Defibrillator

Το μεσημέρι έβαλα να δω το Argo.
Αν και ξύπνησα από τις εφτά για κατούρημα και μετά το έριξα στους εφιάλτες, δεν ήθελα καθόλου μεσημεριανό ύπνο για να μην χάσω στιγμή από την Κυριακάτικη μιζέρια.

Ημουν - λέει - κάπου με κάποιον που τον ήξερα πολύ καλά, αλλά όπως συνηθίζεται στα όνειρα δεν ήξερα ποιός είναι. Οικείο, ε;
Αυτός λοιπόν ξαφνικά κάτι έπαθε και πέθανε.
Εμφραγμα; Εγκεφαλικό; Σφαίρα; Ατομική βόμβα; δεν ξέρω.
Κάτι τον πέθανε και βρέθηκε νεκρός στα χέρια μου μέσα σε ένα κινούμενο ασθενοφόρο μαζί με άλλους τριγύρω μου να με παρακολουθούν ενώ προσπαθούσα να τον επαναφέρω στη ζωή κάνοντας του απινίδωση στο στήθος με δύο θυροτηλέφωνα.

(Αυτό ξέρω να στο εξηγήσω: είναι γιατί δεν δουλεύει το θυροτηλέφωνο στο σπίτι και περιμένω να μου φέρουν άλλο. Εύκολο.)

Αποδείχθηκε όμως ότι τα θυροτηλέφωνα δεν ήταν η λύση, καθώς δεν κατάφερα να βρω πως δουλεύουν. Είχαν από ένα κουμπί που είτε το πάταγα είτε όχι, δεν γινόταν τίποτα. Τα πίεζα στο στήθος του με μανία, τίποτα. Τον χτυπούσα με αυτά, τίποτα. Με έλουζε η αγωνία και η απελπισία να τον προλάβω. Μέτραγα τα δευτερόλεπτα και ήξερα ότι όσο έχανα χρόνο μειώνονταν οι πιθανότητες. Με καταλάβαινα να χτυπάω τα σεντόνια. Τι τον βάραγα με τα ακουστικά, πάταγα τα κουμπια, τίποτα. Κι οι μαλάκες οι τριγύρω τσιμουδιά. Ούτε βοήθεια. Μόνο να βλέπουνε. Τελικά τον έχασα και ξύπνησα χάλια για να συνεχίσω με τρομερό κέφι όλη μου τη μέρα.
Και το υπόλοιπο ξέρω να στο εξηγήσω, αλλά δεν τολμάω. Πάντως έχω βάσιμες υποψίες ότι αυτός ο πολύ γνωστός που δεν ξέρουμε ποιος είναι στα όνειρα μας, είναι ο εαυτός μας.

Καλό και το Αργκο όμως, που ήταν κι αυτό εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία.

Το πρωί ήταν ο αγώνας του ΣΔΥΑ που τελικά δεν μπόρεσα να πάω λόγω μέσης, το κομμένο δάχτυλο πάει καλύτερα νομίζω, τα άπλυτα πιάτα έχουν ξεχειλίσει τους νεροχύτες, μια κονσέρβα χοιρινή ωμοπλάτη (αυτή η οβάλ) και ξεκίνησα να παίζω το Crysis3.

αεραααααααααα