Σικελία (Μέρος 4ο)

Τρίτη μέρα

Ξύπνημα πρωινό, εν μέσω ψωμιών, σαλαμιών, ντοματών, τυριών, γαλάτων, χυμών και καφέδων, πακετάρισμα, φόρτωμα, έλεγχος μηχανών και ελαστικών (είχαμε τρόμπα και πιεσόμετρο) και αναχώρηση για Συρακούσες.

Βγήκαμε εύκολα πια στον παραλιακό δρόμο και μετά το πέρασμα μέσα από τα πρώτα χωριά ανακαλύψαμε και το δεύτερο σφάλμα μας.

Οι φορτωμένες μηχανές και ειδικά τα Africa με τις πλαϊνές, ήταν μονίμως μποτιλιαρισμένα στην κίνηση των χωριών, με τα βεντιλατέρ να δουλεύουν υπερωρίες και τον ιδρώτα να ποτίζει τα δέρματα.

Φτάσαμε κακήν κακώς στο Aci Trezze για την πρώτη στάση.

Παραλιακό χωριουδάκι με σετ πλατεία – εκκλησία, μουράγιο και λιμανάκι και μέσα στη θάλασσα οι «Πέτρες του Κύκλωπα». Καλά μαντέψατε, πρόκειται για τις πέτρες που πέταγε ο Κύκλωπας Πολύφημος στον Οδυσσέα αφού αυτός τον τύφλωσε μέσα στη σπηλιά του.

Η άλλη θεωρία λεει ότι είναι απλά σχηματισμοί λάβας από υποθαλάσσιες εκρήξεις παρακλαδιών της Αίτνας...

Ήπιαμε τα νερά μας, είδαμε τη βάρκα με το ελληνικό όνομα «Θάλασσα» και συνεχίσαμε παραλιακά παρά την κίνηση.

Και φτάσαμε στην είσοδο της Catania. Μεγαλούπολη. Είχαμε ήδη βάλει στόχο την Piazza Duomo για καφέ. Στον πρώτο κόμβο χάνουμε το TDM με τον Κώστα και την Μαίρη που πήγαινε μπροστά μου, κι έτσι βρίσκομαι να οδηγώ εγώ το κομβόι. Μετά από μερικούς γύρους αποφασίζουμε να ρωτήσουμε πως πάνε στο Duomo. Κανείς Ιταλός δεν μιλάει Αγγλικά οπότε μετά από 20 ερωτήσεις, μάθαμε μερικά πράματα.

Ακολουθώντας τις οδηγίες ξεκινάω πρώτος και μετά την πρώτη διασταύρωση διαπιστώνω ότι δεν με ακολουθούσε κανείς... χάθηκα κι εγώ. Συνεχίζω ρωτώντας, περνάω μέσα από μία Λαϊκή, ρωτάω έναν λουλουδά, ανεβαίνω ένα καλντερίμι, αριστερά και πάλι αριστερά και ωπ! Έφτασα καταϊδρωμένος στην πλατεία. Παρκάρω, κλειδώνω, παίρνω κράνος και τανκμπαγκ και κάθομαι στην καφετέρια για ένα παγωμένο τσάι, τσιγαράκι και τηλέφωνο με τους υπόλοιπους, οι οποίοι είχαν μπλέξει άσχημα στην κίνηση της λαϊκής (πολύ βολικές οι πτυσσόμενες πλαϊνές του Dakar…) και είχαν βρει και τον Κώστα με την Μαίρη. Τους έδωσα οδηγίες πως να έρθουν, αλλά στο δεύτερο τηλεφώνημα είχαν απελπιστεί και μου έδωσαν ραντεβού στο παραλιακό Vaccarizzo καμιά 30αριά χιλιόμετρα νότια της Catania.

Τελείωσα το τσάι μου, και καβάλησα για να τους βρω. Βγήκα από την πόλη εύκολα και μετά από μισή ώρα αμφιβολίας για το αν είμαι στο σωστό δρόμο, είδα ξαφνικά την ταμπέλα Vaccarizzo να περνάει με 120 από δίπλα μου! Στροφή επί τόπου και κάθοδος προς την παραλία.

Σε 1 χιλιόμετρο ο δρόμος τελείωνε στο πάρκινγκ ενός τουριστικού θέρετρου. Ένας κύριος καθόταν κάτω από τα σκίαστρα του πάρκινγκ με ένα τρανζίστορ.

Ωραία – σκέφτομαι – κουβέντα...

Παρκάρω δίπλα του, βγάζω κράνος και τον χαιρετώ στα Ιταλικά. Με κατάλαβε φυσικά οπότε του είπα ότι είμαι Έλληνας, έχω ραντεβού με οχτώ φίλους με μηχανές, για τα δερμάτινα που κοιτούσε με δέος, αλλά τότε πρόσεξα ότι δεν είχαν έρθει ακόμα τα παιδιά. Έβγαλα λοιπόν το κινητό για να αρχίσει το τηλεπικοινωνιακό μέρος της στάσης αλλά – βάσει νόμου του Μέρφυ – το κινητό γλίστρησε από τη σέλα και έσκασε κάτω με αποτέλεσμα να μην ανοίγει μετά...

Μπλέξαμε, σκέφτηκα.

Τελικά είχε κουνηθεί απλά η μπαταρία και μετά τα τηλεφωνήματα βρήκα τους άλλους να με περιμένουν στην βοηθητική λωρίδα του επαρχιακού σε κάποια σκιά. (είδατε που χρησιμεύει η βοηθητική λωρίδα; Σταματάγαμε συχνά, για συνεννοήσεις, ελέγχους, πρώτες ανάγκες, χωρίς κανένα κίνδυνο)

Η επόμενη μας στάση θα ήταν οι Συρακούσες. Πόλη του Αρχιμήδη, του Διονύσου του τύραννου, που φιλοξένησε τον Αισχύλο.

Φτάσαμε αρκετά γρήγορα και στην είσοδο στην πόλη είδαμε ταμπέλα «Camping Agrotouristiko» Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί και σε 3-4 χλμ μετά τις γραμμές του τρένου, βρεθήκαμε σε ένα χωράφι με μερικές γέρικες ελιές με καλές σκιές, πολλά μυρμήγκια, πολύ καλές τουαλέτες, άθλια ντους, ξύλινους πάγκους και τραπέζια και μίνι-μάρκετ υπό κατασκευή.

Ενέπνεε όμως ηρεμία και γαλήνη και ήταν αυτό που χρειαζόμασταν.

Μέσα σε μισή ώρα είχαμε ξεφορτώσει τις μηχανές, στήσει τα αντίσκηνα, βάλει τα μαγιό μας και ήμασταν στο δρόμο για τη θάλασσα. Πήγαμε στην πλαζ της Arenella.

“Lido Arenella” έλεγε η ταμπέλα. Παρκάραμε επί πληρωμή σε φυλασσόμενο πάρκινγκ (αφού αποτύχαμε να παρκάρουμε στις θέσεις της διπλανής κατασκήνωσης αστυνομικών), πληρώσαμε είσοδο στην πλαζ, πήραμε νερά κρύα, και μας παρέλαβε ένας ναυαγοσώστης (salvatzio) για να μας ξεναγήσει στο χώρο. Διαλέξαμε οχτώ ξαπλώστρες πάνω στην αμμουδιά και κάναμε στην πρώτη βουτιά μας στη Σικελία με φόντο τις Συρακούσες και τη χερσόνησο της Ορτυγίας.

Θα τις γνωρίζαμε από κοντά σε λίγες ώρες.

Αφού συνήλθαμε, βγήκαν και οι χάρτες και συζητήθηκαν διάφορα σενάρια όχι μόνο για την αυριανή αλλά και για τις επόμενες ημέρες. Σκοπεύαμε να διανυκτερεύσουμε κι εδώ δύο βράδια για να δούμε την περιοχή καλά.

Είχαμε όμως αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι ο χρόνος δεν θα μας έφτανε. Τελικά καταλήξαμε την επόμενη μέρα να βολτάρουμε στην Νοτιοανατολική γωνία της τριγωνικής Σικελίας (Τριανκρία λεγόταν στην αρχαιότητα = τρεις άκρες).

Ο ήλιος έπεφτε και γυρίσαμε στο κάμπινγκ για μπανάκι και ετοιμασία για έξοδο.

Μετά την πλάκα που έγινε στα κοινά αντρικά εξωτερικά ντους, φύγαμε με το ηλιοβασίλεμα για την Ορτυγία, τη μύτη της χερσονήσου των Συρακουσών που τη χωρίζει ένα κανάλι με μία γέφυρα.

Παρκάραμε στο φυλασσόμενο πάρκινγκ Talete με 0,80€ για όση ώρα θέλαμε (!) και κατόπιν οδηγιών από τον gay παρκαδόρο (πολύ πλάκα) πήγαμε στην διπλανή στάση για να πάρουμε ένα από τα τρία δωρεάν λεωφορεία που κάνουν τρεις διαφορετικές διαδρομές μέσα στην Ορτυγία!

Όμως, “una ratsa – una fatsa” και το λεωφορείο που θέλαμε δεν ερχόταν, και πήραμε τα πόδια μας και σε 200 μόνο μέτρα χωθήκαμε στα στενά της Ορτυγίας.

