"Ο Φίλος του Βενζινά"

Είχα να ανέβω στην Ηπειρο από τον Ιούνιο. Πρώτη φορά που πήρα τόσες απουσίες...
Τσίμπησα λοιπόν μία μέρα άδεια την Παρασκευή που πέρασε, φουλάρισμα, λάστιχα, λάδια, μια αλλαξιά, νερά, μπισκότα και καφέ στο δίπλα κάθισμα κι αναχώρηση στις έξι της Πέμπτης, από το γραφείο.

Την εποχή των παγετώνων εκδρομών, (υπήρξε χρονιά που δεν έκατσα ούτε ένα ΣΚ στην Αθήνα) ένας συνάδελφος μου έλεγε: "Ααααα ρε Τσοκορέλε... την Πέμπτη φεύγεις - την Τρίτη έρχεσαι" εννοώντας τις πνευματικές μου αφίξεις και αναχωρήσεις και όχι τις σωματικές.
Μπορεί να πέρασαν 16-17 χρόνια από τότε, αλλά κάνω ότι μπορώ.
Κλέφτες θα γίνουν οι βενζινάδες;

Για να μην πλατιάζω (ναι, καλά...) ακολουθούν τα 

Πρακτικά της 2ης Οδικής Συνέλευσης 

του 

Μη Κερδοσκοπικού Σωματείου 

"Ο Φίλος του Βενζινά".

 

Καλοί οιωνοί στο ξεκίνημα (κίνηση και καιρός δηλαδή) με μόνη εξαίρεση ένα στριμένο στομάχι από κάποια ίωση ήλπιζα, αλλά μάλλον από στρεσσάρισμα τελικά ή και τα δύο.
Ενα κλικ πίσω το κάθισμα, σχέδια να περάσω τρέχοντας την γέφυρα του Ρίο στην επιστροφή (7μιση χλμ το υπολόγισα αλέ ρετούρ) αλλά λίγο πριν τα μισά του ταξιδιού, τα έπαιξα τόσο πολύ, που ήμουν στο τσακ να διανυκτερεύσω σε κάνα Μεσολόγγι, στομάχι κόμπος, ιδρώτες, κρυάδες (τις ένιωθα - δεν τις έλεγα) κλπ, κλπ.

 

Τελικά έκανα το πόδι μου πέτρα και το μάτι μου γαρίδα, επιτάγχυνα, φτάνω στην Αμφιλοχία, μπαίνω στο έρημο σουβλατζίδικο "Μεγάλε έχω ένα στομάχι χάλια - φτιάξε με", ξυπνάει, με κοιτάει, κοιτάει τα ξύγκια του γύρου και κάτι ξερών σουβλακιών, με κοιτάει, τον κοιτάω, κοιταζόμαστε, "λάθος μαγαζί -του λέω- ε; Μην πεθάνω κι όλας" γνέφει θετικά, "κάνε μου ένα τυρί ζαμπόν", έφαγα το τοστ στην πατρίδα του Σταμούλη του Λοχία και τα μεσάνυχτα ακριβώς ήμουν στο βουνό.

Αγκαλιές, φιλιά, γαυγίσματα, νιαουρίσματα, ρόγχοι από ένα αγριογούρουνο που παραλίγο να χτυπήσω στο δρόμο, τσίπουρο, κρασί, λίγο μηλόπιτα μαμάς Τσοκορέλου, ανταλλαγή βασικών νέων, και ύπνος ρηχός από την υπερένταση του ταξιδιού.

ΖΖΖzzzzzzzzzzz

Η Παρασκευή πέρασε ήρεμα.
Εμαθα από το μέγεθος των Κυδωνιών ότι θα έχουμε βαρύ χειμώνα (για θυμήσου να το τσεκάρουμε), πήγα λίγο Κόνιτσα, λίγο Γιάννενα, μια τραχανόσουπα, μια σαλάτα με σταφύλια και όταν βράδιασε, μαζεμένοι γύρω από το τζάκι με τα καλοκαιρινά μας, (έξω είχε 8-10 βαθμούς, μέσα κράταγε ζέστη μεν αλλά πήγαινε με το κρασί δε, οπότε το ανάψαμε για να το εγκαινιάσουμε για φέτος) και με τα πολλά αποφασίσαμε ότι θέλαμε εκδρομή το Σάββατο - λες και δεν ήμουν ήδη.

Οπότανες πρνο πρνο του Σαββάτου (11 ή ώρα - μη νομίζεις...) ξεκινήσαμε για Τζουμέρκα.
Στόχος: Συρράκο και Καλαρρύτες.
Δυο χωριά που 'χα πάντα αποθημένα καθώς δεν κατάφερα να πάω ούτε με καμιά γκόμενα, ούτε με κάνα σύλλογο.
Μια φορά μόνο, έκανα μια πορεία με τον ΕΟΣ, από τον Καταρράκτη εκεί κοντά, για τη κορφή Καταφίδι και πίσω. (19 ώρες - καλό; Χιόνι, πάγος, κραμπόν, πιολέ, δεμένοι, τα πάντα όλα.)
Επίσης για να μην το ξεχάσω: χρωστάω Μελισσουργούς, Αγναντα και Πράμαντα, που 'ναι εκεί δίπλα.

Δυο ώρες μετά την αναχώρηση από το βουνό, είδαμε τους Καλαρρύτες

Οι Καλαρρύτες κάτω από τον αυχένα του Μπάρου.

και μια στροφή μετά, το Συρράκο.

Συρράκο. Ωραίο παγκάκι για να δεις ανατολή, ε;

Τα δυο χωριά αυτά ανέπτυξαν την αργυροχρυσοχοία και φημίζονται γι αυτό. Μάλιστα ο Bvlgari είναι από εδώ.
Ξεκινήσαμε με καφεδάκι στο Συρράκο, κι έκανα και μια συντομη βόλτα,

Η πλατεία του Συρράκο(υ)

Η θολωτή βρύση με θόλο από πορόλιθο. 

(τι μου λέτε...)

Ο καφές έγινε τσίπουρο, η όρεξη άνοιξε και φύγαμε για φαγητό στους Καλαρρύτες.

Πάνω από το το δρόμο ανάμεσα στα δυο χωριά είναι η μονή Κηπίνας.
Χτισμένη σε ένα σπήλαιο, κρεμάμενη και επισκέψιμη.
Αξίζει, αλλά εμείς πεινάγαμε. Τα κλειδιά της μονής θα τα βρεις στην ταβέρνα απο κάτω.

Ολα καλά και καταπληκτικά και στους Καλαρρύτες - και μάλιστα μου άρεσαν περισσότερο από το Συρράκο. Πιο ωραίο χωριό, ένιωθα καλύτερα - πιο φιλικά.
Πήγαμε καρφωτοί για φαγητό στου Ναπολέων. Αλλά ρε γαμώτο όταν πάω για φαγητό σε ένα τέτοιο ωραίο μαγαζάκι...

... ξέρω που πάω και δεν περιμένω κοτόπουλο με κάπαρη και λιαστή ντομάτα, πόσο μάλλον να το φάω κατέψ και πανιασμένο ή να φάω κατέψ τηγανιά χοιρινό με πράσο.
Αυτό που περιμένω δεν θα 'ρθει από τα αστέρια, θα 'ναι τα δυο του χέρια γεμάτα ψητούμπες, τηγανιές τσιτσιριστές, αυγά μάτια και κρασί.
Ξαναπάω όμως με 1000!

Πολύ ωραίο παρεάκι μαζεύεται στου Ναπολέων κι εκεί θα συναναστραφείς άπαντες. Τη δασκάλα, τον κλαρινιτζή μέχρι και μια κοπελιά από τον Αγιο Μαυρίκιο, ίδια η Ποκαχόντας!

Η πλατεία του Συρράκο(υ)

Συρρακοστέγη.

Είδες; εκεί στρογγυλεύουν τις ακμές

Είσοδος χωριού.

Η πλατεία πάλι. (πολύ ωραία)

Κι άλλη Συρρακοστέγη.

Συρρακοσπίτι με συρρακοστέγη

Γκρέμι - κρίμα να πέφτουν.

Το μονοπάτι για Καλαρρύτες (αριστερά)

"Η Δίκαια Χειρ"

Παντοπωλείον

Εν τω μεταξύ από τα μπυροκρασοτσίπουρα τα χωριά πλέον προφέρονταν "Συρακωλαρίτες" και καταλάβαμε ότι ήταν η ώρα της αποχώρησης γιατί είχαμε και δρόμο (και τι δρόμο...)

