Τα δυο τριημερα.

Ενα από τα πρόσφατα βράδια που ήμουν στο νησί, πήγα στο σπίτι ενός φίλου.
Ημουν με μία πρώην μου και αυτός με τη γυναίκα του. Γενικώς ήμουν μόνος μου παράμερα και τριγύρναγα στο σπίτι του πέρα - δώθε κωλοβαρώντας, όταν άκουσα την πρώην να λέει στο τηλέφωνο "θα έρθω σε λίγο" και σύντομα να μου λέει "φεύγουμε;"
Δεν είπα κάτι πέρα από "όχι" οπότε και εκείνη έκανε ένα σουφλέ, το οποίο μάλιστα έσκασε και ξεφούσκωσε.

Κάτι κάπως έγινε μετά από αυτό και βρέθηκα με δυο φιλαράκια να τριγυρνάμε οπότε και τελικά καταλήγουμε σε ένα σεμινάριο.
Το σεμινάριο γινόταν στον τέταρτο όροφο και δεν υπήρχαν σκάλες. Παρατηρούσα τον κόσμο - οι περισσότεροι κουστουμάτοι - οι οποίοι όρμαγαν στις σκάλες με ενθουσιασμό δρομέων στην εκκίνηση. Τότε περνάει μία μεγαλοκοπέλα με εταιρικό ταγιέρ και αρχίζει ν' ανεβαίνει τρέχοντας με τα τακούνια. Την παίρνω από πίσω και φτάνουμε μαζί στον τέταρτο. Εκεί δίπλα στις εισόδους του κτιρίου από το κλιμακοστάσιο, υπήρχαν μηχανήματα στον τοίχο στα οποία έλεγες την κατάσταση στην οποία έφτασες. Π.χ: η κοπέλα είπε "χαλαρή" -όντως, δεν είχε καν λαχανιάσει- και αυτό της έδωσε δυο χαρτάκια σαν της τράπεζας. Εγώ είχα λαχανιάσει λίγο οπότε είπα "καλή" και πήρα δύο χαρτάκια, ένα με την κατάσταση μου τυπωμένη και ημερομηνία και ώρα και άλλο ένα σαν εισητήριο.

Μπήκαμε μέσα. Υπήρχε ένα αμφιθέατρο και καθήσαμε ο καθένας μόνος του, αλλά εγώ τυχαία έκατσα δίπλα σε μία φίλη.
Στο διάλειμα, άνοιξαν οι κουρτίνες σε μία μεγάλη τζαμαρία που υπήρχε στην μία άκρη του χώρου και φάνηκαν οι μπαλκονόπορτες που έβγαιναν σε ένα μακρύ μπαλκόνι με κόσμο που μάλλον έβγαινε από διπλανές αίθουσες.
Πίσω τους απλώνονταν μία απίστευτη θέα: Θάλασσα όσο φτάνει το μάτι, ουρανός με σύννεφα που έκαναν σχέδια και σχήματα και χρώματα και όλα αυτά αντανακλούσαν στη θάλασσα και ήταν σαν μίξη από όλα μαζί τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα που έχω δει ποτέ μου κι ακόμα πιο εντυπωσιακά. Κι εξωπραγματικά.

Τότε πρόσεξα ότι η θάλασσα ήταν ακίνητη. Ειχε κύματα, αλλά ήταν ακίνητα. Σχεδόν ακίνητα δηλαδή, αφού έκαναν μόνο μία μικρή κίνηση μπρος-πίσω σαν χαλασμένη ψηφιακή εικόνα, σαν να βλέπω τα πάντα σε μία λούπα ενός δευτερολέπτου.
Τότε πρόσεξα κολυμβητές: κολυμπούσαν κανονικά αλλά γύρω τους - μισό μέτρο θα 'λεγα - η θάλασσα συμπεριφέρονταν κανονικά. Πιτσιλούσε και ταράζονταν αλλά δεν υπήρχαν απόνερα. Ηταν δυο - τρεις πάντως.
Σύντομα προστέθηκα κι εγώ, καθώς το μισό κτίριο μαζί με το μπαλκόνι που βρισκόμουν ήδη, ξεκόλησε, έγειρε και γκρεμίστηκε σε ένα κομμάτι στη θάλασσα.
Ηταν όμως σα να προσγειώθηκε πάνω σε πολύ σφιχτό ζελέ -ούτε παφλασμός, ούτε τίποτα- κι εγώ πετάχτηκα μέσα στο νερό ζελέ να κολυμπάω μαζί με άλλον έναν.

