικά της Yanick.

Η δεύτερη αυτή απόπειρα ήταν και η μοναδική.
Εκείνη λοιπόν η ηχογράφηση μπήκε στο album, το οποίο ονομάστηκε από το τραγούδι, που θα είχε πάει στον κάλαθο των αχρήστων αν δεν υπήρχε η Yanick, όπως δήλωσε ο Bryan Ferry.



Roxy Music / Avalon.



Στο παρακάτω live η Yanicκ εν δράσει και ο Ferry στο πιάνο με μία μίξη ικανοποίησης, ευτυχίας και θαυμασμού.
Ισως σκεφτόταν και τα παραπάνω...




Πηγές:
Η Yanick : http://www.youtube.com/watch?v=KTjm6OwoEEY

Υ.Γ. όλα αυτά τα χρόνια από το 80κάτι, νόμιζα ότι τα φωνητικά ήταν της Jerry Hall. Εξ ου και ο τίτλος.


Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Stay Hungry - Stay Foolish (Steve Jobs RIP)


Με αφορμή τον θάνατο από την αρρώστια του Steve Jobs, είναι ευκαιρία να δεις/ακούσεις/διαβάσεις την ομιλία που έκανε στους απόφοιτους του Stanford του 2005.



Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι μαζί σας στην τελετή αποφοίτησής ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν πήρα ποτέ πανεπιστημιακό πτυχίο. Για να πούμε την αλήθεια, τούτη δω η μέρα είναι ότι κοντινότερο έχω ζήσει σε αποφοίτηση. 
Σήμερα θέλω αν σας πως τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Μόνο αυτό. Τίποτα σημαντικό. 
Απλά τρεις ιστορίες.


