Σήμερα πάω πρωι πρωί σε ένα υποκατάστημα τράπεζας για μια δουλειά.
Παρκάρω το μηχανάκι απ' έξω και βλέπω μυριάδες κόσμου, στα σκαλιά, πάνω στα παρκαρισμένα ΙΧ, με καφέδες, με τσιγάρα... χαμός.
Παίρνω βαθιά ανάσα, μπαίνω μέσα, βλέπω κι άλλο χαμό από κόσμο, παίρνω ένα χαρτάκι και είχα το νούμερο 141.
Κοιτάω τους πίνακες και εκείνη τη στιγμή εξυπηρετούνταν το 78 και το 79.
Καλή φάση... καμιά δυο ωρίτσες άνετα.
Επειδή ήμουν στη γειτονιά που άρχισα να πρωτοβγαίνω σαν έφηβος, ήδη είχα κάνει πλάνο αναμονής.
Οσο περίμενα τη σειρά μου θα πήγαινα βόλτα στα παλιά στέκια, να δω αν υπάρχουν κι όλας.
Στον Σπύρο, το μπιλιαρδάδικο με τα φλιπερ, το Αλκαζάρ με ντεκορ τα σκηνικά από το "Γλυκειά Συμμορία" όπου είχα γίνει τύφλα με την πρώτη μου μπυρα που είχα μοιραστεί με έναν κολλητό, τα Βρυλώνια με τα φοβερά γκαρσόνια (εκείνους τους μπαρμπάδες που υπήρχαν παντού παλιά), το Φλόκα που πηγαίναμε τις γκόμενες, τα Balloons πιο πέρα στον πύργο, που πιο πριν ήταν Jax Donuts. Αυτή η μυρωδιά του ντόνατ λεμόνι είναι ανεξίτηλη, όσο και η μνήμη από τα φλερτάκια στα Balloons, απέναντι θυμάμαι ήταν ο Κατράντζος σπορ που πηγαίναμε και δοκιμάζαμε μπάλες του μπασκετ και παπούτσια με τάπες, αλλά κι ο πύργος Αθηνών που ποτέ δεν καταφέραμε να περάσουμε από τον φύλακα για να ανέβουμε στην ταράτσα κρυφά.
Τότε γυρίζει ένας τύπος - Βαλκάνιος παλιός έμπειρος λαθρομετανάστης, αυτός που πας από τις σκάλες αν τον πετύχεις να περιμένει ασανσέρ, αυτός που δεν του δίνεις τα κλειδιά να σου παρκάρει το αμάξι, αλλά αντιθέτως περιμένεις να κάνει καταπληκτικό σοβάτισμα και ξεχορτάριασμα - και μου λέει ξερά:
"Τι νούμερο έχεις;"
Του δείχνω αμίλητος το 141.
"Πάρε το δικό μου" μου λέει.
Το κοιτάω και είναι το 80!
Μα - του λέω - τώρα είναι η σειρά σου!
"Α, ναι... πάρε το επόμενο τότε" και μου δίνει το 81!
Σε 8' λεπτά από τη στιγμή που πάρκαρα, ξαναφόραγα κράνος για να φύγω από μία τράπεζα με 60 άτομα αναμονή.
Φιλαράκο, 1000 ευχαριστώ.
Θα σε μιμηθώ γιατί φαντάζομαι ότι όσο με έφτιαξες άλλο τόσο φτιάχτηκες με την έκπληκτη φάτσα μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου