Αι δύο απονομαί (και άλλες ιστορίες)

Η Κυριακή που πέρασε ήταν ξεχωριστή μέρα, για δύο λόγους / δύο απονομές.

Πρώτη απονομή το μετάλλιο τερματισμού στον ημιμαραθώνιο Αθηνών.

Ολοι παίρνουν μετάλλιο - μη τρελλαίνεσαι σα μια φίλη που με πίστεψε όταν της είπα ότι ήρθα δεύτερος.

Πρώτος μου επίσημος ημιμαραθώνιος (21,1 χλμ) αλλά όχι πρώτη φορά που τρέχω τέτοια απόσταση. Τερμάτισα σε χρόνο κάνα τέταρτο περισσότερο από αυτόν που υπολόγιζα, αλλά τα είχα κάνει μαντάρα στις προπονήσεις και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου.

Τέλος καλό όλα καλά, βρήκαμε το λάθος και δεν θα το ξανακάνουμε. Οχι αυτό, τουλάχιστον.

Θα μπορούσα πραγματικά να σχολιάσω διάφορα για τον αθλητισμό και τη συμμετοχή και το ευ αγωνίζεσθαι και τα κανάλια που δεν ανέφεραν καν τον αγώνα (πλην της ΔΤ που τον έδειξε και μαγνητοσκόπηση) και όλα αυτά τα κομιλφό στερεότυπα, αλλά θα μείνω σε ένα μόνο πράμα.

Τα κωλαράκια.

Δισεκατομμύρια δρομείς γύρω μου -νταξ' 12.000 λένε ήταν- κάνε τις πράξεις και θα καταλάβεις τι γινόταν με τόσα κολάν και τόσα σορτσάκια τριγύρω.
Ηταν μάλιστα η πρώτη φορά που είδα τόσες γυναίκες να γυρνάνε κεφάλια και να κοιτάνε αλοιθωρίζοντας αντρικούς κώλους.
Μόνο που δεν σφυρίζανε.
Ωραία φάση, μέχρι να διαπιστώσω ότι ο ρυθμός που είχα σχεδιάσει δε μου έβγαινε, οπότε κατέβασα διακόπτες και πήγαινα χαλαρά χαζεύοντας τη θέα μέχρι τον τερματισμό.

Είχε πολύ πλάκα να βλέπεις τίγκα στους δρομείς και τα χρώματα την Πατησίων. Και τη Σταδίου, και την Πανεπιστημίου και την Βασ Σοφίας, και την Αλεξάνδρας...

Περνώντας την αψίδα του τερματισμού μας περίμεναν κοπέλες στη σειρά -σαν σε διόδια φαντάσου- αλλά με πάγκους και η κάθε μία μας έδινε με τη σειρά μετάλλιο, μετά νερό, μετά ισοτονικό, μετά μπανάνα και μετά πήγαινες για socializing και διατάσεις.
Εγώ άλλαξα λωρίδα για να μη μου κρεμάσει το μετάλλιο στο λαιμό μια χοντρή που είδα να με σημαδεύει από μακριά -χωρίς παρεξήγηση, αλλά τόσο δρόμο έκανα- και τελικά ο ελιγμός απέδωσε τα μάλα.

Μετά τον τερματισμό, τις διατάσεις, μερικά νερά, ισοτονικά και το σχετικό χαζολόι για τους παραπάνω λόγους, επιστρέψαμε σπίτι για νερά, νερά κι άλλα νερά, μερικά φρούτα, πετσέτα, μαγιώ και ξανακαβάλα το μηχανάκι για την κρύα δροσερή, παγωμένη θάλασσα του Ευβοϊκού, που όμως ήταν ότι έπρεπε μετά τον αγώνα.
Με ντάλα ήλιο, κανονική ζέστη και χωρίς τόσα κωλάράκια πια, η μισάωρη βουτιά ανάμεσα στις θείες που κουτσομπολεύαν ήταν καταπληκτική (δεύτερο μπάνιο έτσι;), αλλά ήθελα επειγόντως καύσιμα, οπότε ξανά σπίτι για περισσότερα νερά, ηλεκτρολύτες, μακαρονάδες, μπριζόλες και ύπνο.

Πρέπει να κατούρησα πρώτη φορά αφού ξυπνησα, κάνα δίωρο αργότερα, στο τσακ για να προλάβω τη δεύτερη απονομή της ημέρας, η οποία αφούσε στην κατάταξη μέσα στην νικητήρια πεντάδα που πήρε μία φωτογραφία μου σε έναν πανελλήνιο διαγωνισμό φωτογραφίας που προκύρηξε ένας δήμος.

Αυτή εδώ.

Ηταν μάλιστα από τις αγαπημένες μου από παλιά, κοσμεί το σαλόνι μου σε μεγάλη εκτύπωση από τότε, και την είχα ποστάρει κι εδώ μέσα δυο φορές παλιότερα.

Το θέμα του διαγωνισμού, ήταν πως με την αντιστροφή του τρόπου που κοιτάμε τα μύρια όσα συμβαίνουν γύρω μας μπορούμε να αντλούμε δύναμη κι ενέργεια και να βλέπουμε τα θετικά.

Εξ ου και ο ψάρακας που πέταξε λοιπόν.

Σε μία σεμνή τελετή (έτσι δε λένε;) ειπώθηκαν πέντε λόγια από τον διοργανωτή κι έφυγα με ένα αναμνηστικό λεύκωμα και το γνωστό μου στραβό χαμόγελο ικανοποίησης και ματαιοδοξίας και μπράβο μου κι όλας.

Τώρα που στα έγραφα όλα αυτά έτρωγα μια μαρουλοσαλάτα με τόνο, με ένα από τα δεκαεννέα μαρούλια που φύτεψα στην ζαρντινιέρα μου.

να'τη, αλλά είναι παλιά και είναι μικρά.

Μεγάλη επιτυχία!
Παίρνεις μαρουλίδια 3 εκατοστά ύψος, τα βάζεις στη γλάστρα με λίγο κοπριά, ποτίζεις κάθε μέρα και σε 50-60 μέρες τρως.
Επρεπε να 'χα βάλει και κάνα μπρόκολο ή θα έβγαινε στους αποκάτω άραγε;
Χωματάκι καθαρό, κοπριά, ούτε ψεκάσματα (που αναγκάζουν τη φίλη μου τη Σ. να πλένει τα μαρούλια με το σφουγγάρι και ava - έλεος!) ούτε τίποτα.

Τώρα αποκατάσταση, μαρουλοσαλάτες και φρικασέ, και φουλ προπόνηση για τον επόμενο αγώνα σε ενάμιση μήνα.

Τραγουδάκι καληνύχτας και πάω καναπέ για ριλάξ: