Συμπαθητικά & Φιλικά.

Μάθημα:

Το Συμπαθητικό νευρικό σύστημα είναι τμήμα του αυτόνομου νευρικού συστήματος ή φυτικού νευρικού συστήματος. Το σύστημα αυτό διανέμεται σε διάφορα όργανα και ρυθμίζει τις λειτουργίες του.
Το συμπαθητικό νευρικό σύστημα και το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα μέσω της δράσης τους καθορίζουν όλες τις ενέργειες του φυτικού νευρικού συστήματος.

Τα SOS:

Η διέγερση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος προετοιμάζει τον οργανισμό απέναντι σε κάθε κατάσταση που απειλεί την ομοιόσταση του.
Έτσι ο οργανισμός είναι έτοιμος να δώσει μία απάντηση μάχης ή φυγής.
Σε κάθε όργανο έχει ξεχωριστή δράση

• Στον οφθαλμό προκαλεί μυδρίαση διαστολή δηλαδή της ίριδας
• Στην τραχεία και στους βρόγχους προκαλεί διαστολή
• Στον μυελό των επινεφριδίων έκκριση της αδρεναλίνης και της νοραδρεναλίνης
• Στους νεφρούς αύξηση της ρεννίνης που με έναν πολύπλοκο μηχανισμό οδηγεί σε αύξηση της αρτηριακής πίεσης
• Στην ουροδόχο κύστη σύσπαση του σφιγκτήρα
• Στο γεννητικό σύστημα του άρρενος διεγείρει την εκσπερμάτιση και στου θήλεος προκαλεί χάλαση της μήτρας
• Στους σιελογόνους αδένες προκαλεί παχύρευστη ιξώδη έκκριση
• Στην καρδιά προκαλεί ταχυκαρδία
• Στα αγγεία προκαλεί σύσπαση

(πηγή των πάντων)

Διαγώνισμα:

Τσοκορέλε, βγάλε μία κόλλα χαρτί και γράψε κάτι που συνέβη την Παρασκευή στο γραφείο και ενεργοποιήθηκε στο συμπαθητικό σου νευρικό σύστημα, χωρίς πολλή παπαρδελίαση όμως, ναι;

Μάλιστα...

Παρασκευή μεσημέρι.
Χτυπάει τηλέφωνο:
Γλου-γλου-γλου-γλου-γλου (το 'χω βάλει και χτυπάει σα ηλεκτρονική γαλοπούλα για να το ξεχωρίζω από το υπόλοιπο κοτέτσι)
"Γραφείο Διελεύκανσης Αποριών - Ο Τσοκορέλος, λέγετε παρακαλώ."
"Ναι, Τσοκορέλε; Η Ιδιαιτέρα-Οικονομικιάς είμαι. Ελα πάνω. Σε θέλει η Κα Οικονομικιά στο γραφείο της."
και το κλείνει.

Η Κα Οικονομικιά είναι όπως κατάλαβες η οικονομική δντρια του σύμπαντος.

Απολύει νύχτα. Τόσο νύχτα που δεν το μαθαίνουν ούτε οι άμεσοι προϊστάμενοι.
Ξαφνικά λείπουν οι ομάδες τους. Τόσο απλά.
Απολύει κάθε φορά και με άλλα κριτήρια και πάντα τη Δευτέρα.

Δεν ξέρεις ποτέ αν θα δουλεύει η κάρτα σου μετά το ΣΚ.
Δεν ξέρεις αν θα φύγουν οι ακριβοί, οι φτηνοί, οι παλιοί, οι νέοι, οι κοντοί ή οι άσχημες.

Απλά δεν ξέρεις.

Κόβει έξοδα νύχτα επίσης. Οχι - δεν σου χάλασε το κινητό, απλά στο κόψανε.

Γιατί έπρεπε να ενημερωθείς είπαμε;

Μπορεί να σου πάρει το κωλόχαρτο από το χέρι για να το ξαναπουλήσει πίσω για περισσότερα.

