Το συναρπαστικότερο νέο.

Το συναρπαστικότερο νέο του τελευταίου μήνα, έκλεισε ήδη τον πρώτο του μήνα και οδεύει ακάθεκτο προς σωστή κατεύθυνση.



Τα υπολοιπα νέα είναι κάτι εκδρομούλες που έκανα στα κλεφτά, μία στην Ηπειρο και μία στην Κορινθία, παρέα με το συναρπαστικότερο νέο.

Αλλο νέο είναι ότι κατάφερα να χάσω δύο φορές στην Εγνατία την έξοδο για Τρίκαλα.
Εφτασα από τα Γιάννενα στα Γρεβενά σχεδόν μέχρι να βρω αναστροφή, και στον γυρισμό την ξαναέχασα. Μετά πήρα κλαίγοντας το κέντρο ελέγχου της Εγνατίας, όπου με παρακολουθούσαν από τις κάμερες και με έβγαλαν στην έξοδο. Μόνο μηνύματα στις οθόνες δεν μου έγραφαν.
Το παράξενο ήταν ότι στην σωστή έξοδο είχε μία ταμπελάρα, σαν διόρωφο σπίτι!
Περίεργα πράματα... βέβαια ίσως φταίει και το συναρπαστικότερο νέο που συνοδηγούσε.

Αλλο πάλι είναι ότι εσκασα από την ζήλεια μου (με την καλή έννοια) που ο Κώστας έβγαλε ένα ροφό 4μιση κιλά στην Κάλυμνο, αν και είμαι σίγουρος ότι αν ψάρευα κι εγώ χειμωνιάτικα στην Κάλυμνο θα έβγαζα και ναυάγιο, όχι μόνο ροφό.

Επόμενο νέο είναι ο πανικός του γραφείου.
Ζω εξαιρετικές στιγμές, με πολλά ανοιχτά μέτωπα, μεγίστης ευθύνης, υψηλού στρες και άγχους, υψηλής έκθεσης (στον τάκο αν γίνει στραβή) και γενικότερης αλοφροσύνης.
Ευτυχώς το συναρπαστικότερο νέο, αντισταθμίζει τη ζυγαριά και έτσι ζω ακόμα ανάμεσα σας, μακριά από λευκά κελιά, ζουρλομανδύες και κοκτέϊλς, παρέα με τα ψυχοσωματικά μου.

Κι εκεί που ζούσα ανάμεσα σας που λέτε, πήρα χαμπάρι ότι άλλαξε κυβέρνηση.
Από τις ειδήσεις.

Ο αρακάς με πειράζει ακόμα, έχω πέσει στα 77 κιλά (σταθερά εδώ κι ένα μήνα), άλλαξα τακάκια στο μηχανάκι, ψάχνω δισκόπλακες, για το αυτοκίνητο ψάχνω λάστιχα, θέλω να τυπώσω νέο κάδρο - τέρας για το σαλόνι (2μιση μέτρα φωτογραφία μου εκτυπωμένη σε καμβά με τελάρο) γιατί το παλιό το βαρέθηκα. Θα σας τα ποστάρω εδώ κάποια στιγμή, σε καμιά κρίση φωτογραφικής επιδειξιομανίας.

Επίσης, ξαναπήρα λίγο μπρος με τη φωτογραφία, αλλά αποκλειστικά με φύση, τοπία και κοντινά του συναρπαστικότερου νέου. Και μετά επεξεργασία my style.
Επίσης πανοραμικές και GigaPan όπου παραλίγο να ανατινάξω το pc. Οι δίσκοι, οι μνήμες κι οι πυρήνες δεν είναι ποτέ αρκετοί. Ουτε τα bits. Ευτυχώς είναι η φαντασία μου.
Βασικά όμως θα γούσταρα κάτι πιο στοχοποιημένο, όπως τη δουλειά του κυριούλη που πέτυχα στην Ηπειρο, ο οποίος έγραφε ταξιδιωτικά άρθρα για κάποιο περιοδικό και κότσαρε και μερικές φωτό. (tres touristic για μένα, αλλά θα ήταν μία αρχή - ίσως πρέπει να κάνω μερικές κρούσεις)

Τις προάλλες μου μαγείρεψε ο Νεκτάριος. (δεν σχολίασα, σχολίασα; )

Στα διόδια πετυχαίνω πάντα την ασχημότερη υπάλληλο. Κανόνας.

Α, ναι! Δίπλα μου μετακόμισαν οι αποπάνω, που τώρα έχουν και το αποπάνω και το αποδίπλα, οι οποίοι έχουν δύο μωρά, ένα σκύλο, ένα σετάκι παπού γιαγιά, ένα άλλο μαμά μπαμπά και κάνα δυο ακόμα και έχουν μοιραστεί στα διαμερίσματα, και όλη μέρα ακούω πόρτες, φωνές στις σκάλες, σκυλιά, μωρά και κάτι αγριοφωνάρες από το μπαλκόνι.
Ας όψεται που μου την έσπαγε από την αρχή αυτό το σπίτι και ψάχνω αφορμή να την κοπανήσω.

Γενικά, είμαι σε πολύ καλή φάση, διαμορφώνονται δρόμοι μπροστά μου, βλέπω προς διάφορες κατευθύνσεις, χαλαρώνω όσο μπορώ, γενικά είμαι παρών.

Κι αυτό είναι καλό...