Διάλειμμα

Τουλάχιστον 20.000 λεπτών.

Μπορεί και 30.000.

Θα δείξει.

Η κιβωτός του Νώε

Σήμερα που κατέβαινα τον Υμηττό πήρα ξανά μερικές πέτρες στις τσέπες μου για τα κοπρόσκυλα που στήνουν ενέδρα στα νεκροταφεία.
Τελικά δεν είχαμε περιστατικό, αλλά δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ πως μεγάλωσα σε φιλόζωη οικογένεια και από εκεί κληρονόμησα τον σεβασμό προς τα ζώα. Αν όμως μου την είχε πέσει καμιά αγέλη, θα σου έγραφα άλλα.

Βλέπεις, είχαμε τον Ντόναλντ και τη Νταίζη, δύο πάπιες που τελικά παραδώσαμε στο άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας όταν η βεράντα του ρετιρέ που μέναμε στα Πατήσια τότε, δεν τις χώραγε πια.

Μετά είχαμε τον Αρη. Μία καρακάξα που μαζέψαμε με σπασμένο πόδι και φτερό και έμενε σε ένα κλουβί 2x2 στο ίδιο ρετιρέ επίσης, μέχρι που ξέχασε να την ποτίσει ο γείτονας σε ένα καύσωνα και τέλος.

Αργότερα προέκυψε ο Μπόμπος σε ένα εξοχικό στον Ωρωπό. Ενα αδέσποτο γκριφόν της προσκολήσεως. Απήχθη απο εξωγήινους μυστηριωδώς.

Ενα χάμστερ, τον Γόλη. Πέθανε από όγκους.

Δυο παπαγαλάκια,δεν θυμάμαι ονόματα αλλά θυμαμαι ότι έτρωγαν από το καναβούρι που φύτρωνε στις γλάστρες και μετά χόρευαν στο κλουβί τους.

Μετά ένας άλλος κόπρος επίσης στον Ωρωπό, αλλά εντελώς κόπρος. Απήχθη από ούφο επίσης.

Μετά η Μπέλα. Ενα μικρό μαύρο Κανίς ελατήριο που το πάτησε ένα αυτοκίνητο στην Καισαριανή. Το ξαναπάτησε κάνοντας όπισθεν για να δει γιατί του φωνάζαμε.

Μετά ο Ερρίκος. Ενας καταπληκτικός γάτος, ράτσας "Ρώσος Τσάρος". Ετσι και ανέβαινε πάνω μου όταν κοιμόμουν ξυπνούσα από ασφυξία.

Τώρα έχουμε τον Λεφ που τον μάζεψε ο αδερφός από κάτι σκουπίδια όταν ήταν ημερών. Ενας απίθανο καναάν δεκατεσσάρων ετών πλέον που δεν ακούει τίποτα - είναι θεόκουφος παππούς - αλλά είναι καμαρωτός και πολύ κομιλ-φό.

Πρόσεξε: αυτά είναι μόνο όσα έμεναν μαζί μας.
Δεν ανέφερα τα αμέτρητα κοπρόσκυλα και κοπρόγατα της προσκολήσεως που ταίζουμε και ταίζαμε συστηματικά. Μέχρι και κουνάβια, σκατζόχοιροι, δεκαοχτούρες αλλά και πρόβατα και γίδια απόλαυσαν και απολαμβάνουν ακόμα συστηματικά το μενού των αποφαγιών του Τσοκορελέϊκου.

Σκεφτόμουν που λες τα εκατοντάδες γαμόσκυλα που είναι της μοδός τελευταία και χέζουν ακατάπαυστα παντού: σε πεζοδρόμια, πάρκα, γκαζόν, μονοπάτια...

Αστο όμως... χίλιοι καλοί χωράνε.
Οι καλοί όμως μόνο, ε;

Και Τώρα:

Ενα καταπληκτικό βίντεο που έφτιαξε ένας τύπος για τον πατριό του, 

όταν έφυγε στα 78 του.

Καταπληκτική μουσική (Cat Stevens), καταπληκτική φωτογραφία, σκηνοθεσία, όλα καταπληκτικά.

Καταπληκτικό είναι και το κείμενο που το συνοδεύει.

Father and Son from William J. Meyer on Vimeo.

Καλή ψαριά!

Δεν θυμάμαι αν στο έχω πει, αλλά το έχω ρίξει στο ψάρεμα τελευταία. (μη το πεις)
Οι λόγοι είναι ο ελεύθερος χρόνος, το ότι μου αρέσουν τα ψάρια και το ότι εδώ κι ενάμιση μήνα έχω βλάβη και δεν τρέχω. Αύριο θα πάω συνεργείο ομως γιατί παράγινε.

Μετά τα -επιτυχημένα- ψαρέματα των τριημέρων στο νησί, πήρα και για την Αθήνα καλάμι με μηχανισμό, πετονιές, πεταχτάρια, βαρίδια, αρματωσιές έτοιμες αλλά και χύμα αφού ξέρω κόμπους από τις ιστιοπλοϊες, πήρα δολώματα, ψαροτροφές που τις ζυμώνω, γαρίδες κατέψ που τις παστώνω, σκουλίκια που τα σιχαίνομαι, αλλά μέχρι στιγμής από αποτέλεσμα τζίφος.

