Σάββατο 19:30.
Σε 12 ώρες θα είμαι στημένος στα λιβάδια της Πάρνηθας για την εκκίνηση ενός αγώνα trail running.
Οχι μόνο του μεγαλύτερου που έχω λάβει μέρος αλλά και της μεγαλύτερης διαδρομής που έχω κάνει εξω-αγωνιστικά.
Φοβάμαι μόνο τα νύχια των ποδιών - ακόμα είναι μαύρα και πονάνε - και θέλω όσο τίποτα να μπορέσω να τερματίσω.
25 χιλιόμετρα βουνού - γλυκειά αγωνία - ελπίζω να κοιμηθώ.
24 ώρες μετά:
25χλμ, τα τερματίσαμε επιτυχώς εγώ κι ο αδερφός, κλασσικά τερματίζοντας δίπλα δίπλα.
Αυτή τη φορά όμως ήμουν εγώ ο ξεκούραστος!
Λίγος και κακός ύπνος από την αγωνία, καταιγίδες το πρωί, κάτι κοιλιακές αναταραχές που λύθηκαν εύκολα στο δάσος υπό βροχή πριν τον αγώνα, πολύ ήλιο μετά, αέρα στα ψηλά, πολύ (μα πάρα πολύ) βράχος στις κόντρες, κολασμένες ανηφόρες, πολύ σπασμένη πέτρα στα τεχνικά μονοπάτια, αλλά και πολλά ωραία απαλά σημεία με ωραίο δάσος, θέες, λιβαδάκια, νεράιδες, κλπ όπως τα γουστάρω.
Edit: στιγμιότυπα!
Λίγο νύχια, λίγο γόνατα, λίγο απ΄ όλα, αλλά πιο πολύ αυτή η αίσθηση επίτευξης, η αίσθηση της επιμονής, δύσκολο να στο εξηγήσω.
25 πολύ δύσκολα ορεινά χιλιομετράκια, επίσης πολύ δύσκολο να εξηγήσω πόσο.
Με κίτρινο είναι η διαδρομή των 7χλμ που έκανα πέρσι, με κόκκινο η φετινή!
(χαμογελώ με καμάρι - έπρεπε να με έβλεπες)
Και του χρόνου με υγεία!
16 σχόλια:
Άντε και την επόμενη φορά πάλι γερός και δίπλα-διπλα με τον αδερφό!
ευχαριστώ Δημήτρη!
συγχαρήκια!!!!!!:)
ααα, δεν ήταν μήτε μανιτάρι μήτε άγριο ζώο τελικά αυτό που είδα την Κυριακή στην Πάρνηθα. ηταν πίσω από τα δέντρα, έβρεχε κιόλας δεν κατάλαβα καλά.
Πάντως τα σέβη μου παρόλο που είμαι εγώ που όσο κι αν παιδεθτείς να μου εξηγήσεις δε θα το καταλάβω με τίποτα
Μπράβο σας! Γεροί και τρεχτικοί, πάντα!
Λεμ, άκου:
Πως είναι να είσαι μοναστηράκι για δίσκους μια κυριακή του αυγούστου, με 38 βαθμούς, σκιά πουθενά, πεινάς, πονάνε τα πόδια σου, έχεις ψάξει ένα εκατομμύριο πάγκους, κουβαλάς ένα κάρο ψώνια, είσαι κουρασμένος, διψάς, σπρώχνεσαι με τον κόσμο, βρίζεις και βαρυγκομάς αλλά στο τέλος βρίσκεις τον σούπερ δίσκο και τα ξεχνάς όλα;;;;;
Και μετά κάθε φορά που τον ακούς και τον χαίρεσαι, τα θυμάσαι όλα αυτά και είναι πλέον σαν bonus track του δίσκου.
Βοήθησα;
Νίτσα, ξανά :-D
'Λίγο νύχια, λίγο γόνατα, λίγο απ΄ όλα, αλλά πιο πολύ αυτή η αίσθηση επίτευξης, η αίσθηση της επιμονής, δύσκολο να στο εξηγήσω.'
Ξέρω πως είναι, έτσι αισθανόμουν όταν κατάφερα ν' ανέβω στο μοναστήρι της Παναγιάς της Καλαμιώτισσας στην Ανάφη δύο ώρες περπάτημα (από το Κλεισίδι μέχρι την Μονή της Ζωοδόχου Πηγής) και δύο σχεδόν κάθετη ανάβαση σε βράχο (δεύτερος μεγαλύτερος μονόλιθος της Μεσογείου μετά το Γιβραλτάρ, 386μ. ύψος) με παρεό και αθλητικά χωρίς κάλτσες!, με μια χάλια φυσική κατάσταση (τότε κάπνιζα του σκοτωμού), με ελάχιστο νερό κατακαλόκαιρο πριν χρόνια.
Συγχαρητήρια και στους δυο σας Choco.
Συγχαρητήρια και σε εσένα!!!
Λίγο περπατοτρεξιματάκι, έτσι για το ευ ζειν, θα σου φανεί πολύ απλό νομίζω...
Με πιανς, ε;
;-)
Σε πιάνω, αν δεν είχα τα ατυχήματα (γιατί πριν από το χέρι είχα τον αυχένα)θα είχα συνεχίσει την προσπάθεια ένταξής μου στο είδος. Προς το παρόν έχω ακόμα τον γύψο και εξαντλημένη υπομονή (εχτές από τα νεύρα μου έσπασα το λαπτοπ μου! καταλαβαίνεις σε τι κατάσταση βρίσκομαι).
Μα ακόμα ο γύψος ?!?!?
(τελικά με τα άσχημα δεν περνάει ο καιρός με τίποτα μου φαίνεται)
Σιδερένια λοιπόν!
Τρεις μήνες κλεισμένοι και για δύο ακόμα εβδομάδες.
Ευχαριστώ.
Μα τι του κανες;;;
Στο τσακ για τα μπάνια προλαβαίνεις πάντως - μια χαρά!
Καλές βουτιές από τώρα.
Και γιατί να μην καμαρώνεις;
Μπράβο και σε 'σένα και στον αδερφό. Πολύ ωραία φαίνεται η διαδρομή στο βίντεο. Εγώ κουράστηκα μόνο που σας έβλεπα. χιχιχι
Αλλά περπατητό θα το έκανα ευχαρίστως!
Τώρα είναι ωραία που είναι άνοιξη... Ξεκούνα!
νομίζω με κάλυψες τσόκο
Δημοσίευση σχολίου