On fire

Επι δύο μέρες ο πυρετός μου δεν ξεπέρασε τους 37,8 κι αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα.
Αν πάω 38μισο ή και 39 είμαι μια χαρά. Αράζω σπίτι, κάνω δουλειές, κοιμάμαι, όλα καλά.
Με δέκατα είμαι να με κλαίνε οι ρέγκες.
Γκρίνια, πονάω ολόκληρος, μιξες, φλέματα, βήχας γέρου, πεθαίνω κι όλας μάλλον, έξω ζέστη, πάνε στράφι κι οι προπονήσεις ενός μηνός για ένα δεκάρι που έχει την Κυριακή, δεν μπορώ να πάω και για μπάνιο έτσι όπως είμαι, ρύζια, φρούτα, σαλάτες, όλα με το ζόρι, έσπασα κι ένα θερμόμετρο και γέμισε μπιλάκια υδραργύρου η κουζίνα....

Θυμήθηκα τότε ότι είναι σοβαρό θέμα αυτό και μια μέρα μετά το έψαξα στο ιντερνετ.

Έσπασε το θερμόμετρο υδραργύρου;

Θυμήθηκα επίσης ότι σε κάποια τάξη του λυκείου, πίσω - πισω είχε κάτι μεταλλικές ντουλάπες με διάφορα όργανα χημείας, φυσικής κλπ, τα οποία και ψειρίζαμε κατά καιρούς.
Ετσι μια φορά πέσαμε σε ένα μπουκάλι υδραργύρου. Αυτά τα πλαστικά που βάζαν οξυζενέ τα φαρμακεία παλιά, τα μεγάλα όμως. Πρέπει να ζύγιζε δυο τρία κιλά. Είμαι σίγουρος ότι κάποιος θα ήπιε λίγο. Κι αν δεν τον κατάπιε, σίγουρα θα δοκίμασε τη γεύση του. Η μισή τάξη είχε πάρει υδράργυρο στις χούφτες, στις τσέπες, τον παίζαμε μπαλάκια στη χαρακιά του θρανίου για τα μολύβια, ενώναμε τις μπιλίτσες επί ώρες μπορεί και μέρες.

Και ζούμε ακόμα. (απλά έχουμε αποκτήσει υπερδυνάμεις και υπερφυσικές ικανότητες για τις οποίες θα σου πω άλλη φορά)
 

Τοίχος στο Τελεφερίκουε της Πάρνηθας

Τρίτη μέρα σήμερα και πλέον δεν νιώθω πυρετό, απλά πονάω ολόκληρος συνέχεια, όχι μόνο όταν βήχω.

Τις προάλλες ανέβηκα Πάρνηθα.
Είχα να ανέβω από το 2007, λίγο πριν τη φωτιά.

η φωτιά από τα Τουρκοβούνια

Ανεβήκαμε με το τσάμπα τελεφερίκ,

είχε και μουσική

περπατήσαμε μισή ώρα μέχρι το καταφύγιο Μπάφι,

αποκαίδια κι ελάφια.

φάγαμε κι επιστροφή. 

Η Πάρνηθα είχε χειρότερο πυρετό.