ΣυραΚωλαρίτες

Φευγοντας μας τσίμπησε η δασκάλα και μας πήγε στο σπίτι της, που το έχει κάνει μουσείο κι έχει μαζέψει την παράδοση όλη.
Επηξα τρελά, αλλά έχει κάνει πολύ δουλειά.

το σπίτι της δασκάλας τίΝγκα στην παράδοση.

κι απ΄ την άλλη.

Στο δρόμο για το αυτοκίνητο είδαμε τα πιο μίζερα ελάφια (!!!) του πλανήτη.

Κρίμα και Ντροπή

Ακου τώρα: ένα λευκό αρσενικό κι ένα θηλυκό - ζευγάρι και καλά - σε ένα άθλιο μαντρωμένο χώρο 40 τετραγωνικών μέτρων μέσα το χωριό, να μην χωράνε καν να στρίψουν ή να ξεπιαστούν. Τα βλέπεις ότι είναι στεναχωρημένα - τουλάχιστον όταν τα συγκρίνω με τα ελεύθερα της Πάρνηθας.
Ο δήμαρχος τα αγόρασε - όπως μάθαμε από τους ντόπιους - από το δήμο Λάρισσας (!!!) και τα πήγε εκεί για κάποιο δυσνόητο λόγο που ούτε αυτοί καταλάβαιναν.

Πιθανώς -από ότι κατάλαβα ψάχνοντας- γιατί τα τελευταία ελάφια στη χώρα μας ζούν στην Πάρνηθα και καμια δεκαριά λέει στον Καλαρρύτικο ποταμό. Και κάτι για ένα νησί θυμάμαι...
Αμα είναι έτσι όμως, ρε δήμαρχε βάλε ταίστρες στο βουνό, πολλαπλασίασε τα, τράβα κονδύλια γι αυτό το λόγο, κάνε κάτι για την λαθροθηρία και μην τα κάνεις στεγνή τουριστική ατραξιόν.
Να σε κλείσουν εσένα στο μαντρί καμια βδομάδα να δεις πως είναι;;;


Φύγαμε με το ηλιοβασίλεμα και σύμφωνα με την προφητεία (όλο το τριήμερο μάντευα τους χρόνους με ακρίβεια λεπτού, εκτός από το τελειώμα) στις έντεκα παρα εικοσιπέντε ακριβώς ήμασταν σπίτι μπαϊλντισμένοι, χωρίς τζάκι αυτή τη φορά αλλά με λίγο μπουζουκάκι και χαρτολαγνεία της διαδρομής, για να καταλάβουμε που σκατά είναι ο αυχένας Μπάρος (2000+ υψόμετρο) από όπου πηγαινοέρχονται οι Θεσσαλείς στους Συρακωλαρίτες.
Τον στάμπαρα για επόμενη ανάβαση, μπας και τον συνδιάσω με τα λουτρά Σμοκόβου, οπότε πέτυχα μια παλιά μου σημείωση στον χάρτη στην περιοχή της Κορωνησίας στον Αμβρακικό:

"ψάρι !!!"  

χμμμμμ...

Αν και δεν θυμόμουν καμία πληροφορία, θυμήθηκα ότι πάντα ήθελα να χαθώ στα κουνούπια και τις λάσπες του Αμβρακικού, να ξεσκιστώ στους μεζέδες, να μπω σε καμιά πλάβα, να κοιμηθώ εκεί, να ψαρέψω στα διβάρια, να δω τα πουλιά - καταπληκτικός βιότοπος - όλα αυτά.

Καθώς λοιπόν την επομένη θα επέστρεφα Αθήνα, ο κύβος ερρίφθη.
Αύριο θα πήγαινα Κορωνησία για βόλτα και ψάρι.
Μικρή παράκαμψη από Φιλιππιάδα, αλλά θα ναι ωραία.
Είχα και την εκκρεμότητα για να πάω στη λίμνη Ζηρού "να δω κάτι" οπότε μια χαρά.

Διπλωσα το χάρτη, μου πάσαρε το μπουζούκι ο Π. βελτιωσα τις διασκευές μου της Φραγκοσυριανής και του Ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας (δεν ξέρω και τίποτε άλλο) υπό τις οδηγίες του και έπιασα το κινητό να δω τα νέα σας, οπότε και διάβασα ποστ της Προβατίνας για αερογέφυρα σωτηρίας

Ακου τώρα: είναι λέει μια γιαγιάκα στο Οντάριο του Καναδά, (στην καλύτερη πόλη να ζει κανείς μέχρι πρότινος) που κατάγεται από το Βαρλαάμ (το πιο άγνωστο χωριό να κατάγεται κανείς μέχρι για πάντα) και της την κάρφωσε να βρει φωτογραφίες του χωριού της.  Ηδη υπήρξε ένας εθελοντής, αλλά καλύτερα δύο - σκέφτηκα.