Πανέμορφη πόλη. Καλντερίμια, πλατείες με αγάλματα με σιντριβάνια, παραλία όμορφη για βόλτα, βλάστηση, ενυδρείο, κάστρο, μπαράκια απίστευτα, πλατειάρα με Duomo καταπληκτική. Πολύ ωραία. Έμενε μόνο να φαμε...

Η Μαίρη μας λοιπόν, που είχε τυπώσει τουλάχιστον 200 σελίδες με πληροφορίες από το Internet, μας συνέστησε το Don Camilo για φαγητό.

Έτσι και έγινε. Αφού δεν βρίσκαμε κάτι άλλο που να μας αρέσει, πήγαμε στο Don Camilo. Ιταλικό εστιατόριο, με σάλα ανάμεσα σε τοξωτές κολώνες, κλιματισμό (ευτυχώς) και πετσέτες σαν κουρτίνες, πράγμα που σημαίνει μεγάλο λογαριασμό.

Ήρθε λοιπόν η κυρία για το καλωσόρισμα, τα μενού και τις συστάσεις (από που είστε; Έλληνες; Α τι καλά...) και καπάκι ήρθε ο Σεφ για την παραγγελία και τις επεξηγήσεις ακολουθούμενος από την κοπέλα που μας βοήθησε να διαλέξουμε κρασί. Μιλάμε για Ορεκτικά, 1^ο πιάτο, 2^ο πιάτο, κυρίως πιάτο και γλυκό. Απίστευτο φαγητό, Σιτσιλιάνικη κουζίνα, γεύσεις και αρώματα πρωτόγνωρα και 400€ λογαριασμός και για τους οχτώ μας. Χαλάλι πραγματικά...

Χρεώσαμε τη Visa, και κινήσαμε για το πάρκινγκ, καβαλήσαμε και μαντέψτε... χαθήκαμε ανεπανόρθωτα... μας βοήθησαν δύο σεκιουριτάδες που μας βρήκαν να κλαιμε σε μία διασταύρωση κατά τις μιάμιση το βράδυ έχοντας κλείσει με τις μηχανές το δρόμο. Τους εξηγήσαμε που πάμε και τι κάνουμε και μας οδήγησαν τελικά στο κάμπινγκ.

Καληνύχτα σας... αν και μερικοί από εμάς όλο το βράδυ έκαναν σαφάρι με τα μυρμήγκια που είχαν μπουκάρει στα αντίσκηνα.

Συνεχίζεται

Σικελία (Μέρος 3ο)

Δεύτερη μέρα

Ξύπνημα χαλαρό κατά τις 9. Ο Παύλος με τον Κώστα είχαν φέρει ήδη πρωινά από ένα κοντινό supermerkato. Ψωμάκια, μοτσαρέλα, προσούτο, γιαούρτι γάλα και πορτοκαλάδα. Ο Βασίλης ξέθαψε το σέικερ και το νες-καφέ και το πρωινό ήταν κομπλέ.

Το πρόγραμμα για σήμερα είχε Αίτνα και τα πέριξ. Σκοπεύαμε να ανέβουμε στην Αίτνα από τον δρόμο και από κάπου να πάρουμε το τουριστικό 4Χ4 που σε παει σε κρατήρες. Μετά θα γυρνάγαμε από κάπου βολτάροντας στις βόρειες πλαγιές μέχρι πίσω στην Taormina, περνώντας κι από ένα ποτάμι που θα κάναμε μπάνιο.

Φορτώνουμε λοιπόν χάρτη, δέρματα, μπότες, φιλμ και φωτογραφικές, μαγιό και πετσέτα και πορεία προς Linguaglossa το χωριό που ξεκίναγε η ανάβαση της Αίτνας. Η διαδρομή μέχρι εκεί δεν λεει τίποτα.

Το Linguaglossa είναι ένα κλασικό Σιτσιλιάνικο κεφαλοχώρι. Duomo στην πλατεία, gelateria, και οι γέροι σε πηγαδάκια όρθιοι (!) στις σκιές των κτιρίων. Μην ξεχνάμε πως οι Σικελοί δεν έχουν καφενεία... και την βγάζουν όπως όπως.

