Αναπνέεις, περπατάς, τρως, πίνεις, µιλάς, έχεις κινητό, αυτοκίνητο, µπορεί και σπίτι, οι εξετάσεις σου είναι µια χαρά, η δουλειά σου το ίδιο, η γυναίκα σου, τα παιδιά σου πιθανόν και ο σκύλος σου υπάρχουν γύρω σου γιατί τα επέλεξες να σου θυµίζουν πως ζεις, πως είσαι ζωντανός πως έκανες κάτι. Θα έχουν όλοι να πουν έναν καλό λόγο για σένα, θα αφήσεις κάτι πίσω σου για να σε θυµούνται όλοι. Κάπου εκεί τριγυρνάει η θεωρητική ευτυχία στην ζωή αυτή.
Βεβαία πάντα υπάρχουν τα προβλήµατα που σε κάνουν πολλές φορές να ξεχνάς πως έχεις την θεωρητική ευτυχία, πως είχες και έχεις τα προσόντα για να την έχεις, αλλά προβλήµατα είναι αυτά, πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν.
Πρόβληµα ήταν και σοβαρό φαντάζοµαι για τους πρωτόγονους και γεµάτους ένστικτα το ότι δεν βρήκαν µαµούθ, ελάφι η οτιδήποτε τρώγεται, πρόβληµα είναι και το να µην µπορείς να πληρώσεις το κινητό σου ή την κάρτα σου ή ακόµη και το φαγητό σου. Πιθανόν να µην άλλαξαν και τόσο πολύ τα πράγµατα από τότε, πάνω κάτω τα ίδια προβλήµατα. Μια ζωή στην επιβίωση και τότε και τώρα. Η επιβίωση κάποια στιγµή µετονοµάστηκε σε ζωή µε οδηγό το όνειρο, ένα όνειρο για µια καλύτερη επιβίωση.
Μπαίνουµε λοιπόν στην διαδικασία της προσπάθειας για µια καλύτερη ζωή, όλοι µας, ο καθένας µε τον τρόπο του, άλλος µε τον εύκολο τρόπο, που πιθανόν η λέξη εύκολο, µπορεί να µετονοµαστεί σε έξυπνο, άλλος δυσκολότερα και τέλος πάντων ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του. Κάπως έτσι φτάνουµε να πούµε πως ζούµε ή ζήσαµε και δηµιουργούµε ή δηµιουργήσαµε. Έχει µία καλή βάση αυτό και πάνω κάτω εκεί κινούµαστε όλοι.
Πιάνουµε τώρα τον οδηγό της ζωής που όπως είπαµε ή µάλλον είπα, γιατί µπορεί και να διαφωνείτε, είναι το όνειρο. Ο καθένας ονειρεύεται, αν και το σωστό όπως έχει γίνει είναι φαντάζεται, κάτι γι’ αυτόν και τους γύρω του και µπορεί και να το καταφέρνει αν και πολλές φόρες απλά το φαντάζεται.
Τώρα δεν ξέρω γιατί, αλλά όλα τα παραπάνω που τόση ώρα γράφω µου φαίνονται µίζερα και νοµίζω πως δεν είναι αυτός ο λόγος που ήρθαµε στον κόσµο αυτό, µετά από τόσο µεγάλη µάχη µε εκατοµµύρια άλλα σπερµατοζωάρια. Γιατί νοµίζω πως πίσω από κάθε χαµόγελο που κυκλοφορεί, κρύβεται ένα µεγάλο δάκρυ. Γιατί νοµίζω πως ο καθένας µέσα του κρύβει όσα περισσότερα µπορεί, γιατί νοµίζω πως κανείς δεν είναι αυτό που δείχνει, αλλά προσπαθεί να δείξει κάτι άλλο από αυτό που πραγµατικά είναι, κάτι που απλά το φαντάζεται αλλά έχει πείσει και τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό που δεν αντιλαµβάνοµαι από όλα αυτό το µεγαλείο της ζωής είναι το γιατί να γίνεται αυτό.
