Ο καθρέφτης.

Καθώς κατέβαινα παραλιακά με το μηχανάκι το Σάββατο, σε ένα μίνι μποτιλιάρισμα στην αρχή της Συγγρού είδα σταματημένη μέσα στο αμάξι της, μία εκ των πρώην.

Οχι οποιαδήποτε όμως, αλλά μία που άφησε στίγμα.
Ηταν για πολύ λίγο και για πολλούς λάθος λόγους (αν νομίζεις ότι υπάρχουν λάθη στον έρωτα), αλλά ήταν πάρα πολύ έντονα.
Και αυτό είναι που μένει, συν κάποιες ιστορίες που μερικές στις έχω πει εδω μέσα κατά καιρούς.

Αλλο θέλω να σου πω τώρα όμως:

Οτι καθώς κυλούσα στριμωγμένος και προσεκτικά ανάμεσα στους καθρέφτες των ΙΧ, είδα στον αριστερό καθρέφτη της λίγο απ' το σαγόνι της, λίγο χέρι, κι ένα κομμάτι από το στόμα της να μιλάει στο ακουστικό του κινητού.

Τι χωράει να δείξει ένας καθρέφτης από τα τρία μέτρα απόσταση;
Τίποτα!
Αρκούσε όμως για να την αναγνωρίσω σε ένα νανοσεκόντ.
Ηταν σαν να βλέπω γιγαντοαφίσσα και μάλιστα φωτισμένη και με ονοματεπώνυμο από κάτω.

Μετά πρόσεξα το αυτοκίνητο της και βεβαιώθηκα -του είχε δώσει και όνομα θυμάμαι- πέρασα από δίπλα της και σφήνωσα επίτηδες λίγο μπροστά της για να τη δω κλεφτά από τους καθρέφτες μου.
Δεν τα κατάφερα κι έμεινα με την παραπάνω εικόνα και ότι θυμάμαι από παλιά.
Καλύτερα, γιατί περάσαν και χρόνια.

(ακόμα δεν έχω πει αυτό που θέλω)

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, επιταγχύνοντας χαμογελαστός στη Συγγρού, θυμήθηκα που μου έδειχνε με καμάρι το βίντεο μίας παράστασης που είχε λάβει μέρος. Μπαλέτο ήταν; μοντέρνο; θα σε γελάσω.
Η λήψη λοιπόν, ήταν τραβηγμένη από του διαόλου τη μάνα, η ποιότητα ήταν χάλια και στη σκηνή υπήρχαν -αν θυμάμαι καλά- τέσσερις χορεύτριες.
Θυμάμαι ότι την ξεχώρισα με την πρώτη. Εμεινε έκπληκτη -όπως κι εγώ- καθώς δεν φαίνονταν χαρακτηριστικά αλλά στα μάτια μου ήταν προφανέστατο.

Δεν το τραβάω στο μεταφυσικό του -έλεος- μου έχει τύχει άλλωστε και με φίλους πολλών ετών, απλά είναι ωραίο ρε παιδί μου να ξεχωρίζεις τον άλλον μέσα στο πλήθος ή από το χιλιόμετρο.
Πόσο μάλλον να το κάνει αυτός, ε;

Αυτό ήθελα να σου πω.
Οτι είναι ωραίο...

Ο καθρέπτης στην είσοδο

Το πλούσιο σπίτι είχε στην είσοδο
έναν καθρέπτη μέγιστο, πολύ παλαιό·
τουλάχιστον προ ογδόντα ετών αγορασμένο.

Ένα εμορφότατο παιδί, υπάλληλος σε ράπτη
(τες Κυριακές, ερασιτέχνης αθλητής),
στέκονταν μ’ ένα δέμα. Το παρέδοσε
σε κάποιον του σπιτιού, κι αυτός το πήγε μέσα
να φέρει την απόδειξι. Ο υπάλληλος του ράπτη
έμεινε μόνος, και περίμενε.
Πλησίασε στον καθρέπτη και κυττάζονταν
κ’ έσιαζε την κραβάτα του. Μετά πέντε λεπτά
του φέραν την απόδειξι. Την πήρε κ’ έφυγε.

Μα ο παλαιός καθρέπτης που είχε δει και δει,
κατά την ύπαρξίν του την πολυετή,
χιλιάδες πράγματα και πρόσωπα·
μα ο παλαιός καθρέπτης τώρα χαίρονταν,
κ’ επαίρονταν που είχε δεχθεί επάνω του
την άρτιαν εμορφιά για μερικά λεπτά.


(Κ. Καβάφης από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

δικό της...