Την ξέρω εκατοντάδες χρόνια και μιλάμε ελεύθερα. (αυτό δεν σημαίνει και ανοιχτά)

Τη σέβομαι, με σέβεται αλλά η δουλειά, δουλειά.

Οπότε περιμένω τα πάντα,
και υποτίθεται ότι είμαι προετοιμασμένος για όλα.

Αλλά δεν ξέρω.

Με το που το ακούω λοιπόν, έπαθα όλα τα αποπαραπάνω συμπτώματα:
Μυδριάσαν οι ίριδες μου, διεστάλησαν οι βρόγχοι μου, αδρεναλίστηκα, εκσπερμάτιση δεν είχαμε ευτυχώς, ταχυκαρδία είχαμε, όπως και 14 τόνους στο στήθος, μια ζαλάδα και λίγο μπούκωμα στα αυτιά και ζάλη στα γόνατα.

Τίποτα από αυτά δεν ήταν πρωτόγνωρο όμως, οπότε μετά από λίγο διαλογισμό φόρεσα το Ανησυχητικά Ψύχραιμο Χαμόγελο που πάει σετ με το Βλέμμα Αγνοιας και την Καλή Διάθεση με το Ζωηρό Βηματισμό και πήρα το ασανσέρ και όχι τις σκάλες για να μην ανεβάσω κι άλλο σφυγμούς και λαχανιάσω, καθώς ήθελα όλο το αίμα στον εγκέφαλο διαθέσιμο προς σκέψη.

Στο ασανσέρ που συναντιόμαστε, μου υπενθύμισα για πολλοστή φορά το -εδώ και χρόνια υπολογισμένο- ποσό της αποζημίωσης μου, το πλάνο-μετά-την-απόλυση και το εναλλακτικό-πλάνο-μετά-την-απόλυση, χαιρέτησα βγαίνοντας ένα σούπερ γκομενάκι που κοσμεί τους διαδρομους (αυτά τα μικρά τουμπανάκια είναι σαν τo Ντουκάτι το χάϊπερ - το χαζεύεις με τις ώρες αλλά ξέρεις ότι έτσι και το καβαλήσεις θα σε βρούνε κολλημένο σε καμιά μάντρα ή στην καλύτερη θα σε πιάσει η μέση σου μέσα στην εβδομάδα), και στάθηκα στην ανοιχτή πόρτα του γραφείου της Κας Οικονομικιάς.

"Καλησπέρα, τι κάνουμε;"
"Καλώς τον! Δε μου λες Τσοκορέλε; τις συμβάσεις με τον Προμηθευτή-Μήτσο εσύ τις χειρίζεσαι;"
"Οχι, ο Διακοσμητικός-Μάγκας-Μαϊντανός. Του τις έχω παραδώσει δυο-τρία χρόνια τώρα."
"Ααααα δεν το 'ξερα, τσάμπα σε ανέβασα. Και να σου πω κάτι να γελάσεις; Μου είπε η Ιδιαιτέρα-Οικονομικιάς, ότι σου ζήτησε να ανέβεις λίγο απότομα και με τέτοιο τρόπο που μπορεί και να σε τρόμαξε, αλλά εγώ της είπα: Καλέ μασάει ο  Τσοκορέλος από αυτά; Βρήκες άνθρωπο να τρομάξει με τέτοια τώρα..."

(εδώ γελάσαμε με την καρδιά μας, τιμώντας μέρες αδελφοσύνης, συνεργασίας και συναγωνισμού του παρελθόντος και ίσως και του μέλλοντος. Ισως και όχι.)

"Εμ βέβαια, τι να μασήσω εγώ από αυτά;" της είπα, σαλιαρίσαμε λίγο ακόμη με αναλύσεις του γιατί δεν έχω παντρευτεί και κατέβηκα στο γραφείο μου.

