Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Περί Επιτυχίας


Μια εικόνα, χίλες λέξεις - φαντάσου πόσες είναι τα δύο βίντεα που ακολουθούν.

Τι να σου γραφα εγώ;
Να μην είμαστε ανυπόμονοι, να επιμένουμε και να δουλεύουμε σκληρά;

Εδώ έχουμε στατιστικές αιώνων, όχι θεωρίες του αέρα.




Θέλουν την προσοχή σου.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Ενας Ομορφος Θάνατος.


Προχτές χάζευα στα ιντερνετς φωτογραφίες.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν στα 27 του, τραβηγμένη το 1926, ένα παιδάκι να διαβάζει σε ένα βομβαρδισμένο βιβλιοπωλείο του Λονδίνου το 1940, ο χαμός που έγινε στη Σουηδία το 1967 όταν αποφάσισαν να οδηγούν στα δεξία όπως όλοι οι νορμάλ άνθρωποι.


Και η φωτογραφία που τράβηξε ο Robert C. Wiles -μαθητής φωτογραφίας- στις 30 Απριλίου του 47.





Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Φόβος


"Ο φόβος δεν είναι αληθινός
το μόνο μέρος που ο φόβος μπορεί να υπάρξει είναι στις σκέψεις μας για το μέλλον.
Είναι προιόν της φαντασίας μας, που μας κάνει να φοβόμαστε πράγματα που δεν υπάρχουν και μπορεί να μην υπάρξουν ποτέ.
Αυτό προσεγγίζει την τρέλλα, Κιτάι.
Μη με παρεξηγήσεις όμως.
Ο κίνδυνος είναι πολύ αληθινός, αλλά ο φόβος είναι επιλογή."


"After Earth"

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Στ' άστρα.



Αυτό.

Edit @ 15/7/14

Αν και δεν γουστάρω τους πολλούς μέντορες, ούτε τα πρέπει τους και τις οδηγίες επιτυχημένης ζωής που κυκλοφορούν ολούθε, κλπ κλπ, καμιά φορά έχει πλάκα να σβήνεις πράματα από λίστες.

Η ζωή και τα πρέπει, όχι από τον Τσαρλς Μπουκόφσκι, τελικά.

(και ευτυχώς)

(βιαστικό κόπι πέιστ ήταν, σόρρυ μάγκες)

Γιατί, πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις να ζήσεις...



Η ζωή είναι περίεργη καθώς την ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα.

Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή.

Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..



Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.

Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.

Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.

Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.

Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.



Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.



Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.

Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.

Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.



Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.

Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.

Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.

Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.

Να  παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.



Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.

Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.

Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.

Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.

Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.



Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.

Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.

Να μην έχεις ούτε πίτα, ούτε σκύλο.

Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.

Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.



Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.

Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το “εκεί” που τόσο σου έχει λείψει.

Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.

Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.



Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.

Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.

Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.



Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.



“You have to die a few times before you can really live” C. Bukowski



Πηγή: savoirville.gr, πρωτότυπο κείμενο: Αγγελική Μαυρομάτη

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Felis catus


Το ότι είμαι φιλόζωος το ξέρεις.
Οχι, στο ξαναλέω για να εξηγούμαι.

Σήμερα το απόγευμα λοιπόν που κατέβηκα στην πυλωτή να πάρω το μηχανάκι, είδα το εξής φαινόμενο:


Ηταν κι άλλο ένα ίδιο μούργικο, του οποίου είχε ανοίξει μόνο το ένα μάτι και μόλις με είδε - ή ότι είδε τέλος πάντων - με περικύκλωσε παραπατώντας και μου την έπεσε έρπην από πίσω μου σφυρίζοντας παιχνιδιάρικα. (γιατί αυτός ο ήχος, νιαούρισμα δεν λέγεται ακόμα)

Μόλις έβαλα μπρος τον Τίγρη και βρόνταγε η πυλωτή (είναι ωραίο πράμα αυτός ο μπάσος βρόντος της ανοιχτής εξάτμισης), ο 'στρατηγός' εξαφανίστηκε με το πρώτο τρέξιμο της ζωής του και πιθανώς και το πρώτο χέσιμο του.

Βάλε τώρα με το νου σου άλλα τέσσερα γατιά καμιά δεκαπενταριά μέρες μεγαλύτερα, τις μανάδες τους, τους πατεράδες τους και το υπόλοιπο σόι, βάλε και φίλους και γνωστούς τους κι έναν μανιακό με τις γάτες μπάρμπα-διαχειριστή που έχει βγάλει πάνω από 7-8 μπωλ με γατοτροφή, άνετα μαζεύει καμιά 25αριά γατιά η πολυκατοικία που κατουράνε ολούθε στην πυλωτή και κοιμούνται πάνω στη μηχανή μου λασπώνοντας και συχνά κατουρώντας τη σέλα.

Ούστ!

Αχρηστη πληροφορία της ημέρας:
Οι τρίχρωμες γάτες είναι πάντα θηλυκές.




Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Επιστολές Εταίρων


Κάποια στιγμή έπεσαν στα χέρια μου οι "Επιστολαί Εταίρων" από ένα παλιό Ποντίκι, γραμμένες από τον Αλκίφρωνα στα τέλη και τις αρχές του 2ου και 3ου μ.Χ αιώνα.

Οπως σημειώνεται στο βιβλίο των εκδόσεων Ποντίκι, ISBN 978-960-6718-29-8 "ο Αλκίφρων ήταν ο συγγραφέας μίας σειράς επιστολών γραμμένων σε αττική διάλεκτο οι οποίες θεωρούνται υποδέιγματα ύφους στη γραφή. Εχουν διασωθεί 124 επιστολές του, όλες φανταστικές και χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες: αλιευτικές, αγροτικές, επιστολές παρασίτων και επιστολές εταίρων.
Οι πρώτες δύο αφορούν στη ζωή της υπαίθρου ενώ οι άλλες στη ζωή του άστεως και κινούνται στο χώρο των διασκεδάσεων και το αγοραίου έρωτα."

Ασπασία
Οι επιστολές εταίρων είναι ερωτικές επιστολές (αλλα και πάλι όχι πάντα) γραμμένες υποτίθεται από υπαρκτές εταίρες προς άλλες εταίρες ή προς εραστές τους, όλοι υπαρκτά πρόσωπα παλαιοτέρων όμως ετών και όχι σύγχρονων του Αλκίφρωνα.

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
"Κύριο θέμα των εταιρικών επιστολων του Αλκίφρονα είναι η ανάδειξη πτυχών της λαθημερινότητας μίας ιδιαίτερη κατηγορίας γυναικών της αρχαιότητας. Γυναικών που το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους σε σχέση με τις υπόλοιπες γυναίκες της εποχής τους, ήταν ότι έσπασαν τα ασφυκτικά όρια του Γυναικωνίτη και κινήθηκαν με απίστευτη ελευθερία ανάμεσα στον κόσμο των ανδρών. Μέσα από τις χαριτωμένες ερωτικές δραστηριότητες των εταίρων της αρχαιότητας μαθαίνουμε για τον τρόπο ζωής τους τα προβλήματα και την ψυχολογία του ιδιότυπου κόσμου τους, έτσι όπως αυτός ζωντανεύει από την γραφίδα του Αλκίφρονα."

Τσάκω μία που βρήκα online μεταξύ δύο 'πελατών'.