Το κακό είναι πως αυτό όλο και αυξάνεται, όλο και περισσότερο κρυφτό ο ένας από τον άλλο και στο τέλος θα φτάσουµε να κρυβόµαστε από τους εαυτούς µας, αν δεν το κάνουµε ήδη. Και όταν αρχίσεις να κρύβεσαι από τον εαυτό σου ψάχνεις να φύγεις, αλλά από τον εαυτό σου δεν µπορείς να ξεφύγεις, πάντα µαζί σου ήταν, πιστός σε όλες σου τις επιθυµίες, δε σου είπε όχι ποτέ, αλλά παρόλα αυτά θες να ξεφύγεις.
Η αλήθεια είναι κάπου γύρω µας, κοντά µας αλλά δεν τη βλέπουµε, δεν βλέπουµε πως η ζωή δεν είναι όλο αυτό. Φυσικά δεν είµαι εγώ αυτός που θα πει τι είναι ζωή και τι όχι αλλά σίγουρα µπορώ να λέω τι µε εκφράζει. Νοµίζω πως τα πάντα τα καθορίζουν οι στιγµές που ζήσαµε, είτε είναι καλές, είτε είναι κακές.
Μια στιγµή µπορεί να αλλάξει τα πάντα και κρατάει ελάχιστα σε σχέση µε τον χρόνο που καταναλώνουµε γύρω µας. Μια στιγµή µπορεί να αλλάξει την πορεία µας και να φέρει τα πάνω κάτω ή και τα κάτω πάνω γιατί δεν ξέρω το σωστό πιο είναι.
Έχουµε µπει σε µία τροχιά µε πλαστές ανάγκες και πάντα µε οδηγό την λογική. Μια λογική που για να ασπαστούµε µας πήρε πολλά χρόνια εκπαίδευσης και στο τέλος γίναµε και οι ίδιοι «δάσκαλοι» αυτής της λογικής. Δεν πρέπει να κυνηγάµε το όνειρο µας, το πραγµατικό όνειρο, πρέπει να είµαστε πάντα καρφωµένοι σε αυτό που τόσα χρόνια και µε τόσο κόπο µάθαµε, να µη πάει χαµένη όλοι αυτή η προσπάθεια, να πνίξουµε τα ένστικτά µας που µε τόση χαρά µας έδωσε η φύση και που για τόσα χρόνια το ανθρώπινο είδος είχε για οδηγό.
Η λογική «µας» λέει να µπούµε σε µια ζωή που όταν ήµασταν µικροί ποτέ δεν θα θέλαµε, όµως µπαίνουµε και µε σηµαία την πρόφαση της επιβίωσης καταφέρνουµε να κάνουµε την ζωή µας κάτι άλλο, όχι αυτό που πραγµατικά θέλουµε και το χειρότερο, όχι αυτό που µπορούµε. Φοβόµαστε να κάνουµε ένα βήµα που θα µας οδηγήσει στο ταξίδι, το άγνωστο πάντα ήταν εχθρός, οι σταθερές που δηµιουργήσαµε γύρω µας, γιατί έτσι έπρεπε, µας καταδίκασαν σε µια ακινησία, προσδιόρισαν τον χώρο που µας επιτρέπετε να κινηθούµε.
Και φτάσαµε να δεχόµαστε ότι δε θα δεχόµασταν ποτέ, ότι ακούγαµε µικροί, τότε που είχαµε ανεπτυγµένα ένστικτα και λέγαµε, εγώ δεν θα το κάνω ποτέ και όµως όχι µόνο το κάνουµε αλλά πλέον το διδάσκουµε και στις επόµενες γενιές.
