Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Ποιητική βραδιά.


To Porto Palace είναι κάπου στη Θεσσαλονίκη.
Νάτο:


Κι οι παντόφλες που δίνει στα δωμάτια είναι στο νησί.
Νάτες:


Αρα:
Είμαι στο νησί - λίγες μέρες πριν, έχει κρύο, δεν έχει άλλες παντόφλες παρά μόνο σαγιονάρες καλοκαιρινές, ψήνομαι δίπλα στο τζάκι, βράδυ και φαγωμένος. Δεν βλέπεις τη μία βιβλιοθήκη στα δεξιά μου και ένα Τζακ σκέτο υπέρδιπλο σε κρασοπότηρο. Στα ντεκ ο Μελωδία με ανελέητη Μποφίλιου και Ζουγανέλη, κι εγώ είμαι για ακόμα μία φορά τρισευτυχισμένος που σώσανε και φέτος το Σταυρό τα θαλασσοπόρα τμήματα των ντόπιων κάγκουρων.

Ζαβλακωμένος από τη ζέστη, ψαχουλεύω με το καυτό δεξί μου χέρι στη βιβλιοθήκη και τραβάω στην τύχη ένα βιβλίο.


"Ωωωω μλκ, ωραία" σκέφτομαι "λίγο κουλτούρα έτσι γι αλλαγή, τραβούσε και φωτογραφίες αυτός."
Γυρνάω από πίσω:

"Προφήτης Ελληνικού Υπερρεαλισμού
Χμμμμ
"Υπόπτον..."

Πίνω μια γουλιά και αρχίζω το ξεφύλισμα:

Ωχ...

Ωχ, ωχ, ωχ...

καυλώσαμε...

Αυτό Μου Αρεσε Πολύ.
(όντως)

τελευταία ευκαιρία.
(χάθηκε)

πλέον διαβάζω για την πλάκα

Νταξ', δεν μπορώ να γελάσω πιά και δεν θέλω ούτε να προσπαθήσω να καταλάβω κάτι.
Ούτε το Τζακ δε βοηθάει...
 Τα γατιά έξω νιαούριζαν χορτάτα,
και μακάρι να είχα τίποτα χάϊκου να διαβάσω instead.

Με αυτά και μ' αυτά όμως, θυμήθηκα κάτι που είχε γράψει ο Πικάσο:
Πρόσεξε το σε παρακαλώ.

"Από τη στιγμή που η τέχνη δεν είναι τροφή των εκλεκτών, ο καλλιτέχνης μπορεί να εκδηλώνει το ταλέντο του με κάθε ιδιοτροπία, όπως τού σφυρίξει, με κάθε επινόηση τού πνευματικού τσαρλατανισμού. 
Αλλά οι εκλεπτυσμένοι, οι πλούσιοι, οι χασομέρηδες, οι διυλίζοντες την πεμπτουσία, ψάχνουν για το καινούργιο, το αλλόκοτο, το πρωτοφανές, το σκανδαλώδες. 
Κι εγώ από τον κυβισμό κι ύστερα ικανοποίησα αυτούς τους κυρίους και τους κριτικούς με πάμπολλα παράξενα που πέρασαν από το νου μου και όσο λιγότερο τα καταλάβαιναν, τόσο τα θαύμαζαν. 
Με το να διασκεδάζω συνεχώς όλα τούτα τα παιχνίδια, τις λοιδορίες, τους γρίφους, τις σπαζοκεφαλιές και τα αραβουργήματα έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. 
Και η διασημότητα για έναν ζωγράφο σημαίνει: πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτο.
Όπως γνωρίζετε, σήμερα είμαι διάσημος και πλούσιος, αλλά όταν μένω μόνος με τον εαυτό μου δεν έχω το θάρρος να εκλαμβάνω τον εαυτό μου σαν καλλιτέχνη με την αρχαία έννοια τής λέξης. Ήταν μεγάλοι ζωγράφοι ο Τζιόττο, ο Τισιανός, ο Ρέμπραντ, ο Γκόγια. 
Είμαι μόνον ένας δημόσιος ψυχαγωγός, που κατάλαβε την εποχή του, που καταπράϋνε όσο μπορούσε την ηλιθιότητα, την κενοδοξία και την απληστία των συγχρόνων του.
Είναι πικρή η δική μου εξομολόγηση, πιο οδυνηρή απ’ ότι μπορεί να φαίνεται, έχει όμως την αρετή να είναι ειλικρινής"

Χαρωπά γελώ δυνατά
(ΧΑ - ΧΑ)
βάζω άλλο ένα διπλό,
και πιάνω άλλο βιβλίο στην τύχη:

"Αααα μλκ τώρα νταξ, γουστάρω"
κάθομαι αναπαυτικότερα και βρέχω το στόμα μου.

Φρεσκάρω την Ιθάκη, τον Γέρο, το Επέστρεφε, το Οσο Μπορείς και μαθαίνω και το Gran Rifiuto που δεν το 'χα ξανακούσει.





Πολύ καλύτερα από τον άλλονα τον παλάβρα, και μ'άφησαν και σκεφτικό, εν τω μεταξύ έχει ψηθεί ο εγκέφαλος μου, λίγο από το τζάκι, λίγο από τον Εμπειρίκο, αλλά επιμένω.
Πιάνω και τρίτο βιβλίο στην τύχη.


Ιστορική λογοτεχνία.
Γιατί όχι;

Ξεφυλίζω:

(κάνε ζούμ και μετά κάνε μπάνιο)

Αυτά τα ενδιαφέροντα είχα να σου πω - αμα σ'αρέσει κάνα ποίημα (ήδη θα το κατάλαβες εμένα ποιά μ' αρέσουν) να μου το πεις κι εμένα. Ναι;

9 σχόλια:

margkw είπε...

Μ αρεσε!
Καθως διάβαζα και είδα το πρώτο βιβλιαράκι του Εμπειρίκου, γέλασα..Πριν κανα χρονο το χα ξεθαψει απο τη βιβλιοθηκη του παππου μου και ηθελα να σου φωναξω μηηηηηηη

Chocorello είπε...

χαχαχαχαχα - που την είχες τη μηχανή του χρόνου να με προλάβεις γμτ...

absentminded είπε...

Αχαχαχα! Ανυποψίαστε αναγνώστη!

Καλή χρονιά!

Chocorello είπε...

Γελάς Αμπζ... (Καλή χρονιά βρε!)

Δημήτρης είπε...

Ο κλασικός καυγάς στο σπίτι μας σχετικά με την καλλιτεχνική δημιουργία χεχεχε.

Chocorello είπε...

Ολοι δίκιο έχουν σε αυτές τις συζητήσεις.
Οταν γίνουν καβγάδες όμως, το δίκιο το έχουν οι Κυρίες.

Πάντα.

Δημήτρης είπε...

Ακόμη κι όταν δεν έχουν, οι Κυρίες έχουν πάντα δίκιο. :Ρ

lemonostiftis είπε...

Δε θα τολμάμε να σε συναναστραφούμε πια με τόση ποίηση.

Ανώνυμος είπε...

Δεν εχεις κι αδικο. Ακου ενα απο τα καλυτερα μου:

Κι αν δεν τολμας, εισαι ντολμας.
Κι αν οχι, λουκουμας.

ΥΓ. καποιος τρυπαγε με καρφια και μπλακεντεκερ στις μια η ωρα, αμα τονε εντοπισω την πουτσισε. ορκιζομαι. τσοκορελος.