Καθώς ψοφάω λοιπόν για τέτοια, (άσε που άμα γίνω γιαγιάκας, μπορεί να αρχίσω τα ίδια,  και μάλιστα ελπίζω να είμαι κι εγώ στον Καναδά τότε) ξανανοίγω χάρτη, υπολογίζω μισή ωρίτσα παράκαμψη από κάτι χώματα, νταξ' θα τη βολέψουμε και τη γιαγιάκα!
Θα μας ανοίξει κι η όρεξη για ψάρι, βολεύει και για την λίμνη Ζηρού, σούπερ!

Ξαναδιπλώνει ο χάρτης, μαζεύεται το μπουζούκι, λίγο κουτσομπολιό και ανακεφαλαίωση της ημέρας και καληνύχτα σας.

ΖΖΖzzzzzzzzz

Το πρωί ξύπνησα τυχαία χωρίς ξυπνητήρι.
Καφεδάκι, τοστάκι, λιακάδα, επισκευάσαμε ένα λάπτορα, "σοβαρά ρε μαλάκα θα τρέχεις για τη γιαγιά;" "ναι ρε συ, να δω και το μέρος", "πφφφφφφ", μάζεμα υπνόσακκοι, πράματα, "έχει άλλο καφέ;" φόρτωμα, χαιρετούρα, "γιατι δε μένεις ρε συ άλλη μια μέρα;", αλήθεια δεν ξέρω γιατί...

Σχέδιο Δράσης:
Καφές ταξιδίου,
φουλάρισμα στο φτηνότερο,
χωριό γιαγιάκας
λίμνη Ζηρού
Κορωνησία για βόλτα/φαγητό
Γέφυρα για τρέξιμο
Αθήνα.

Αντί για 6 ώρες υπολογισα την επιστροφή στις 8.
Που να 'ξερα...

Ξεκίνησα στις 12 το μεσημέρι. Αρχοντικά...
Σύντομα διαπίστωσα ότι ο δρόμος για το Βαρλάαμ, το χωριό της γιαγιάκας ήταν άλλος κι όχι αυτός του χάρτη, ο οποίος ήθελε Unimog. Η δε Σβετλάνα (το τζιπιές μου είναι αυτό - έχει λίγο ρώσσικη προφορά γι αυτό) με πήγαινε όλο απο κάτι ποτάμια, μάντρες και γενικώς δεν είχε ιδέα για την περιοχή. Τελικά ρώτησα έναν λουλουδά (!!!) στο Τέροβο και με γύρισε πίσω 15χλμ για τη σωστή διασταύρωση. Χαλάλι για τη γιαγιάκα.

Ανήφορος και χώνομαι στα βουνά, ντάλα λιακάδα, ζέστη, βγαίνω σε ένα υψίπεδο κι αρχίζω να πηγαίνω νότια, παράλληλα με το δρόμο προς αθήνα. Δεξιά μου ο Τόμαρος κι αριστερά τα Τζουμέρκα και το Ξηροβούνι.

Αγροικίες, σπιτάκια στο πουθενά, κλασσική ελληνική επαρχία, θα μπορούσα να είμαι στη Μάνη ή και στην Ικαρία. Πολύ πέτρα,  πολύ ερημιά και πολύ ωραία!
Ξαφνικά ταμπέλα.

Βαρλαάμ.

Συμπαθητικό το Βαρλαάμ. 

Ησυχο, απλωμένο, κατάφυτο, με πλατειάρα.

Το Βαρλαάμ είναι από τους παλιότερους οικισμούς της περιοχής Ξηροβουνίου. Παράδοση στο χωριό σχετίζει την κτίση του με το ναό Αγ. Νικολάου και τη Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων (13ος αιώνας). Από γραπτή πηγή μαθαίνουμε ότι το Βαρλαάμ είναι γραμμένο σε χειρόγραφο Μετεώρων (18ου αιώνα).