Η πρώτη έχει να κάνει με τις ιδέες
Παράτησα το κολέγιο Reed μετά από 6 μήνες, αλλά παρέμεινα στους διαδρόμους του για 18 μήνες πριν φύγω οριστικά. Γιατί τα παράτησα;
Όλα ξεκίνησαν πριν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν μια νέα, ανύπαντρη απόφοιτος κολεγίου και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Επιθυμούσε πολύ να υιοθετηθώ από ένα ζευγάρι πανεπιστημιακής μόρφωσης και έτσι κανονίστηκε να ζήσω με έναν δικηγόρο και τη σύζυγο του. Το πρόβλημα ήταν πως όταν γεννήθηκα, εκείνοι αποφάσισαν πως προτιμούσαν ένα κορίτσι. Έτσι, οι θετοί γονείς μου, που ήταν γραμμένοι στη λίστα αναμονής, δέχθηκαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας, που τους ανακοίνωσε: βρέθηκε ένα αγοράκι; Το θέλετε; . Απάντησαν: Φυσικά . Η βιολογική μου μητέρα όμως, λίγο αργότερα ανακάλυψε πως η θετή μητέρα μου δεν είχε αποφοιτήσει από κολέγιο και ο θετός πατέρας μου ούτε καν από το λύκειο. Και αρνήθηκε να υπογράψει τα χαρτιά της υιοθεσίας. Πείστηκε λίγος μήνες αργότερα όταν οι γονείς μου υποσχέθηκαν πως κάποια μέρα θα πήγαινα στο κολέγιο.
Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, πήγα στο κολέγιο.
Αλλά αφελώς, επέλεξα ένα κολέγιο που ήταν πανάκριβο, σχεδόν τόσο όσο το Stanford, κάτι που σήμαινε πως όλες οι οικονομίες των σκληρά εργαζόμενων γονιών μου θα πήγαιναν στα δίδακτρα. Έξι μήνες αργότερα δεν μπορούσα να δω κάποια χρησιμότητα. Σε αυτό. Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και το κολέγιο δεν με βοηθούσε προς αυτή την κατάσταση. Επιπλέον, ξόδευα τις οικονομίες των γονιών μου. Κάπως έτσι, τα παράτησα, με την ελπίδα πως όλα θα πήγαιναν καλά.
Εκείνη την εποχή ήμουν πραγματικά φοβισμένος, αλλά τώρα ξέρω πως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ μου. Από τη στιγμή που τα παράτησα, έπαψα να γράφομαι σε ένα σωρό προαπαιτούμενα μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν και είχα το δικαίωμα να παρακολουθήσω ως ελεύθερος ακροατής μόνο εκείνα που με ενδιέφεραν.
Δεν ήταν βέβαια όλα τόσο ρομαντικά: δεν δικαιούμουν δωμάτιο στην εστία κι έτσι κοιμόμουν στο πάτωμα δωματίων φίλων μου· για να φάω μάζευα άδεια μπουκάλια κόκα κόλα για 5 σεντς το ένα και για να έχω τουλάχιστο ένα αξιοπρεπές γεύμα τη βδομάδα χρειαζόταν να περπατάω κάθε Κυριακή βράδυ 7 μίλια, μέχρι τον κοντινότερο βουδιστικό ναό. Περνούσα καλά.
Κι ένα σωρό από όσα γνώρισα ακολουθώντας τη διαίσθησή μου και προσπαθώντας να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, αποδείχτηκαν ανεκτίμητα στο μέλλον. Να σας δώσε ένα παράδειγμα:
Εκείνη την εποχή το κολέγιο Reed, είχε ίσως ένα από τα καλύτερα μαθήματα καλλιγραφίας στη χώρα. Παντού στο πανεπιστήμιο έβλεπες θαυμάσια πόστερ με καλλιγραφικά γράμματα. . Καθώς είχα εγκαταλείψει τις σπουδές μου και δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα, αποφάσισαν να πάω να παρακολουθήσω καλλιγραφία, για να δω πώς κατάφερναν αυτά τα θαύματα. Έμαθα έτσι για τις γραμματοσειρές, για τις αποστάσεις μεταξύ γραμμάτων -ανάλογα με τα γράμματα- έμαθα πολλά για ό,τι κάνει υπέροχη την τυπογραφία. Ήταν ένα θαυμάσιο μάθημα, γεμάτο ιστορία, καλλιτεχνία και καλαισθησία, που πραγματικά με συνεπήρε.
Ούτε μου περνούσε από το μυαλό πως όλα τούτα θα μου χρησίμευαν πρακτικά κάποια μέρα στη ζωή μου.Δέκα χρόνια αργότερα όμως, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή Macintosh, ξαναθυμήθηκα εκείνο το μάθημα. Και χρησιμοποιήσαμε στο Mac, όλα όσα είχα μάθει. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής που διέθετε καλλιγραφία.Αν δεν είχα παρακολουθήσει εκείνο το μάθημα, οι Macintosh δεν θα είχαν ποτέ πολλές γραμματοσειρές ή μεγέθη γραμμάτων. Και από τη στιγμή που τα Windows, το μόνο που έκαναν ήταν να αντιγράψουν τα Mac, μάλλον αυτά δεν θα υπήρχαν σε κανένα υπολογιστή. Aν δεν τα είχα παρατήσει, δεν θα είχα παρακολουθήσει ποτέ μου εκείνο το μάθημα καλλιγραφίας και οι υπολογιστές δεν θα πρόσφεραν τις δυνατότητες καλλιγραφίας που προσφέρουν σήμερα. Φυσικά ήταν αδύνατο να συσχετίσω τις ιδέες όταν ήμουν στο κολέγιο. Δέκα χρόνια αργότερα όμως, ήταν όλα πολύ ξεκάθαρα.
Θέλω να πω, ποτέ δεν γίνεται να προβλέψεις την πορεία σου, να εκτιμήσεις κάτι αφότου συμβεί. Για να την εκτιμήσεις, θα πρέπει να την κοιτάξεις προς τα πίσω. Χρειάζεται λοιπόν να εμπιστευτείτε πως όλα τα βήματά σας, πως με κάποιο τρόπο σας οδηγούν στο μέλλον σας. Πρέπει να εμπιστευθείτε κάτι -ή κάποιον: το ένστικτό σας, τη μοίρα, το κάρμα, τη ζωή, δεν έχει σημασία. Αυτή η άποψη δεν με απογοήτευσε ποτέ και καθόρισε τη ζωή μου.