Αυτά.
Κατά τ' άλλα, σαρακοστή, μπακαλιάροι, χαρταετός, παρέλαση, ψάρεμα, βαψίματα, άνοιξη, χρώματα.

 Ο νοτιάς ξεχείλισε το λιμάνι και πλυμμήρισε δρόμους και πεζοδρόμια.

Σπηλαιοψάρεμα στις βορινές παραλίες.

 

Σαν αυτή.

 Ευλόγησον.

Ασούμε

Ασούμε ότι σήμερα είχες λίγο καλύτερη διάθεση, οπότε έκανες επιτέλους μπάνιο, ξυρίστηκες, έπλυνες τέσσερις νεροχύτες πιάτα και κάτι ταψιά, μάζεψες την απολιθωμένη μπουγάδα, άλλαξες τις γάζες στο κομμένο δάχτυλο το οποίο φαίνεται να κόλλησε καλά, πλήρωσες ότι λογαριασμούς ανέβαλες τόσο καιρό, πήρες όσα τηλέφωνα ανέβαλες επίσης, σε πήρανε και κάτι άλλα συμπτωματικά (για τις συμπτωματικές συμπτώσεις μπορώ να σου γράφω σελίδες επί σελίδων - μην ανησυχείς όμως, όχι σήμερα), κανόνισες κάτι σεμινάρια, έφαγες φακές κατέψ. και μισή ρέγγα, έκανες και μια μαρουλοτονοσαλάτα για βράδυ, έπαιξες κάνα δίωρο Crysis3 κι έκατσες τελικά μπροστά στο μπλογκ, πριν μετακινηθείς στον καναπέ.

Πας στο φολντερ με τις φωτογραφίες που σου αρέσουν κι ανεβάζεις μία.

Ασούμε αυτή.

Τη διαλέγεις από τα χρώματα αρχικά αλλά μετά θυμάσαι πόσες και πόσες φορές ταλαιπώρησες τον εαυτό σου και τους γύρω σου με υποθετικά σενάρια, με ανυπόστατες θεωρίες, με αβάσιμες ανησυχίες, χωρίς -τελικά- πραγματικό λόγο.

Χμμμ... θυμάσαι στα γρήγορα μερικές δεκάδες τέτοια περιστατικά - που μάλιστα είχαν όλα αίσιο τέλος - και αλλάζεις θέμα γιατί δε σε παίρνει.

Αλλη:

Μάλιστα...

Θυμήθηκες μόλις ότι έχεις μπει στον πέμπτο μήνα ανεργίας. Απολύθηκες Οκτώβρη μήνα με 38 μέρες υπόλοιπο αδείας. Εχεις απορρίψει ήδη μία δουλειά και όσο θες να ξεκουραστείς άλλο τόσο δε θες. Η αλήθεια είναι κρυμμένη κάπου αλλού και θα τη ψάξεις άλλη φορά. 

Αλλη:

Θυμάσαι τη θεωρία με τις τελίτσες, σκέφτεσαι πόσες και πόσες φορές έχει επιβεβαιωθεί στο παρελθόν. Γιατί όχι και τώρα;

Και μετά, ρίχνεις μια ματιά στον καναπέ, άλλη μία στο χαρτάκι με τις αυριανές δουλειές, ποστάρεις και μια μουσική να κλείσει τη μέρα και πατάς 'Δημοσίευση'.

