Σικελία (Μέρος 3ο)

Δεύτερη μέρα

Ξύπνημα χαλαρό κατά τις 9. Ο Παύλος με τον Κώστα είχαν φέρει ήδη πρωινά από ένα κοντινό supermerkato. Ψωμάκια, μοτσαρέλα, προσούτο, γιαούρτι γάλα και πορτοκαλάδα. Ο Βασίλης ξέθαψε το σέικερ και το νες-καφέ και το πρωινό ήταν κομπλέ.

Το πρόγραμμα για σήμερα είχε Αίτνα και τα πέριξ. Σκοπεύαμε να ανέβουμε στην Αίτνα από τον δρόμο και από κάπου να πάρουμε το τουριστικό 4Χ4 που σε παει σε κρατήρες. Μετά θα γυρνάγαμε από κάπου βολτάροντας στις βόρειες πλαγιές μέχρι πίσω στην Taormina, περνώντας κι από ένα ποτάμι που θα κάναμε μπάνιο.

Φορτώνουμε λοιπόν χάρτη, δέρματα, μπότες, φιλμ και φωτογραφικές, μαγιό και πετσέτα και πορεία προς Linguaglossa το χωριό που ξεκίναγε η ανάβαση της Αίτνας. Η διαδρομή μέχρι εκεί δεν λεει τίποτα.

Το Linguaglossa είναι ένα κλασικό Σιτσιλιάνικο κεφαλοχώρι. Duomo στην πλατεία, gelateria, και οι γέροι σε πηγαδάκια όρθιοι (!) στις σκιές των κτιρίων. Μην ξεχνάμε πως οι Σικελοί δεν έχουν καφενεία... και την βγάζουν όπως όπως.

Διασταύρωση προς το βουνό κι αρχίζουν οι πρώτες στροφές αλλά και η δροσιά λόγω υψομέτρου. Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι η άσφαλτος είναι τέλεια! Χωρίς ανωμαλίες, με τέλεια χάραξη στροφών, τέλεια πρόσφυση και η διαδρομή μέσα σε πυκνό δάσος. Κάναμε στάση για να σβήσουν τα χαμόγελα από τις κλίσεις που παίρναμε για πρώτη μας φορά με τα on / off και διαπίστωσα ότι τα Sahara είχαν αφήσει απάτητο μόνο μισό εκατοστό στις άκρες! Στη στάση αυτή διαπιστώσαμε επίσης ότι ανέβαιναν στο βουνό μανιασμένοι στρητάδες, στρίβοντας στις γωνιές των ελαστικών και στίβοντας το γκριπ όπου μπορούσαν. Πυρ κατά βούλησιν λοιπόν κι εμείς. Ξαναβρεθήκαμε μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω, στο πρώτο καταφύγιο που φιλοξενεί και τα 4Χ4 που θα μας ανέβαζαν στο βουνό. Βγάλαμε εισιτήρια, μας έκαναν και sconto βγάζοντας μας 4 κανονικά και 4 παιδικά και συνεχίσαμε τον δρόμο πιο πάνω από περιέργεια. Δεξιά κι αριστερά πυκνό δάσος που δεν σ’ άφηνε να καταλάβεις ότι βρίσκεσαι πάνω σε ενεργό ηφαίστειο που εξερράγη πριν από μόλις 10 μήνες! Με ίδια ποιότητα δρόμου φτάσαμε στο επόμενο καταφύγιο κάνα χιλιόμετρο μετά. Εκεί ήταν παρκαρισμένοι 500 στρητάδες με όπλα κράνη εξαρτήσεις και συνεχώς έφταναν κι άλλοι με καυτά λάστιχα. Κάτσαμε στο καταφύγιο για καφέ.

Εδώ να πω ότι φραπέ αλλά και νες στην Ιταλία δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει επίσης Fredo, Cappuccino Fredo, Esspresso Fredo, Moccacino, Frapucino και καμία άλλη εφεύρεση του Flocafe.

Έχει μόνο Cappuccino, Espresso, Espresso dopio (διπλός καφές – διπλό νερό) Espresso lungo (διπλό νερό μόνο) και σπανίως πετύχαμε Café Fredo που ήταν κάτι σαν γρανίτα καφέ με κρύο καφέ. Καθόλου άσχημο...

Πριν κατέβουμε για τα 4Χ4, περιεργαστήκαμε το εσωτερικό του καταφυγίου. Φαγητό, δωμάτια αλλά και διάκοσμος με φωτογραφίες και σχέδια από διάφορες εκρήξεις της Αίτνας.