Η δεύτερη ιστορία, μιλάει για αγάπη και απώλεια.
Ημουν ένας από τους τυχερούς: Βρήκα τι μου άρεσε νωρίς στη ζωή μου. Ο Wos και εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ των γονιών μου όταν ήμουν 20 χρονών. Δουλέψαμε σκληρά και δέκα χρόνια αργότερα η Apple δεν ήταν πια οι δυο μας κι ένα γκαράζ, αλλά μια εταιρία αξίας άνω των 2 δις δολαρίων, με πάνω από 4,000 εργαζόμενους.Ένα χρόνο νωρίτερα, με το που έκλεινα τα 30, είχαμε ρίξει στην αγορά την πιο ωραία μας δημιουργία –τον Macintosh. Και μετά απολύθηκα.
Πώς μπορεί κάποιος να απολυθεί από μια εταιρία που ίδρυσε; Καθώς μεγάλωνε η Apple σκέφτηκα να προσλάβω κάποιον ταλαντούχο μάνατζερ για να διοικούμε μαζί την εταιρία και πράγματι, για ένα χρόνο, όλα πήγαιναν πρίμα.
Μετά όμως, οι απόψεις μας για το μέλλον άρχισαν να διαφοροποιούνται και στο τέλος τσακωθήκαμε. Όταν έγινε αυτό, το διοικητικό συμβούλιο πήγε με το μέρος του. Έτσι λοιπόν, στα 30 μου, βρέθηκα έξω από την εταιρία, και μάλιστα με πολύ δημόσιο τρόπο. Ο σκοπός ολόκληρης σχεδόν της ενήλικης ζωής μου είχε πια χαθεί, κι αυτό ήταν τόσο επώδυνο.
Για αρκετούς μήνες δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Αισθανόμουν πως είχα απογοητεύσει τους συνεργάτες μου, πως η σκυτάλη μου είχε γλιστρήσει από τα χέρια, μόλις μου την παρέδωσαν.
Συναντήθηκα με τον David Packard και τον Bob Noyce προσπαθώντας να απολογηθώ για το πώς τα ‘χα καταστρέψει όλα με τέτοιο τρόπο. Ήμουν μια πασίγνωστη αποτυχία και μου πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψω το Λος Αντζελες. Σιγά σιγά όμως, μια αίσθηση γεννήθηκε μέσα μου: εξακολουθούσα να αγαπάω τη δουλειά μου. Ότι κι αν είχε συμβεί στην Apple, αυτό δεν είχε πειραχτεί, ούτε κατ, ελάχιστο.
Με είχαν απορρίψει, ήμουν όμως ακόμα ερωτευμένος. Έτσι αποφάσισα να ξαναρχίσω από την αρχή. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά η απόλυσή μου από την Apple ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου είχε συμβεί. Η βαρύτητα της επιτυχίας αντικαταστάθηκε από την ελαφρότητα να είμαι ξανά αρχάριος, αβέβαιος για τα πάντα.
Απελευθερώθηκα και μπήκα σε μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Την επόμενη πενταετία ξεκίνησα μια εταιρία που τη έλεγαν Next, μια άλλη που τη έλεγαν Pixar και ερωτεύτηκα μια υπέροχη γυναίκα που έγινε σύζυγός μου.
Με την Pixar -που είναι σήμερα μια από τις πιο πετυχημένες εταιρίες κινηματογραφικής παραγωγής του κόσμου- δημιουργήσαμε το πρώτο animation film στην ιστορία του κινηματογράφου, το Toy Story.
Τα γεγονότα πήραν απροσδόκητη τροπή όταν η Apple αγόρασε την Next και ξαναβρέθηκα στην Apple ενώ η τεχνολογία που είχαμε αναπτύξει στη Next βρέθηκε στην καρδιά της σημερινής αναγέννησης της Apple. Και με τη Laurene, τη γυναίκα μου δημιουργήσαμε μια θαυμάσια οικογένεια.
Είμαι βέβαιος πως τίποτα από αυτά δεν θα είχε γίνει αν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Η γεύση του φάρμακου ήταν απαίσια, πιστεύω όμως πως το χρειαζόμουν. Υπάρχουν φορές που η ζωή σε χτυπάει κατακέφαλα. Μην χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος πως το μόνο που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω ήταν πως αγαπούσα αυτό που έκανα. Πρέπει να βρεις τι και ποιος σου αρέσει. Αυτό είναι η μόνη αλήθεια στη δουλειά και στον έρωτα.
Ένα μεγάλο τμήμα της ζωής σας θα αφιερωθεί στην εργασία σας και ο μόνος τρόπος για να είστε ικανοποιημένοι είναι να θεωρείτε πως κάνετε υπέροχη δουλειά. Κι ο μόνος τρόπος να κάνετε υπέροχη δουλειά είναι να αγαπάτε ότι κάνετε. Αν δεν το έχετε βρει ακόμα, συνεχίστε να ψάχνετε. Μην βολεύεστε.
Όπως συμβαίνει και στον αισθηματικό τομέα, όταν έρθει, θα το καταλάβετε. Κι όπως σε κάθε σπουδαία σχέση, θα γίνεται καλύτερο όσο περνάει ο χρόνος. Συνεχίστε λοιπόν να ψάχνετε, μέχρι να το βρείτε. Μην επαναπαύεστε, μην συμβιβάζεστε.


