Το κουμπί της βαρεμάρας.

Πάτα:

Κάθε φορά που το πατάς έχεις και κάτι άλλο.

Μια φίλη απ' τα παλιά.

Πως έτυχε και έψαχνα κάτι στα παλιά μου ποστ σήμερα, και βρέθηκα να διαβάζω μερικά από αυτά.
Το πόσο τα χάρηκα, δε λέγεται.

Τώρα δες ένα πρόσφατο time lapse απο το Πάσχα:

Εχω κι άλλο τέτοιο πείραμα. Δες:

κι αν δεν πάθαινε μπρινιόκο το κινητό, θα χαμε κι άλλα...

Το πως θα τα κάνεις, τα 'χαμε πει εκεί!

Υ.Γ. έβαλα counterpain στον αγκώνα μου γιατί έπαθα Τσοκορελική Αγκωνίτιδα Ανευ Αιτίας, και εκεί που δάγκωνα τον επίδεσμο για να το τυλίξω, πασάλειψα τα χείλη μου. Τύφλα να ΄χει το listerine κι οι οδοντόκρεμες λέμε...

Υ.Γ.2 από τη στιγμή που γέμισα μυρμήγκια σε μία καταπληκτική κατά τ' άλλα καφετέρια, έχω μία μόνιμη αίσθηση -εδώ και μέρες- ότι περπατάνε πάνω μου μυρμήγκια, αράχνες, μαμούνια, όλα αόρατα φυσικά. Στα μαλλιά μου, στο προσωπο μου, μέσα στα ρούχα μου. ΟΛΑ τα ρούχα μου.... Πρέπει να έχω πολύ πλάκα για τους γύρω μου...

Υ.Γ.3. Δύο τραγούδια μου άρεσαν περισσότερο τελευταία. Συμπτωματικά και τα δύο έχουν κάτι αστρικό στο τίτλο τους. Ακου το πρώτο από Γιάννενα:




Φωνάρα η Πουλχερία.
Τώρα το δεύτερο από τη Lifo επειδή το σκηνοθέτησε ο "Κυνοδοντας".


Αυτά.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)