Μοιρολόι.

Σήμερα ανέβασα τον πήχη στο τρέξιμο.
Λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο μακρυά, λίγο πιο δυνατά. 
Βγήκε σχετικά εύκολα.

Είναι ωραίο να έχεις το πλάνο σου - μετρημένο, προσγειωμένο - και να αποδίδει καρπούς σιγά σιγά.
Για να μην πω για τις ενδορφίνες, σεροτονίνες και ντοπαμίνες που παραγονται και ισοσκελίζουν το μεγαλύτερο ποσοστό του στρες που με φορτώνει το γραφείο.

Στη δουλειά από την άλλη, δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν κάτι αποδίδει.
Τουλάχιστον όχι το τελευταίο 10μηνο.
Προσπαθώ πάρα πολύ να το διασκεδάζω, αν και μερικές φορές μου βγαίνει αυθόρμητα.

Κατά τις 6, μου λέει το διευθυντί: "Αύριο θα με αντικαταστήσεις"
και 'γω του απαντάω αυθόρμητα: "Σε τι;"


Είπα να το μαζέψω, αλλά θα το έκανα χειρότερo, οπότε το άφησα έτσι.
Απλά του 'κανα κάτι γρήγορα μαγικά για να αλλάξω θέμα.(αυτό με το κουνέλι και το άλλο με τα κινέζικα πιάτα)

Γύρω μου φάτσες κουρασμένες και απογοητευμένες, φορεμένες σε ανθρώπους έξυπνους και παραγωγικούς (εντάξει όχι όλοι, ούτε καν το 1/5, αλλά το λέω για να παίρνουμε θάρρος) που όμως κινούνται στα όρια των αντοχών και των ανοχών τους, χωρίς όραμα, χωρίς ιδανικά και όσο πάει όλο και με λιγότερο ήθος.
Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, μεροδούλι μεροφάι και να καλύψουμε τον κώλο μας πάσει θυσία.
Κρίμα.


Πάθος καθόλου, και από ότι βλέπω εξαφανίζεται ακόμα και από τους νεαρότερους μαζί με την ενέργεια τους.
Κρίμα ξανά.

Κρίμα την ενέργεια, τα μυαλά, την εμπειρία και την όρεξη που πάνε χαμένα.

Ας προσπαθούμε τουλάχιστον να είμαστε ακέραιοι και με αρχές.

Αν δεν σου άρεσε, δεν ήταν γιατί δεν είναι ωραίο, αλλά γιατί δεν ήταν η ώρα του για 'σένα.