Defibrillator

Το μεσημέρι έβαλα να δω το Argo.
Αν και ξύπνησα από τις εφτά για κατούρημα και μετά το έριξα στους εφιάλτες, δεν ήθελα καθόλου μεσημεριανό ύπνο για να μην χάσω στιγμή από την Κυριακάτικη μιζέρια.

Ημουν - λέει - κάπου με κάποιον που τον ήξερα πολύ καλά, αλλά όπως συνηθίζεται στα όνειρα δεν ήξερα ποιός είναι. Οικείο, ε;
Αυτός λοιπόν ξαφνικά κάτι έπαθε και πέθανε.
Εμφραγμα; Εγκεφαλικό; Σφαίρα; Ατομική βόμβα; δεν ξέρω.
Κάτι τον πέθανε και βρέθηκε νεκρός στα χέρια μου μέσα σε ένα κινούμενο ασθενοφόρο μαζί με άλλους τριγύρω μου να με παρακολουθούν ενώ προσπαθούσα να τον επαναφέρω στη ζωή κάνοντας του απινίδωση στο στήθος με δύο θυροτηλέφωνα.

(Αυτό ξέρω να στο εξηγήσω: είναι γιατί δεν δουλεύει το θυροτηλέφωνο στο σπίτι και περιμένω να μου φέρουν άλλο. Εύκολο.)

Αποδείχθηκε όμως ότι τα θυροτηλέφωνα δεν ήταν η λύση, καθώς δεν κατάφερα να βρω πως δουλεύουν. Είχαν από ένα κουμπί που είτε το πάταγα είτε όχι, δεν γινόταν τίποτα. Τα πίεζα στο στήθος του με μανία, τίποτα. Τον χτυπούσα με αυτά, τίποτα. Με έλουζε η αγωνία και η απελπισία να τον προλάβω. Μέτραγα τα δευτερόλεπτα και ήξερα ότι όσο έχανα χρόνο μειώνονταν οι πιθανότητες. Με καταλάβαινα να χτυπάω τα σεντόνια. Τι τον βάραγα με τα ακουστικά, πάταγα τα κουμπια, τίποτα. Κι οι μαλάκες οι τριγύρω τσιμουδιά. Ούτε βοήθεια. Μόνο να βλέπουνε. Τελικά τον έχασα και ξύπνησα χάλια για να συνεχίσω με τρομερό κέφι όλη μου τη μέρα.
Και το υπόλοιπο ξέρω να στο εξηγήσω, αλλά δεν τολμάω. Πάντως έχω βάσιμες υποψίες ότι αυτός ο πολύ γνωστός που δεν ξέρουμε ποιος είναι στα όνειρα μας, είναι ο εαυτός μας.

Καλό και το Αργκο όμως, που ήταν κι αυτό εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία.

Το πρωί ήταν ο αγώνας του ΣΔΥΑ που τελικά δεν μπόρεσα να πάω λόγω μέσης, το κομμένο δάχτυλο πάει καλύτερα νομίζω, τα άπλυτα πιάτα έχουν ξεχειλίσει τους νεροχύτες, μια κονσέρβα χοιρινή ωμοπλάτη (αυτή η οβάλ) και ξεκίνησα να παίζω το Crysis3.

αεραααααααααα

Πέντε μερούλες - Φωτοαπολογισμός.

Πρώτα μουσική:

Ωραία!

Και τώρα φωτό από το νησί.

Τρείς Φάροι, τρία φανάρια, τρια τέσσερα πέντε ζωντανά - μπορεί και παραπάνω, ένα μαρμαρωμένο, ένα ηλιοβασίλεμα, δυο φουγάρα, μια ή ανοιξη ένα το σύννεφο, χρυσή βροχή, βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί.

Αναλυτικά:

Το πλοιαράκι αφήνει την Αττική, με μια κλανιά που σκοτείνιασε την πλάση.

η οποία πλάσις, ήτο τίΝγκα στο λουλουδικό και το πράσινο
(άνοιξη γαρ)

και χαίρονται την λιακάδα τα γατιά
(άνοιξη! νιαρρρ...)

