Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Τα χίλιασα!


Από τις 10 Ιανουαρίου 2010 μέχρι και σήμερα,
συνυπολογίζοντας και τα 13 σημερινά,

Δεν είχε βρέξει για να μάζευα κάνα σαλιγγάρι, μια που τα προλαβαίνω...


συμπλήρωσα 1.000 χιλιόμετρα τρεξίματος, καταγεγραμμένα στο GPS - δεν υπολογίζω δηλαδή αυτά που έκανα πριν μηχανογραφηθώ, αλλά άντε να ήταν άλλα 10-20, μη νομίζεις.

Λοιπόν τέσσερα ζευγάρια παπούτσια, ένα πονεμένο γόνατο, 12 φυσιοθεραπείες, ένα διάστρεμμα, μαύρα νύχια, μαύρες νύχτες, ντάλα, ιδρώτας, αφυδάτωση, βροχές, λάσπες, άσφαλτοι, στάδια, φεγγάρια, νυχτοπούλια, πεζοδρόμια, σκυλιά, μονοπάτια, βράχια, γκρέμια, ανήφοροι, κατήφοροι, τέσσερεις αγώνες, με μουσική ή χωρίς, μόνος ή με τον αδερφό, παλιοκοινωνία...

1.000 χιλιόμετρα !
Δεν μπορείς να φανταστείς τι ωραίο που μου ακούγεται!
Ειδικά όταν παλιά δεν έτρεχα γιατί πόναγα ολοκληρος, πόναγαν μέχρι και τα δόντια μου, πόναγε η μέση μου, (έχω έναν μεσοσπονδύλιο δίσκο με δική του βούληση) δεν έτρεχα λοιπόν και το υπέγραφα. Ασε που πιθανόν να πέθαινα κι από καρδιά με το πρώτο δεύτερο λαχάνιασμα, συν ότι κάπνιζα εικοσιτρία χρόνια.

Μέχρι που έτρεξα.
Κι έφτασα τα 1.000 χιλιόμετρα (είδες; το ξαναπα!)
σε 126 ώρες και 20 λεπτά συνολικής άσκησης,
που έγιναν σε 124 εξόδους απ' το σπίτι,
και έκαψαν 47.848 θερμίδες.

Trivia: 
(λες και τ΄ άλλα δεν ήταν)
Οι 47.848 θερμίδες ισοδυναμούν με 
434 ουίσκια ή
1.595 καρότα ή
160 καλαμάκια χοιρινά (ή σουβλάκια για τους πατριώτες) ή
63 καρμπονάρες ή
7.470 φουντούκια!


Θερμίδες δεν μετράω φανατικά, μόνο στο περίπου για να τρώω καλά.
Αυτό που θέλω να μετράω είναι ώρες και απόσταση.
Να τρέχω συχνά, να τρέχω πολύ και να τρέχω μακρυά.
Ευλόγησον. (φτου σου αγορίνα μου!)

Τα 1.000 χιλιόμετρα (μπουαχαχα νάτο πάλι!) έκαψαν επίσης πολλά νεύρα, πολλά άγχη, πολλές στεναχώριες, πολλές άχρηστες σκέψεις, εδωσαν λύσεις σε αρκετά θέματα, αμβλύνθηκαν άλλα και πάρθηκαν πολλές λαχανιασμένες πλην όμως οριστικές αποφάσεις.

Μη τα παραλέω όμως, στα δύσκολα δεν αρκεί.
Ισως θέλει τρίαθλο - δεν ξέρω, ή και απλά συζήτηση με κάποιον άλλο άνθρωπο.

Για συνεντεύξεις, press kit, ομιλίες σε συνέδρια, κλπ, μιλήστε με τον μάναΝτζερ.
Εγώ πάω να τα ξαναμετρήσω σαν τον Σκρουτζ, τόσο πολύτιμα που μου είναι.

Υ.Γ.
1.000 Χιλιόμετρα !


Αλλοι βέβαια τα χιλιάσανε πιο ξεκούραστα...

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Ορια


Είναι βραδάκι, είμαι σπίτι και πίνω παχειά γλυκειά σοκολάτα.
Φοράω ένα διάφανο νεγκλιζέ και τη λεοπάρ ρόμπα
Νωρίτερα είχα πάει για τρέξιμο, 6 χλμτράκια για να δούμε τι κατάλοιπα άφησε το κρύωμα -όλα καλά, λίγο κούραση βγήκε μόνο από το καθισιό- έφαγα κάτι ληγμένα μακαρόνια ολικής που είχα, μετά μαγείρεψα πατάτες φούρνου με μπιφτέκια για την εβδομάδα, κάτι βόλτες ενδιάμεσα, ευτυχώς ζέστανε και λίγο κι ελπίζω να μην μυρίζει πάλι τζάκι από τους γείτονες η μπουγάδα μου, γιατί με αυτή τη μυρωδιά καπνιστού στα ρούχα μου νιώθω σα ρέγγα, αντί να νιώθω σαν το Καζολίν ή τους κολοκυθοανθούς της άνοιξης.

Ασχετο;
Νομίζεις.

Επίσης δήλωσα συμμετοχή σε ένα άλλο δεκάρι αγώνα για τον Δεκέμβρη μπας και εξιλεωθώ για το 10άρι του ΣΔΥΑ που έχασα με το κρύωμα. Μάλιστα αυτός ο αγώνας θα 'χει και χάπι εντ από τώρα. Θα στα πω τότε.

Δεν σου 'ρχεται να τρέξεις ;;
Οχι, ε;

Μετά το φαγητό έπαθα LinkedIn, το οποίο έχει πλάκα καθώς σκάνε διάφορα μανατζίριαλ γκομενάκια και κοιτάνε το προφίλ μου ξανά και ξανά, και τους βάζω κι άλλες λέξεις μέσα να υγραίνονται και να με φαντάζονται να φοράω γραβάτες στα μίτινγκ ρουμς.
Μόνο γραβάτες.
Στη μέση.

Για τους κυρίους δεν μπορώ να κάνω πολλά πέρα από το να βάζω πολλές εντυπωσιακές λέξεις που δεν έχουν ελληνική ρίζα, και να 'σκουντάω' γνωστούς και συνεργάτες.
Μια ωραία παρέα είμαστε, άλλωστε!

Πίνω που λες σοκολάτα -γλυκειά- και μηρυκάζω κάποιες σκέψεις που κλωθογυρνάνε στο μυαλό μου εδώ και καιρό -ίσως και χρόνια τώρα- κι έχουν να κάνουν με μερικά από τα όρια μου, τα δικά σου, του καθ' ενός μας.

Στρίβε τώρα - ευκαιρία!

Εκτός ορίων, εντός ορίων, στα όρια, χωρίς όρια, για να ενταχθείς 'χωροταξικά' σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες πρέπει να ορίσεις κάπως τη λεπτή αυτή γραμμή που λέμε 'όριο'.

Και άντε και την όρισες.
Με τι κριτήριο; Το δικό σου, το υποκειμενικό φυσικά.

Πόσο βαθεια βουτάς; πόσο ψηλά σκαρφαλώνεις; πόσο μακρυά τρέχεις; πόση ώρα περπατάς; πόσο γρήγορα τρέχεις; πόσο γυρνάς στις Σέρρες; πόσες ώρες οδηγάς; όλα μετρήσιμα - όλα καταρριπτέα.
(Οι λύσεις στο τέλος)

Ορια που τίθενται και μένουν εκεί για να ξεπεραστούν, από εσένα ή άλλους, σύντομα ή όχι.

 Τώρα;
μπα...

Κουράζεσαι, φοβάσαι, πεισμώνεις, ιδρώνεις, τρομάζεις, τέτοιου τύπου συναισθήματα γεννιούνται κοντά στα όρια, μερικές φορές μάλιστα εξελίσσονται σε αρετές. Μερικές πάλι, όχι.

Η ανταμοιβή πάντως έρχεται μετά: με την επιβράβευση, την σύγκριση, την επιβεβαίωση, με τα αρχέγονα συναισθήματα νίκης του ανθρώπου - τα ίδια που ακολουθούσαν ένα επιτυχημένο κυνήγι μαμούθ - και μερικές μπύρες ενίοτε με φίλους πριν κατασταλάξει ο κουρνιαχτός του άθλου, της κατάρριψης κάποιου ορίου.

Εύκολο.

Ούτε τώρα;
πφφφφ...

Το δύσκολο τώρα:

Τι γίνεται με τα μη μετρήσιμα; Που μπαίνει το όριο και πως;
Πόσο μετριέται η ψυχική αντοχή ας πούμε;
Πόσο ζυγίζει η κούραση του μυαλού;
Πόσο πάνε τα νεύρα;
Τους τσακωμούς πόσο τους έχετε;
Τα μηδενικά κουράγια; την απογοήτευση; τη μιζέρια; την απαισιοδοξία;

Και μ' αυτά κουράζεσαι, φοβάσαι, πεισμώνεις, ιδρώνεις, τρομάζεις..
Τι γίνεται όμως;

Το πάω λίγο μονόπαντα γιατί αναφέρομαι στη δουλειά.
Αυτή τη σύγχρονη εργασία/δουλεία των εταιριών και των κόρπορετ ενβάϊρονμεντς -γκοντάμ ιτ- αλλά και όχι μόνο.