Διασταύρωση προς το βουνό κι αρχίζουν οι πρώτες στροφές αλλά και η δροσιά λόγω υψομέτρου. Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι η άσφαλτος είναι τέλεια! Χωρίς ανωμαλίες, με τέλεια χάραξη στροφών, τέλεια πρόσφυση και η διαδρομή μέσα σε πυκνό δάσος. Κάναμε στάση για να σβήσουν τα χαμόγελα από τις κλίσεις που παίρναμε για πρώτη μας φορά με τα on / off και διαπίστωσα ότι τα Sahara είχαν αφήσει απάτητο μόνο μισό εκατοστό στις άκρες! Στη στάση αυτή διαπιστώσαμε επίσης ότι ανέβαιναν στο βουνό μανιασμένοι στρητάδες, στρίβοντας στις γωνιές των ελαστικών και στίβοντας το γκριπ όπου μπορούσαν. Πυρ κατά βούλησιν λοιπόν κι εμείς. Ξαναβρεθήκαμε μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω, στο πρώτο καταφύγιο που φιλοξενεί και τα 4Χ4 που θα μας ανέβαζαν στο βουνό. Βγάλαμε εισιτήρια, μας έκαναν και sconto βγάζοντας μας 4 κανονικά και 4 παιδικά και συνεχίσαμε τον δρόμο πιο πάνω από περιέργεια. Δεξιά κι αριστερά πυκνό δάσος που δεν σ’ άφηνε να καταλάβεις ότι βρίσκεσαι πάνω σε ενεργό ηφαίστειο που εξερράγη πριν από μόλις 10 μήνες! Με ίδια ποιότητα δρόμου φτάσαμε στο επόμενο καταφύγιο κάνα χιλιόμετρο μετά. Εκεί ήταν παρκαρισμένοι 500 στρητάδες με όπλα κράνη εξαρτήσεις και συνεχώς έφταναν κι άλλοι με καυτά λάστιχα. Κάτσαμε στο καταφύγιο για καφέ.

Εδώ να πω ότι φραπέ αλλά και νες στην Ιταλία δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει επίσης Fredo, Cappuccino Fredo, Esspresso Fredo, Moccacino, Frapucino και καμία άλλη εφεύρεση του Flocafe.

Έχει μόνο Cappuccino, Espresso, Espresso dopio (διπλός καφές – διπλό νερό) Espresso lungo (διπλό νερό μόνο) και σπανίως πετύχαμε Café Fredo που ήταν κάτι σαν γρανίτα καφέ με κρύο καφέ. Καθόλου άσχημο...

Πριν κατέβουμε για τα 4Χ4, περιεργαστήκαμε το εσωτερικό του καταφυγίου. Φαγητό, δωμάτια αλλά και διάκοσμος με φωτογραφίες και σχέδια από διάφορες εκρήξεις της Αίτνας.

Κλειδώσαμε τα μηχανάκια σε μια σκιά, υπογράψαμε υπεύθυνη δήλωση που έλεγε στα ιταλικά ότι «εν γνώσει μας θα ανέβουμε σε κρατήρα ενεργού ηφαιστείου και η εταιρία δεν φέρει καμία ευθύνη σε περίπτωση ατυχήματος» επιβιβαστήκαμε στο 20θέσιο λεωφορειάκι φορώντας τα δερμάτινα και κρατώντας τα κράνη μας και φύγαμε για το βουνό.

Περάσαμε μπροστά από τους παρκαρισμένους στρητάδες και καταλάβαμε ότι είχαν τερματίσει εκεί τις αναβάσεις τους γιατί μετά από 50 μέτρα ο δρόμος ήταν καλυμμένος από τέφρα.

Η τέφρα έχει μορφή σκόνης, σαν στάχτη αλλά με κόκκους (σαν άμμο) λερώνει και κάνει τα πάντα μαύρα, είναι βαριά και δεν την παίρνει ο αέρας και γλιστράει πολύ.

Το 4κίνητο πουλμανάκι μας πέρασε δίπλα από το καταπλακωμένο από την λάβα του Οκτώβρη του 2002 χιονοδρομικό (κομπλέ, με σαλέ και αυτοκίνητα, όλα πίτα!) και σε λίγο ο δρόμος μετατράπηκε σε λαβόδρομο (!) χαραγμένο από μπουλντόζες στην κρύα πια λάβα. Με πολύ κούνημα και τράνταγμα ανεβαίναμε για κάνα 20λεπτο μέχρι που φτάσαμε στο πουθενά και κατεβήκαμε από τη σεληνάκατο στον πλανήτη Άρη!

Η θέα ήταν πρωτόγνωρη. Ο κώνος της Αίτνας να καπνίζει, ποτάμια λάβας σε διάφορες κατευθύνσεις να κόβουν λωρίδες στα δάση και με χρωματισμούς ανάλογους της παλαιότητας τους. Τέφρα και όγκοι λάβας παντού, δυνατός παγωμένος αέρας λόγω υψομέτρου και τα δερμάτινα κουμπωμένα λόγω κρύου.