Ο Γάλλος Πουκεβίλ το αναφέρει στο ταξίδι του περί το 1800 από τα Γιάννινα προς την Άρτα, περνώντας το χάνι Αγίου Δημητρίου και πορευμένος προς τα Πέντε Πηγάδια: «.. το Βαρλαάμ, χωριό με εξήντα ελληνικές οικογένειες». Ο Άγγλος περιηγητής Ληκ ταξιδεύοντας από την Άρτα προς τα Γιάννινα στα 1805 γράφει στο ταξιδιωτικό του βιβλίο: «Μέτα από πολύωρη στάση στο χάνι Πέντε Πηγαδίων κατεβαίνουμε στην πεδιάδα, ενώ αριστερά βρίσκεται το χωριό Βαρλαάμ. Και συνεχίζει: «Κάτω από το Βαρλαάμ υπάρχουν μερικά χωράφια με καπνό, αλλά η κύρια παραγωγή της πεδιάδας είναι το καλαμπόκι»

Εγώ έκανα την αντίθετη διαδρομή και επιβεβαιώνω και τους δύο, με εξαίρεση την παραγωγή που πλέον είναι πουρνάρια.
Επιβεβαιώνω επίσης ότι το χάνι ήταν χτισμένο σε γαμώ τα μέρη, με στρατηγική θέα και μάλιστα με κάστρο.
Ψάχνοντας έμαθα γιατί:

«Τον Οκτώβριον μήνα διατάζει ο Χουρσίτ πασσάς πολύ ασκέρι από τα Γιάννενα με ζαϊρέδες και πολεμοφόδια να πιάσουνε εις τα Πέντε Πηγάδια.Είναι σαν κάστρο, ήταν χάνι και το ‘φκειασαν οι Τούρκοι σαν κάστρο. Είναι τα μισά των Γιωαννίνων κι’ ‘Αρτας και Σουλιού, θέση δυνατή και αναγκαία. ‘Ηταν Τούρκοι μέσα και τους πολιορκούσαν οι Σουλιώτες κι’ άλλοι και οι Τούρκοι του Αλήπασσα, οπού ‘ταν μαζί μας. Στον ίδιον καιρόν διατάζει ο Χουρσίτ πασσάς και τους Τούρκους της ‘Αρτας ν’ αφήσουνε την φρουρά εις ‘Αρτα και συνφώνως να χτυπήσουνε κι’ από τα δυο μέρη ‘ς τα Πέντε Πηγάδια τους δικούς μας.

Αυτό το πρόδωσαν των δικώνε μας κι’ από τα Γιάννενα κι’ από την ‘Αρτα και μας παράγγειλαν κ’ εμάς, όταν κινηθούν από την ‘Αρτα, να κινηθούμεν κ’ εμείς από της πλάτες τους, καθώς θα ‘καναν και οι άλλοι οι δικοί μας.Κινήθηκαν οι Τούρκοι από τα Γιάννενα κι’ από την ‘Αρτα συνφώνως, κατά την ομιλίαν τους, με ζαϊρέδες και πολεμοφόδια αρκετά, να πέσουν εις τους πολιορκητάς. Εκινήθηκαν και από τα δυο μέρη, κ’εμείς από τις πλάτες τους, καθώς και οι άλλοι. ‘Αμα πλησιάσαν ‘ς τα Πέντε Πηγάδια, τους γίνη ένας σκοτωμός των Τούρκων και πήραμε ως διακόσους ζωντανούς και λάφυρα και έντεκα μπαϊράκια και όλους τους ζαϊρέδες και πολεμοφόδια. Και διαλυθήκανε οι Τούρκοι κακώς κακού.»

«Η μάχη στα Πέντε Πηγάδια» (Οκτώβρης 1821)-Απομνημονεύματα στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη.

πηγή.

Το σταυροειδές Κάστρο που ήταν Χάνι, ή το Χάνι που έγινε Κάστρο,

στα Πέντε Πηγάδια.

Από εκεί πάνω, είδα και κάτι ακόμα:
Την χάραξη της Ιόνιας οδού η οποία κάνει τα βουνά ίσωμα, και θα περάσει στα 1000 μέτρα από το Βαρλαάμ.

Η χάραξη της Ιόνιας οδού, 

παράλληλα με το Λούρο και ξυστά από το χωριό.