Ενιωθα όχι ανακουφισμένος - αυτή την αίσθηση που σου βγάζει μαζεμένη κούραση σαν μόλις να ξεφορτώθηκες κακιά γκόμενα - αλλά σα να είχα τερματίσει κάνα 25άρη αγώνα:
Τίγκα στην ανδρεναλίνη με ενέργεια να φάνε κι οι κότες. Δεν το 'ξερα αυτό να χω και τα asics μαζί να τρέχω πέρα δώθε στην παραλιακή να καεί το περίσσευμα...

Πάντως μέχρι να απογευματιάσει για τα καλά, οι δείκτες είχαν επιστρέψει στα φυσιολογικά επίπεδα.


Εκλεινα λοιπόν κάποιες εκκρεμότητες και θα έφευγα, όταν έρχεται ο Διακοσμητικός-Μάγκας-Μαϊντανός και άρχισε να κόβει κύκλους γύρω από το γραφείο μου σαν τον καρχαρία, περιμένοντας να του ετοιμάσουν κάτι.

Εμένα άλλο μου θύμισε, αλλά έκανα ότι δεν καταλάβαινα.
Εκανα επίσης ότι ήμουν πολύ απασχολημένος και δεν τον κοίταξα καν.
Μου μυρίζουν από μακρυά πλέον...

"Τι χαμπάρια Τσοκορέλε; Πως πάνε τα σχέδια;"

Ο Διακοσμητικός-Μάγκας-Μαϊντανός φύεται στα γραφεία της διοίκησης, οπότε και η πρόσβαση στην  πληροφορία είναι άμεση. Θεωρείται λοιπόν ότι ξέρει πάντα το κάτι παραπάνω. Επίσης χρωστάει δύο σπίτια, έχει ένα παιδί και μια γυναίκα που την βαριέται. 

Τα ξέρω γιατί τα λέει.

"Μια χαρά φίλε μου - όλα βαίνουν καλώς." (όπως κλεινουν τα mail: 'Φιλικά, Τσοκορέλος'. Από πάνω όμως τον έχεις ξεχέσει πατόκορφα, απειλήσει, δώσει, κλπ αλλά στο τέλος 'φιλικά'. Γιατί η δουλειά, δουλειά αλλά είμεθα και άνθρωποι.)

Σουφρώνει τα χείλια και μου λέει με βεβαιότητα μέντορα, συνομοτικά και σιγά για να μην ακούσουν οι άλλοι:
"Μην ανοίγεσαι. Ακουσε με και μην ανοίγεσαι" και πάει παραπέρα που του φτιάχναν κάτι.

Εγώ εν τω μεταξύ ξέρεις, έτσι;

Πάμε ρεφρέν:
Με το που το ακούω έπαθα όλα τα αποπαραπάνω συμπτώματα:
Μυδριάσαν οι ίριδες μου, διεστάλησαν οι βρόγχοι μου, αδρεναλίστηκα, εκσπερμάτιση δεν είχαμε ευτυχώς, ταχυκαρδία είχαμε, όπως και 14 τόνους στο στήθος, μια ζαλάδα και λίγο μπούκωμα στα αυτιά και ζάλη στα γόνατα.

Εξτρα ρεφρέν αυτή τη φορά, ένα σφίξιμο στο στομάχι δύο δευτερόλεπτα μετά και στο τρίτο μία σουβλιά καθώς ένιωθα τα οξέα να τρυπούν τα τοιχώματα του στομαχιού, εκτοξευμένα σαν από νεροπίστολα.
(Αφού σε λίγο χώνεψα -λέει- και πείναγα ξανά.)
Μα τι φακίρης!!!
Με τη σκέψη μου επιταγχύνω καρδιές, διαστέλλω κόρες, εκρίνω οξέα, μουδιάζω γυμνασμένα πόδια. Απίστευτος!