Ο Μενεκλείδης στον Ευθυκλή
Πέθανε η ωραία Βακχίς, Ευθυκλή φίλτατε, έφυγε, αφήνοντας μου πολλά δάκρυα και έρωτα τόσο γλυκό στο παρελθόν και τόσο πικρό τώρα που τον αναπολώ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την Βακχίδα όσος καιρός κι αν περάσει. Πόση συμπάθεια μούδειξε! Υπερασπιζόμενος εκείνη δεν αμαρτάνει κανείς γύρω από τον βίο των εταίρων. Και αν όλες μαζευτούν από παντού και αναθέσουν κάποιο άγαλμα της Αφροδίτης ή των Χαρίτων νομίζω πως θα κάνουν άγια πράξη. Αυτό που λένε πως είναι άπιστες και πονηρές και συμφεροντολόγες, ότι πάντα είναι στο πλευρό αυτού που δίνει, είναι άδικη διαβολή και αυταπόδεικτη, γιατί δεν είναι αιτία κακού για όσους συναναστρέφονται. Έτσι αντιπαρατάσσουν το ήθος τους στην κοινή δυσμενή εντύπωση.
Ξέρεις εκείνον τον Μήδειο από την Συρία που ήρθε κατά εδώ με όλο το υπηρετικό του προσωπικό και τα πράγματά του και της υπόσχεται δούλους ευνούχους και δούλες και κάθε βαρβαρικό στόλισμα. Και όμως, όταν έφτασε αυτός δεν τον ζύγωνε και αγαπούσε να κοιμάται κάτω απ’ το πανωφόρι μου, το φτωχικό και λαϊκό και αρκούνταν στα όσα λιγοστά της έστελνα, αποκρούοντας τις σατραπικές και πολύχρυσες δωρεές εκείνου. Και λοιπόν, έστειλε ακόμη στο διάβολο και τον Αιγύπτιο έμπορο, παρόλο το χρυσάφι που της πρότεινε. Δεν υπάρχει καμιά καλύτερη απ’ αυτήν και κανένας δαίμονας δεν την σπρώχνει στο να προτιμήσει ένα ευδαίμονα βίο.
Και να που μας άφησε κι έφυγε και κοιμάται μόνη στον τάφο η Βακχίς. Άδικο, αγαπημένες Μοίρες. Έπρεπε να κοιμούμαι και τώρα μαζί της, όπως στο παρελθόν. Αλλά εγώ περπατώ, τρώω, και μιλώ με τους συντρόφους, ενώ εκείνη δεν θα με ξανακοιτάξει με τα γελαστά της μάτια, ούτε πονόψυχη και καλή, θα περάσει μαζί μου τη νύχτα με τα γλυκύτατα εκείνα χάδια της.
Χτές ακόμα έβλεπε, μιλούσε, και η ομιλία της έμοιαζε με σειρήνας και το μέλι από τα φιλιά της έσταζε ανόθευτο και γλυκό. Νόμιζα πως είχε απλωθεί στα χείλη της η Πειθώ. Όλα τα είχε επάνω της, λες και είχε ζεστή τα μαγική ζώνη των Χαρίτων για να υποδεχτεί την Αφροδίτη.
Τραγουδούσε τα στιχάκια στις προπόσεις και η λύρα λαλούσε κάτω από τα φιλντισένια δάχτυλά της. Και τώρα αυτή που έμοιαζε με όλες τις Χάριτες κοίτεται σαν άψυχος λίθος και στάχτη, ενώ η φοράδα η πόρνη Μεγάρα ζεί, αυτή που έγδυσε ανηλεώς τον Θεαγένη από την τεράστια περιουσία του κι αυτός πήρε μια άθλια χλαμύδα και ένα τόξο και πήγε στο στρατό.
Η Βακχίς, που λάτρευε τον εραστή της, πέθανε. Προτιμώ να κλαυτώ σε σένα, φίλτατε Ευθυκλή. Είναι γλυκό για μένα να μιλώ και να γράφω για κείνη. Δεν έχει αφήσει τίποτε πίσω της, εκτός από την αγαθή μνήμη της.
Γειά σου και χαρά σου.

Αλκίφρονος Ρήτορος
Βιβλίο Δ’ Επιστολές Εταίρων (Γ’ αιώνας μ.χ)



Εχει εδώ και μια ιστορία για τη Φρύνη.




Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

O παγωτατζής


Θεσσαλονίκη 1946, από τον Χαρισιάδη.

Είδα το μέγεθος που έχουν τα χωνάκια - μια κουταλιά όλη κι όλη - το ξυπολυταριό γιατί τα παπούτσια ήταν για τις Κυριακές, το αλάνι που μάλλον ζηλεύει παρά περιμένει τη σειρά του, το στραπατσαρισμένο καροτσάκι με τις φτιαγμένες από καρφωμένα ξύλα ρόδες, τα διαλυμένα παράθυρα στα σπίτια, χωμάτινος δρόμος, ανοιχτός ορίζοντας.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Πυροφυλάκιο




Πυρετός, Φωτιά, Πάρνηθα στο προηγούμενο ποστ, 
άρα τώρα Πυροφυλάκιο.

I'm on Fire του Boss εγώ, Ι'm on fire του Cave από τον Δημήτρη πριν,
μαθαίνω κι ότι έσπασε το πόδι της η Μάριαν στη Ρόδο,
άρα τώρα Μάριαν με Cave:


Τέτοιους συνειρμούς να μην έκανα, μια χαρά θα ήμουν...

'I'm on Fire' δυο φορές,
άρα στο επόμενο (ή κάπου εκεί κοντά) 'You're fired'.


Τρίτη 27 Μαΐου 2014

On fire




Επι δύο μέρες ο πυρετός μου δεν ξεπέρασε τους 37,8 κι αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα.
Αν πάω 38μισο ή και 39 είμαι μια χαρά. Αράζω σπίτι, κάνω δουλειές, κοιμάμαι, όλα καλά.
Με δέκατα είμαι να με κλαίνε οι ρέγκες.
Γκρίνια, πονάω ολόκληρος, μιξες, φλέματα, βήχας γέρου, πεθαίνω κι όλας μάλλον, έξω ζέστη, πάνε στράφι κι οι προπονήσεις ενός μηνός για ένα δεκάρι που έχει την Κυριακή, δεν μπορώ να πάω και για μπάνιο έτσι όπως είμαι, ρύζια, φρούτα, σαλάτες, όλα με το ζόρι, έσπασα κι ένα θερμόμετρο και γέμισε μπιλάκια υδραργύρου η κουζίνα....

Θυμήθηκα τότε ότι είναι σοβαρό θέμα αυτό και μια μέρα μετά το έψαξα στο ιντερνετ.


Θυμήθηκα επίσης ότι σε κάποια τάξη του λυκείου, πίσω - πισω είχε κάτι μεταλλικές ντουλάπες με διάφορα όργανα χημείας, φυσικής κλπ, τα οποία και ψειρίζαμε κατά καιρούς.
Ετσι μια φορά πέσαμε σε ένα μπουκάλι υδραργύρου. Αυτά τα πλαστικά που βάζαν οξυζενέ τα φαρμακεία παλιά, τα μεγάλα όμως. Πρέπει να ζύγιζε δυο τρία κιλά. Είμαι σίγουρος ότι κάποιος θα ήπιε λίγο. Κι αν δεν τον κατάπιε, σίγουρα θα δοκίμασε τη γεύση του. Η μισή τάξη είχε πάρει υδράργυρο στις χούφτες, στις τσέπες, τον παίζαμε μπαλάκια στη χαρακιά του θρανίου για τα μολύβια, ενώναμε τις μπιλίτσες επί ώρες μπορεί και μέρες.

Και ζούμε ακόμα. (απλά έχουμε αποκτήσει υπερδυνάμεις και υπερφυσικές ικανότητες για τις οποίες θα σου πω άλλη φορά)
 
Τοίχος στο Τελεφερίκουε της Πάρνηθας

Τρίτη μέρα σήμερα και πλέον δεν νιώθω πυρετό, απλά πονάω ολόκληρος συνέχεια, όχι μόνο όταν βήχω.

Τις προάλλες ανέβηκα Πάρνηθα.
Είχα να ανέβω από το 2007, λίγο πριν τη φωτιά.

η φωτιά από τα Τουρκοβούνια

Ανεβήκαμε με το τσάμπα τελεφερίκ,

είχε και μουσική

περπατήσαμε μισή ώρα μέχρι το καταφύγιο Μπάφι,

αποκαίδια κι ελάφια.

φάγαμε κι επιστροφή. 


Η Πάρνηθα είχε χειρότερο πυρετό.


Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Ο τόπος ευρύχωρος κι ο λωλός στενάχωρος.


(*) Spoiler: Αν βιάζεσαι κι έχεις χρόνο μόνο για 22 λέξεις, πήγαινε κατ' ευθείαν στο τέλος.

Χτες το πρόγραμμα είχε για τρέξιμο μόνο ένα 5άρι, οπότε πήγα στο κωπηλατοδρόμιο (εκεί στο Σχινιά) που η γύρα του είναι ακριβώς τόσο, και είναι και ωραία και έχει και θάλασσα δίπλα για μπάνιο.

Το πρόβλημα ήταν ότι ξύριζε ο αέρας. 8 μποφώρ γεμάτα. Οταν έκανα τζογκιν, απλά βρισκόμουν να κάνω επιτόπιο τροχάδην και ήθελε δύναμη για να κρατήσεις ρυθμό. Σαν ανηφόρα και μάλιστα γερή. Ασε που παραπατούσα καθε λίγο και λιγάκι.

Τελειώνω το τρέξιμο λοιπόν, πάω σε κάτι σκεπαστές κερκίδες που έχει εκεί - για να κόβει και λίγο ο αέρας - με τη μπανάνα μου και τα νερά μου, κάνω τις διατάσεις μου, τα σέα μου και τα μέα μου, ξεϊδρώνω, φεύγω, πάω παραλία.

Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτό γιατί θα μου έπαιρνε το κινητό από το χέρι. Νταξ - όχι ακριβώς αλλά τα κάνω κρεμαστάρια αφού το μετάνιωσα.
Ασπρη η θάλασσα παντού απο τους αφρούς, κύμα δύο μέτρα, σήκωνε χώμα, άμμο, πεύκα, και στις ριπές σήκωνε και τη βρεμένη άμμο ή μπορεί να ήταν και το νερό που το πέταγε με τόση δύναμη που έτσουζε.

Ντάλα ήλιος και το βασικότερο: 

Ολομόναχος!

Ενάμιση χιλιόμετρο δεξιά: κανείς.
Ενάμιση χιλιόμετρο αριστερά: κανείς.
(ναί ήμουν στο κέντρο του Σχινιά)

Ξεμαγιώ λοιπόν (εννοείται κι όλας), και μπουκάρω στα κύματα σε στυλ Afougrage Et Damage (βλ. συν. βίντεο) επί κάνα μισάωρο.

(συν. βίντεο)

Μισή ώρα τρέξιμο, μισή ώρα κυματολαγνείας, αφουγκρασμού και δαμασμού άγριων και εχθρικών κυμάτων, ανελέητης κωλοτούμπας (κυριολεκτικά), γρατζουνιών, κατάποσης θαλασσινού ύδατος, άμμος και φύκια παντού, άλμα πάνω από το κύμα, κατω από το κύμα, μέσα από το κύμα, πιο εδώ, πιο εκεί, που πήγε το κύμα; σερφάρισμα στο στήθος προς τα έξω, χαίρομαι κι ουρλιάζω μόνος μου από ενθουσιασμό, τα 'χω φτύσει, έχω βγει έξω ημιλιπόθυμος, έχω πέσει ανάσκελα, λιάζω λαχανιασμένος τον κοκοβάκο μου και ταυτόχρονα ο δροσερός τυφώνας μου γεμίζει με υγρή άμμο όλες τις κοιλότητες. Αφαλό, μάτια, αυτιά (μέχρι τύμπανο, και παραμέσα στον έσω ου, σφύρα κλπ) και ρουθούνια χαιδεύοντας με τρυφερά σαν 120άρι γιαλόχαρτο.

Ειναι ωραία όμως.
Καραολομόναχος, έχω πάθει κρίση οξείας φυσιολατρείας (χρόνιο είναι το πρόβλημα, μάγια μου είπαν οι τσιγγάνες) έχω ένα μόνιμο κρατσανιστό χαμόγελο, και δεν βλέπω την τύφλα μου από το αλάτι στα γυαλιά και την άμμο στα μάτια.

Μπόρεσα να διακρίνω όμως μία κίνηση στ΄ αριστερά μου.
Τότε γυρνώ και βλέπω πίσω μου, δυο μάτια δυο ματάκια στα αριστερά μου, ένα χίπστερ!
Περίμενα τους γνωστούς κόπρους του Σχινιά αλλά ήταν ένα χιπστερ!
Με τα μαλάκια του, τα γυαλάκια του, τις παντοφλίτσες του και τσουπ τσουπ κόβει τον αέρα, φτάνει στους αφρούς, βάζει δαχτυλάκι-θερμόμετρο και γυρίζει πίσω.

"ΩΠ! Γυρίζει πίσω, που;;;"

Γυρίζω κι εγώ πίσω και βλέπω ένα χιπστερικό σμαρτ δίπλα στο αμάξι μου.
Ακριβώς δίπλα. Ισα που ανοίγαν οι πόρτες.

Μαλάκα μου έλεος!
Ενάμιση ολομόναχο χιλιόμετρο δεξιά και άλλο τόσο αριστερά κι ήρθε στο δικό μου σημείο;;;
Οχι ρπμ, μα ακριβώς στο δικό μου σημείο;;;

"Ο τόπος ευρύχωρος κι ο λωλός στενάχωρος" , έλεγε η γιαγιά Κλειώ.

OK, 
Plan B λοιπόν:

Σηκώνομαι όρθιος να δει κώλο (ελπίζω μόνο να έχουμε τα ίδια γούστα, αν και με τις προπονήσεις τρέχω εκτός από πολύ ώρα και αρκετά γρήγορα πλέον) και ξαναμπαίνω τσίτσιδος στη θάλασσα για περισσότερη κυματολαγνεία.

Δηλαδή:
Φίλε κοίτα: δεν ξέρω αν με είδες ή το αμάξι μου, αλλά είμαι όντως εδώ αν και δεν το πόσταρα στο ινσταγκραμ, είμαι τσίτσιδος και θα παραμείνω και δεν ντρέπομαι που το νερό είναι τόσο κρύο, και μη τραβάς πολαρόιντ, και δεν θα ντυθώ κι ελπίζω να θυμηθείς τα υπόλοιπα διαθέσιμα χιλιόμετρα της παραλίας.
Και να πας εκεί.
Βλαμμένε!

Το επόμενο μου όπλο ήταν να κατεβάσω το αμάξι στην άμμο και να βάλω τέρμα σκυλάδικα. Βέβαια σκυλάδικα δεν έχω, αλλά έχω τετραπλή συλλογή νέο κύμα - νομίζω θα φέρει αποτέλεσμα.

Τούμπα στη τούμπα λοιπόν, κύμα στο κύμα, το σμαρτ εκεί -δίπλα στο δικό μου - αλλά στην παραλία κανείς. Κάτι έβλεπα να κινείται μέσα στο σμαρτ στα κρυφά μέσα από τους αφρούς -μα τι σκατά; είναι κι άλλος; πηδιόνται;- τελικά ανοιγει η άλλη πόρτα, βγαίνει το έτερον ήμισι, γυαλί πεταλούδα, κοκαλάκι, σορτσάκι, φανελάκι, τσάντα παραλίας, ακουστικά, ipad, iphone, πριν πατήσει το δεύτερο πόδι κάτω έχει βρεθεί δυο μέτρα μακρυά από τον αέρα και πριν φτάσει κάν στα μισά της παραλίας τρώει δυο σακιά άμμο-βολή καραβολίδα στα μουτρα ανάμικτα με αφρούς και φύκια.

Εχω γυρίσει να βλέπει το θέαμα κι ο κοκοβάκος μου και πραγματικά απορώ πόσο μακρυά μπορούν να πετάξουν τα πράματα της από τον αέρα. Θα φτάσουν στον τύμβο του μαραθώνα ή όχι; Τέσσερα μιλισεκόντ μετά την αμμοφυκομπουκιά που έφαγε, κάνει μεταβολή, γυρνάει στο σμαρτ στο οποίο ήταν πλέον ταμπουρωμένο το πρώτο χιπστερ, κι έφυγαν μέσα στις σκόνες και τα χώματα... ομιτζί και τρία λολ.

Α ρε γιαγιά....

(*)
Αν βιαζόσουν κι έφτασες εδώ αδιάβαστος, άκου περίληψη σε 22 λέξεις:

Πήγα Σχινιά για μπάνιο και είχε τόσο αέρα που κάποιοι που ήρθαν, έφυγαν αμέσως. Ευτυχώς γιατί ήμουν μόνος και μου την έσπασαν.

Ειδες; Δεν έχει πλάκα έτσι...



Τρίτη 13 Μαΐου 2014

'Αρχισαν...


... οι νύχτες οι ανοιξιάτικες, 
με τις μυρωδιές, τα φεγγάρια, τα πουκάμισα 
και τις βόλτες με τη μηχανή ...


τι να λέμε...