Πως να θέσεις όριο στην υποχώρηση ή στην επιμονή;
Πόσο να αντέξεις κάτι ή κάποιον; Λίγο ακόμα; Πόσο ακόμα; Φτάνει τόσο; Λιγάκι ακόμα; Θες άλλο λίγο; Θες. Κι άλλο λίγο λοιπόν. Κι ακόμα λίγο...
Μέτρησε μου σε παρακαλώ πόσο αγχώνεσαι.
Κάτσε να μετρήσουμε πόσο αγχώνεται ο οδηγός τρόλλεϋ και πόσο ο τύπος που πήδησε από τη στρατόσφαιρα.
Το ίδιο αγχώνονται όλοι, αλλά δεν μετριέται ώστε να αποδειχθεί. Οπότε ίσως και να κάνω λάθος - ίσως και όχι.
Που βάζεις τη γραμμή όταν δίνεσαι στον άλλο; ή όταν θυσιάζεσαι -κυριολεκτικά και μεταφορικά- για τον άλλο ή το όλο.
Κι όταν σου βάζει άλλος τις γραμμές τι γίνεται;
Πόσο περιορίζεσαι ή πόσο απέχεις από τις προσδοκίες του;

Οπου 'άλλος', υποθέτω έβαλες ήδη σύντροφο, γκόμενα, εργοδότη, ξέρεις εσύ...

Η -χειρότερα- όταν δεν ορίζονται τα όρια από τρίτους, αλλά και από την άλλη η δική σου οριοθέτηση δεν γίνεται δεκτή για οποιοδήποτε λόγο. Μαντάρα.
Και που λες "σταματάω", που λες "συνεχίζω", πότε κάνεις πίσω, πότε είναι αργά να κάνεις πίσω, πότε είναι νωρίς, πότε πρέπει να συνεχίσεις, πότε φυγοπονείς, πότε σε εκμεταλεύονται, πότε σπαταλάς το χρόνο σου, πότε καις το χρόνο του άλλου, που ισορροπεί η ζυγαριά, που χάνεις εσύ την ισορροπία σου...
Πολλά τα ερωτηματικά.


 
Τώρα όμως, ε;;;

 Δεν έχω απαντήσεις ούτε τις ψάχνω,
γιατί δεν έχω καν τις σωστές ερωτήσεις.

Ξέρω όμως ότι απαντήσεις δεν υπάρχουν
και ότι οι σκέψεις μου, χρίζουν περισσότερης σκέψης.

Ισως μιαν άλλη φορά, με άλλα μυαλά
και λιγότερα μαλλιά.



Λύσεις: 
(15m+)
(Traumpfeiler V+, 250m)
(26Km Trail)
(19hrs Καταρράκτης - Καταφίδι@Τζουμέρκα)
(0:54:29 το 10άρι)
(1:44 χαμηλό με τον Τίγρη)
(17 ώρες)

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Ο καθρέφτης.


Καθώς κατέβαινα παραλιακά με το μηχανάκι το Σάββατο, σε ένα μίνι μποτιλιάρισμα στην αρχή της Συγγρού είδα σταματημένη μέσα στο αμάξι της, μία εκ των πρώην.

Οχι οποιαδήποτε όμως, αλλά μία που άφησε στίγμα.
Ηταν για πολύ λίγο και για πολλούς λάθος λόγους (αν νομίζεις ότι υπάρχουν λάθη στον έρωτα), αλλά ήταν πάρα πολύ έντονα.
Και αυτό είναι που μένει, συν κάποιες ιστορίες που μερικές στις έχω πει εδω μέσα κατά καιρούς.

Αλλο θέλω να σου πω τώρα όμως:

Οτι καθώς κυλούσα στριμωγμένος και προσεκτικά ανάμεσα στους καθρέφτες των ΙΧ, είδα στον αριστερό καθρέφτη της λίγο απ' το σαγόνι της, λίγο χέρι, κι ένα κομμάτι από το στόμα της να μιλάει στο ακουστικό του κινητού.

Τι χωράει να δείξει ένας καθρέφτης από τα τρία μέτρα απόσταση;
Τίποτα!
Αρκούσε όμως για να την αναγνωρίσω σε ένα νανοσεκόντ.
Ηταν σαν να βλέπω γιγαντοαφίσσα και μάλιστα φωτισμένη και με ονοματεπώνυμο από κάτω.

Μετά πρόσεξα το αυτοκίνητο της και βεβαιώθηκα -του είχε δώσει και όνομα θυμάμαι- πέρασα από δίπλα της και σφήνωσα επίτηδες λίγο μπροστά της για να τη δω κλεφτά από τους καθρέφτες μου.
Δεν τα κατάφερα κι έμεινα με την παραπάνω εικόνα και ότι θυμάμαι από παλιά.
Καλύτερα, γιατί περάσαν και χρόνια.

(ακόμα δεν έχω πει αυτό που θέλω)

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, επιταγχύνοντας χαμογελαστός στη Συγγρού, θυμήθηκα που μου έδειχνε με καμάρι το βίντεο μίας παράστασης που είχε λάβει μέρος. Μπαλέτο ήταν; μοντέρνο; θα σε γελάσω.
Η λήψη λοιπόν, ήταν τραβηγμένη από του διαόλου τη μάνα, η ποιότητα ήταν χάλια και στη σκηνή υπήρχαν -αν θυμάμαι καλά- τέσσερις χορεύτριες.
Θυμάμαι ότι την ξεχώρισα με την πρώτη. Εμεινε έκπληκτη -όπως κι εγώ- καθώς δεν φαίνονταν χαρακτηριστικά αλλά στα μάτια μου ήταν προφανέστατο.

Δεν το τραβάω στο μεταφυσικό του -έλεος- μου έχει τύχει άλλωστε και με φίλους πολλών ετών, απλά είναι ωραίο ρε παιδί μου να ξεχωρίζεις τον άλλον μέσα στο πλήθος ή από το χιλιόμετρο.
Πόσο μάλλον να το κάνει αυτός, ε;

Αυτό ήθελα να σου πω.
Οτι είναι ωραίο...

Ο καθρέπτης στην είσοδο

Το πλούσιο σπίτι είχε στην είσοδο
έναν καθρέπτη μέγιστο, πολύ παλαιό·
τουλάχιστον προ ογδόντα ετών αγορασμένο.

Ένα εμορφότατο παιδί, υπάλληλος σε ράπτη
(τες Κυριακές, ερασιτέχνης αθλητής),
στέκονταν μ’ ένα δέμα. Το παρέδοσε
σε κάποιον του σπιτιού, κι αυτός το πήγε μέσα
να φέρει την απόδειξι. Ο υπάλληλος του ράπτη
έμεινε μόνος, και περίμενε.
Πλησίασε στον καθρέπτη και κυττάζονταν
κ’ έσιαζε την κραβάτα του. Μετά πέντε λεπτά
του φέραν την απόδειξι. Την πήρε κ’ έφυγε.

Μα ο παλαιός καθρέπτης που είχε δει και δει,
κατά την ύπαρξίν του την πολυετή,
χιλιάδες πράγματα και πρόσωπα·
μα ο παλαιός καθρέπτης τώρα χαίρονταν,
κ’ επαίρονταν που είχε δεχθεί επάνω του
την άρτιαν εμορφιά για μερικά λεπτά.


(Κ. Καβάφης από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)



δικό της...

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Human Grid (TEDx Athens)


Πρόσθεσα δυο τρία πραγματάκια στο τέλος, την Κυριακή πρωί.

Λοιπόν η φίλη μου η Fourka πήγε σήμερα (Παρασκευή) στο warm up -λέει- του φετινού TEDx, εγώ την κορόιδευα να κάνει καλό ζέσταμα, διατάσεις και να πίνει νερά, αυτή όμως με έγραψε, πήγε και γυριζοντας πόσταρε στο fb αυτό το διαμαντάκι, που μου άλλαξε όλη μου την κοσμοθεωρία για τον εθελοντισμό, τη συμμετοχή στα κοινά και όλα τα άλλα που δεν μπορώ να σου πω τώρα* λόγω κάτι κρασιών που ήπια νωρίτερα, αλλά θα σκεφτείς τα ίδια και περισσότερα με την ησυχία σου.

Οπως θα μάθεις έμαθα από το βίντεο:
"Μια κοινωνία δημιουργείται όταν οι άνθρωποι παύουν να είναι αυτάρκεις"
Πλάτων  - Πολιτεία.



To ντοκιμαντέρ "Human Grid" εστιάζει στις μαρτυρίες των πρωταγωνιστών, τις εθελοντικές οργανώσεις και δράσεις αλληλεγγύης που ξεπηδούν μέσα από τον ιστό της πόλης και οι οποίες αναδεικνύουν ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο πρόσωπο μίας Αθήνας που μετρά απώλειες από τη κρίση, αλλά συνεχίζει να αγωνίζεται.