Το απίστευτα ήσυχο χωριό στο μέλλον θα ακούει για πάντα τη βουή του αυτοκινητόδρομου.
Αυτό μην το πείτε στη γιαγιάκα, ε;

Ευτυχώς οι δρόμοι του Ξηροβουνίου έβγαζαν στην Φιλιπιάδα με μία πάρα πολύ ωραία διαδρομή και δεν χρειάστηκε να ξαναγυρίσω πίσω, γιατί τότε θα έστελνα τιμολόγιο στη γιαγιάκα στον Καναδά, υπερτιμολογημένο κι όλας.
Εφτασα Φιλιππιάδα, λοιπόν και πήρα νότια κατεύθυνση για Αμβρακικό.

Εννοείται φυσικά ότι η επίσκεψη στη λίμνη Ζηρού αναβλήθηκε γι άλλη φορά. Ευτυχώς δεν θα ήταν η πρώτη οπότε δεν μου κόστισε.

28 χιλιόμετρα μετά - τα οποία αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από μία στροφή και δύο ευθείες - μύρισα θάλασσα. Μετά από τόσο βουνό με φύσηξε αλμυρό αεράκι, τα ρούχα μου κολλάγανε πάνω μου από τον γαμωνοτιά, τα πουλιά του βιότοπου έσκουζαν από πάνω μου, ψάρια, βατράχια, φίδια, πελεκάνοι, τσικνιάδες, αυτά.

Ψαράδες παντού, ποδήλατα επίσης (Μου έθεσα και την ιδέα να κουβαλάω και το ποδήλατο στο μέλλον. Θα το σκεφτώ και θα μου απαντήσω.) ωραίες θέες, στο βάθος τα Τζουμέρκα, η Αρτα και τα Ακαρνανικά όρη (νομίζω) στα νότια.
Πείναγα. Μερικές βιαστικές φωτόγραφίες στο δρόμο για την Κορωνησία.

Ευθεία

Κουφάρι

Πνιγμένο κουφάρι.

Η Κορωνησία είναι σα νησάκι ενωμένο με αναχώματα με τη ξηρά.
Ψαράδες, ένα εκκλησάκι, ένα κάστρο, windsurfers, kitesurfers, κολυμβητές, birdwatchers, ταβέρνες, κι εγώ.

Η Κορωνησία όπως φαίνεται πλησιάζοντας.

Ψαρόβαρκες στα κανάλια

Μία από τις πλαζ

Κι άλλη από τις πλαζ

Το κάστρο (Κούλια) της Κορωνησσίας.

Οσο κι αν έψαξα δεν βρήκα ιστορικά στοιχεία, παρά μόνο φαγωμάρες για το αν θα γίνει πολιτιστικό κέντρο.  Ισως η ματαιοδοξία του μέλλοντος εξαφανίζει την ιστορία. Δεν ξέρω.

Στην άκρη της Κορωνησίας.

δρόμος τέλος.

Πολύ μου άρεσε αυτή η εικόνα.

Αη Νικόλας φυσικά, ελιά και θάλασσα.

Τσικνιάς

Κι η άλλη πλαζ

Πείναγα σα λύκος πλέον οπότε βουρ για φαγητό στο μοναδικό ανοιχτό μαγαζί.

Μαμ...

"Γαρ οίδα" αστικό μεζεδοπωλείο, ντόπιες γλώσσες τηγανιτές (πολύ καλές), μια μπόλικη χωριάτικη και μία μικρή Φιξ, 18 ευρώ κι ο καφές κέρασμα. Το χειμώνα είναι ανοιχτά, αλλά θα προτιμούσα να μου ψήνει πετάλια κάνας ψαράς, και να αχνίζουμε τα χτένια στη μαντεμένια σόμπα της παράγκας.
Δε βαριέσαι...



Εφαγα - έφυγα και πήρα το δρόμο για Αρτα - σχεδόν 25 χιλιόμετρα ευθεία - μπαίνω στην παράκαμψη του Αγρινίου οδηγώντας αργά και προπάντων οικονομικά, με απότερο και μοναδικό στόχο το τρέξιμο στη γέφυρα του Ρίο, όταν ξαφνικά βλέπω στα δεξιά μου το Αιτωλικό και έναν μεγάλο ήλιο έτοιμο να δύσει πίσω του...

Σωστά κατάλαβες!

Αλλαγή προγράμματος, έξοδος από εθνική, και στροφή για Αιτωλικό.
Αντε πάλι λιμνοθάλασσες και πουλιά και ψαράδες και τι ωραία...
Χρωστάω κι εκεί μεζέδες, αλλά αυτά είναι επικίνδυνα πράματα και θέλουν διανυκτέρευση.