Φυσικά από ένα σηµείο και µετά αυτό δεν έχει γυρισµό δεν µπορείς να πεις Live it or Leave it, δεν µπορείς γιατί έχεις «ποτίσει» πλέον από τα τοξικά γύρω σου και κατάφερες να γίνεις ότι δεν ήθελες ποτέ και το χειρότερο το απολαµβάνεις και το έκανες να σου µοιάζει ιδανικό και έτσι αναγκάζεσαι απλά να το ζήσεις γιατί δεν µπορείς να δεις τίποτε άλλο πέρα από αυτό.
Η ζωή νοµίζω πως δεν ήταν ποτέ ευκολότερη απ’ ότι είναι στις µέρες µας, όµως έφτασε να θεωρείτε προβληµατική. Γιατί να παιδεύουµε έτσι τους εαυτούς µας, γιατί µας έκαναν να φοβόµαστε και να θέλουµε εγγυήσεις για την υπόλοιπη ζωή µας για να κάνουµε ένα απλό βήµα, που τις περισσότερες φορές τόσο πολύ θέλουµε;
Δεν βγαίνει νόηµα για µένα, το µόνο που βγαίνει είναι πως όλα αυτά πρέπει απλά να είναι λογικά και αν αυτή είναι η λογική, εγώ θέλω να είµαι παράλογος, δεν νοµίζω πως θα είναι χειρότερα. Επιλέγουµε να µη ζήσουµε αυτό που τόσο θέλαµε, επιλέγουµε να αυτοπαραµυθιαστούµε, να διαλέξουµε το λογικό, που τελικά είναι το τέλειο λάθος αλλά θα µας προσφέρει µεγάλη αυτοπεποίθηση στις µελλοντικές µας επιλογές. Αφήνουµε να περνάνε από µπροστά µας και να χάνονται όλα αυτά που κάποτε θέλαµε να αρπάξουµε και να µην αφήσουµε ποτέ. Δε µπορούµε να ονειρευόµαστε γιατί φοβόµαστε το πώς θα ξυπνήσουµε, φοβόµαστε µη χάσουµε τον «ιδανικό» κόσµο γύρω µας, την πλαστή ευτυχία που δηµιουργήσαµε και είµαστε και χαρούµενοι γι’ αυτό.
Ο καθένας µπορεί να συνεχίσει τον δρόµο του όπως θεωρεί «λογικό» ή µπορεί να µπει στην όµορφη λογική του παραλόγου. Νοµίζω πως είναι τόσο µπροστά στα µάτια µας η αλήθεια αλλά φοβόµαστε να σηκώσουµε τα βλέφαρά µας και να τη δούµε. Εάν κάνουµε το «λάθος» και τη δούµε είναι τόσο όµορφη που θα πρέπει να τη ζήσουµε και για να τη ζήσουµε χρειάζεται να απαρνηθούµε όλο το παρελθόν µας και να δεχτούµε πως κάναµε λάθος στον τρόπο και την πορεία µας.
Είναι δύσκολο και το ξέρουµε γι’ αυτό το αποφεύγουµε. Δυστυχώς το παρελθόν καθορίζει και ρίχνει άγκυρα στο µέλλον µας αν και θα έπρεπε να µας δίνει φτερά, ευτυχώς όµως που υπάρχουν οι στιγµές που καθορίζουν το παρόν µας και αγωνιούν για το µέλλον µας.
Νοµίζω τελικά πως όλοι µας µπορούµε να το ζήσουµε όσο αργά και αν είναι, να µην το αφήσουµε, να έχουµε τη χαρά ακόµα και να «πληρώσουµε» γι’ αυτό.
Φυσικά οι καλές νεράιδες των παραµυθιών υπάρχουν πάντα γύρω µας και προσπαθούν να σηκώσουν τα βλέφαρά µας για να δούµε τις στιγµές που αλλάζουν τη ροή της ζωής µας.
Δεν θυµάµαι πολλά στη ζωή µου από τις λογικές επιλογές µου, ζω όµως µε τις αναµνήσεις από τις «παράλογες», έντονες, ενστικτώδεις αντιδράσεις και αποδράσεις µου...