:-)

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Αι δύο απονομαί (και άλλες ιστορίες)


Η Κυριακή που πέρασε ήταν ξεχωριστή μέρα, για δύο λόγους / δύο απονομές.

Πρώτη απονομή το μετάλλιο τερματισμού στον ημιμαραθώνιο Αθηνών.


Ολοι παίρνουν μετάλλιο - μη τρελλαίνεσαι σα μια φίλη που με πίστεψε όταν της είπα ότι ήρθα δεύτερος.

Πρώτος μου επίσημος ημιμαραθώνιος (21,1 χλμ) αλλά όχι πρώτη φορά που τρέχω τέτοια απόσταση. Τερμάτισα σε χρόνο κάνα τέταρτο περισσότερο από αυτόν που υπολόγιζα, αλλά τα είχα κάνει μαντάρα στις προπονήσεις και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου.

Τέλος καλό όλα καλά, βρήκαμε το λάθος και δεν θα το ξανακάνουμε. Οχι αυτό, τουλάχιστον.

Θα μπορούσα πραγματικά να σχολιάσω διάφορα για τον αθλητισμό και τη συμμετοχή και το ευ αγωνίζεσθαι και τα κανάλια που δεν ανέφεραν καν τον αγώνα (πλην της ΔΤ που τον έδειξε και μαγνητοσκόπηση) και όλα αυτά τα κομιλφό στερεότυπα, αλλά θα μείνω σε ένα μόνο πράμα.

Τα κωλαράκια.



Δισεκατομμύρια δρομείς γύρω μου -νταξ' 12.000 λένε ήταν- κάνε τις πράξεις και θα καταλάβεις τι γινόταν με τόσα κολάν και τόσα σορτσάκια τριγύρω.
Ηταν μάλιστα η πρώτη φορά που είδα τόσες γυναίκες να γυρνάνε κεφάλια και να κοιτάνε αλοιθωρίζοντας αντρικούς κώλους.
Μόνο που δεν σφυρίζανε.
Ωραία φάση, μέχρι να διαπιστώσω ότι ο ρυθμός που είχα σχεδιάσει δε μου έβγαινε, οπότε κατέβασα διακόπτες και πήγαινα χαλαρά χαζεύοντας τη θέα μέχρι τον τερματισμό.

Είχε πολύ πλάκα να βλέπεις τίγκα στους δρομείς και τα χρώματα την Πατησίων. Και τη Σταδίου, και την Πανεπιστημίου και την Βασ Σοφίας, και την Αλεξάνδρας...

Περνώντας την αψίδα του τερματισμού μας περίμεναν κοπέλες στη σειρά -σαν σε διόδια φαντάσου- αλλά με πάγκους και η κάθε μία μας έδινε με τη σειρά μετάλλιο, μετά νερό, μετά ισοτονικό, μετά μπανάνα και μετά πήγαινες για socializing και διατάσεις.
Εγώ άλλαξα λωρίδα για να μη μου κρεμάσει το μετάλλιο στο λαιμό μια χοντρή που είδα να με σημαδεύει από μακριά -χωρίς παρεξήγηση, αλλά τόσο δρόμο έκανα- και τελικά ο ελιγμός απέδωσε τα μάλα.

Μετά τον τερματισμό, τις διατάσεις, μερικά νερά, ισοτονικά και το σχετικό χαζολόι για τους παραπάνω λόγους, επιστρέψαμε σπίτι για νερά, νερά κι άλλα νερά, μερικά φρούτα, πετσέτα, μαγιώ και ξανακαβάλα το μηχανάκι για την κρύα δροσερή, παγωμένη θάλασσα του Ευβοϊκού, που όμως ήταν ότι έπρεπε μετά τον αγώνα.
Με ντάλα ήλιο, κανονική ζέστη και χωρίς τόσα κωλάράκια πια, η μισάωρη βουτιά ανάμεσα στις θείες που κουτσομπολεύαν ήταν καταπληκτική (δεύτερο μπάνιο έτσι;), αλλά ήθελα επειγόντως καύσιμα, οπότε ξανά σπίτι για περισσότερα νερά, ηλεκτρολύτες, μακαρονάδες, μπριζόλες και ύπνο.

Πρέπει να κατούρησα πρώτη φορά αφού ξυπνησα, κάνα δίωρο αργότερα, στο τσακ για να προλάβω τη δεύτερη απονομή της ημέρας, η οποία αφούσε στην κατάταξη μέσα στην νικητήρια πεντάδα που πήρε μία φωτογραφία μου σε έναν πανελλήνιο διαγωνισμό φωτογραφίας που προκύρηξε ένας δήμος.

Αυτή εδώ.


Ηταν μάλιστα από τις αγαπημένες μου από παλιά, κοσμεί το σαλόνι μου σε μεγάλη εκτύπωση από τότε, και την είχα ποστάρει κι εδώ μέσα δυο φορές παλιότερα.
Το θέμα του διαγωνισμού, ήταν πως με την αντιστροφή του τρόπου που κοιτάμε τα μύρια όσα συμβαίνουν γύρω μας μπορούμε να αντλούμε δύναμη κι ενέργεια και να βλέπουμε τα θετικά.
Εξ ου και ο ψάρακας που πέταξε λοιπόν.

Σε μία σεμνή τελετή (έτσι δε λένε;) ειπώθηκαν πέντε λόγια από τον διοργανωτή κι έφυγα με ένα αναμνηστικό λεύκωμα και το γνωστό μου στραβό χαμόγελο ικανοποίησης και ματαιοδοξίας και μπράβο μου κι όλας.

Τώρα που στα έγραφα όλα αυτά έτρωγα μια μαρουλοσαλάτα με τόνο, με ένα από τα δεκαεννέα μαρούλια που φύτεψα στην ζαρντινιέρα μου.

να'τη, αλλά είναι παλιά και είναι μικρά.
Μεγάλη επιτυχία!
Παίρνεις μαρουλίδια 3 εκατοστά ύψος, τα βάζεις στη γλάστρα με λίγο κοπριά, ποτίζεις κάθε μέρα και σε 50-60 μέρες τρως.
Επρεπε να 'χα βάλει και κάνα μπρόκολο ή θα έβγαινε στους αποκάτω άραγε;
Χωματάκι καθαρό, κοπριά, ούτε ψεκάσματα (που αναγκάζουν τη φίλη μου τη Σ. να πλένει τα μαρούλια με το σφουγγάρι και ava - έλεος!) ούτε τίποτα.

Τώρα αποκατάσταση, μαρουλοσαλάτες και φρικασέ, και φουλ προπόνηση για τον επόμενο αγώνα σε ενάμιση μήνα.

Τραγουδάκι καληνύχτας και πάω καναπέ για ριλάξ:

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Μια φίλη απ' τα παλιά.




Πως έτυχε και έψαχνα κάτι στα παλιά μου ποστ σήμερα, και βρέθηκα να διαβάζω μερικά από αυτά.
Το πόσο τα χάρηκα, δε λέγεται.

Τώρα δες ένα πρόσφατο time lapse απο το Πάσχα:


Εχω κι άλλο τέτοιο πείραμα. Δες:


κι αν δεν πάθαινε μπρινιόκο το κινητό, θα χαμε κι άλλα...

Το πως θα τα κάνεις, τα 'χαμε πει εκεί!

Υ.Γ. έβαλα counterpain στον αγκώνα μου γιατί έπαθα Τσοκορελική Αγκωνίτιδα Ανευ Αιτίας, και εκεί που δάγκωνα τον επίδεσμο για να το τυλίξω, πασάλειψα τα χείλη μου. Τύφλα να ΄χει το listerine κι οι οδοντόκρεμες λέμε...

Υ.Γ.2 από τη στιγμή που γέμισα μυρμήγκια σε μία καταπληκτική κατά τ' άλλα καφετέρια, έχω μία μόνιμη αίσθηση -εδώ και μέρες- ότι περπατάνε πάνω μου μυρμήγκια, αράχνες, μαμούνια, όλα αόρατα φυσικά. Στα μαλλιά μου, στο προσωπο μου, μέσα στα ρούχα μου. ΟΛΑ τα ρούχα μου.... Πρέπει να έχω πολύ πλάκα για τους γύρω μου...

Υ.Γ.3. Δύο τραγούδια μου άρεσαν περισσότερο τελευταία. Συμπτωματικά και τα δύο έχουν κάτι αστρικό στο τίτλο τους. Ακου το πρώτο από Γιάννενα:




Φωνάρα η Πουλχερία.
Τώρα το δεύτερο από τη Lifo επειδή το σκηνοθέτησε ο "Κυνοδοντας".


Αυτά.

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει





Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)


Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Ανθίσανε οι κουτσουπιές...



Χρώμα, ε;

Μπήκε η άνοιξη για τα καλά λοιπόν.

Δες τι έβλεπα τις προάλλες ξαπλωμένος ανάσκελα στο χορτάρι μετά το τρέξιμο και τις διατάσεις. (η καλύτερη στιγμή της ημέρας μετά το σούρουπο και μετά τη στιγμή που διαπιστώνεις μετά χαράς και τίγκα στις ενδορφίνες ότι είχες δίκιο που βγήκες για προπόνηση κι ας βαριόσουν και πόναγες και νόμιζες ότι θα πεθάνεις. Ξανά!)


Ηταν το τρίτο και σχεδόν επιτυχημένο (;;;) time lapse.
Με το κινητό πάντα, και σήμερα φτιάξαμε και βάση πατέντα για να μπαίνει σε τρίποδα, οπότε πάμε γι' άλλα λίαν συντόμως.

Τέλος, οφείλω στη συνείδηση μου να μοιραστώ μαζί σου το σημαντικότερο πράγμα που μου έμαθε η ζωή τον τελευταίο καιρό:

Κρέπα με μακεδονικό χαλβά και σοκολάτα μπίτερ.

σου-τιέν.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Rihanna



"Ασε μλκ, χτες το βράδυ έπαθα πάλι κρίση πανικού. Γαμήθηκα, νόμιζα θα πεθάνω, είχα και το παιδί...."
"Παίρνε με τηλέφωνο ρε συ...."
"Ηταν αργά γι αυτό"
"... παίρνε ρε, μη μασάς, και χαράματα ακόμα."

Μετά τον πλάκωσα στις συμβουλές και τα ζεν, αλλάζοντας διακριτικά θέμα για να αλλάξει κι αυτός εστίαση, αλλά το επανέφερε:

"πάντως ευτυχώς είχα βάλει Rihanna κι ένιωσα καλύτερα."
"!!!"

Και κάθομαι και λέω: Ριάνα;
Μα Ριάνα;;;
Τι σκατά κάνει η Ριάνα για τις κρίσεις πανικού;;;




"Οχι Ριάνα ρε συ

ΒΑ-ΛΕ-ΡΙ-ΑΝΑ !!

βαλεριάνα... "




Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Time Lapse



Αν και πρόσφατα αυξήθηκε η σοφία μου κατά ένα έτος ακόμα, εξακολουθώ να νιώθω τον χρόνο στάσιμο ή έστω να κινείται πολύ αργά.

Το μόνο ίσως που με συγχρονίζει ξανά στην σωστή ώρα του πλανήτη, είναι τα μωρά των φίλων και γνωστών που πληθαίνουν, μεγαλώνουν, περπατάνε, γκομενίζουν, σιγά σιγά θα αρχίσουν να παντρεύονται κι όλας πριν το πάρω χαμπάρι.

Δες και την δεύτερη μου απόπειρα Time Lapse, που είναι καλύτερη από την πρώτη.


Είναι απλά τεχνική δοκιμή και δεν έχει καθόλου καλλιτεχνία, μουσικές κλπ, αλλά έχει πλάκα. Κι έτσι και παγώσεις μερικές ώρες στο βουνό με 3 βαθμούς και αέρα, πετυχαίνεις ωραίες εικόνες, άρα αξίζει και παραξίζει τον κόπο να το ψάξουμε.
Επίσης είδα και δύο πέρδικες.

Πως να κάνω time lapse χωρίς τίποτα - Οδηγίες χρήσης:
Παίρνεις ένα κινητό με Android.
Κατεβάζεις το τσάμπα Sensor Camera
Παίρνεις ένα PC.
Κατεβάζεις το τσάμπα TimeLapse Tool free edition
Τα στήνεις αμφότερα, δεν χρειάζεται να πληρώσεις τίποτα, είσαι νομιμος και καλυμένος στα βασικά, χωρίς πολλά πολλά.
Διαβάζεις λίγο πως δουλεύουν - δεν είναι τίποτα, μεγάλο παιδί είσαι.
Τραβάς καμιά πεντακοσαριά φωτογραφίες (τόσες είναι αυτό που είδες), τις ενώνεις, έτοιμος!


Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Η Πιάτσα


Ηταν στον πρώτο χρόνο ή τους πρώτους μήνες του γάμου.
Κυριακή πρωί, καλός καιρός και πλένει ξυπόλητος τα μπαλκόνια με το λάστιχο και τη σκούπα.
Η γυναίκα του μέσα, κάτι κάνει.

Στο απέναντι μπαλκόνι ένας τύπος καπνίζει ρεμβάζοντας:
Παφα πούφα.

http://www.news.com.au/national/sydney-unit-block-becomes-first-in-australia-to-ban-residents-from-smoking/story-e6frfkvr-1226032417426

Ο δικός μου βρέχει και σκουπίζει : 
Φσσσστ.   Φσσσσσσσσσσσστ.  Φσστ.
ο άλλος :
Πάφα πούφα.

Φσσσστ.   Φσσσσσσσσσσσστ.  Φσστ.
Πάφα πούφα.
Φσσσστ.   Φσσσσσσσσσσσστ.  Φσστ.

Κοιτάζονται και χαιρετιούνται με τα μάτια.
Πάφα πούφα.

Φσσσστ.   Φσσσσσσσσσσσστ.  Φσστ.
Πάφα πούφα.
Φσσσστ.   Φσσσσσσσσσσσστ.  Φσστ.

Ρε φίλε καλημέρα...
Καλημέρα.
Ρε φίλε, σε βλέπω τόση ώρα και κάνεις καλή δουλειά... 
χε χε ευχαριστώ
αλλά να: χαλάς τη πιάτσα ρε φίλε.
χαλάς τη πιάτσα...
...


Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Ξέναι γλώσσαι


Οχι 'νταξ, απλά αυτός εδώ ο Τσάπμαν κάνει πολύ καλή δουλειά!

Πως ακούγονται σε διάφορες γλώσσες, 
οι ήχοι ζώων και πραγμάτων:

(Κικιρίκου)
Σαφής επιρροή από Ουγγαρία, ε;
Σαφώς Τουρκία, στο φτάρνισμα!

Μια που 'ναι και της μοδός...

Ακου κλινγκελινγκ....


 Πολλά περισσότερα εδώ.

:-)

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Χιπστερς.


Νταξ, δεν είμαι εντελώς από άλλο πλανήτη, κάτι έχω καταλάβει σχετικά με το τι σκατά είναι αυτοί οι χιπστερς, αλλά δεν είμαι και καθόλου σίγουρος.

Με το τελευταίο ποστ του Λύκου βέβαια, βεβαιώθηκα για την άγνοια μου και το 'ψαξα.

Εις βάθος.

Και εντόπισα στο forum.gr τον ΓΕΡΑΣΙΜΟΣΠΟΥΝΕΝΤΗΣ (μία λέξη) ο οποίος εδώ και μήνες έχει απαντήσει στα πάντα, για τα πάντα και για πάντα.

Ολοσχερώς και απαρεγκλίτως.

Και οριστικά και τέλος.

Και μετά από αυτό, αλλάζει η μόδα.

Αντιγράφω λοιπόν μην τυχόν εξαφανιστεί από το κυβερνοχώρο το αυθεντικό λινκ.

ΟΔΗΓΟΣ ΑΝΑΓΝΟΡΗΣΗΣ ΧΥΣΤΕΡΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΛΙΦΟ

Δημοσίευσηαπό ΓΕΡΑΣΙΜΟΣΠΟΥΝΕΝΤΗΣ » Οκτώβριος 11th, 2013, 5:55 pm
ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΟΡΙΖΕΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΟΣΤΕΣ ΤΟΥ ΛΙΦΟ-ΕΝΑΣ ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΟΣΗΣ ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΠΟΥΝΕΝΤΗ


1 ΕΧΟΥΝΕ ΟΛΟΙ ΜΟΥΣΤΑΚΙ <<<ΑΝΤΡΕΣ>>> ΚΑΙ ΓΥΝΕΚΕΣ .ΟΙ <<< ΑΝΤΡΕΣ>>> ΕΧΟΥΝΕ ΤΟ ΜΑΛΛΙ ΧΟΡΙΣΤΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΕΚΕΣ Η ΑΝΤΡΙΚΟ ΣΑ ΛΕΖΒΙΕΣ Η ΜΑΚΡΙΑ ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΚΟΒΟΥΝΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥς ΚΡΥΒΗ ΤΙΣ ΡΙΤΙΔΕΣ.ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΕΑ ΑΦΗΝΟΥΝΕ ΜΟΥΣΑ <<<ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ>>> ΣΑΝ ΤΑ ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΝΧΩΡΕΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΝΕ ΠΟΛΥ ΑΓΙΑΖΜΟ ΠΑΝΤΑ ΕΝΩ ΠΗΓΑΙΝΑΝΕ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΩΡΓΙΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΛΗΣΙΑ ΑΥΤΟΣ ΕΦΤΙΑΝΕ ΓΙΑ ΕΞΗΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΝΗ ΤΟ ΥΠΟΛΙΠΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΡΑΔΗ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝΕ ΒΡΗ ΚΑΤΑΚΥΤΟ ΣΤΗ ΕΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΣΦΑΔΑΖΗ ΣΑ ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΗ ΚΑΙ ΠΗΓΑΝΕ ΝΑ ΤΟ ΣΗΚΩΣΟΥΝΕ ΚΑΙ ΒΟΓΚΑΓΕ ΩΧΩΧΩΧΩΧ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΚΟΣΑΝΕ ΤΑ ΡΑΣΣΑ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΞΙΝΙΑΡΗ ΣΤΟ Κ...ΛΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΥΣΗΧΥΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ ΚΑΙ ΥΣΗΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΜΑΝΕ ΡΑΜΑΤΑ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΚΟΙΜΟΤΑΝΕ ΓΙΑ ΔΥΟ ΒΔΟΜΑΔΕΣ ΜΠΡΟΥΜΗΤΑ.

2 ΦΟΡΑΝΕ ΟΛΟΙ ΚΑΡΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΣΑ ΤΡΑΠΕΖΟΜΑΝΤΙΛΟ Η ΜΠΛΟΥΤΖΗΝ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΣΑ ΣΤΟΛΗ ΚΟΥΜΟΥΝΗΣΤΗ ΣΕ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΛΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΙΝΟΥΝΕ ΠΑΝΩ ΠΑΝΩ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΥΜΠΙΑ ΣΑ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΙΔΡΟΝΟΥΝΕ ΣΑ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΑΣΠΡΑ ΣΤΑ ΜΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕ ΣΤΕΓΝΩΝΗ Ο ΜΑΣΚΑΛΟΙΔΡΩΤΑς ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΜΥΡΙΖΗ ΣΑ ΜΟΥΧΛΑ ΚΑΙ ΕΧΗ ΓΕΥΣΗ ΑΛΜΗΡΗ!!!

3 ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝΕ ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΩΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝΕ ΟΛΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΡΟΥΧΑ ΕΧΟΥΝΕ ΟΛΟΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΙΡΗΟΝ ΜΕ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΠΟΥ ΤΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΗ ΤΑ ΙΡΗΟΝ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΤΑ ΠΕΤΑΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑΖΗ ΜΕ ΠΑΛΙΑ ΚΑΣΕΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΑΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΓΡΑΦΑΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΞΕΝΑ ΚΟΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΞΕΧΝΑΓΑΜΕ ΤΗ ΚΑΣΕΤΑ ΜΕΣ ΤΟ ΚΑΣΕΤΟΦΟΝΟ ΚΑΙ ΓΡΑΦΑΜΕ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΑΛΛΑ ΚΟΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΑΣ ΣΠΑΓΑΜΕ ΤΗ ΚΑΣΕΤΑ ΣΤΟ ΤΟΙΧΟ ΚΑΙ ΒΓΑΖΑΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΖΑΜΕ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΒΓΑΖΟΥΝΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΓΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΦΕΔΕΣ ΤΟΥΣ ΠΡΙΝ ΤΑ ΦΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΟΥΝΕ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝΕ ΜΑΣΟΝΙΚΕΣ ΧΟΙΡΟΝΟΜΙΕΣ Η ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΟΛΟΥ ΧΟΙΡΟΝΟΜΙΑ Η ΟΤΙΓΛΥΦΟΥΝΕ Μ....ΝΗ ΧΟΙΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ Μ....ΛΑΚΙΕΣ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΞΕΚ....ΛΙΑΡΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΥΝΕ ΣΤΑ ΜΠΑΡΑΚΙΑ ΟΛΕΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΡΕΤΚΑΡΠΕΤ [ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ] ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΕΡΝΑΝΕ ΟΛΟ ΤΟ ΒΔΟΜΑΔΙΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕ Γ...ΜΑΝΕ ΚΙΟΛΑΣ ΕΝΩ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟ ΛΕΟ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΜΠΑΡΑΚΙ ΚΕΡΝΑΜΕ ΚΕΡΝΑΜΕ ΠΟΤΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΕΥΡΩ ΣΠΕΣΙΑΛ ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΙΑΝΟΥΜΕ ΚΑΝΑ Κ..ΛΟ Η Β....ΖΗ.

4 ΠΕΡΝΟΥΝΕ ΟΛΟ ΑΜΑΞΙΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΜΟΥΡΗ ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΔΟΥΛΙΑ ΣΑ ΤΟ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑΚΙ Η ΣΑ ΤΟ ΝΤΕΖΕΒΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΤΡΙΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΤΟΥΣ ΜΕΝΗ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΗ Ο ΝΤΕΛΙΒΕΡΑΣ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΙΝΗ ΕΝΑ ΦΑΣΚΕΛΟ ΟΛΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΚΟΛΑΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟΚΟΛΗΤΟ ΜΕ ΤΟ ΜΗΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΝΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝΕ ΙΡΗΟΝ.

5 ΜΕΝΟΥΝΕ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΚΗΦΙΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΛΥΦΑΔΑ ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΠΟΤΟ ΣΤΗ ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΨΙΡΡΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΥΣΑΕΡΙΟ ΚΑΙ ΒΡΩΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΓΑΖΙΑ ΜΕ ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΚΑΦΕΝΙΟΥ ΠΟΥΧΑΜΕ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΕ ΨΑΘΑ ΕΚΛΑΝΕ ΚΑΝΑΣ ΠΑΠΟΥΣ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΙΟ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΟΜΠΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΜΑΓΑΖΙΟΥ ΕΙΧΕ ΚΡΥΟ ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΚΛΑΝΕ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΚΡΥΟ ΦΑΙΝΟΤΑΝΕ Η ΚΛΑΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΚΑΜΕ ΙΔΡΑΤΜΟΥΣ ΟΠΩΣ ΠΕΡΝΑΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΨΑΘΑ ΤΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ.ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΦΩΤΑΓΟΓΟΥΣ Η ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΗΓΕΝΑΝ ΠΡΕΖΟΝΙΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝΕ ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΣΤΟΥΣ ΤΕΙΧΟΥΣ ΜΕ ΚΙΤΡΙΝΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ Η ΟΛΟ ΚΥΚΛΟΥΣ ΚΑΙ <<<ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΕ>>> ΚΑΙ Μ...ΛΚΙΕΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝΕ ΚΑΙ ΔΕΝΤΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΗ ΜΥΡΙΖΟΥΝΕ ΣΑ Χ....ΣΗ.

6 ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΗ ΠΟΛΥ Η <<<<ΤΕΧΝΗ>>> ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΣΕ ΓΚΑΛΕΡΙΕΣ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΧΟΤΕΛ ΜΠΙΛ ΠΟΥ ΠΑΗ ΚΑΙ ΓΑΜ...Η Ο ΚΟΖΜΟΣ ΑΛΛΑ ΠΑΝΕ ΣΕ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝΕ ΚΟΥΛΤΟΥΡΓΙΑΡΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΝΗΚΑ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟ ΒΙΤΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝΕ ΜΟΝΟ ΠΙΝΑΚΕΣ ΒΛΑΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝΕ ΜΙΑ ΧΟΝΤΡΗ ΜΕ ΕΝΑ ΛΑΓΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΡΟΤΟ ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΗ ΤΙΤΛΟ <<<ΙΛΕΜΙΤΟΜΠΟΥΚΑΛΙΟΝ>>> Η ΔΕΙΧΝΗ ΕΝΑ Π...ΤΣΟ ΑΠΟ ΑΝΤΡΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΗ ΤΙΤΛΟ <<<Η ΓΟΝΙΜΟΤΙΣ ΚΑΙ Η ΠΑΠΑΡΟΤΙΣ>>> ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΓΙΑΡΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΕΣΥ ΤΥΧΕΑ ΚΑΙ ΜΠΗΣ ΕΠΕΙΔΗ ΠΑΡΑΔΟΣΕΣ ΔΥΟ ΠΙΤΟΓΥΡΑ ΣΕ ΔΙΠΛΑΝΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕΣ ΤΟ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ ΑΠΟΠΑΝΩ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΛΕΙΣΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΦΕΝΕΤΕ Η ΜΠΛΟΥΖΑ ΤΗΣ ΟΡΙΤΖΙΝΑΛ21 ΓΙΑ ΝΑΣΕ ΠΙΟ ΚΑΘΟΣΠΡΕΠΗ ΚΑΙ ΜΠΗΚΕΣ ΠΕΙΝΑΖΜΕΝΟΣ ΝΑ ΦΑΣ ΚΑΝΑ ΦΙΣΤΙΚΙ Η ΚΑΜΙΑ ΚΟΚΑΚΟΛΑ ΝΑ ΠΙΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΗΣ ΟΤΙ ΤΑ ΒΛΕΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΣ <<<ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΑΥΤΟ>>>> Η ΚΟΙΤΑΝΕ ΑΛΛΟΥ ΣΑ ΝΑ ΜΥΡΙΣΑΝ ΤΗ ΚΛΑΝΙΑ ΣΟΥ Η ΣΟΥ ΛΕΝΕ <<<ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΙΜΑ!!!ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΚΑΛΟ!!!>>> ΓΙΑΤΙ ΛΕΝΕ ΔΕΙΧΝΗ ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΛΙΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΕΠΕΡΝΕ ΝΑΡΚΟΤΙΚΑ ΚΑΙ ΓΑΜ...ΓΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΕΝΩ ΑΥΤΗ ΕΙΧΕ ΠΕΘΑΝΗ ΤΡΙΣ ΤΕΣΕΡΙΣ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝ Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΑΠΛΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΗ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΣΤΗ ΕΞΟΧΗ ΚΑΙ ΑΡΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΧΟΡΕΥΟΥΝΕ ΣΟΥ ΛΕΝΕ <<<ΤΡΕΜΠΑΝΑΛ>>> ΚΑΙ ΑΗΝΤΕ ΝΑ ΜΗ ΠΩ ΤΗ ΛΕΞΗ!!!!!

7 ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΟΥΝΕ ΘΕΑΤΡΑ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΗΘΟΠΙΟΥΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΠΑΝΑΓΙΕΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΑΣΗΣΑΝΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥς ΑΠΗΛΗΣΑΝΕ ΤΙΣ ΑΛΒ....ΝΙΚΕΣ ΤΟΥΣ Κ....ΛΟΤΡΙΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΔΕ ΘΥΜΑΜΕ ΤΟ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ Η ΤΟ ΑΛΛΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΑΗ ΜΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΚΕΡΔΙΣΗ ΜΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΟ ΤΟ ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ ΚΑΙ ΛΕΓΑΝΕ ΟΛΟ Μ...ΛΑΚΑ ΚΑΙ Μ....ΛΑΚΑ ΚΑΙ ΒΡΙΖΟΝΤΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΚΟΠΑΝΙΟΝΤΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΓΕ Ο ΑΛΛΟΣ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΤΟΥ ΕΔΙΧΝΕ ΤΟ Μ....ΝΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΒΓΑΛΕΗ ΑΛΛΗ ΤΟ Μ....ΝΗ ΤΗΣ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΛΥΠΟΘΥΜΥΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΙΞΑ ΤΙΣ ΧΡ....ΠΑΝΑΓΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΖΕΨΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑΜΕ ΣΠΙΤΙ.

8 ΠΑΝΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΤΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝΕ ΠΛΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΣΚ...ΑΤΑ ΣΚΥΛΙΩΝ ΚΑΙ ΓΑΤΙΩΝ ΚΑΙ ΒΑΦΟΥΝΕ ΤΟΥΣ ΤΕΙΧΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΙΡΩΝΤΕ ΟΙ ΝΑΡΚΟΜΑΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ Π...ΤΑΝΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΠΑΙΡΝΗΣ ΤΗ ΠΡΕΖΑ ΣΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΒΑΜΕΝΟ ΤΕΙΧΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΗΚΟ ΣΤΗ ΓΛΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΜΕΝΗΣ ΚΕΝΤΡΟ ΔΕ ΜΠΟΡΗΣ ΝΑ ΠΑΣ ΤΟ ΠΑΙΔΗ ΣΟΥ ΝΑ ΠΑΙΞΗ ΣΕ ΜΙΑ ΒΡΩΜΗΚΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΜΕ ΠΡΕΖΟΝΙΑ ΚΑΙ Π...ΤΑΝΕΣ ΕΝΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΕΝΟΙ ΟΙ ΤΕΙΧΟΙ ΜΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΕΡΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΙΩΘΟΥΝΕ ΠΙΟ ΑΣΦΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΒΟΥΝΕ ΚΕΡΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΝΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΧΑΡΤΟΚΟΥΤΟ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΗΜΗΘΟΥΝΕ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ ΡΕ ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΚΕΡΑΚΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΒΑΝΕ ΟΙ ΧΥΣΤΕΡΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΙΦΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΤΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΑΒΑΓΑΝΕ ΩΡΑΙΕς ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ ΤΟΥΣ ΙΡΗΟΝ ΚΑΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΕ ΣΑ ΠΟΥΛΑΚIA.

ΤΑ ΥΠΟΛΙΠΑ ΘΑ ΤΑ ΓΡΑΨΩ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΣΤΙΓΜΗ.ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΗΣ ΙΔΕΕΣ ΘΑ ΧΑΡΩ ΝΑ ΤΙΣ ΑΚΟΥΣΩ.
 
 
 
Καλή σας χώνεψη, εγώ πάντως πετάγομαι στο βουνό μερικές μέρες για να τα χωνέψω καλύτερα, ελπίζω σε χιόνι και ομίχλη για να βγάλω και καμιά φωτό ρομαντική που ταιριάζει με τη ψυχοσύνθεση μου. 

Αυτά !

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Εξέλιξη των ειδών


Μπαίνω στο καφενείο, τινάζω το μπουφάν, το απλώνω στη καρέκλα, κάθομαι στο τραπέζι της παρέας μου που ήταν ώρα εκεί και ακούω τη φωνή μιας φίλης:

"Καλώς τον! Οδυσσέα, δείξε στον Τσοκορέλο πως κάνει το ζώο που ανακαλύψαμε χτες!"

Ο Οδυσσέας είναι ένας μπόμπιρας πέντε χρονών, από αυτούς που είναι με το σώβρακο στα χιόνια και τη μύξα να κρέμεται μέχρι το σαγόνι, καβαλάνε ελληνικούς ποιμενικούς και τρώνε ωμά σκόρδα αντί για μπισκότα.

Ανησύχησα λίγο είναι η αλήθεια, γιατί η συγκεκριμένη φίλη είναι στη λίστα με τους μόνιμους ύποπτους για τα πάντα, αλλά μόλις ήπια μια γουλιά τσίπουρο ρώτησα:

"Τι θα πει 'ζώο που ανακαλύψαμε', ρε συ;"
"Αααα, πολύ πλάκα: χτες παίζαμε και φτιάχναμε ζώα από διασταυρώσεις άλλων. Οπως το γατόσκυλο, τον κοτσυφομπάμπουρα, κλπ κλπ."