Κλειδώσαμε τα μηχανάκια σε μια σκιά, υπογράψαμε υπεύθυνη δήλωση που έλεγε στα ιταλικά ότι «εν γνώσει μας θα ανέβουμε σε κρατήρα ενεργού ηφαιστείου και η εταιρία δεν φέρει καμία ευθύνη σε περίπτωση ατυχήματος» επιβιβαστήκαμε στο 20θέσιο λεωφορειάκι φορώντας τα δερμάτινα και κρατώντας τα κράνη μας και φύγαμε για το βουνό.

Περάσαμε μπροστά από τους παρκαρισμένους στρητάδες και καταλάβαμε ότι είχαν τερματίσει εκεί τις αναβάσεις τους γιατί μετά από 50 μέτρα ο δρόμος ήταν καλυμμένος από τέφρα.

Η τέφρα έχει μορφή σκόνης, σαν στάχτη αλλά με κόκκους (σαν άμμο) λερώνει και κάνει τα πάντα μαύρα, είναι βαριά και δεν την παίρνει ο αέρας και γλιστράει πολύ.

Το 4κίνητο πουλμανάκι μας πέρασε δίπλα από το καταπλακωμένο από την λάβα του Οκτώβρη του 2002 χιονοδρομικό (κομπλέ, με σαλέ και αυτοκίνητα, όλα πίτα!) και σε λίγο ο δρόμος μετατράπηκε σε λαβόδρομο (!) χαραγμένο από μπουλντόζες στην κρύα πια λάβα. Με πολύ κούνημα και τράνταγμα ανεβαίναμε για κάνα 20λεπτο μέχρι που φτάσαμε στο πουθενά και κατεβήκαμε από τη σεληνάκατο στον πλανήτη Άρη!

Η θέα ήταν πρωτόγνωρη. Ο κώνος της Αίτνας να καπνίζει, ποτάμια λάβας σε διάφορες κατευθύνσεις να κόβουν λωρίδες στα δάση και με χρωματισμούς ανάλογους της παλαιότητας τους. Τέφρα και όγκοι λάβας παντού, δυνατός παγωμένος αέρας λόγω υψομέτρου και τα δερμάτινα κουμπωμένα λόγω κρύου.

Ο οδηγός, μας οδήγησε με τα πόδια σε ένα σημείο 200 μ. μακριά από όπου μας έδειξε τους κρατήρες και φωτογραφίες πριν τις εκρήξεις του 2002. Κατόπιν ανεβήκαμε στο χείλος ενός κρατήρα, όπου διαπιστώσαμε ότι όχι μόνο το έδαφος ήταν ζεστό (έκαιγαν οι πάτοι από τις μπότες μου) αλλά έβγαιναν αέρια από διάφορες τρύπες που όταν πλησίαζες ζεσταινόσουν κι όλας. Δοκιμάσαμε να βάλουμε χέρι σε μερικές από τις τρύπες αλλά λόγω καυτών αερίων ήταν αδύνατον. Κάπως έτσι πρέπει ναι είναι κι ο Άρης. Προχωρήσαμε προς τα κάτω, όπου το όχημα προσεδάφισης είχε κάνει το γύρο του κρατήρα και μας περίμενε. Μερικά μόνο δέντρα που είχαν «απολιθωθεί» από τη ζέστη της λάβας που κύλαγε τριγύρω τους είχαν μείνει να θυμίζουν το δάσος που υπήρχε κάποτε. Ξανά επιβίβαση στο 4Χ4 και σε κάνα μισάωρο είχαμε ξαναπροσγειωθεί πίσω στο καταφύγιο.

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε με το 4Χ4, μπορεί να γίνει πολύ άνετα με τα πόδια, με νοικιασμένο τζιπάκι ή και με on off αν ο οδηγός έχει σχετική πείρα.

Μετά τα θειάφια και τις λάβες ένα Panini ήταν απαραίτητο, οπότε τσιμπήσαμε τα απαραίτητα και σχεδιάσαμε το υπόλοιπο της ημέρας, εν μέσω συζητήσεων περί ασφάλτου και εξοπλισμού.

Φύγαμε με προορισμό το φαράγγι της Alcantara. Ο δρόμος πέρναγε από το Castiglione Di Sicilia, το Francavilla Di Sicilia και το Motta Camastra. Κλασσικά κεφαλοχώρια της περιοχής. Χτισμένα σε λόφους, περίβλεπτα από παντού και χτισμένα να εξυπηρετούν την άμυνα των κατοίκων τους τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν.