Ο οδηγός, μας οδήγησε με τα πόδια σε ένα σημείο 200 μ. μακριά από όπου μας έδειξε τους κρατήρες και φωτογραφίες πριν τις εκρήξεις του 2002. Κατόπιν ανεβήκαμε στο χείλος ενός κρατήρα, όπου διαπιστώσαμε ότι όχι μόνο το έδαφος ήταν ζεστό (έκαιγαν οι πάτοι από τις μπότες μου) αλλά έβγαιναν αέρια από διάφορες τρύπες που όταν πλησίαζες ζεσταινόσουν κι όλας. Δοκιμάσαμε να βάλουμε χέρι σε μερικές από τις τρύπες αλλά λόγω καυτών αερίων ήταν αδύνατον. Κάπως έτσι πρέπει ναι είναι κι ο Άρης. Προχωρήσαμε προς τα κάτω, όπου το όχημα προσεδάφισης είχε κάνει το γύρο του κρατήρα και μας περίμενε. Μερικά μόνο δέντρα που είχαν «απολιθωθεί» από τη ζέστη της λάβας που κύλαγε τριγύρω τους είχαν μείνει να θυμίζουν το δάσος που υπήρχε κάποτε. Ξανά επιβίβαση στο 4Χ4 και σε κάνα μισάωρο είχαμε ξαναπροσγειωθεί πίσω στο καταφύγιο.

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε με το 4Χ4, μπορεί να γίνει πολύ άνετα με τα πόδια, με νοικιασμένο τζιπάκι ή και με on off αν ο οδηγός έχει σχετική πείρα.

Μετά τα θειάφια και τις λάβες ένα Panini ήταν απαραίτητο, οπότε τσιμπήσαμε τα απαραίτητα και σχεδιάσαμε το υπόλοιπο της ημέρας, εν μέσω συζητήσεων περί ασφάλτου και εξοπλισμού.

Φύγαμε με προορισμό το φαράγγι της Alcantara. Ο δρόμος πέρναγε από το Castiglione Di Sicilia, το Francavilla Di Sicilia και το Motta Camastra. Κλασσικά κεφαλοχώρια της περιοχής. Χτισμένα σε λόφους, περίβλεπτα από παντού και χτισμένα να εξυπηρετούν την άμυνα των κατοίκων τους τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν.

Και φτάσαμε στο φαράγγι της Alcantara… Παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στο δρόμο και μια είσοδος στη μάντρα του πάρκου. Ήταν πια μεσημέρι και μετά το ψύχος της Αίτνας, η ζέστη φαινόταν και ήταν αφόρητη. Ένα μπανάκι στο ποτάμι θα ήταν ότι πρέπει. Ξανά το ίδιο ποίημα, κλειδώνουμε τα μηχανάκια, παίρνουμε τανκμπαγκ με τα μαγιό και τις πετσέτες και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε τα 200 σκαλιά μέχρι το ποτάμι.

Κι εκεί φρικάραμε εντελώς... 500 άτομα σε ένα στρέμμα, να είναι ο ένας πάνω στον άλλο, με ένα ρυάκι αντί για ποτάμι, με σκυλιά να κατουράνε στο ρυάκι αλλά παρόλα αυτά τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς λάβας που δημιούργησαν το φαράγγι να επιβάλλονται στο τοπίο.

Ξανά πάνω τα 200 σκαλιά... μουσκίδι από τον ιδρώτα, φτάνουμε στα μηχανάκια, πίνουμε τα τελευταία μας νερά και μόλις ξελαχανιάσαμε, ξανακαβαλάμε και πάλι στο δρόμο για το Taormina. Η διαδρομή είχε κι άλλα ωραία σημεία με απίθανη άσφαλτο και στροφιλίκια οπότε αποζημιωθήκαμε.

Ήταν μόνο απόγευμα οπότε προτιμήσαμε να πάμε βόλτα στην άνω Taormina, στο Theatro Greco και γενικότερα στην παλιά πόλη και τα αξιοθέατα. Αν εξαιρέσει κανείς τη ζέστη που προσωπικά δεν αντέχω, ήταν πολύ καλά.

Το Theatro Greco της Taormina είναι από τα σημαντικότερα και μεγαλύτερα θέατρα ελληνικών αποικιών. Έχει (είχε μάλλον) χωρητικότητα 5000 θεατών. (Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου χωράει 12 ή 14.000 θεατές) Είναι χτισμένο (φυσικά) στο καλύτερο σημείο με θέα όλο το χωριό, τις ανατολικές ακτές και την Αίτνα και τη μέρα που το επισκεφτήκαμε ετοιμάζονταν κάποια συναυλία.

