Ο τόπος ευρύχωρος κι ο λωλός στενάχωρος.

(*) Spoiler: Αν βιάζεσαι κι έχεις χρόνο μόνο για 22 λέξεις, πήγαινε κατ' ευθείαν στο τέλος.

Χτες το πρόγραμμα είχε για τρέξιμο μόνο ένα 5άρι, οπότε πήγα στο κωπηλατοδρόμιο (εκεί στο Σχινιά) που η γύρα του είναι ακριβώς τόσο, και είναι και ωραία και έχει και θάλασσα δίπλα για μπάνιο.

Το πρόβλημα ήταν ότι ξύριζε ο αέρας. 8 μποφώρ γεμάτα. Οταν έκανα τζογκιν, απλά βρισκόμουν να κάνω επιτόπιο τροχάδην και ήθελε δύναμη για να κρατήσεις ρυθμό. Σαν ανηφόρα και μάλιστα γερή. Ασε που παραπατούσα καθε λίγο και λιγάκι.

Τελειώνω το τρέξιμο λοιπόν, πάω σε κάτι σκεπαστές κερκίδες που έχει εκεί - για να κόβει και λίγο ο αέρας - με τη μπανάνα μου και τα νερά μου, κάνω τις διατάσεις μου, τα σέα μου και τα μέα μου, ξεϊδρώνω, φεύγω, πάω παραλία.

Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτό γιατί θα μου έπαιρνε το κινητό από το χέρι. Νταξ - όχι ακριβώς αλλά τα κάνω κρεμαστάρια αφού το μετάνιωσα.
Ασπρη η θάλασσα παντού απο τους αφρούς, κύμα δύο μέτρα, σήκωνε χώμα, άμμο, πεύκα, και στις ριπές σήκωνε και τη βρεμένη άμμο ή μπορεί να ήταν και το νερό που το πέταγε με τόση δύναμη που έτσουζε.

Ντάλα ήλιος και το βασικότερο: 

Ολομόναχος!

Ενάμιση χιλιόμετρο δεξιά: κανείς.

Ενάμιση χιλιόμετρο αριστερά: κανείς.

(ναί ήμουν στο κέντρο του Σχινιά)

Ξεμαγιώ λοιπόν (εννοείται κι όλας), και μπουκάρω στα κύματα σε στυλ Afougrage Et Damage (βλ. συν. βίντεο) επί κάνα μισάωρο.

(συν. βίντεο)

Μισή ώρα τρέξιμο, μισή ώρα κυματολαγνείας, αφουγκρασμού και δαμασμού άγριων και εχθρικών κυμάτων, ανελέητης κωλοτούμπας (κυριολεκτικά), γρατζουνιών, κατάποσης θαλασσινού ύδατος, άμμος και φύκια παντού, άλμα πάνω από το κύμα, κατω από το κύμα, μέσα από το κύμα, πιο εδώ, πιο εκεί, που πήγε το κύμα; σερφάρισμα στο στήθος προς τα έξω, χαίρομαι κι ουρλιάζω μόνος μου από ενθουσιασμό, τα 'χω φτύσει, έχω βγει έξω ημιλιπόθυμος, έχω πέσει ανάσκελα, λιάζω λαχανιασμένος τον κοκοβάκο μου και ταυτόχρονα ο δροσερός τυφώνας μου γεμίζει με υγρή άμμο όλες τις κοιλότητες. Αφαλό, μάτια, αυτιά (μέχρι τύμπανο, και παραμέσα στον έσω ου, σφύρα κλπ) και ρουθούνια χαιδεύοντας με τρυφερά σαν 120άρι γιαλόχαρτο.

Ειναι ωραία όμως.
Καραολομόναχος, έχω πάθει κρίση οξείας φυσιολατρείας (χρόνιο είναι το πρόβλημα, μάγια μου είπαν οι τσιγγάνες) έχω ένα μόνιμο κρατσανιστό χαμόγελο, και δεν βλέπω την τύφλα μου από το αλάτι στα γυαλιά και την άμμο στα μάτια.

Μπόρεσα να διακρίνω όμως μία κίνηση στ΄ αριστερά μου.
Τότε γυρνώ και βλέπω πίσω μου, δυο μάτια δυο ματάκια στα αριστερά μου, ένα χίπστερ!
Περίμενα τους γνωστούς κόπρους του Σχινιά αλλά ήταν ένα χιπστερ!
Με τα μαλάκια του, τα γυαλάκια του, τις παντοφλίτσες του και τσουπ τσουπ κόβει τον αέρα, φτάνει στους αφρούς, βάζει δαχτυλάκι-θερμόμετρο και γυρίζει πίσω.

