The Love boat

ΣΤΗΝ ΕΣΚΑΣΑ ΟΚΤΩΒΡΙΕ!!!!!

ΘΑΛΑΣΣΑΑΑΑΑΑΑ!!!

Αρκετά με τους βενζινάδες λοιπόν, καθώς ένας άλλος μεγάλος μου έρωτας, είναι οι τύποι που σε παρκάρουν στα αμπάρια.
Οχι αυτοί που σου φωνάζουν "στεράάάάά", "δεξάάάάά", "όόλοοοοο", "απτηνάληναααααα", "δεξάάάά σουλέωωωω"  - αυτούς τους εχω βαρεθεί.
Λέω τους άλλους που στριμώχνουν τα μηχανάκια σαν tetris και μετά τα δένουν σαν κοκορέτσια μεταξύ τους με αυτους τους άθλιους σπάγκους που δεν λύνονται, λες και έτσι και ρίξει το πλοίο κάνα στούκο στον προβλήτα θα τα κρατήσει ο σπάγκος.

Οπότανες καβάλησα το πλοίο για το νησί.
Τώα είμαι πτώμα -χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί- οπότε δεν έχει πολύ παπαρδελίαση σήμερα.

Τσάκω δυο φωτό:

Αστέρια....

Οσα αστέρια - τόσος αέρας.

Εκατομμύρια μποφώρ.

Δεν είναι κουνημένη η φωτό, κουνάει τα αστέρια ο αέρας.

Ψιλοχειμωνιάτικος λαμπερός ήλιος.

Σε έψηνε αλλά ο αέρας σε δρόσιζε.

Και φτερνιζόσουν, και γέμιζαν τα μάτια σου χώματα.

Αλλά και χρώματα επίσης.

Στον γυρισμό το πλοίο ήταν σαν 15αύγουστος. Κρεμόνταν ο κόσμος από τα ξάρτια.
Καρέκλες, τσάντες, σκυλιά, μωρά, γριές, ξένοι, απίστευτη χάβρα....
Βρήκα λοιπόν κρυψώνα μπροστά μπροστά, στις άγκυρες, που κατέβαινες κάτι σκαλάκια και τέλος - δεν πήγαινε πουθενά αλλού. Είχα αράξει σαν τη γοργόνα πάνω στα σωσίβια πολύ ανατομικά, ευάερα, ευήλια και μέτραγα αντίστροφα μίλια και μποφώρ.

Οχι ρε γαμώτο - θυμήθηκα κάτι τώρα:

Κατεβαίνει τα σκαλάκια ζευγάρι σαραντάρηδων: μπρος η στραβομουτσουνη και πίσω ο κακομοίρης. Πηγαίνουν δεξιά - δεν πάει, πηγαίνουν αριστερά - επίσης δεν πάει. Η στραβομούτσουνη χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει λέει αυστηρά: "Μαλακία κάναμε - δεν πάει πουθενά." Ο τύπος κοιτώντας συνεχώς κάτω στο κατάστρωμα, κουνάει το κεφάλι του συγκαταβατικά. Ενα κούνημα χιλίων λέξεων - έτσι μου φάνηκε. Βάζω στοίχημα ότι ήταν δική της ιδέα να κατέβουν εκεί και ότι αυτός έκανε σίγουρα μαλακία... πριν μερικά χρόνια.

Κατεβαίνει κι άλλο ζευγάρι 28-32, χαμογελαστά που γελάγαν χωρίς λόγο.
Ολα είναι ωραία και αστεία ακόμα και όταν αυτός τρώει τα μαλλιά της από τον αέρα κι ο αέρας της βγάζει το πουκάμισο.
Εύκολο το γιατί: είχαν μόλις γνωριστεί! Δεν είχαν αναπτύξει την οικειότητα του αγγίγματος, μόνο έψαχναν αφορμή να μιλάνε και να γελάνε. Ο τύπος ξεναγεί σοβαρός: "μπροστά είναι η Ραφήνα και πίσω μας το Αιγαίο" - αλήθεια; τι μου λέτε; - και η κοπελιά τον παρακολουθεί ευλαβικά. Συνεχίζει "Δεξιά είναι η Εύβοια - αυτό το μεγάλο. Εχεις πάει στην Εύβοια;"

Αυτού του τύπου τις ερωτήσεις, ποτέ δεν τις κατάλαβα...

Στην Εύβοια, ΠΟΥ? Βόρεια εύβοια; Νότια; Χαλκίδα; Κύμη; στα βουνά; θάλασσα; καταρράχτες; για λουτρά; που γαμώ την υδρόγειο μου; στην Εύβοια που;

Σα να λέμε έχεις πάει Αμερική; Ε βέβαια! Ωραία, ε; Πολύ ωραία.... Κι εμένα μ'άρεσε, τι άλλα;

(μη μου το εξηγήσεις - δε θέλω)

Μέχρι που έρχεται η απάντηση της:
"Ναι, έχω πάει."
Και η ανταπάντηση:
"Αντε... σοβαρά;"
Περίμενα να ακούσω "Στην εύβοια που;" αλλά αντ' αυτού φάγαμε όλοι μαζί ένα κύμα στα μούτρα κι έφυγαν τρέχοντας για το πλοίο (για το πλοίο, που; - είδες τι εννοώ;) οι σκατογκαντέμηδες καθώς τόση ώρα ούτε σταγόνα δεν είχα φάει.

Μπορεί να νομίζεις ότι είμαι βλαμένος, αλλά λάβε υπ' όψιν σου ότι με ερεθίζει περισσότερο να ξέρει η γυναίκα να διαβάζει χάρτη, παρά να μου κάνει μασάζ στο φως των κεριών με αιθέρια έλαια ή να μου χορεύει αισθησιακά με πέπλα μπροστά στο τζάκι και όχι - δεν το βγάζω από τη φαντασία μου.
Τώρα δε νομίζεις πια - βεβαιώθηκες.

Μάλιστα μία από τις τυχερές που γλίτωσαν, έχοντας περάσει τις εξετάσεις διαβάσματος χάρτη σε χωματόδρομο νύχτα, χωρίς να το έχει ξανακάνει ποτέ διάβασε και ναυτικό χάρτη! Τσάκωσε το κουμπάσο και το διπαράλληλο, μέτρησε αποστάσεις, χάραξε πορεία, είχα μείνει λες και κοιτάω την Αμέλια Ερχαρτ.
Τελικά δεν αρκούσαν αυτά...

Υ.Γ. Τόσα καλοκαίρια και δεν είχα σκεφτεί ποτέ να πασπαλίσω με μούσλι το παγωτό μου...