Η τριτη ιστορία, αφορά τον θάνατο.
Όταν ήμουν 17, διάβασα κάτι που έλεγε πάνω κάτω: να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία . Αυτό μου έκανε εντύπωση κι από τότε, για 33 ολόκληρα χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω τον εαυτό μου: αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα; . Όποτε η απάντηση ήταν όχι για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω. Το να θυμάμαι πάντα πως σύντομα θα πεθάνω, ήταν η καλύτερη βοήθεια για να παίρνω τις σωστές αποφάσεις στη ζωή μου.
Όλα τα υπόλοιπα -οι εξωτερικές προσδοκίες, η υπερηφάνεια, ο φόβος της γελοιοποίησης ή της αποτυχίας- όλα εξαφανίζονται όταν βρεθούν απέναντι στο θάνατο: το μόνο που απομένει είναι ότι είναι πραγματικά σημαντικό. Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε. Είστε ήδη γυμνοί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσετε ότι σας λέει η καρδιά σας.
Εδώ κι ένα χρόνο, μου διέγνωσαν καρκίνο. Πέρασα από εξέταση στις 7:30 το πρωί κι ένας όγκος φάνηκε ξεκάθαρος στο πάγκρεας. Δεν είχα ιδέα τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί με ενημέρωσαν πως ήταν μία μη ιάσιμη μορφή καρκίνου και πως δεν θα ζούσα παραπάνω από τρεις με έξι μήνες. Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να πάω σπίτι και να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητές μου, πράγμα που είναι ένας ευφημισμός των γιατρών για τη προετοιμασία του θανάτου.
Σημαίνει: προσπάθησε να πεις σε λίγους μήνες όλα όσα ήθελες να πεις στα παιδιά σου σε δέκα χρόνια. Σημαίνει πως πρέπει να βεβαιωθείς πως όλα είναι εντάξει για να έχει η οικογένειά σου όσο το δυνατό λιγότερους μπελάδες. Σημαίνει: κάνε τους αποχαιρετισμούς σου.
Έζησα με αυτή τη διάγνωση όλη τη μέρα. Αργά το απόγευμα μου έκαναν μια βιοψία, που γίνεται με ένα σωλήνα που περνάει από το λαιμό σου στο στομάχι και στα έντερα κι από εκεί μια βελόνα παίρνει λίγα κύτταρα από το πάγκρεας. Ήμουν ναρκωμένος, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου διηγήθηκε αργότερα πως όταν οι γιατροί πήραν τα κύτταρα και τα έβαλαν στο μικροσκόπιο άρχισαν να πανηγυρίζουν, γιατί όπως αποδείχτηκε είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που ήταν ιάσιμη με εγχείρηση.
Έκανα την εγχείρηση και τώρα είμαι μια χαρά.
Δεν έχω ποτέ φτάσει πιο κοντά στο θάνατο, κι ελπίζω να μην φτάσω ποτέ μου κοντύτερα για μερικές δεκαετίες ακόμα. Έχοντας όμως βιώσει αυτήν την εμπειρία, μπορώ να σας πω κάτι, με λίγο περισσότερη βεβαιότητα από εκείνους για τους οποίους ο θάνατος είναι μια αφηρημένη μόνο έννοια: κανείς δεν θέλει να πεθάνει.
Ακόμα κι όσοι περιμένουν να πάνε στο παράδεισο, θέλουν να φτάσουν εκεί χωρίς να πεθάνουν. Και όμως, ο θάνατος είναι η μόνη κοινή μας μοίρα.
Κανείς δεν του ξέφυγε. Κι έτσι πρέπει να είναι· ο θάνατος είναι μάλλον η καλύτερη εφεύρεση της ζωής. Είναι ο παράγοντας που διαιωνίζει τη ζωή. Ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το καινούργιο. Το νέο τώρα είστε εσείς, αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα γίνετε οι γέροι που προορίζονται να φύγουν.
Συγγνώμη για τον δραματικό μου τόνο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε λοιπόν ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων. Μην αιχμαλωτιστείτε από το δόγμα που λέει να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι.
Μην αφήνετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή. Και -το σημαντικότερο- να έχετε το θάρρος να ακούτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας.
Αυτά με κάποιο τρόπο ξέρουν ήδη τι θέλετε στα αλήθεια να γίνετε. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.
Όταν ήμουν νέος, υπήρχε μια φανταστική έκδοση που λεγόταν Ο κατάλογος όλης της γης που υπήρξε μία από της βίβλους της γενιάς μου.
Την εξέδιδε ένας τύπος που τον λεγόταν Stewart Brand και που ζούσε εδώ κοντά, στο Menlo Park. Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του ,60, πριν τους προσωπικούς υπολογιστές και η έκδοση, έπρεπε να γίνει με γραφομηχανές, ψαλίδια και φωτογραφικές μηχανές Polaroid. Ήταν ένα είδος έντυπου google, 35 χρόνια πριν βγει το google στο internet: ήταν ιδεαλιστικό, γεμάτο γνώσεις και ωραία εργαλεία. .
Ο Stewart και οι συνεργάτες του έβγαλαν αρκετά τεύχη του κατάλογου όλης της Γης κι όταν φάνηκε πως ξεπερνιόταν, έβγαλαν ένα τελευταίο τεύχος. Είχαμε φτάσει στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και ήμουν στην ηλικία σας.
Στο οπισθόφυλλο του τελευταίου τεύχους υπήρχε μια φωτογραφία ενός αγροτικού δρόμου την αυγή, του είδους που κάποτε θα βρεθείτε να κάνετε οτοστόπ, αν είστε αρκετά περιπετειώδεις. Από κάτω έγραφε: μείνετε αχόρταγοι· μείνετε τρελαμένοι . Ήταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της έκδοσης λίγο πριν το κλείσιμο. Μείνετε αχόρταγοι, μείνετε τρελαμένοι. Πάντα, ευχόμουν αυτό για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτείτε και ετοιμάζεστε για κάτι καινούριο, το εύχομαι και για εσάς:
Μείνετε αχόρταγοι. Μείνετε τρελαμένοι.
Σας ευχαριστώ