Φεύγοντας από το θέατρο, περπατήσαμε στα στενά της άνω πόλης. Κόσμος πολύς, μαγαζιά πολλά, πλατεία, καφετέριες, τουρίστες Ιταλοί κυρίως. Στάση στην πλατεία που χάσκει στο γκρεμό και επιστροφή για πίσω καθώς έπεφτε ο ήλιος και είχαμε να μπανιαριστούμε στο κάμπινγκ πριν το φαγητό. Ανεβήκαμε στα παράνομα παρκαρισμένα μηχανάκια μας, ακούσαμε κράξιμο στα ιταλικά από έναν τροχονόμο και κινήσαμε για το κάμπινγκ.

Μπάνιο, τσιγαράκι, τηλέφωνα και ξανά καβάλα για φαγητό. Αυτή τη φορά όμως δεν χωθήκαμε στην κίνηση της πόλης αλλά φύγαμε λίγο ακόμα παραέξω στην παραλιακή περιοχή San Marco (όπου υπάρχει κι άλλο κάμπινγκ, προφανώς καλύτερο) με ταβερνάκι πάνω στο κύμα. Ωραιότατα! Μακαρονάδες απίθανες, θαλασσινά, αναιμικές σαλάτες και μερικά λίτρα κρασί και μπύρες μας συνέφεραν αρκετά ώστε να αντέξουμε με χαβαλέ και κουβεντούλα μέχρι τις μιάμιση.

Εν μέσω μπυρών και σχολίων για το διπλανό τραπέζι με τις δύο Ιταλίδες, φτιάξαμε και το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας. Ο στόχος θα ήταν οι Συρακούσες μέσω παραλιακής οδού και στάσης στην Catania για καφέ στην Piazza Duomo με το περίφημο (?) σιντριβάνι... Ο χάρτης έδινε και 2-3 κάμπινγκ στις Συρακούσες οπότε δεν ανησυχούσαμε.

Νυστάζαμε όμως, και έτσι την πέσαμε για ύπνο.

Συνεχίζεται

Σικελία (Μέρος 2ο)

Πρώτη μέρα. 5/7/2003

Κι έτσι έγινε. Ανασύνταξη μηχανών και πληρωμάτων έξω από το πλοίο στο λιμάνι του Bari (και μάλιστα ακούσαμε και κράξιμο από τους λιμενικούς επειδή δεν φορέσαμε κράνη από το αμπάρι μέχρι την προβλήτα!) και μετά από λίγο χάσιμο στην πόλη, βγήκαμε στην εθνική. Για κάποιο λόγο που δεν καταλάβαμε δεν πήραμε την autostrada αλλά τον επαρχιακό.

Το κομβόι των 5 μηχανών είχε αρχίσει να παίρνει τον ρυθμό του. Όλοι είχαμε χάρτες, οπότε οδηγούσαμε το τρένο εκ περιτροπής.

Σιγά σιγά, είδαμε τον κόλπο του Τάραντα στα αριστερά μας. Τεράστια αμμουδερή παραλία 5-6 φορές σαν του Καϊάφα. Εκεί κάπου είχε και μπλόκο που δεν μας σταμάτησε, τα αυτοκίνητα όμως τα έκανε φύλλο και φτερό. Το νου σας με ότι κουβαλάτε!!!

Συνεχίζοντας, πιάσαμε autostrada στα βόρεια σύνορα της Καλαβρίας. Ευθείες, ευθείες και μερικές ευθείες για να ταράζουν το ευθύ τοπίο και χωρίς να το καταλάβουμε είδαμε την Τυρηνναϊκή θάλασσα. Από εκεί και μετά ο δρόμος ανηφόριζε απαλά, κερδίσαμε ύψος και δροσιά, μπήκαμε σε βλάστηση, μας πήρε και υπό την προστασία του ένα σύννεφο και με όρεξη προσγειωθήκαμε στο Regio.

Εδώ μας περιμένει το φερρυ που σε 20 λεπτά θα μας αφήσει στο λιμάνι της Μεσσίνας στο νησί της Σικελίας, που πριν από εμάς, φιλοξένησε τον Αρχιμήδη, τον Αισχύλο, ίσως και τον Οδυσσέα αλλά και Σαρδήνιους, Φοίνικες και Ρωμαίους. Σημειωτέον ότι για πολλούς ερευνητές τα στενά αυτά είναι η περίφημη «Σκύλλα και Χάρυβδη» που ταλαιπώρησε τον Οδυσσέα.

Μέχρι στιγμής τίποτα το αξιοσημείωτο δεν συνέβη ούτε είδαμε, με φωτεινή εξαίρεση το πρώτο μας Panini που χτυπήσαμε σε ένα βενζινάδικο με μοτσαρέλα, προσούτο, ντομάτα και φύλλα φρέσκου βασιλικού...