"ΩΠ! Γυρίζει πίσω, που;;;"

Γυρίζω κι εγώ πίσω και βλέπω ένα χιπστερικό σμαρτ δίπλα στο αμάξι μου.
Ακριβώς δίπλα. Ισα που ανοίγαν οι πόρτες.

Μαλάκα μου έλεος!
Ενάμιση ολομόναχο χιλιόμετρο δεξιά και άλλο τόσο αριστερά κι ήρθε στο δικό μου σημείο;;;
Οχι ρπμ, μα ακριβώς στο δικό μου σημείο;;;

"Ο τόπος ευρύχωρος κι ο λωλός στενάχωρος" , έλεγε η γιαγιά Κλειώ.

OK, 

Plan B λοιπόν:

Σηκώνομαι όρθιος να δει κώλο (ελπίζω μόνο να έχουμε τα ίδια γούστα, αν και με τις προπονήσεις τρέχω εκτός από πολύ ώρα και αρκετά γρήγορα πλέον) και ξαναμπαίνω τσίτσιδος στη θάλασσα για περισσότερη κυματολαγνεία.

Δηλαδή:
Φίλε κοίτα: δεν ξέρω αν με είδες ή το αμάξι μου, αλλά είμαι όντως εδώ αν και δεν το πόσταρα στο ινσταγκραμ, είμαι τσίτσιδος και θα παραμείνω και δεν ντρέπομαι που το νερό είναι τόσο κρύο, και μη τραβάς πολαρόιντ, και δεν θα ντυθώ κι ελπίζω να θυμηθείς τα υπόλοιπα διαθέσιμα χιλιόμετρα της παραλίας.
Και να πας εκεί.
Βλαμμένε!

Το επόμενο μου όπλο ήταν να κατεβάσω το αμάξι στην άμμο και να βάλω τέρμα σκυλάδικα. Βέβαια σκυλάδικα δεν έχω, αλλά έχω τετραπλή συλλογή νέο κύμα - νομίζω θα φέρει αποτέλεσμα.

Τούμπα στη τούμπα λοιπόν, κύμα στο κύμα, το σμαρτ εκεί -δίπλα στο δικό μου - αλλά στην παραλία κανείς. Κάτι έβλεπα να κινείται μέσα στο σμαρτ στα κρυφά μέσα από τους αφρούς -μα τι σκατά; είναι κι άλλος; πηδιόνται;- τελικά ανοιγει η άλλη πόρτα, βγαίνει το έτερον ήμισι, γυαλί πεταλούδα, κοκαλάκι, σορτσάκι, φανελάκι, τσάντα παραλίας, ακουστικά, ipad, iphone, πριν πατήσει το δεύτερο πόδι κάτω έχει βρεθεί δυο μέτρα μακρυά από τον αέρα και πριν φτάσει κάν στα μισά της παραλίας τρώει δυο σακιά άμμο-βολή καραβολίδα στα μουτρα ανάμικτα με αφρούς και φύκια.

Εχω γυρίσει να βλέπει το θέαμα κι ο κοκοβάκος μου και πραγματικά απορώ πόσο μακρυά μπορούν να πετάξουν τα πράματα της από τον αέρα. Θα φτάσουν στον τύμβο του μαραθώνα ή όχι; Τέσσερα μιλισεκόντ μετά την αμμοφυκομπουκιά που έφαγε, κάνει μεταβολή, γυρνάει στο σμαρτ στο οποίο ήταν πλέον ταμπουρωμένο το πρώτο χιπστερ, κι έφυγαν μέσα στις σκόνες και τα χώματα... ομιτζί και τρία λολ.

Α ρε γιαγιά....

(*)
Αν βιαζόσουν κι έφτασες εδώ αδιάβαστος, άκου περίληψη σε 22 λέξεις:

Πήγα Σχινιά για μπάνιο και είχε τόσο αέρα που κάποιοι που ήρθαν, έφυγαν αμέσως. Ευτυχώς γιατί ήμουν μόνος και μου την έσπασαν.

Ειδες; Δεν έχει πλάκα έτσι...