Λίγα λόγια για το Χάρο.

Αφού αφήσαμε στα αριστερά μας την παλιά ξύλινη γέφυρα, που περνάει τον Αγραφιώτη...


...και χαθήκαμε τεχνηέντως στη Νιάλα, την οροσειρά των Αγράφων...


...παίζοντας με τα βουνά...

...σε μέρη που έγινε μακελειό την περίοδο του εμφύλιου...



...καταλήξαμε στο χωριό Αγραφα, που φαίνεται στα δεξιά.

Στο καφενεδάκι του χωριού αρχίσαμε τις Αθηναϊκές χαζοερωτήσεις στην καφετζού.

"Και γιατί Κυρά πως-σε-λένε μας, υπάρχουν σκιάχτρα στο δρόμο που έρχεται από τη Νιάλα;"
"Είναι για τους λύκους παιδιά, για να μην κατεβαίνουν στο χωριό."
"Καλά, και οι τσοπάνηδες πάνω στο βουνό, με τα γελάδια δεν φοβούνται;"

γέλασε....

"Εδώ είναι ο Κυρ Τάδε - ρωτήστε τον"

Τον είχαμε δει να έρχεται αμίλητος όση ώρα μιλάγαμε με την καφετζού.
Είχε κάτσει πίσω μας και ζήτησε καφέ.
Στρατιωτικά ρούχα, φτηνό μπουφάν, αξύριστος, χαρακωμένο πρόσωπο από το κρύο, τον ήλιο, τις δουλειές και το βάρος των 50 χρόνων του.
Αμίλητος, αυστηρός, βλοσυρός.
Ισως κλασσικός γελαδάρης των Αγράφων. Ισως αν ήταν αλλιώς να μην τα κατάφερνε εκεί πάνω.

"Δεν φοβάστε εκεί πάνω μόνος σας τους λύκους;" ρωτήσαμε οι Αθηναίοι.

Κι εκείνος μουρμούρισε, κάνοντας με το χέρι μία κίνηση σαν λαιμητόμο να πέφτει στο σβέρκο του:

"Τι να φοβηθώ; Εδώ είναι ο Χάρος, όποτε θέλει με παίρνει. Τι να φοβηθώ....."

Ανθρωποι με ψυχή, όπως ήθελε η φύση να τους πλάσει, για να ζουν μέσα της και να την τιμούν.