και τα κοκόρΓια

και τα προβατάκια στις πεζούλες ή αιμασιές όπως λέγονται από τον κόπο και το αίμα που απαιτήθηκε για να χτιστούν.

(εντάξει; χάρηκες; )

και μετά νύχτωσε στο καμπαναριό

νύχτωσε και στο Φάρο της Χώρας, τον Τουρλίτη.

Trivia: Ο Τουρλίτης χτίστηκε το 1887, γκρεμίστηκε το 1943 από τους Γερμανούς και ξαναχτίστηκε το '94 από τους Γουλανδρήδες. Είναι ο μόνος χτισμένος σε βράχο μέσα στη θάλασσα -λέει- και αν ήταν μέρα θα έβλεπες και πόσο ωραίος είναι.

(Ασχετο:  τι φάτσα - γελάω όποτε το βλέπω.)

και η πανσέληνος πάνω από τη Χώρα

κι ο ένας εκ των τριών κύκνων του λιμανιού

και ο δύος εκ των ίδιων τριών. 

Ετσι πήγαινε όταν είχε κόντρα αέρα για να είναι αεροδυναμικός, 

και μάλιστα μάλωνε και τον άλλο όταν τον ταίζαμε τυρόπιτες.

Κατσικάκια (εύκολο)

Ο σοφός Τράγος που ξέρει τα πάντα για τα πάντα.

Προβατάκια 

(μάνα και κόρη - δες τα μαύρα σημάδια σε μάτια και αυτιά)

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μ'αρέσει αυτή.

Κι ένα ηρωικό αιλουροειδές στην πλατεία, που δεν θα το πρόσεχα αν δεν μου τράβαγε πρώτα την προσοχή, η σκιά του πάνω στο περίπτερο στο βάθος.

Ο δρόμος για τον άλλο φάρο, στα ΒΔ του νησιού...

(παρακάτω έχει κοτρώνια)

...αυτόν εδώ, ονόματι 'Φάσα'.

αυτόν λέω, που απαγορεύεται να πας, αλλά τελικά πας και πιάνεις και κουβέντα με τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα.

Trivia: Ο φάρος Φάσα είναι χτισμένος στα 210 μέτρα ύψος και πολύ μακρυά από την παραλία από το 1856 και 'φυλάει' το στενό Καφηρέα. (Cavo d' Oro) Είναι ο ψηλότερα χτισμένος φάρος. Μάλιστα οι ντόπιοι, συνήθιζαν να δουλεύουν τα πέριξ του φάρου χωράφια νύχτα και υπο το περιστρεφόμενο φως του. 

Ετσι ανακαλύψθηκε η φωτοεπιληψία και ο χορός trance.

τσάκω και το φουγάρο της επιστροφής, ενώ μαρσάρει για να το ζεστάνει.

(το ίδιο είναι, δε μετράει)

κι ένα ωραίο πολυβαμμένο φανάρι

κι άλλο ένα...

Κι αυτός είναι ο φάρος του λιμανιού, που λέγεται Φάρος8022. Χτίστηκε το 1874 και είναι ο μοναδικός όχι μόνο με διόρωφη κατοικία του φαροφύλακα αλλά και ο μοναδικός επίσης με εξωτερική σκάλα για να ανέβει κανείς στο φανάρι. Ευτυχώς μία ομάδα φοιτητών έχει ξεκινήσει να τον αναστηλώνει. Εχουν και σχετικό blog.

ε, μετά άφησα πίσω το νησί...

και βαριόμουν αφόρητα στο πλοίο.

Καλά που είχε καλό καιρό...

κι ωραίο ηλιοβασίλεμα.

αυτά.

Υ.Γ.

Κατά τ' άλλα με έχει πιάσει η μέση άσχημα από τη μετακόμιση (δεύτερη μέρα σήμερα) και την Κυριακή έχω να τρέξω στο 20άρι του ΣΔΥΑ - ελπίζω ν' αποδώσουν τα γιατροσόφια.