Όντας όμως στη Σικελία πλέον και μετά το λαχάνιασμα της εθνικής μπορούσαμε να παρατηρούμε καλύτερα.

Απογευματάκι πια, φτάσαμε τελικά στην Taormina και μετά από διάφορες ερωτήσεις στον δρόμο, μπορέσαμε να εντοπίσουμε ένα από τα Camping που έδινε ο χάρτης, στο Giardini-Naxos 2-3 χλμ από την Taormina.

Όταν βρήκαμε την σωστή είσοδο, παρκάραμε δίπλα στην πισίνα και άρχισαν οι συνεννοήσεις. Ο Παύλος με τα ιταλικά του, έβγαλε το φίδι από την τρύπα και ανακαλύψαμε ότι το κάμπινγκ ήταν χωρισμένο στα δύο. Από την μία τα μπανγκαλόου και τα αυτοκινούμενα με την πισίνα και το μπαρ και πίσω από την μάντρα και από άλλη είσοδο παρακαλώ οι σκηνές, με μερικές λεύκες, απαράδεκτες τουαλέτες και βουλωμένα ντους. Όχι μόνο αυτό, αλλά δεν μας επιτρεπόταν να βουτήξουμε στην πισίνα ούτε επί πληρωμή γιατί ήμασταν με τους «από εκεί» και όχι «με τους από εδώ».... Όξω ρεεεεε.

Στήσαμε καταυλισμό, κάναμε τα τηλέφωνα μας, κάναμε και ντουσάκι, ήπιαμε από 3 λίτρα νερό (Aqua minerale naturale no frizante) διαπιστώσαμε ξαφνικά ότι βλέπαμε την Αίτνα, το εργαστήρι του Ήφαιστου να καπνίζει, καβαλήσαμε πάλι τις μηχανές και βγήκαμε βόλτα στα καρατουριστικά χωριά Giardini-Naxos και Taormina. Πριν από αυτό όμως αφήσαμε στο κάμπινγκ όλες τις μπαγκαζιέρες, τα δέρματα, τις μπότες, τανκμπαγκ, κλπ κλπ και πήραμε μόνο τα λουκέτα μαζί μας. Ομολογώ ότι τα άφησα με βαριά καρδιά αλλά τελικά δεν υπήρξε πρόβλημα.

Τότε διαπιστώσαμε το πρόβλημα που θα μας ταλαιπωρούσε και τις επόμενες μέρες... 5 μηχανές είναι δύσκολο να συνεννοηθούν όταν δεν ξέρουν που πάνε, όπως και να παρκάρουν μαζί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να περιπλανιόμαστε σαν τις άδικες κατάρες, κλείνοντας διασταυρώσεις και πλατείες προκειμένου να συνεννοηθούμε.

Αποφασίστηκε να φάμε, ευτυχώς και δοκιμάσαμε πολλές φορές την τύχη μας. Λίγο έχω από το χωριό το κυριλέ lounge Panasia δεν είχε τραπέζια και μετά από μερικούς γύρους εντοπίσαμε το πολύ καλό Il Delfino στο κεντρικό λιμανάκι της Taormina. Το χωριό χωρίζεται στα δύο. Άνω και κάτω Taormina. Παλιά πόλη, πλατείες και κάστρο πάνω και φαγάδικα και τουριστάδικα στην παραλιακή. Η σύνδεση άνω και κάτω Taormina γίνεται με ιπτάμενο δρόμο (χαώδεις γέφυρες) αλλά και με τελεφερίκ! Εκεί λοιπόν παρκάραμε, στο πάρκινγκ του τελεφερίκ.

Στο Il Delfino ήταν πολύ καλά. Θέα στη θάλασσα, αεράκι, φιλόξενοι σερβιτόροι και επεξηγηματικοί, και οι πρώτες γαστριμαργικές απολαύσεις. Ωραιότατες μακαρονάδες με θαλασσινά, γρανίτες, μπύρα ιταλική, απολογισμός της ημέρας αλλά και προγραμματισμός της επόμενης .Κουρουμπελιάσαμε, μας βγήκε η κούραση και επιστρέψαμε στο κάμπινγκ αφού για κάποιο λόγο δεν πληρώσαμε στο πάρκινγκ. Πέσαμε ξεροί στα αντίσκηνα...

Συνεχίζεται

Σικελία - 5 μηχανές, 3.800 κυβικά, 8 αναβάτες. (Μέρος 1ο)

Βρίσκω στα άδυτα του PC ένα ωραίο ταξίδι του 2003...

Μία μέρα του χειμώνα 2003, χτυπάει το τηλέφωνο...