Και φτάσαμε στο φαράγγι της Alcantara… Παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στο δρόμο και μια είσοδος στη μάντρα του πάρκου. Ήταν πια μεσημέρι και μετά το ψύχος της Αίτνας, η ζέστη φαινόταν και ήταν αφόρητη. Ένα μπανάκι στο ποτάμι θα ήταν ότι πρέπει. Ξανά το ίδιο ποίημα, κλειδώνουμε τα μηχανάκια, παίρνουμε τανκμπαγκ με τα μαγιό και τις πετσέτες και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε τα 200 σκαλιά μέχρι το ποτάμι.

Κι εκεί φρικάραμε εντελώς... 500 άτομα σε ένα στρέμμα, να είναι ο ένας πάνω στον άλλο, με ένα ρυάκι αντί για ποτάμι, με σκυλιά να κατουράνε στο ρυάκι αλλά παρόλα αυτά τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς λάβας που δημιούργησαν το φαράγγι να επιβάλλονται στο τοπίο.

Ξανά πάνω τα 200 σκαλιά... μουσκίδι από τον ιδρώτα, φτάνουμε στα μηχανάκια, πίνουμε τα τελευταία μας νερά και μόλις ξελαχανιάσαμε, ξανακαβαλάμε και πάλι στο δρόμο για το Taormina. Η διαδρομή είχε κι άλλα ωραία σημεία με απίθανη άσφαλτο και στροφιλίκια οπότε αποζημιωθήκαμε.

Ήταν μόνο απόγευμα οπότε προτιμήσαμε να πάμε βόλτα στην άνω Taormina, στο Theatro Greco και γενικότερα στην παλιά πόλη και τα αξιοθέατα. Αν εξαιρέσει κανείς τη ζέστη που προσωπικά δεν αντέχω, ήταν πολύ καλά.

Το Theatro Greco της Taormina είναι από τα σημαντικότερα και μεγαλύτερα θέατρα ελληνικών αποικιών. Έχει (είχε μάλλον) χωρητικότητα 5000 θεατών. (Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου χωράει 12 ή 14.000 θεατές) Είναι χτισμένο (φυσικά) στο καλύτερο σημείο με θέα όλο το χωριό, τις ανατολικές ακτές και την Αίτνα και τη μέρα που το επισκεφτήκαμε ετοιμάζονταν κάποια συναυλία.

Φεύγοντας από το θέατρο, περπατήσαμε στα στενά της άνω πόλης. Κόσμος πολύς, μαγαζιά πολλά, πλατεία, καφετέριες, τουρίστες Ιταλοί κυρίως. Στάση στην πλατεία που χάσκει στο γκρεμό και επιστροφή για πίσω καθώς έπεφτε ο ήλιος και είχαμε να μπανιαριστούμε στο κάμπινγκ πριν το φαγητό. Ανεβήκαμε στα παράνομα παρκαρισμένα μηχανάκια μας, ακούσαμε κράξιμο στα ιταλικά από έναν τροχονόμο και κινήσαμε για το κάμπινγκ.

Μπάνιο, τσιγαράκι, τηλέφωνα και ξανά καβάλα για φαγητό. Αυτή τη φορά όμως δεν χωθήκαμε στην κίνηση της πόλης αλλά φύγαμε λίγο ακόμα παραέξω στην παραλιακή περιοχή San Marco (όπου υπάρχει κι άλλο κάμπινγκ, προφανώς καλύτερο) με ταβερνάκι πάνω στο κύμα. Ωραιότατα! Μακαρονάδες απίθανες, θαλασσινά, αναιμικές σαλάτες και μερικά λίτρα κρασί και μπύρες μας συνέφεραν αρκετά ώστε να αντέξουμε με χαβαλέ και κουβεντούλα μέχρι τις μιάμιση.

Εν μέσω μπυρών και σχολίων για το διπλανό τραπέζι με τις δύο Ιταλίδες, φτιάξαμε και το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας. Ο στόχος θα ήταν οι Συρακούσες μέσω παραλιακής οδού και στάσης στην Catania για καφέ στην Piazza Duomo με το περίφημο (?) σιντριβάνι... Ο χάρτης έδινε και 2-3 κάμπινγκ στις Συρακούσες οπότε δεν ανησυχούσαμε.

Νυστάζαμε όμως, και έτσι την πέσαμε για ύπνο.

Συνεχίζεται