Το ίδιο το Human Grid, είναι μια πρωτοβουλία του TEDxAthens για τη 'χαρτογράφηση' των εθελοντικών οργανώσεων και των συλλογικών πρωτοβουλιών. Ο φακός πέφτει πάνω στη δράση εθελοντικών εγχειρημάτων, που γίνονται πράξη χάρη στη συμμετοχή απλών πολιτών. Προσφέρουν χρόνο, χρήμα, αντικείμενα, διάθεση για να στηρίξουν ευπαθείς ομάδες, τη γειτονιά τους, το περιβάλλον. Στο τέλος, μας μένει η φάση του αποφασισμένου γιατρού, που εργαζεται στο Κοινωνικό Ιατρείο και μας λέει πως αυτοί οι χώροι μπορεί να μην υποκαθιστούν το κράτος, αλλά προσφέρουν αυτή τη στιγμή 3 αξίες που είναι χαμένες αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικές στον κόσμο: Ελπίδα, αισιοδοξία και αξιοπρέπεια. 

http://humangrid.gr 
http://facebook.com/humangrid 
http://tedxathens.com 

Σκηνοθεσία - σενάριο: Αντρέας Λουκάκος 
Κάμερα: Φάνης Καραγιώργος - Λεωνίδας Παπαφωτίου 
Μοντάζ: Αντρέας Λουκάκος 
Μιξάζ: Βαγγέλης Κατσίνας 
Επεξεργασία Συνεντεύξεων: Αριάδνη Λουκάκου - Βανέσσα Διβάνη 
Τίτλοι αρχής: Monologue (www.monologue.gr) 
Γραφικά: Άγγελος Έλληνας. 
Παραγωγή: dotmov (www.dotmov.gr)

*Ισως μιαν άλλη φορά.

Υ.Γ.
Το φετινό TEDx event αν κατάλαβα καλά θα παίζει το Σάββατο ζωντανά εδώ:



EDIT Κυριακής πρωί 

Ξύπνησα χάλια σήμερα και δεν πήγα στον αγώνα για τρέξιμο, συμπληρώνω εδώ όμως ότι έκατσα χτες σχεδόν όλη μέρα μέσα και έβλεπα το TED live από το παραπάνω link, χάρη στον ΣΚΑΙ. 
Εχασα κανα δυο τρεις ώρες μόνο και οφείλω να πω ότι αν και έπηξα λίγο, αν συστηνόμουν στον διπλανό μου θα πέρναγα καλύτερα κι εγώ. Αλλο το ζωντανό κι άλλο οι τέσσερις τοίχοι.
Κατα τόπους ωραίο και εντερταίνινγκ, περισσότερο ινφορμέϊτιβ παρά ινσπάιρινγκ (είδες πως το μιλάω;), είχε και μερικά βαρετά -αλλά ανάλογα τα ενδιαφέροντα του καθενός είναι αυτά.

Αν με ρωτήσεις τι μου έμεινε, τι θα θυμάμαι, τι με ενέπνευσε -και όχι τι με διασκέδασε- θα σου απαντήσω: τίποτα.

Με υπέρλαμπρη εξαίρεση το Human Grid, όχι τόσο ως εργαλείο, αλλά για το ταρακούνημα της κοσμοθεωρίας μου, που σου λεγα και χτες παραπάνω. 
Επίσης ο Oliver Reichenstein, που έκανε ακριβώς το αντίθετο από ότι τον συμβούλευαν όλοι.

 Οτι του γυαλίσει του καθένα - κατάλαβες.

BTW το πρόγραμμα ήτο:

9:40 Opening Remarks by: Dimitris G.Kalavros, Curator / Ramy Nassar, TEDxWaterloo Curator / Theodore Anagnostopoulos, Presenter &Host
10:00 Performance by N. Touliatos
10:10 George Klevokiotis, Co-Founder, UP Greek Tourism
10:30 Viktor Koen, Designer
10:50 Matheos Yosafat, Psychotherapist
11:10 THE DOERS (documentary)
11:20 CLIMATE REALITY, T. Anagnostopoulos
11:30 Break
12:10 Sam Conniff, Social Entrepreneur
12:30 Mary Katrantzou, Fashion Designer
12:50 Craig Walzer, Founder of Atlantis Bookstore
13:10 Andreas Mershin, PhD, Research Scientist
13:30 Performance by Irene Skylakakis
13:50 Break
14:50 Stefanos Sitaras, Film maker
15:10 Steve Vranakis, Creative Director, EMEA Creative Lab, Google
15:30 Ashley Fiolek, Moto-cross Champion
15:50 David Shing, Digital Prophet, AOL
16:10 Performance by 3 Sopranos
16:30 Break
17:00 Maria Karchilaki, War Correspondent
17:20 Costas Voyatzis, Founder and Editor-in-Chief, Yatzer.com
17:40 John-Paul Flintoff, Writer
18:00 Bindi Karia, VC Emerging Business Lead at Microsoft / Paul Papadimitriou, Future-Teller
18:20 HUMAN GRID VIDEO
18:25 Performance by V.Karakosta
18:50 Break
19:10 (DR) Giannis Theocharis, Political Scientist
19:30 Lars Rasmussen, Father of Google Maps
19:50 Ivar Gjoerup, Writer & Cartoonist
20:10 Dimitris Zannes, Fisherman
20:30 Performance by CAYETANO
20:50 Break
21:05 Oliver Reichenstein, Information Architect
21:25 Pavlos Tsiantos, Filmmaker & Mountain Guide
21:45 Diane Kochilas, Cook & Author
22:05 Performance by 8 Kick


Υ.Γ. Είδα φυσικά και τον Τσιαντό. Στην άλλη του παρουσίαση κρατούσα το βούρκωμα να μην εξελιγχθεί, τώρα όμως μιλούσε μόνο για τον εαυτό του (και πάω πάσο) αν και ολόκληρη η αποστολή στο Εβερεστ του 2004, ρίχνει στα αυτιά σε πολλές TEDι-μπόϊκες ιστοριούλες επιτυχίας και φιλαρέσκειας, όχι μόνο λόγω λόγω του άθλου αλλά και λόγω του τρόπου που επιτεύχθηκε.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Mickey Pantelous


Λοιπόν, την Κυριακή έχει μια πολύ ωραία μουσική παράσταση στο Cafe Alavastro από/με τον Mickey Pantelous.


Για δες:


Τον πέτυχα τις προάλες στο Omikron στη Λέκκα και τα 'μαθα, γιατί τον είχα αφήσει χρόνια πριν να παίζει τα μπλουζ στο 'μπαράκι του Βασίλη'. Μάλιστα θυμάμαι κι ένα καταπληκτικό κομμάτι που μοιράστηκε μαζί με τον Πλάτωνα Ανδριτσάκη, αλλά ούτε το κομμάτι βρίσκω, ούτε γίνεται να στο τραγουδήσω.

Είδες; 
Ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Παίζει πλέον one-man-band, και μας πάει ένα μουσικό ταξίδι στα μπλουζ από το 1900 και δώθε, μαζί με τον Dr. Albert που είναι τενεκές. Κανονικός τενεκές.


Νάτος! (και οι δύο)

Δες κι αυτά:

Press
Συνέντευξη στον Indieground Radio .
Κι άλλη συνέντευξη.

Ακου τώρα και λίγο Ανδριτσάκη, με συμμετοχή Σαλέα στο κλαρίνο.




Εντάξει, τέλος.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Marathons to the people




Εψαχνα που λες, να βρω ταινίες / ντοκυμαντέρ για μαραθώνιους.
Κάθε δρομέας που σέβεται τα παπούτσια του, οφείλει να έχει δει μερικές.

Ξέρεις... η υπέρβαση του εγώ για το εγώτερο, ο εαυτός πάνω από τον άνθρωπο, η συντριβή κάθε όριου, συγκάματα, φουσκάλες και πόνος, αίμα δάκρυα κι ιδρώτας, παρθένες να ξεμαλιάζονται στον τερματισμό μου, φωτογράφοι, συνεντεύξεις, πρωτοσέλιδα, δική μου εκπομπή μαγειρικής, οι δάφνες, τα ροδοπέταλα, η περιφορά στους δρόμους της πόλης με κάμπριο για να με χειροκροτάει όλη η χώρα όπως κάνανε στους αστροναύτες παλιά, γυναίκες, κότερα, καινούργιες αναρτήσεις στο μηχανάκι, κλπ, κλπ.

Χειμώνας έρχεται, τζάκι δεν έχω, κάπως πρέπει να κρατάω το όνειρο ζεστό. Καταλαβαίνεις...

Κάποιος άλλος δεν κατάλαβε τι εννοούσα όμως, γιατί ορίστε τι βρήκα ψάχνοντας στο ιντερνετς.

Stockholm marathon (εντάξει)
BBC The Sky at Night 2012 Moore Winter Marathon 1080p x264 AAC H  (άσχετο)
Bestiality Cum Marathon (δεν ξέρω τι να φανταστώ)
[DeepThroatLove] Anikka Albrite (Sex Marathon / 08/27/2012) (Ανίκα, ε;)
Marathon Love ~ French Version ~ [RRG]{Brego}
Marathon Man NL sub avi (MovieNight) (Ντάστιν Χόφμαν)
Symphony of Swallows - The Cumplete 22-Hour Sperm Marathon (τον πούλο)
Marathon.Boy.2010.SUBBED.DVDRip.XviD-RedBlade (το κατέβασα, θα δούμε)
Spirit Of The Marathon (καλό φαίνεται, τουλάχιστον δεν είναι squirt of the marathon)
Star Wars Adult Swim Marathon 2012-02-05 HDTV Xvid-SC-SDH (συλλεκτικό)
Queensnake - Pussy Marathon [1080p].wmv (μαραθώνιος με γατάκια)
[ScoreHD] Lana Michelle (Marathon Masturbator) (δεν θέλω να ξέρω)
BigTitsInUniform - Gia Dimarco (Marathon Dong) (και στα δικά σας)

και τα λοιπά και τα λοιπά...
Μα κανείς δεν πάει για ψάρεμα;;;

Επι την ευκαιρία να στείλω πολλούς χαιρετισμούς στους τρεις φίλους/φίλες που έφτασαν στο μπλοΝγκ μου ψάχνοντας για τα εξής:

"οταν κανουμε deepthroat κλαιμε"
"sex porn wif spiti fhlos"
"ekana malakia photo"

And The Winner Is:

17 Nov00:03:29www.google.gr

(με έβγαλε και Νο 4 στα αποτελέσματα το γκουγκλ. Νταξ καμιά φορά ποστάρω πίπες, αλλά όχι κι έτσι)

Τι άλλα;

Καλά ευχαριστώ.