Μερικές φωτό, ένας γύρος του νησιού και λίγο ξέπιασμα.

Το Αιτωλικό είναι νησί 

που συνδέεται με τις στεριές με δύο γέφυρες αναχώματα.

Aetolian Sunset.

Γουστάρεις;

Επίσης

Ο παπάς πάει για τον ψάρον ημών τον επιούσιον στη γέφυρα.

Η μία γέφυρα που συνδέει το νησί με τη στεριά.

Ποίημα

Ηρεμα.

Με πήρε χαμπάρι και σκάτωσα το κάδρο.

Μα κοίτα βλέμα...

Αντε πάλι σάνσετ.

Εχει και καρνάγιο εν λειτουργία!

Και στο Μπερναμπέου;;;

Αναχώρηση με τη δύση, για να προλάβω να τρέξω στη γέφυρα - επιτέλους - ένα λαθάκι όμως σε μια στροφή, με βγάζει στον παραλιακό δρόμο που περνάει από τις αλυκές...

Οπότε βλέπω στο βάθος των αλυκών την Παναγία Φοινικιά σε μια νησίδα με ευκάλυπτους και γύρω γύρω εκτάσεις αλυκών τίγκα στο αλάτι και κανάλια με λασπόλουτρα και σούρουπο και δειλινό ταυτόχρονα και φεγγάρι από πάνω, να σου 'ρχεται να βουρκώσεις από την ομορφιά και να θες να μείνεις εκεί για ώρες, όπερ και εγένετο αναβάλλοντας το τρέξιμο στη γέφυρα.

Εδώ λέει ξεκουράζονταν - από τι άραγε; -  και ο Λόρδος Βύρωνας.
Εβαλα το ημίψηλο μου λοιπόν, πήρα και το μπαστούνι μου και τριγύρισα τη νησίδα με το εκκλησάκι και τις αλυκές.

Ηρεμία..

Οχι δεν το έγλειψα.

Ροδιές από τα μηχανήματα συλλογής.

Πλανήτης Αρης κι εγώ το Ρόβερ.

Ψηλά η Γη.

Στα δεξιά έρχονται δύο αρειανοί.

Η Παναγιά Φοινίκης

Ενημερωτικόν

Ως άλλος λορντ Μπάιρον.

Ωραία, ε;
Να 'χα τίποτα σταφύλια...

Πάρα - πάρα πολύ ωραία.

Και ήσυχα - δεν άκουγες τίποτα.

Σε αυτό το κανάλι...

Σε αυτό...

...γίνονται λουτρά - Αλατόλουτρα.
Το νερό θερμαίνεται από τον ήλιο μόνο και έχει τρομερή άνωση.

Παραδίπλα είχε λασπόλουτρα.

Μάλλον σε αυτό είναι τα λασπόλουτρα - δεν μπόρεσα να μάθω.

Μερικές φορές νιώθεις να αδειάζει το μυαλό σου απ' οτιδήποτε περιττό.

Ετοιμο να πάει για επεξεργασία το αλατάκι.

Trivia:

 Salary (μισθός) από λατινικό salarium απο το sale νομίζω. (άλας) 

Προέκυψε γιατί οι Ρωμαίοι στρατιώτες πληρώνονταν σε αλάτι.
Τόσο πολύτιμο ήταν.

Αυτά...
Μετά συνέχισα, πέρασα τη γέφυρα έχοντας ξεχάσει παντελώς το τρέξιμο και τελικά στις 11μιση το βράδυ έμπαινα σπίτι ζαλισμένος αλλά χαμογελαστός.

:-)

Στατιστικά:
1100 χλμ και κάτι ψιλά.
6,8lt/100 νέο ρεκόρ κατανάλωσης overall.
6 ώρες το πήγαινε.
11μιση ώρες το έλα.
και άλλες 2μιση + μία + 2μιση την ενδιάμεση μέρα για να μην χάσω τη φόρμα μου.

Γραφείο - Ζαγόρι - ΣυραΚωλαρίτες - ξαναΖαγόρι - Βαρλααμ - Κορωνησία - Αιτωλικό - Αλυκές - Σπίτι.

Υ.Γ. Οπως κατάλαβες αναζητούνται tips για τον καλύτερο λιμνοθαλασσιακό μεζέ Αιτωλικού και Αμβρακικού....

edit: Τσάκω κι ένα βίντεο που το ξέχασα πριν.