Προφανώς θυμήθηκα τον καμπουρογαμόσαυρο αλλά δεν το έθιξα παρά μόνο ρώτησα τον Οδυσσέα που σερνόταν κάτω από το διπλανό τραπέζι.

"Λοιπόν Οδυσσέα, πως κάνει το ζώο που ανακαλύψατε χτες;"

Αυτός σταματάει...

γυρίζει...

με κοιτάει...

κοιτάει τη φίλη μου....

με ξανακοιτάει...

και τότε....

σηκώνει το κεφάλι ψηλά στο ταβάνι με βλέμα άγριο και βγάζει μια άναρθρη κραυγή που πάγωσε όλο το καφενείο

κάτι σαν "ΑααααΑΑααΑργκγκγκχχχχααΑΑΑααΑααααρρρργγγγγκκρκρκρρ" αλλά που κράτησε δέκα δευτερόλεπτα.


Στο καπάκι γυρίζει προς το μέρος μου και ρίχνει με δύναμη μια ροχάλα που τινάχτηκα μαζί με την καρέκλα μου για να την αποφύγω - τελικά έσκασε στο πόδι του τραπεζιού.
Μου φύγανε τα τσίπουρα, τα γαλοτύρια, όλα.

Εντρομος, γυρίζω στους άλλους -οι οποίοι κλαίνε από τα γέλια με τη φάτσα μου- για να μάθω σοκαρισμένος ότι μόλις βίωσα την κραυγή του Ελεφαντοκάμηλου.

Μάλιστα, Ελεφαντοκάμηλου.

Τι κάνει ο ελέφαντας; Φωνάζει.
κι η καμήλα; Σωστά. Φτύνει...

https://drawception.com/viewgame/WmE9FHhSEN/otter-goes-moo/



Δεν το πιστεύω ότι βρήκα Ελεφαντοκάμηλο στο ιντερνετ...



Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Every breath you take


Κι εκεί που έκανα μπανιστήρι στο facebook, τσουπ! σκάει από τα άδυτα του χρόνου, πέντε - δέκα - δεκαπέντε - είκοσι και βάλε χρόνια πριν, με αίτηση φιλίας.

Μάλιστα...

Κάτι η κούραση, κάτι ο Τζακ, κάτι ο ανάστροφος Ερμής, το πάτησα το κουμπί.....

Δε βαριέσαι... μπορεί να 'χει τίποτα φίλες...


Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Ποιητική βραδιά.


To Porto Palace είναι κάπου στη Θεσσαλονίκη.
Νάτο:


Κι οι παντόφλες που δίνει στα δωμάτια είναι στο νησί.
Νάτες:


Αρα:
Είμαι στο νησί - λίγες μέρες πριν, έχει κρύο, δεν έχει άλλες παντόφλες παρά μόνο σαγιονάρες καλοκαιρινές, ψήνομαι δίπλα στο τζάκι, βράδυ και φαγωμένος. Δεν βλέπεις τη μία βιβλιοθήκη στα δεξιά μου και ένα Τζακ σκέτο υπέρδιπλο σε κρασοπότηρο. Στα ντεκ ο Μελωδία με ανελέητη Μποφίλιου και Ζουγανέλη, κι εγώ είμαι για ακόμα μία φορά τρισευτυχισμένος που σώσανε και φέτος το Σταυρό τα θαλασσοπόρα τμήματα των ντόπιων κάγκουρων.

Ζαβλακωμένος από τη ζέστη, ψαχουλεύω με το καυτό δεξί μου χέρι στη βιβλιοθήκη και τραβάω στην τύχη ένα βιβλίο.


"Ωωωω μλκ, ωραία" σκέφτομαι "λίγο κουλτούρα έτσι γι αλλαγή, τραβούσε και φωτογραφίες αυτός."
Γυρνάω από πίσω:

"Προφήτης Ελληνικού Υπερρεαλισμού
Χμμμμ
"Υπόπτον..."

Πίνω μια γουλιά και αρχίζω το ξεφύλισμα:

Ωχ...

Ωχ, ωχ, ωχ...

καυλώσαμε...

Αυτό Μου Αρεσε Πολύ.
(όντως)

τελευταία ευκαιρία.
(χάθηκε)

πλέον διαβάζω για την πλάκα

Νταξ', δεν μπορώ να γελάσω πιά και δεν θέλω ούτε να προσπαθήσω να καταλάβω κάτι.
Ούτε το Τζακ δε βοηθάει...
 Τα γατιά έξω νιαούριζαν χορτάτα,
και μακάρι να είχα τίποτα χάϊκου να διαβάσω instead.

Με αυτά και μ' αυτά όμως, θυμήθηκα κάτι που είχε γράψει ο Πικάσο:
Πρόσεξε το σε παρακαλώ.

"Από τη στιγμή που η τέχνη δεν είναι τροφή των εκλεκτών, ο καλλιτέχνης μπορεί να εκδηλώνει το ταλέντο του με κάθε ιδιοτροπία, όπως τού σφυρίξει, με κάθε επινόηση τού πνευματικού τσαρλατανισμού. 
Αλλά οι εκλεπτυσμένοι, οι πλούσιοι, οι χασομέρηδες, οι διυλίζοντες την πεμπτουσία, ψάχνουν για το καινούργιο, το αλλόκοτο, το πρωτοφανές, το σκανδαλώδες. 
Κι εγώ από τον κυβισμό κι ύστερα ικανοποίησα αυτούς τους κυρίους και τους κριτικούς με πάμπολλα παράξενα που πέρασαν από το νου μου και όσο λιγότερο τα καταλάβαιναν, τόσο τα θαύμαζαν. 
Με το να διασκεδάζω συνεχώς όλα τούτα τα παιχνίδια, τις λοιδορίες, τους γρίφους, τις σπαζοκεφαλιές και τα αραβουργήματα έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. 
Και η διασημότητα για έναν ζωγράφο σημαίνει: πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτο.
Όπως γνωρίζετε, σήμερα είμαι διάσημος και πλούσιος, αλλά όταν μένω μόνος με τον εαυτό μου δεν έχω το θάρρος να εκλαμβάνω τον εαυτό μου σαν καλλιτέχνη με την αρχαία έννοια τής λέξης. Ήταν μεγάλοι ζωγράφοι ο Τζιόττο, ο Τισιανός, ο Ρέμπραντ, ο Γκόγια. 
Είμαι μόνον ένας δημόσιος ψυχαγωγός, που κατάλαβε την εποχή του, που καταπράϋνε όσο μπορούσε την ηλιθιότητα, την κενοδοξία και την απληστία των συγχρόνων του.
Είναι πικρή η δική μου εξομολόγηση, πιο οδυνηρή απ’ ότι μπορεί να φαίνεται, έχει όμως την αρετή να είναι ειλικρινής"

Χαρωπά γελώ δυνατά
(ΧΑ - ΧΑ)
βάζω άλλο ένα διπλό,
και πιάνω άλλο βιβλίο στην τύχη:

"Αααα μλκ τώρα νταξ, γουστάρω"
κάθομαι αναπαυτικότερα και βρέχω το στόμα μου.

Φρεσκάρω την Ιθάκη, τον Γέρο, το Επέστρεφε, το Οσο Μπορείς και μαθαίνω και το Gran Rifiuto που δεν το 'χα ξανακούσει.





Πολύ καλύτερα από τον άλλονα τον παλάβρα, και μ'άφησαν και σκεφτικό, εν τω μεταξύ έχει ψηθεί ο εγκέφαλος μου, λίγο από το τζάκι, λίγο από τον Εμπειρίκο, αλλά επιμένω.
Πιάνω και τρίτο βιβλίο στην τύχη.


Ιστορική λογοτεχνία.
Γιατί όχι;

Ξεφυλίζω:

(κάνε ζούμ και μετά κάνε μπάνιο)

Αυτά τα ενδιαφέροντα είχα να σου πω - αμα σ'αρέσει κάνα ποίημα (ήδη θα το κατάλαβες εμένα ποιά μ' αρέσουν) να μου το πεις κι εμένα. Ναι;