Ντριιιιιιιν!!! Ντριιιιιιιιιν!!
-Ναιαιαιαι;;;
-Έλα ρε μεγάλε!
-Έλα Παύλο, τι φκιάνς;
-Καλά... είσαι για Σικελία;
-Σικελία; Με μηχανές; Πότε;
-Το καλοκαίρι.
-Ποιοι;
-Εσύ κι η Πόπη, εγώ, ο Πέρι, Ο Κώστας και η Μαίρη, μπορεί κι ο Νίκος με τη Σοφία συνεπιβάτες, ίσως έρθει κι ο Βασίλης.
-Μούμπλε, μούμπλε, μα ρε μαλάκα, Σικελία;;; Όλο ελιές και θάλασσα είναι, πάμε Κάλαμο καλύτερα...
-Οχι ρε γιατί; Πήγαν οι γονείς του Κώστα και τους άρεσε. Μεγάλη Ελλάδα ρε συ...
-Και κρουαζιέρα μπορεί να πήγαν και να τους άρεσε αλλά δεν εγώ δεν πάω. Γιατί ρε -δεν κανονίζουμε καμιά Τσεχία, καμιά Τουρκία;
-Έλα ρε μαλάκα, καλοκαιράκι να τρέχουμε στα βουνά;
-Ξέρω ‘γω; θα δω... καλή φάση πάντως.

(έξι μήνες μετά)

Ντριιιιιιιν!!! Ντριιιιιιιιιν!!
-Ναιαιαιαι;;;
-Έλα ρε μεγάλε!
-Έλα Παύλο, τι φκιάνς; Έτοιμος και φορτωμένος;
-Σχεδόν… το πρωί θα πάμε με τον Πέρι να πάρουμε τον Νίκο και τη Σοφία και φεύγουμε για Πάτρα. Ο Κώστας η Μαίρη κι ο Βασίλης θα μας βρουν εκεί. Εσύ;
-Εγώ θα έρθω μαζί σας για να μην φαω ζέστη μεσημεριού.
-Ωραία, τα λέμε το πρωί.
-Έγινε μεγάλε, αει γειας...

(Δώδεκα ώρες μετά…)

Έχουμε βρεθεί στο πρώτο ραντεβού οι μισοί σχεδόν.
Εγώ με το Dakar μονοκάβαλος τελικά, Παύλος και Πέρι με δυο Africa και το Νίκο και τη Σοφία συνεπιβάτες και θα συναντούσαμε στην Πάτρα τον Κώστα με τη Μαίρη με ένα TDM 900 και τον Βασίλη με άλλο ένα Africa.

5 μηχανές, 3.800 κυβικά, 8 αναβάτες και τουλάχιστον 2.500 χιλιόμετρα που πρέπει να καλυφθούν σε 9 συνολικά μέρες.

Το πρόγραμμα είχε διανυκτερεύσεις αποκλειστικά σε κάμπινγκ, φαγητό έξω, και το budget είχε υπολογιστεί με σχετική αυστηρότητα στα 500€ ανά άτομο.

Σαν βασική πορεία, θα ακολουθούσαμε την διαδρομή Bari – Messina – Etna – Syracuse – Agrigento – Selinunta – Palermo – Chefalu – Messina – Bari. Με ολίγη από ενδοχώρα και ολιγότερη από Καλαβρία.

Μερικές ώρες αργότερα είχαμε βολευτεί στις 4κλινες καμπίνες μας και το πλοίο ήδη είχε ξεκινήσει. Βγήκαν οι πρώτοι χάρτες στο τραπέζι για να αποφασιστεί η διαδρομή της επόμενης μέρας.
Η Taormina στα παράλια της Αίτνας, ορίστηκε σαν ο πρώτος στόχος μας, 500 περίπου χιλιόμετρα από το Bari.

Εύκολο!

Συνεχίζεται

Υπαίθριες...

Ετσι μου είχε πει μια παλιά φίλη, τις υπέρυθρες.

Μερικά χρόνια μετά, προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες στο υπέρυθρο φάσμα.
Απλά τα πράματα... ένα φιλτράκι, μεγάλες εκθέσεις, τρίποδο, πειράματα και φαντασία.

Η πρώτη μου υπέρυθρη φωτό, λοιπόν!
έκθεση 30'', διάφραγμα κοντά στο 4, αποτέλεσμα περίεργο, θέλει διάβασμα και πειράματα στα σίγουρα...

Σημαντική ανακοίνωση

Εν μέσω μίας περιόδου που το μεγαλύτερο πάθος μου είναι να μην ξεχνάω τα χάπια μου και να τερματίσω το Crysis και το COD4 στο δύσκολο, έχω να ανακοινώσω κάτι που συνειδητοποίησα μόλις σήμερα το πρωί....

Εκτός από γιουτιούμπερ, είμαι και μπλόγκερ...