Την άρπαξα χτες που έτρεξα με βροχή κι ομίχλη στον Υμηττό (πάάάάρα πολύ ωραία όμως) και τώρα λίγο ο λαιμός μου, λίγο κεφάλι, ένα ελαφρύ μπούκωμα, λίγο ζάλη, λίγο κομάρες, γκριν, γκριν, γκριν, κι όχι τίποτε άλλο, έχω έναν αγώνα του ΣΔΥΑ 10Κ την Κυριακή και πήγαινα για χρόνο ρε γμτ.


Περαστικά και πάντα τέτοια προβλήματα να 'χουμε.


The Lost Choir


Προφέρεται κουάϊαρ - αλλά στα αγγλικά.

20 Νοεμβρίου - Παγκόσμια ημέρα παιδιών.

(εξαιρούνται τα σκατόπαιδα του γείτονα)


(κοίτα το κοινό και μετά ξαναπαίξ'το)


Universal Children's Day was on November, 20th

Every three seconds the world loses a child. Again, this year many children will not see their fifth birthday. The reasons for this tragedy are diverse; hunger, malnutrition, dirty water or the absence of vaccine protection. Every single one of these problems can weaken the immune system so much that avoidable diseases lead to life-threatening danger.

International Children's Fund helps those children in need, especially in Africa.

With your donation (
https://www.icfaid.com/pages/DonateNow) we can continue our work and help stop the world from needlessly losing many children every year. Thank you for your support.

And we want to give special thanks to the boy's choir Wuppertaler Kurrende (http://www.wuppertaler-kurrende.com) for supporting the idea.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Χρόνης Μίσσιος



Να θυμηθώ να μην ξεχνάω:



Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;


Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...


Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.


Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;


Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...


Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;


'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.


Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".


Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...


Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...


Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς... Όμως το αφήσαμε για αύριο...


Για να πάμε που;


Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.


Ξέρεις γιατι;


Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.


Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.


Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ...

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Athens Photo Inspiration 2012


Τα καλά νέα είναι ότι ξεκίνησε η on-line ψηφοφορία του Athens Photo Inspiration 2012, που λέγαμε.


Τα κακά νέα είναι ότι από τις χιλιάδες φωτό προκρίθηκαν μόνο 200, στις οποίες ΔΕΝ είναι οι δικές μου.

Μόνο με μία ήμουν ικανοποιημένος και έθρεφα κρυφές ελπίδες είναι η αλήθεια.

Αυτήν εδώ:
Αντικατροπτισμός του ουρανού στο νερό. 
Τα Χρυσοψαρα δραπετεύουν πετώντας και τα ναρκωτικά μας τέλειωσαν νωρίς. 
(σοβαρά το λέω μλκς, μη γελάτε)
Θέμα: Είσαι ο καθρέφτης μου.
 Οι προσεκτικοί και μάλιστα με καλή μνήμη,
θα θυμούνται την πρώτη της εκδοχή του Φεβρουαρίου του '12, σε ένα παλιό ποστ.



Με αυτή δεν τρελάθηκα, 
αλλά το καφενείο είναι ο ορισμός του ελεύθερου χρόνου στην Ελλάδα.
Θέμα: Ελεύθερος Χρόνος


Αυτή δεν μ' αρέσει επίσης, αλλά κάτι ήθελα δώσω.
Ο Μόικαν πουλάει μπαλόνια στο πάρκο.
Παλιά πουλάγαν πρέζα κι έδερναν με αλυσσίδες.
Σημάδι των καιρών.
Θέμα: Ημερολόγιο Πόλης


Παλιά μου τέχνη κόσκινο:
Οι ουρανοί είναι δικοί μας
Μ' αρέσει, αλλα τίποτα το ιδιαίτερο.
Θέμα: Ελεύθερο
Δες και ποιές προκρίθηκαν εδώ , μερικές είναι καταπληκτικές ακόμα και για τα δικά μου κριτήρια.
Αν θες, ψηφίζεις κι όλας ώστε κάποιος να κερδίσει μία φωτογραφική μηχανή.

Καλή επιτυχία σε όλους.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Happiness is a journey, not a destination.


Να θυμηθώ να μην ξεχνάω:

For a long time it seemed to me that life was about to begin - real life. But there was always some obstacle in the way, something to be gotten through first, some unfinished business, time to still be served, a debt to be paid. 
Then life would begin. 
At last it dawned on me that these obstacles were my life. This perspective has helped me to see that there is no way to happiness. Happiness is the way. 
So, treasure every moment that you have. And treasure it more because you shared it with someone special, special enough to spend your time and remember that time waits for no one.

So stop waiting; until you finish school,
until you go back to school, 

until you lose ten pounds, 
until you gain ten pounds, 
until you have kids, 
until your kids leave the house, 
until you start work, 
until you retire, 
until you get married, 
until you get divorced, 
until Friday night, 
until Sunday morning, 
until you get a new car or home, 
until your car or home is paid off, 
until spring, 
until summer, 
until fall, 
until winter, 
until you are off welfare, 
until the first or fifteenth, 
until your song comes on, 
until you've had a drink, 
until you've sobered up, 
until you die, 
until you are born again to decide that there is no better time than right now to be happy. 

Happiness is a journey, not a destination.

- Alfred D'Souza




Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Κυριακή


Κυριακή πρωί μεσημέρι.

Ασχετο (φυσικά) : Στην Κύπρο (φαντάρος γαρ) είχα γνωρίσει μία Κυπρία (περίεργο ε;) την οποία την λέγανε Κυριακή. Αντί όμως να την φωνάζουν Κυριακή ή Σάντυ ή έστω και Κούλα, την φωνάζαν Κίτσα! Και ήταν πολύ κωλόπαιδο η Κίτσα.
Υποθέτω τώρα έχει παιδιά, μουστάκι, βυζιά μέχρι τα γόνατα και πλακέ κώλο.


Προχτές έμαθα τον Rodriguez, άκου τον, κατέβασε τον, καταπληκτικός.

Ακόμα πίνω καφέ ζαλισμένος, προσπαθώ να αποφασίσω που θα πάω να τρέξω ένα χαλαρό πενταράκι αποκατάστασης - καθώς πονάω ολόκληρος μετά το προχτεσινό παγκόσμιο (μου) ρεκόρ. Επίσης χτυπήσαν τα τηλέφωνα, κανονίστηκε φαγητάκι με φίλους και ανταλλάχθηκε τρεξιματικό κωτσομπολιό με τον μπράδερ για την εμπειρία της μαραθωνοδρόμου που άκουσε τους Batala κι έβγαλε φτερά. (αλήθεια!)
Του χρόνου θα βγάλουμε φτερά κι εμείς, όπως το βλέπω. Να θυμηθώ να βάλω κάτι στην άκρη για τον φυσιοθεραπευτή.

Πρόσφατα έμαθα τον Θοδωρή Τσεκούρα - διαφημιστή, όπου παρακολουθώ ατάκες του μέσω twitter. Γελάω.

Γελάω επίσης με τους Stickers for the Masses.


Αύριο αρχίζει κι η ψηφοφορία του κοινού για το Athens Photo Inspiration. και περιμένω πως και πως να δω τις φωτό των άλλων, αλλά και πως πάνε οι δικές μου - ειδικά μία.
Θα σου πω.

Λοιπόν, τέλειωσε άδοξα ο καφές χωρίς να ξυπνήσω.
Πάω Υμηττό - καλημέρα ολούθε.
Καλημέρα και σ' εσάς ρίζα του έξω πλατύ μυός και λαγοκνημιαία ταινία, που με πονάτε.
Ξυπνάτε - πάμε βόλτα!

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Avanti Pomolo


Hardware store owner David Goldberg found a creative way to put his old, outdated doorknob collection to good use.
He created a mural of Van Gogh’s famous ‘Starry Night’ out of hundreds of his unused doorknobs instead of selling them for scrap metal.

David Goldberg 2 Van Goghs Starry Night made out of doorknobs




Τι άλλα;

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Τρέχω και δεν φτάνω


Σήμερα -μπορεί και χτες, πάντως σίγουρα Παρασκευή, ξέρεις χάνω τη μπάλα με τις μέρες, άλλοτε τα γράφω κι άλλοτε τα ποστάρω, καμιά φορά όμως είναι καλό γιατί έχω την ευκαιρία να τα γράψω και την επιλογή να μην τα ποστάρω τελικά (σπάνιο - μη χάσεις τέτοια κελεπούρια)- έκανα τον καλύτερο 10άρι του κόσμου (μου) έβερ.
Σήμερα.
(τι σύνταξη θεέ μου... έβαλα μπολντ για να βγάλεις άκρη)



10Κ σε 54:29 με μέσο 5:26. (δεν είναι γρήγορο, είναι όμως το γρηγορότερο του κόσμου μου και είμαι περήφανος)
Ενδεικτικά, αν έτρεχα στο 10άρι του Μαραθωνίου τις προάλλες, με αυτό το χρόνο θα τερμάτιζα 134ος από τους 860 της κατηγορίας μου. (Ανδρες 40+)
Αξιοπρεπέστατο νομίζω και παρακαλώ Φτύσε με - τα δυο χρόνια χωρίς τσιγάρο μακάρι να ήταν 25.
Χαμόγελο μέχρι τα αυτιά λοιπόν, κούραση η αναμενόμενη, το γόνατο λίγο γκρινιάρικο,  όλα καλά! σούπερ!