Αλλά όχι ρε πούστη μου, για τους μαλάκες!
"Ελα δω ρε μουνί.", του λέω. (αν το προφέρεις με ειδικό τρόπο, αντικαθιστά το 'μπαγάσα' - δυστυχώς)
Πέτυχα την προφορά, γιατί ήρθε κατ ευθείαν.
"Ξέρεις τίποτα συγκεκριμένο για εμένα ή μοιράζεσαι τα άγχη σου και ότι διαβάζεις στα ιντερνετς;"
(στο μυαλό μου τον είχα πιάσει από το γιακά, τον είχα σηκώσει στον αέρα και τον ταρακουνούσα)
Χασκογελάει αμήχανα: "χεχεχεχε όχι, να .... χεχεχεεχε... τα μοιράζομαι φυσικά, αφού με ξέρεις τώρα..."
"Σε ξέρω και δεν θέλω να σταματήσω να σε ξέρω, γι αυτό βγάλε με από τη λίστα με τους αποδέκτες γκρίνιας, μιζέριας και καταστροφής. Είχα το άλλο το @, μην έχω κι εσένα τώρα."

Ντράπηκε λίγο και το γυρίσαμε στη φιλική παπαρολογία μέχρι που έφυγε.
Και σχόλασα.
Σχόλασα ήρεμος.
Και το σάββατο πήγα για κούρεμα - επιτέλους.
Και τούμπαρα και την μιζέρια του κουρέα μου.
Και έτρεξα κι ένα πολύ ωραίο κύκλο 8K στο δάσος της Καισαριανής.
Και το βράδυ Μεξικάνικο με μαργαρίτες. (τσάμπα λεφτά)
Και την Κυριακή μπάνιο στα Λεγραινά και μετά ψαράκι.
Και κρύωσα και χτες ζαλιζόμουν (περίεργο - σαν Jack Daniels ένιωθα) και δεν μπορούσα να οδηγήσω για το γραφείο, ούτε να σταθώ όρθιος - σχεδόν για τη μισή μέρα.
Κι 'ευχή και κατάρα σου δίνω', να αποφεύγεις όλους όσους σε ρίχνουν.
Αυτούς που χαίρονται το χάος και το διασκεδάζουν.
Να τους κράζεις, να τους ξεφτιλίζεις, να τους ταρακουνάς και να τους 'εκτελείς' δημόσια.
Οποιοι κι αν είναι.
Αρκετά με τις μαλακισμένες συμπεριφορές.
Κι αν μπορείς, συνέφερε τους.
Η αγνόησε τους, μέχρι τέλους.

Φιλικά, Τσοκορέλος.



Υ.Γ. Το πρωί της Δευτέρας που δεν πήγα γραφείο λόγω ζάλης, ήταν ένας στην Μενεγάλη (γαμώ; Μενεγάκη και Σενεγάλη - κοίταζα κάτι φωτογραφίες, γι αυτό μάλλον) και πήρε ένα χοιρινό μπούτι 3 κιλά, το αλατοπιπέρωσε, το τρύπησε με σκόρδα, το έβαλε σε ταψί με σχάρα, αρχικά στους 250 για 15' στον αέρα και μετά στους 180 για 2μιση ώρες, κι έγινε λουκούμι είπε η Μενεγάκη, αλλά εγώ φανταζόμουν φιλαράκια με κρασιά κι ορεκτικά, κι αρώματα ψωμιού και ψητού στο σπίτι και πατάτες στο φούρνο και αρμένικες βίζιτες και αρωματικούς καφέδες και σοκολατογλυκά και τούφες στους καναπέδες με τις κάλτσες και τα χαλιά και τα μαξιλάρια και μουσικές απαλές κι έξω να βρέχει και το δέρμα μου απαλό σαν του μωρού και τα μαλλιά μου να ανεμίζουν στα στάχυα και τα ρούχα μου να μυρίζουν λεβάντα και το κωλόχαρτο μου απαλό σαν 1000 κουτάβια, σιγά μη δεν το γαμούσα τελικά.

Ακαιπούσαι: όχι αρμένισσες, αρμένικες!