Κι εμείς ευχαριστούμε Κύριε Jobs.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Status Update.

Μουσική:



Μαύρα μεσάνυχτα αυπνίας. (Τέσσερις ακριβώς)
Μια τεράστια μοσχαρίσια θυσιάστηκε νωρίτερα στο μαντέμι, κι η αδερφή της μαρινάρεται με φασκόμηλο και ελαιόλαδο για μετά το αυριανό τρέξιμο.

Δίπλα μου τσίπουρο από του Αρβανίτη στο Καλπάκι, όχι το περσινό αλλά του '09 που είναι πιο γλυκό. Καμπερνέ...

Σήμερα έτρεξα σε χορτο και πολύ το χάρηκαν οι σύνδεσμοι μου.
Το γλυκό σταφύλι μπήκε στα βάζα για να μοιραστεί όλο στους φίλους, και η κουζίνα λάμπει ξανά.
Ο λάπτορας του αδερφού τρέχει σαν καινούργιος, ξανά. Θα με κεράσει κάλτσες για τρέξιμο είπε...

Στην εταιρία δουλειά πολύ. Πάρα πολύ.
Δημιουργική όμως, που παραδόξως την ευχαριστιέμαι. Είναι ωραίο να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις, αρκεί να επιβεβαιώνεσαι. Κι είναι καλό να το σκέφτεσαι ακόμα κι αν δεν επιβεβαιώνεσαι.
Κλίμα γκαβό, κάτι ύποπτα interviews, συναντήσεις κεκλεισμένων των θυρών, μισόλογα, φήμες, καχυποψία, τρομοκρατημένοι άπαντες, όλοι φυλάνε τον κώλο τους, έχουν πιάσει τοίχο και δεν ξέρουν ποιόν να πρωτογλύψουν.
Ξοδεύω πολύ ενέργεια για να κρατάω καλό κλίμα και ψηλά το ηθικό. Το δικό μου και των άλλων. Οσο μπορώ.
Ολα όσο μπορώ. Αρκεί να το κάνω καλά. Μπορώ και καλύτερα είναι η αλήθεια αλλά δεν αντέχω.