Προετοιμασία για τον αγώνα του ΣΔΥΑ (10Κ) την άλλη Κυριακή, αν και τελευταία στιγμή μπορεί να το γυρίσω σε έναν άλλο χωμάτινο αγώνα 12Κ του Alpamayo ή και να βρεθώ στην Ηπειρο για τίποτα καζάνια και κλαρίνα που 'ανθίζουν' τέτοιο καιρό κάθε χρόνο.

Ενας αστράγαλος που ματώνει συνέχεια γιατί κάτι κάνω στραβά και τον κλωτσάω με το παπούτσι, ελλειπής ενδυνάμωση ειδικά στον κορμό αλλά και στα πόδια, ασκήσεις με λάστιχα, μπόλικα πρόσθετα: ηλεκτρολύτες GU, Almora, High5, GO Electrolyte, Emergen-C, Powerbars Energize, Powerbars fast recovery, τζελάκια GU και ZipVit, ZV8 Energy Bar, GU Recovery Brew, άλλα για πριν, άλλα για μετά, άλλα κατά τη διάρκεια, μια χαρά το μάρκετινγκ αλλά σε οτιδήποτε πάνω από 10-15Κ καλό είναι να τα έχει κανείς χρειάζονται.
Εναλλακτικά μπορείς να κουβαλάς μέλι, ταχίνι, 2-3 ντομάτες, μισή μερίδα μακαρόνια, μια μοσχαρίσια, λαχανικά και στον άλλο δίσκο τους χυμούς και τα φρούτα: πορτοκάλια και μπανάνες.
Κι όπως θα 'ρχεσαι πάρε και το φαί απ'το φούρνο.

Σήμερα soundtrack ABBA στο τρέξιμο - όλα τα γρήγορα τους - και ολίγον από Stars on 45, το Disco medley.
Τρελό κέφι λέμε, κρίμα που δεν είχα κανα ροζ κολάν να βάλω...

Μια ώρα στο στάδιο είναι απίστευτο τριπ: γύρο στο γύρο, γύρω γύρω, ξεχνάς τους γύρους, δεν ξέρεις αν τους περνάς ή αν σε περνάνε, έλεος! Πήζεις από βαρεμάρα, ευτυχώς έχει δάσος δίπλα και βλέπω κάνα γεράκι (Κιρκινέζια όχι τίποτα δραματικό) αλλά και κουκουβάγιες τα βράδυα που κυνηγάνε πεταλούδες στα φώτα. Εναλλακτικά παίζεις με τα τζιπιές και τα ρολόγια να περάσει η ώρα, πόσο πάω τώρα, πόσο το άβερατζ, μήπως είμαι σε ανήφορο και δεν το κατάλαβα; σφυγμούς πόσους έχουμε; λίγο μούφα-γιόγκα να τους κατεβάσουμε επι τροχάδην, πότε να πιω νερό, κάτι στρατηγικές του κώλου για να προσπεράσεις κάνα γέρο ή να μην σε προσπεράσει το γκομενάκι, αν και μερικές φορές συνίσταται να σε προσπερνάει και να μένεις από πίσω του.
Για αεροδυναμικούς λόγους βέβαια....

Πάντως την άλλη φορά πρέπει να βγω σε ανοιχτό δρόμο ή κάνα βουνό -άει καιρός (σιγά μην άει Βασίλης) Πάει καιρός λέω- για να μην ξαναπεράσω δυο φορές από το ίδιο σημείο - βαρετοί οι γύροι.

Την άλλη φορά επίσης θα το γυρίσω σε Τρύπες.
Ελπίζω να μην τρομάξω καμιά θεία και -κυρίως- να μην ψοφήσω σε τίποτα χώματα από την υπερπροσπάθεια.


'Αλλα ήθελα να σου πω, άλλα είπαν οι ενδορφίνες μου.
Καλύτερα...

Space Pole


Αντε, κι αφού μας θύμησε η Foolosopher την Dita Von Teese,



βάζω και το παρακάτω, που πολύ μου αρέσει και για τη σκηνοθεσία του.
('νταξ σε πιστέψαμε...)
Σκηνοθεσία Ryan Staake και μουσικάρα από Diplo - Set It Off

Take Your Time...
(Σε HD και Full Screen, ε!)

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Pavlov's dog




Φορούσε μια μακριά λαμέ πουκαμίσα με βάτες, τεράστια ζώνη, παντελόνι φαρδύ πάνω - στενό κάτω (δεν ξέρω πως λέγεται), γόβες, τεράστια σκουλαρίκια, και πολύ κραγιόν.

Πάρα πολύ κραγιόν και πάρα πολύ άρωμα.
Το θυμάμαι από το 1980κάτι, σαν χτες. Ηταν τόσο σοκαριστικό.

Εγώ μέσος άβγαλτος 16άρης, παίζει να φόραγα και μποτάκι του μπασκετ ή τα άλλα τα κρεπ. Αλλά μάλλον ήταν η ροκαμπίλι εποχή μου που σημαδεύτηκε από τιράντες, μπριλκριμ, καρώ πουκάμισα και  κόκκινα converse.

Εν πάσει περιτπωσει, ήταν η πρώτη κοπέλα που γούσταρα πραγματικά, οπότε δε με πείραζε που ήταν σα τσίρκο.
Ασε που το να είναι μαζί μου τέτοιος κορίτσαρος, αρκούσε για να ανεχτώ τα πάντα.

Περπατάγαμε που λες χέρι χέρι στην Πλάκα, μπροστά στη Μητρόπολη ακριβώς, όταν κάτι θα σκέφτηκε. Το κατάλαβα γιατί γύρισε, με σταμάτησε και με φίλησε πολύ παθιασμένα, όσο παθιασμένα γίνεται μπροστά στη Μητρόπολη ακριβώς - αν με αντιλαμβάνεσαι.

Ενα τσούρμο τουρίστες που πέρναγε, μας είδε κι άρχισε να τραγουδάει ομαδικά τη μελωδία του σαξόφωνου από το "Latest trick".
Σα flash mob ήταν - ακούγονταν μέχρι το Σύνταγμα.

Έφτυνα κραγιόν για ώρες και από τότε όποτε ακούω το κομμάτι αυτό, θυμάμαι τη σκηνή.
Και το κραγιόν.

Σαν το σκύλο του Πάβλωφ.
Υ.Γ. 
Δεν είναι η Αφροδίτη. 
Σίγουρο. 
Είναι που ότι θυμάμαι χαίρομαι.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

In between the wrong and the right


Καμιά φορά κολλάω σε μία μελωδία,
σε μία νότα, σε έναν ήχο κάποιου όργανου,
ή ακόμα και σε ένα στίχο.

Πλέον έμαθα και γιατί.

Ε, μετά με πάει μόνο του.

Σαν το σκύλο του Πάβλωφ.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Παρατηρητικόντρα


Με τα ρεμάλια της 'βόλτας για καφέ', είχαμε βρεθεί στην Κακαβιά για μυστική αποστολή.
(Κακαβιά: σύνορα με Αλβανία)

Πήγαμε, είδαμε το φυλάκιο, πιάσαμε κουβέντα με τους φαντάρους, ακούσαμε ιστορίες και -νύχτα πλέον- γυρνάγαμε προς Καλπάκι μέσω τοπικών επαρχιακών με ψιλόβροχο.

Εχοντας εξαντλήσει όλα τα θέματα -αν και ξέρεις ότι μεταξύ κολλητών τα πάντα είναι ανεξάντλητα καθώς μπαίνουν σε ένα αέναο λουπ- είχαμε πιάσει μία συζήτηση -άτυπη κόντρα- για το πόσο παρατηρητικός είναι ο καθένας μας.

"Εγώ, λέει ο ένας, είμαι κανονικά παρατηρητικός.
Τόσο κανονικά που παρατηρώ ότι πρέπει.
Αλλωστε αν δεν το παρατηρήσω,
πως θα ξέρω ότι δεν το παρατήρησα;;;"

(δεν είπε αυτό-αν και στέκει-, αλλά καταλάβες)

"Εγώ, λέω μέτα, είμαι αλλού παρατηρητικός κι αλλού όχι.
Π.χ, παρατηρώ τα πάντα οδηγώντας και ίσως αποφύγω ένα ατύχημα,
αλλά με τους ανθρώπους παρατηρώ τα πράγματα με δυο χρόνια καθυστέρηση."

(δεν είπα αυτό-αν και στέκει-, αλλά καταλάβες)

"Εγώ, λέει ο τρίτος -που οδηγούσε κι όλας- είμαι τρομερά παρατηρητικός. 
Παρατηρώ τα πάντα συνεχώς και έχω καταπληκτική όραση, παρατηρώ σαν αετός, σα γεράκι και κουκουβάγια τα πάντα συνεχώς και δεν μου ξεφεύγει τίποτα."

(είπε ακριβώς αυτό - κατάλαβες;)

Παρένθεση για να σου θυμίσω:
Νύχτα βροχερή - σκοτάδια - επαρχιακοί.
Ξεπαρένθεση

Εκείνη τη στιγμή, μπροστά μας συμβαίνει το εξής:
Ενα στρατιωτικό ΡΕΟ (φορτηγό) αδειάζει στα δεξιά 4-5 φαντάρους με όπλα, κράνη, νιτσεράδες. Αριστερά έχει μία στάση από ασπρισμένους τσιμεντόλιθους με άλλους 4-5 φαντάρους και μάλλον γίνεται αλλαγή από κάποιο περίπολο.
Οι δεξιοί λοιπόν, περνάνε αριστερά και οι αριστεροί περνάνε δεξιά, και γενικώς έχει γεμίσει ο τόπος φαντάρους κι ένα ΡΕΟ στα δεξιά.

Ο οδηγός μας τότε, περνάει ανάμεσα τους αφρενάριστος και με 60.
Μόλις ξεμουδιάζει ο στόμας μας από την αδρεναλίνη, του λέμε ευγενικά:

"Ρε μαλάκα, τους φαντάρους ρε μαλάκα!!!"

και ο παρατηρητικός-τρομερά παρατηρητικός-που-παρατηρεί-τα-παντα-συνεχώς-αετός-γεράκι-κουκουβάγια φίλος μας, απαντά:

"Ποιούς φαντάρους;"



Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Μια Γιορτή όνειρο κι ένα Ονειρο γιορτή.



Βράδυ γιορτής προχτές στο σπίτι, λίγοι και καλοί οι επισκέπτες -16 με μερικές απώλειες λόγω καθημερινής- και θα τους μεζέδωνα - όπως συνηθίζω.

 
Φετινό Μενού:
Λουκανικάκια Φρανκφούρτης με Γραβιέρα και Ντοματίνια.
Βιολογικά Πατατάκια στο Φούρνο με Καπνιστό Χοιρινό.
Σαλάτα Αχνιστών Λαχανικών με σως Ντιζόν.
ΣοκολατοΚαρυδόπιτα με παγωτό μαστίχα.
Τσίπρα, κρασά, μπύρες, λικέρ.


Αναλυτικά:

Λουκανικάκια: 
Βραστά, ντανιασμένα όμορφα, στολισμένα με πρασινάδες και ντοματίνια και δίπλα μισό κιλό γραβιέρα με ντοματίνια και άπειρες μπακέτες σε φέτες.
Σιγουράντζα, κόβει την πείνα και με καυτερή Ντιζόν και μια καπνιστή κέτσαπ κατεβάζει και αλκοόλ.

Πατάτες: 
Βιολογικά μαγειρεμένα αλά Τζέιμι Ολιβερ. Μόνο που δεν έβαλα δεντρολίβανο γιατί έχει ιδιαίτερο άρωμα, αλλά ανακάτεψα στο ταψί δυο πακέτα (500-600γρ) σύγλινο Μάνης καπνιστό, ζέσταμα, ανακάτεμα, αρώματα παντού.
Οι πατάτες αρέσαν στην αρχόντισσα των πατατών φούρνου που με τίμησε, οπότε δοκιμάστε τις ανεπιφύλακτα. Και που να τις έτρωγε ζεστές κι όχι δυόμιση ώρες μετά...

Σαλάτα: 
Δυο μεγάλα μπρόκολα και ένα μεγάλο κουνουπίδι, πλύθηκαν ευλαβικά, κόπηκαν σε μπουκετάκια και αχνίστηκαν ίσα να κρατσανάνε λίγο. Εκανα και μια σάλτσα με μπόλικο ελαιόλαδο, λεμόνια, αλάτι, φρέσκο πιπέρι και μουστάρδα ντιζόν, που τα έλουσε με έξτρα αρώματα.
Γύρω γύρω, βραστά καρότα και ντοματίνια.
Ανάρπαστα από τους περισσότερους - κάτι έμαθαν φαίνεται απ' τους διαιτολόγους.

Γλυκό:
Καρυδόπιτα με σοκολάτα και παγωτό μαστίχα, οκτασφράγιστο μυστικό μαμάς Τσοκορέλου.

Ποτό:
Ολα αυτά γλυστρίσανε με τσίπρα Καλπακίου (ποικ. Ντεμπίνα παρακαλώ) Μοσχόμαυρα Τσάνταλη, μπύρες λιντλ, και ένα μπουκάλι λικέρ κουμκουάτ.

Λάντζα:
Ξηγήθηκε σπαθί η Σοφία.
Αν και τα πολλά πιάτα ήταν πλαστικά, είσαι θεά και θα σας κάνω τραπέζι σούπερ λουξ.
(μη κολώσεις - θα πλύνω εγώ)

Ωραία βραδιά, πολλά τα νέα, πολλά τα σχέδια, παραδόξως αντέξαμε όλοι παρ'ότι καθημερινή, πολλά χαμόγελα, κονόμησα ένα ωραίο φούτερ με κουκούλα -Champion όντας μεγάλος πρωταθλητής- που ήθελα για μετά τα τρεξίματα, το "Κι άσε τον κόσμο τον μεγάλο να γυρίζει", ένα τρεξιματικό μακρυμάνικο και ένα headband Asics, ένα καταπληκτικό πουκάμισο, κι ένα μάλλινο χιπστερικό γιλέκο που ευγενικά το αρνήθηκα καθώς θα πήγαινε χαμένο σε εμένα που είμαι βλάχος. Μετράει ως δώρο όμως.
Τέλος, εγώ μου πήρα το "Πάντα καλά" του Μάτεση, που μου το είχε προτείνει η Elisa Day εδώ μέσα.

Φιλιά, καληνύχτες, ήδη έχω στο νου μου το μενού της επόμενης συμάζωξης, λίγο μουσική με τον Τζακ για να χαλαρώσω και ύπνο.

Μέρος Δεύτερο:

Μερικές Ωρες Μετά
(άρα μέχρι εδώ ήταν το πρώτο - ξέρεις πια)

04:45 έλεγε το ρολόι στο φούρνο.
Το τραπεζάκι του  σαλονιού τίγκα στα ποτήρια, τα πιάτα του γλυκού πλυμένα , ταψιά με φαγητά και περισσέματα γλυκού στον πάγκο.

Πλέον χάραμα Παρασκευής -την επομένη της γιορτής μου δηλαδή- και μ' ένα ποτήρι νερό στο χέρι, κοιτούσα σκεφτικός απορημένος το ρολόι όχι λόγω της ώρας, αλλά λόγω του ονείρου που μόλις είχα δει.

Φέρτε μπύρες - βάλτε πατατάκια,
κατεβάστε τα τηλέφωνα κι ακούστε:

Ημουν -λέει- σπίτι, αλλά το σπίτι ήταν κάτι σαν πολυκατάστημα.
Σκάλες ίσως και κυλιόμενες, ενιαίοι χώροι, πολλά πράματα παντού. Ισως και να ήμουν σε πολυκατάστημα και να ένιωθα σαν στο σπίτι μου, γεγονός παράδοξο βέβαια έως αδύνατον.
Το 'σπίτι μου' ήταν στον τελευταίο όροφο, χαιρέτησα κάποιον που ήμασταν μαζί και κίνησα να κατέβω από τις σκάλες.
Στον κάτω όροφο μέσα από σκοτάδια και καπνούς πετάχτηκε μπροστά μου ένας ψηλόλιγνος κλόουν.

Σαν αυτόν!

(Επί την ευκαιρία: δεν κατάλαβα πότε γιατί οι αμερικάνοι φοβούνται τους κλόουνς.)

Δεν τον φοβήθηκα, αλλά τραβήχτηκα πίσω (που ξέρεις;) και ξανανέβηκα πάνω.
Σε λίγο ξανακατέβηκα, σκοτάδια, καπνοί, πετάγεται από αλλού ο κλόουν, πηδάω 10-10 τα σκαλιά κατεβαινω στον παρακάτω όροφο, ξανά ο κλόουν να πετάγεται μπροστά μου -όχι απειλητικά, απλά πεταγόνταν- κι έτσι ψηλός κι αδύνατος όπως ήταν, φαινόταν δυο φορές μαλάκας κι ενοχλητικός.
Πήδαγα τα σκαλιά εγώ, καπνοί, πεταγόνταν αυτός από το πουθενά, σκοτάδια, ανέβαινα κάνα όροφο, ξανακατέβαινα, ξανακαπνοί και ξανασκοτάδια, αυτό το βιολί γινόταν μέχρι που από κάπου εμφανίζεται μια κοπελιά και μου λέει συνομοτικά 'έλα μαζί μου'.
Με αρπάζει, φεύγουμε τρέχοντας, "Εχεις αμάξι;" λέει - "Εχω" λέω, μπαίνουμε μέσα, έδινε οδηγίες και απομακρυνόμασταν προς τας εξοχάς.

Η κοπελιά μελαχρινή, ίσια μαλλιά, ένα μαύρο φορεματάκι, λίγο αλητάκι, απλή, τι είχα να χάσω, τουλάχιστον ήταν καλύτερα βαμένη από τον κλόουν.

Φτάσαμε βαθύ σούρουπο πλέον - ίσα που έβλεπα - σε ένα απομονωμένο εξοχικό σπίτι που βρίσκονταν στο κέντρο ενός οροπέδιου πίσω από απαλούς χορταριασμένους λόφους.
Γεφύρι δεν είχε.
Νομίζω ήταν ξύλινο και φαινόταν αρκετά πρόχειρα κατασκευασμένο.

