Καφές απ'τη Σβετλάνα, πόδια κουρασμένα, πονοκέφαλος, μούτρα μέχρι το πάτωμα, διάθεση υπό του μηδενός, οριακά ήρθα στο γραφείο σήμερα, αν δεν είχε τόση ζέστη θα πήγαινα
Πόσο εύκολα και γρήγορα σβήνει η ηχώ ενός εκπληκτικού τριήμερου, χωρίς καν να συμβεί κάτι.
Με ένα τίποτα, με τις φάτσες που τρως στα μούτρα κάθε μέρα, αει σιχτίρ με τους μαλάκες όλους.
Ο ένας δεν ξέρει τι να κάνει, ο άλλος νομίζει ότι ξέρει τι κάνει, άλλος δεν θέλει να κάνει, άλλος κάνει ότι νομίζει, κι όλοι μαζί δεν μου κάνουν.
Κάποιες μέρες δεν είμαι καλή παρέα - το ξέρεις πια.
*Το Κυπαρίσσι είναι στη Λακωνία. Είναι εκπληκτικό μέρος - ψάξτο. Πανέμορφο χωριό, γκρεμοί από πάνω, λουλουδιασμένες αυλές, άσπρο βότσαλο στη παραλία, ψάρι, κρέας, μπύρες, ούζα, ένας μικρός παράδεισος.
Το Κυπαρίσσι που είναι στη Λακωνία λοιπόν, έχει ένα καφέ μπαρ. Εχει κι άλλο ωραίο, αλλά δεν είναι σαν το ένα γιατί δεν είναι μπροστά στον προβλήτα με θέα τη θάλασσα, ούτε έχει αναπαυτικές καρέκλες σκηνοθέτη.
Αυτά με το άλλο.
Το ένα λοιπόν - το καλό - δεν φημίζονταν ποτέ για τη μουσική του η οποία ήταν ότι να 'ναι... τοπικά ραδιόφωνα με παράσιτα, παλιές κασσέτες, σιντί από περιοδικά, μιξ σιντί από 16χρονα, συλλογή σοφτ ροκ στο ριπλέι, αηδία και μεγάλο κρίμα.
Είναι απόγευμα λοιπόν, ο ήλιος έπεσε, έχει αυτό το ωραίο φως που μ'αρεσει, το μαγιώ στέγνωσε, είμαι στη τρίτη μπύρα κι είναι μία από αυτές τις χαλαρές στιγμές των διακοπών που αδειάζει το κεφάλι σου, γεμίζει η ψυχή σου κι απλά υπάρχεις.
Αλλά παίζει σκυλάδικα.
Τρομερά σκυλάδικα.
Τα πιο τρομερά σκυλάδικα που έχεις φανταστεί ότι μπορούν να υπάρξουν, όχι μόνο στο γαλαξία μας αλλά και στο ευρύτερο σύμπαν.
Μαθημένοι πια οι θαμώνες, αγνοήσαμε το πρώτο τέταρτο.
Μετά αρχίσαμε να κοιταζόμαστε απορογελώντας.
Μετά αρχίσανε τα "δεν πάμε για κάνα ούζο";
Μέχρι που κάποιος τα πήρε πρώτος, σηκώνεται, πάει στο μπαρ, και λέει στον μπαρμαν-ιδιοκτήτη-ντιτζέι: "Φίλε, θα μπορούσες να αλλάξεις μουσική;"
Ο μπαρμαν-ιδιοκτήτης-ντιτζέι, γυρίζει, αφήνει το φραπόγαλο, ακουμπάει στη μπάρα και απαντά:
"Σήμερα χώρισε ο Μπάμπης."
12 σχόλια:
'Οχι ρε φίλε, χώρισε ο Μπάμπίνος;
Χάλια σου λέω... βάλε άλλο ένα.
:) ομορφο
Δεν έχεις δει τον Μπάμπη, γι αυτό το λες.
Λοιπόν, ξέρεις τι μου θυμίζει ο τρόπος γραφής σου;
Ένα όνειρο που είχα από πιτσιρικάς:
Να γυρίσω μια ταινία. Σοβαρή ταινία. Να έχω έναν ήρωα που μετά από απίστευτες περιπέτειες κερδίζει επιτέλους τη γυναίκα των ονείρων του, και ακριβώς στο τέλος του έργου καθώς πηγαίνει να τη συναντήσει, τον πατάει ένα λεωφορείο.
Σε προλάβανε blade.
Είδα πρόσφατα ένα που τελειώνει έτσι, μόνο που πατάει αυτήν εκει που πάει τσούκου τσούκου με το ποδηλατάκι της και βγαίνει από το στενό χωρίς να κοιτάξει.
http://www.imdb.com/title/tt1563738/
Απεταξάμην!
Εγώ πάντα ήθελα το ανάποδο. Να προσλάβω κανέναν Σταλόνε για την ταινία και να τον σκοτώσω με λεωφορείο στην πρώτη σκηνή (πχ μόλις βγει το πρωί από το σπίτι). Η ταινία μετά συνεχίζει με άλλους πρωταγονιστές (πχ τον Μπάμπη).
Μπορείς κάλλιστα να γυρίσεις το Νο 2 στην ταινία του blade, αν τα βρείτε με την ΑΕΠΙ.
Τρου στόρι ο Μπάμπης; Το σκηνικό θα μπορούσε χαλαρά να είναι βγαλμένο από βιβλίο του Λένου Χρηστίδη.
(Αυτό που περιγράφεις στην αρχή, στο γραφείο, το ζω κάθε μέρα...)
ΥΓ Σβετλάνα;
ότι γράφω είναι true. Η σβετλάνα είναι η ρωσιδα στο διπλανό καφέ. μελαχρινή με γαλάζια μάτια. λύκος της στέπας. Αγκρρρρρρρρρ.
Προς αποφυγή παρεξήγησης, καθόλου δεν υπονόησα ότι έκλεψες την ιστορία από τον Λ.Χ. :)
ΥΓ Αγκρρρρρρρρρ δε λες τίποτα!
Εχει και ξανθό τσακάλι της τούνδρας μερικά πρωινά, αλλά προτιμώ τον λύκο.
(Αγκγκρρρρρρρρ είπα;)
Δημοσίευση σχολίου