"Οτι κάνεις, κάν'το καλά." μου έλεγε ο παππούς μου.

Οταν κλατάρω, τρέχω και κάνω review τα σχέδια μου.
Οταν ο παππούς κλάταρε, έκοβε χαρτί στη πρέσα, μου είχε πει. Γινόταν μουσκίδι και άδειαζε το μυαλό του.

Τηλεόραση κλειστή. Διάθεση καλή. Ενέργεια αρκετή.
Βλέπω μόνο downloads. Και κυρίως ντοκυμαντερ. 
Ανακαλύπτω τους παλιούς φίλους από την αρχή.

Προσωπικά (και δεν εννοώ γκομενικά) σχέδια σε εξέλιξη βάσει πλάνου, μέχρι νεοτέρας.
Επαγγελματικά σχέδια, επίσης. Ερχονται εκπαιδεύσεις και νέα πράματα.
Plan B για τα επαγγελματικά, κατατεθειμένο.
Για τα προσωπικά μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα, ψυχραιμία πάνω από όλα.
Παντελής η αδιαφορία μου για τις πολιτικο-οικονομικές φήμες και τα ενημερωτικά μέσα, χωρίς καμία ντροπή. Κρίνω και ενημερώνομαι ήρεμα εκ του αποτελέσματος. Δεν αντέχω την τρομοκρατία. Μου στερεί πράματα.

Επλυνα το μηχανάκι σήμερα και γυαλίζει στον ήλιο, ουρλιάζοντας για βόλτα. Χάρμα οφθαλμών. Δρόσισε κι όλας και είναι ότι πρέπει για δέρματα και μιά στριφτερή παραλιακή βόλτα μέχρι τη Μονεμβάσια ή ακόμα καλύτερα το Κυπαρίσσι.

Την Κυριακή ήμουν στα πρώην Βασιλικά κτήματα στο Τατόι.
Ηλιος - φύση - ωραία παρέα - πικνικ με λουκάνικα, μανιτάρια, τυριά, φρούτα, σούπερ!
Και πολύ περπάτημα.
Μου έλειψε λίγο ποδήλατο στο βουνό. Ωρα για λάδωμα αλυσσίδας μου φαίνεται...

Whatever makes you happy λοιπόν, whatever you want...




Τι διασκευάρες διάλεξα σήμερα! Δεν χορταίνω να τις ακούω, ξανά και ξανά...

"I will always love you"


Επειδή μου αρέσει να βάζω τα πράματα στη θέση τους (εκτός αν με βολεύει διαφορετικά), και για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλαιοί, υπενθυμίζω ότι η Dolly Parton εκτός από βυζάρες τύπου Russ Meyer, είχε γράψει και το τραγούδι του τίτλου, που ξέσκισε με τα ουρλιαχτά της η Whitney Houston που δεν έχει γράψει ούτε μία λίστα για ψώνια στη ζωή της.




αντε μπράβο.


Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Οκτώβριος Καίσαρας


Καλώς τον δεχθήκαμε.
Ντάλα φθινόπωρο πλέον και μου 'ρθε να διαλέξω μία - και μόνο μία - φωτογραφία από κάθε έναν από τους τελευταίους Οκτώβρηδες

(Παράλληλα κάνω γλυκό σταφύλι, αλλά δεν θα εμβαθύνω σε αυτό.)

Ομορφη αναπόληση και αφορμή για νέα σχέδια που -ευτυχώς- έχουν το πεδίο ελεύθερο να εξελιγχθούν.

Από εκατοντάδες φωτογραφίες και δεκάδες υποψηφιότητες, 
η μονομελής επιτροπή με σπόνσορα το Jack No7 και το γλυκό σταφύλι, 
παρουσιάζει τις φιναλίστ:

2000 - Στο δρόμο για τους καταρράκτες του Λειβαδίτη

2003 - Αρχαία Ολυμπία

2004 - Ελάφια στην Πάρνηθα


2005 - Καιμάκ Τσαλάν πάνω από τα λουτρά Πόζαρ

2006 - Μέγαρα CSS

2007 - Σέρρες - Trackday

2008 - Αττικό Πάρκο

2009 - Ζαγόρι Βοϊδομάτης

2010 - Ζαγόρι

Τι να μου επιφυλάσσει το μέλλον, 
άραγε;;;