Σαν αυτό! (Φωτο: Ben Canales)
Η κοπελιά είχε ήδη μπει μέσα, μπαίνω κι εγώ σε λίγο, 'μισό - έρχομαι!' μου φωνάζει από κάπου, είχε ένα σαλόνι με ξύλινα έπιπλα, μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν γύρω γύρω, πόρτα με σίτα, δεν είχαμε ανάψει φώτα αλλά έβλεπα αρκετά καλά, πήγα τουαλέτα που είχε ένα παραθυράκι στην αυλή όταν άκουσα έξω βήματα.
Η κοπέλα ήταν σιγουρα μέσα - θα πέρναγε από μπροστά μου για να βγει, εκτός αν υπήρχε πίσω πόρτα - δεν ήξερα αν θα έπρεπε να ανησυχήσω και να το τσεκάρω, αλλά στην τελικά δεν ήξερα τίποτα γενικώς. Από το κυνήγι κλόουν, βρέθηκα σε μία έρημη ερημιά με μία άγνωστη.

Τελικά πάω στην πόρτα και κοιτάω έξω μέσα από την σίτα.
Βλέπω στην αυλή δεκάδες τραπέζια ενωμένα και στρωμένα σαν σε γάμο κι εκατοντάδες κόσμου να κάθεται με τα καλά του, όλοι ακίνητοι, αμίλητοι και στα σκοτάδια.
Πριν προλάβω να ανησυχήσω βλέπω φώτα, φτάνει ένα αυτοκίνητο και παρκάρει δίπλα στο δικό μου φωτίζοντας προς το μέρος μας, όταν ανάβουν ταυτόχρονα σειρές λαμπιονών πάνω από τα τραπέζια, ξεκινάνε μουσικές, το ίδιο δευτερόλεπτο αρχίζουν όλοι το γλέντι, τα γέλια, φωνές, δυνατή μουσική, χορός ανάμεσα στα τραπέζια, χαμός.


Ηρθε δίπλα μου η κοπέλα (κρίμα να μην έχει όνομα) περνάει το χέρι της στο δικό μου και κοιτούσε έξω μαζί μου γερμένη πάνω μου και χαμογελώντας ικανοποιημένη.
Εν τω μεταξύ ένας κύριος 55άρης είχε βγει από το σκούρο αυτοκίνητο, και περπατούσε προς το σπίτι φορώντας καπέλο και κρατώντας μια δερμάτινη τσάντα γραφείου.
Βλέποντας το χαμό, τραντάχτηκε σα να χτύπησε σε αόρατο τοίχο, έμεινε ακίνητος για μερικές στιγμές, γύρισε πίσω στο αυτοκίνητο του, έβαλε μπρος, έκανε μανούβρα κι έφυγε ήρεμα όπως ήρθε.

Τότε ο χαμός διπλασιάστηκε!

Είχαν σηκωθεί όλοι, χειροκροτούσαν και χόρευαν παντού, γέλια, φωνές, η κοπέλα βγήκε έξω και χόρευε μαζί τους, την ακολούθησα κι εγώ μέσα στον χείμαρο από κόσμο και κάπως κατάλαβα - χωρίς να μου το πει κανείς - ότι μόλις είχαμε απωθήσει / διώξει τον κακό εκπρόσωπο κάποιας υπηρεσίες που θα κατείσχε το σπίτι.


Τώρα της κοπέλας ήταν; όλων; κάποιου άλλου; δεν έμαθα. Τον διώξαμε όμως και ήταν όλοι μέσα στη τρελλή χαρά.

Διακτινιστήκαμε σε ένα τεράστιο σπίτι με δεκάδες δωμάτια, άπειρο κόσμο παντού, όλοι χαρούμενοι να συγχαίρονται, μυριάδες χαμόγελα, αγκαλιές, φιλιά, θύμιζε κοινόβιο με γλέντι τρικούβερτο και τότε ήταν που ξύπνησα για κατούρημα, νερό και την περισυλλογή που σου 'λεγα μπροστά στο φούρνο.

Ξαναπήγα για ύπνο προσπαθώντας να φτιάξω τη συνέχεια -καθώς το γκομενάκι το είχα συμπαθήσει πολύ- αλλά τελικά ξύπνησα μετά από αρκετές ώρες, χωρίς άλλες εμπειρίες.

Κρίμα...


Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Ο Πρίγκηπας του Φωτός.



Στις 8 Νοεμβρίου η Εκκλησία τιμά και εορτάζει την Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και όλων των Αγγελικών τάξεων.


Χρόνια μας πολλά, να μας χαιρόμαστε και να μας χαίρονται, παρομοίως για τους συναδέλφους Γαβριήλ, Σταμάτη και φυσικά την Αγγελική (Χρόνια Πολλά Foolosopher!) και όσες άλλες γιόρταζαν.



Υ.Γ.
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ήταν φοβερός!
Διάβασε εδώ παραμύθι: 



Το όνομα του σημαίνει «Αυτός που είναι σαν τον Θεό» αποκαλείται επίσης Ό Πρίγκιπας του Φωτός'. Είναι τεράστιος και κρατά στο χέρι ένα ξίφος. Το φωτοστέφανο του είναι κυανό του κοβαλτίου αναμειγμένο με βυσσινί. Όταν είναι παρών σπίθες από αυτά τα χρώματα φαίνονται γύρω σας . Είναι ο Μεγαλύτερος Πολεμιστής μεταξύ των Αγγέλων- ο προστάτης και καθοδηγητής του φωτός και της αγάπης. Μας βοηθά να ξεριζώσουμε τον φόβο από μέσα μας και εμφυσάει το θάρρος στους ανθρώπους. Θα επέμβει αμέσως για μας ιδιαίτερα αν μια κατάσταση έρχεται σε αντίθεση με το σκοπό που ήλθαμε να επιτελέσουμε σε αυτή τη ζωή.
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι επίσης ο επικεφαλής Άγγελος για τους Εργάτες του Φωτός.
Ο Μιχαήλ βοηθά να λήξουν ειρηνικά οι τσακωμοί μέσα στην οικογένεια, με αγαπημένα άτομα , με γείτονες, με κρατικές υπηρεσίες ή ακόμα και με αγνώστους.
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ διαλύει την αρνητική ενέργεια όταν αυτό του ζητηθεί. Πριν μπείτε σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα η ένα χώρο με πολυ κοσμο ζητήστε από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να καθαρίσει όλη την αρνητικότητα . Μπορεί να μεταφέρει τους αρνητικά σκεπτόμενους ανθρώπους (είτε είναι εν ζωή είτε όχι) στο Φως του Θεού για να θεραπευτεί ο νους τους. Ζητήστε από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ βοήθεια οποτεδήποτε νοιώθετε αρνητικότητα. Θα καθαρίσει την αρνητική ενέργεια από οποιοδήποτε χώρο ( όπως και το νου και την καρδία σας).- ζητήστε του να καθαρίσει την ενέργεια μέσα στο σπίτι σας, στο γραφείο, στο αυτοκίνητο κλπ. Αυτό είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο μετά από διαπληκτισμούς ή αλλες αρνητικές καταστάσεις. Μπορείτε να του ζητήσετε να καθαρίσει τους φίλους σας και την οικογένεια σας αφού έχετε την έγκριση τους.
Όποτε νοιώσετε φόβο ή ανησυχία , πέστε νοερά, « Αρχάγγελε Μιχαήλ, παρακαλώ προστάτευε με και ηρέμησε με τώρα» Αν είσαι σε ένα μέρος ή σε μια επικίνδυνη γειτονιά, ζητήστε από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να γίνει ο Αγγελικός σας σωματοφύλακας- να σας συνοδεύει , να σας προστατεύσει και να σας οδηγήσει. Στην ουσία μπορείτε να του ζητήσετε να μείνει παντοτινά πλάϊ σας για να είσαστε πάντα ασφαλείς κάτω από την ισχυρή του προστασία. Απλά πείτε νοερά, « Αρχάγγελε Μιχαήλ, παρακαλώ γίνε ο προστάτης άγγελος μου σε όλες τις κατευθύνσεις της ζωής. Ευχαριστώ» Και θα γίνει! Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι εκείνος που θα καλέσετε όταν θέλετε να βγάλετε την αρνητικότητα και το φόβο απο τη ζωή σας. Επίπεδα αρνητικότητας και περιορισμένων πεποιθήσεων μπορεί να εξουδετερωθούν και να απελευθερωθούν ενεργητικά όταν λάβετε ένα αγγελικό καθαρισμό της ψυχής.

Κατάλαβες;
Τώρα εξηγούνται όλα....

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

"Kozmic Blues"






Time keeps movin' on,
Friends they turn away.
I keep movin' on
But I never found out why
I keep pushing so hard the dream,
I keep tryin' to make it right
Through another lonely day, whoaa.

Dawn has come at last,

Twenty-five years, honey just in one night, oh yeah.
Well, I'm twenty-five years older now
So I know we can't be right
And I'm no better, baby,
And I can't help you no more
Than I did when just a girl.

Aww, but it don't make no difference, baby, no, no,

And I know that I could always try.
It don't make no difference, baby, yeah,
I better hold it now,
I better need it, yeah,
I better use it till the day I die, whoa.

Don't expect any answers, dear,

For I know that they don't come with age, no, no.
Well, ain't never gonna love you any better, babe.
And I'm never gonna love you right,
So you'd better take it now, right now.

Oh! But it don't make no difference, babe, hey,

And I know that I could always try.
There's a fire inside everyone of us,
You'd better need it now,
I got to hold it, yeah,
I better use it till the day I die.

Don't make no difference, babe, no, no, no,

And it never ever will, hey,
I wanna talk about a little bit of loving, yeah,
I got to hold it, baby,
I'm gonna need it now,
I'm gonna use it, say, aaaah,

Don't make no difference, babe, yeah,

Ah honey, I'd hate to be the one.
I said you're gonna live your life
And you're gonna love your life
Or babe, someday you're gonna have to cry.
Yes indeed, yes indeed, yes indeed,
Ah, baby, yes indeed.

I said you, you're always gonna hurt me,

I said you're always gonna let me down,
I said everywhere, every day, every day
And every way, every way.
Ah honey won't you hold on to what's gonna move.
I said it's gonna disappear when you turn your back.
I said you know it ain't gonna be there
When you wanna reach out and grab on.

Whoa babe,

Whoa babe,
Whoa babe,
Oh but keep truckin' on.
Whoa yeah,
Whoa yeah,
Whoa yeah,
Whoa,
Whoa,
Whoa,
Whoa,
Whoa ... 


Καμιά φορα ο δαίμων του πληκτρολόγιου κάτι-κάπως κάνει και χάνεται μια ανάσα που 'βγαλα κι έγινε λέξεις. Που δεν ξαναγράφονται γιατί δεν θα έχουν ποτέ την ίδια αξία με εκείνη τη στιγμή.
Ας είναι.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Καταπληκτική Κυριακή.


Τι όμορφη μέρα που ήταν αυτή η Κυριακή!


Κι ας ήμουν πτώμα από το Σαββατιανό τρέξιμο με τον αδερφό στο βουνό.
Εντεκα δυνατά χιλιομετράκια έκαψαν αρκετές έννοιες και με γέμισαν υγιή κούραση.

Ξεκίνησε στις 11 στο Τεχνόπολις με το http://www.photoinspiration.gr/

Το Athens Photo Inspiration, η μεγαλύτερη φωτογραφική διοργάνωση διαγωνιστικού χαρακτήρα στην Ελλάδα, πραγματοποιείται για πέμπτη συνεχή χρονιά, την Κυριακή 4 Νοεμβρίου.
Πρόκειται για τον καθιερωμένο φωτογραφικό «Μαραθώνιο» στο κέντρο της Αθήνας, που προσφέρει την ευκαιρία στους συμμετέχοντες να επικοινωνήσουν και να εκφραστούν ελεύθερα προσεγγίζοντας μέσα από τη δική τους οπτική, σε διάρκεια έξι ωρών, τέσσερα θέματα, με εμφανή προσανατολισμό στην πόλη και την εμπειρία της, όπως αυτή διαμορφώνεται από τη σύγχρονη πραγματικότητα που μας περιβάλλει και επηρεάζει.

Τέσσερα θέματα, μία φωτογραφία για κάθε θέμα, πάνω από 600 συμμετέχοντες.

Αυτή τραβήχτηκε νωρίς. 
Στην ενημέρωση ήταν τίγκα όλος ο χώρος!

Στις έξι το απόγευμα θα έπρεπε να τις παραδώσουμε.
Χωρίς επεξεργασίες, νέτες, σκέτες, ότι είδε ο φακός.

Τα φετινά θέματα ήταν:
"Είσαι ο καθρέφτης μου"
"Ημερολόγιο Πόλης"
"Ελεύθερος χρόνος"
και ένα ελεύθερο θέμα.

Λίγο κουλτουρέ τα θέματα για τα μέτρα μου, βέβαια οι έμπειροι και 'μορφωμένοι' τα έπιασαν αμέσως ενώ εγώ ο μπουρτζόβλαχος κοιτούσα λίγο σα χάνος.
Τελικά καβάλησα το μηχανάκι και άρχισα τις βόλτες έμπνευσης, που τελευταία είναι πολύ -πάρα πολύ- ταλαιπωρημένη.

Πρώτη στάση στον Εθνικό κήπο, όπου ξανατραβάω μια παλιά μου φωτό με αντανακλάσεις, για το πρώτο θέμα, αν και ήθελα να το κουλτουρέψω αλλά δε μου βγήκε τελικά.


Τραβάω μερικές ακόμα με στόχο να καλύψω το τρίτο θέμα "Ελεύθερος χρόνος", καθώς ο κήπος ήταν τίγκα στα παιδάκια-καροτσάκια-βολτάζοντες-τούφες στα παγκάκια και τον ήλιο, απίθανη μέρα.

Είχα ένα κεφάλι καζάνι, οπότε πάω για καφέ, μιλάω με τους γνωστους αγνώστους (όχι αυτούς - τους άλλους) είχαν μακαρονάδα με μύδια και ληγμένο παγωτό, πάω σπίτι τους για φαγητό.
Στο δρόμο σκηνικό: Κλειστή η Συγγρού στην κάθοδο, από κάποια πορεία.

Και εγώ τι;
Δεν σκέφτηκα κάν να κάνω άκρη, να ανέβω όρθιος πάνω στο μηχανάκι και να τραβήξω την υπερφωτό του θέματος "Ημερολόγιο Πόλης":

Το κατάλαβα μετά που μου το είπε η Σ.

Για φαντάσου: Τραβηγμένη από ψηλά, από το κέντρο του δρόμου, μπροστά μακελειό να εκτρέπονται τα αυτοκίνητα στο Πάντειο, πιο μπροστά μπούγιο και σημαίες, το φως κόντρα και στο βάθος η ευθεία της συγγρού άδεια μέχρι τη θάλασσα, με σύννεφα. Πρωτοσέλιδο.
Ελπίζω να την πέτυχε κάνας άλλος μπας και τη δω.

Φαγητό με φίλους λοιπόν, τους δείχνω και τι τράβηξα, η μία άρεσε πολύ, η άλλη ήταν 'ενταξει' αλλα η τρίτη αίσχος, αποφεύγω -καθόλου διακριτικά- να φάω το παγωτό που τους είχα πάει εγώ τον Ιούνιο, και φεύγω γιατί είχα να φωτογραφίσω για το ελεύθερο θέμα (το οποίο είχα αποφασίσει εξ αρχής ότι θα ήταν ηλιοβασίλεμα με σύννεφα - ειδικότης μου) και ίσως και καμιά καλύτερη για το Ημερολόγιο Πόλης που είχα μόνο μία αίσχος.

Ελεγα για ηλιοβασίλεμα από Φιλοπάππου, αλλά το μηχανάκι με πήγε μόνο του στην Πειραϊκή.
Παλιά αγαπημένη (λόγω παλιών αγαπημένων και όχι μόνο) για τις βόλτες, τις θάλασσες και τους καιρούς της, με θυμήθηκε και μου έκανε το χατήρι με ένα καταπληκτικό ουρανό.

1000 καμπίνες, 6 εστιατόρια, 10 μπαρ και παρασκευή μπύρας on board.

Ανέβασμα την Πειραιώς με το ηλιοβασίλεμα να σβήνει στους καθρέφτες μου, μερικά παντιλίκια στη λεία ασφαλτο - πολύ καιρό είχα να μυρίσω θάλασσα τελικά- φτάνω στο Γκάζι, παίρνω σειρά, καταθέτω τέσσερις φωτογραφίες -μία για κάθε θέμα είπαμε- και τέλος πρώτου μέρους.


Τις φωτογραφίες που κατέθεσα δεν στις έδειξα όπως κατάλαβες.
Θα σου πω όταν ανοίξει η ψηφοφορία για το κοινό και που ξέρεις, μπορεί και να τις προτιμήσεις.


ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
(άρα μέχρι εδώ ήταν το πρώτο)

Εξήμιση η ώρα λοιπόν και είμαι κουρασμένος στην Πειραιώς.
Το φέισμπουκς όμως είχε πει, ότι οι Ατενίστας κατέβασαν τη Λυρική Σκηνή να τραγουδήσει στην Βαρβάκειο αγορά.

Περίεργο, ε;
Εκεί που ψωνίζω σπάλες, συκώτια και γαύρους...

Κούραση ξε-κούραση, καβαλάω και πάω στην Βαρβάκειο.
Φτάνω πρώτος στις εφτά παρά. Οταν λέμε πρώτος, το εννούμε.


Στήνονταν ο ήχος ακόμα, σιγά σιγά ντύθηκαν και οι συντελεστές με ρούχα και μικρόφωνα,


άρχισε κι ο κόσμος να έρχεται, εγώ βιδώθηκα μπροστά μπροστά


Αρχισαν οι δοκιμές ήχου

Το background σουρεάλ εντελώς...
 Ε, και μετά ξεκίνησε η παράσταση με αποσπάσματα από Οπερες. (αν το λέω καλά)

Οι στοές γέμισαν εντελώς από κόσμο, κάθε καρυδιάς καρύδι, λυρικόφιλοι και μη, περίεργοι και περαστικοί, όσοι δεν ξέραμε τι θα ακούσουμε τρελαθήκαμε από τον Κουρέα της Σεβίλλης που άνοιξε πρώτος.
Ο ερμηνευτής βγήκε γελώντας, τραγούδαγε γελώντας, είχε επαφή με το κοινό, όπως και οι άλλοι και εισέπραξε όπως όλοι ένα απίθανο κι εγκάρδιο χειροκρότημα.
Μία ώρα περίπου που θα φροντίσω να επαναληφθεί σίγουρα και στο φυσικό της χώρο.
Καταπληκτική εμπειρία - Μπράβο σε όλους.






 





 Χαμός σου λέω - μέχρι έξω έφτανε ο κόσμος.

 Τσάκω και το πρόγραμμα


Και τώρα πάρε και το βίντεο:


Προτείνω Full Screen.
(τόσες ώρες rendering μη πάνε χαμένες)