Η για την ακρίβεια μόνο ένα που έβγαλε ο αδερφός στο πρώτο δευτερόλεπτο - εγώ να φανταστείς ακόμα δόλωνα -, αλλά ήταν δράκαινα και τον τσίμπησε οπότε τα μαζέψαμε άρον άρον για τα κέντρα υγείας. Ολα καλά αυτή τη φορά, πριν χρόνια θα χάναμε τον πατέρα όμως από δράκαινα καθότι αλεργικός.

Ετσι που λες με το ψάρεμα. (μη το πεις)
Σήμερα το απόγευμα ήμουν καβάλα σε έναν προβλήτα, είχα δεθεί σχεδόν για να μην με πάρει ο αέρας - είναι πολύ επικίνδυνο το ψάρεμα σου λέω - με πιτσιλάγανε τα κύματα, είχα αδιαβροχοποιηθεί, κουκούλες, μποτάκια, από πάνω μαύρα σύννεφα και κάνας γλάρος, αλλά από κάτω ούτε λέπι.

Εγώ εκεί όμως.
Επιμονή, υπομονή κι ευσεβείς πόθοι για ψάρι που δεν θα χωράει στο πορτ μπαγκάζ.
Μέχρι που έσπασε το ηθικό μου όταν εμφανίστηκε από το πουθενά ένας 55άρης τύπος με τη στολή του και το σερφάκι του, το καβάλησε κι έφυγε στα ανοιχτά πηδώντας στα κύματα, αφήνοντας με να τον κοιτάω ζηλιογελαστός με το καλάμι στο χέρι και θέτοντας πρώτη μου προτεραιότητα να πλακώσω φυσιοθεραπευτές και λοιπούς μάγους προκειμένου να ξανατρέξω το συντομότερο.

Στην επιστροφή είδα αυτό:

Μη στα εξηγώ: συγκατοικεί η Εκκλησία της πεντηκοστής με σχολή Pole dancing!
Εγώ τώρα δεν το βρίσκω απόλυτα κολάσιμο αυτό και πολύ θα 'θελα να εκκλησιαστώ καμιά φορά.
(α! δεν είσασταν στον τρίτο, ε;)

Προφανώς μετά θυμήθηκα το παρακάτω, που τυγχάνει και κομματάρα και βιντεάρα.

Diplo - Set It Off feat. Lazerdisk Party Sex from Pomp&Clout on Vimeo.

Και τώρα το φρούτο, που είναι αυτό:

"Πλάτη στο φακό"

Ετσι λέγεται το πλάνο στο οποίο ο ήρωας ποζάρει με την πλάτη στο φακό, κοιτάζοντας συνήθως κάτι εντυπωσιακό.

Κάποιος μάζεψε τέτοια πλάνα από ταινίες σε αυτό το βίντεο κι εγώ θυμήθηκα τρεις αντίστοιχες φωτογραφίες μου.

Για δες:

The View: A "Back-to-the-Camera Shot" Supercut from Plot Point Productions on Vimeo.

Ηλιοβασιλέματα μόνο, γιατί οι άλλες δεν είναι κεντραρισμένες.

Lemon Curd - επιτέλους!

Εδώ κι έξι μήνες σκέφτομαι να φτιάξω lemon curd (εγγλέζικο γλυκό-κρέμα) και τελικά τα κατάφερα.

Μου πήρε τρία τέταρτα μέχρι να πλύνω και τα πιάτα και πάει ως εξής:

125γρ βούτηρο αγελαδινό. Εβαλα 'Χωριό' (ανάλατο, ε!) γιατί δεν μυρίζει έντονα.
4 μεσαία αυγά.
150γρ ζάχαρη άχνη.
Χυμό δύο βιολογικών λεμονιών.
Ξύσμα δύο βιολογικών λεμονιών. (οπωσδήποτε αράντιστων και ακέρωτων)

Τα βάζεις όλα σε ένα μπωλ πυρέξ ή μεταλικό και το βυθίζεις σε μία κατσαρόλα με νερό. Μπεν μαρί δηλαδή και βάζεις να πάρει βράση σε χαμηλή φωτιά ανακατεύοντας ευγενικά.
15-20 λεπτά αφού πάρει βράση το νερό, θα δεις το μίγμα να δένει αρκετά. Τότε βγάλτο και πέρασε το από σουρωτήρι πατώντας το με ένα κουταλάκι.
Η κρέμα που θα βγει θα γεμίσει δύο βαζάκια και την φυλάς στο ψυγείο. Οχι για πολύ όμως καθώς έχει αυγά, αλλά δεν νομίζω και να αντισταθείς πολύ καιρό στον πειρασμό.

Εγώ δροσίζομαι τα καυτά βράδια του Απρίλη με μία κουταλιά ανακατεμένη σε ένα μπωλ κρύο γιαούρτι, (και το αλοίφω στην πλάτη μου, λέει) αλλά αν το ψάξεις θα βρεις ότι γίνεται και ωραιότατη γέμιση για τάρτες μαζί με κρέμα γάλακτος και φράουλες, βατόμουρα και άλλα τιμαλφή.
Επίσης πάει ωραία σε Μιράντες και Πτιμπέρ με τον καφέ.

Επίσης πήρα καλάμι για ψάρεμα. (μην το πεις)
Εχω και πτυσσομενη καρέκλα, καπέλο και τρανζιστοράκι, άρα έχει να γίνει χαμός!
Μιλάμε για πολλή δράση...

'Take me there'

Πολύ μου αρέσουν οι μουσικές της Μαριέτας.

Στίχοι που μεταφράζονται όπως σε βολεύει, εύκολη μουσικούλα που κουνάει το κεφάλι σου στο ρυθμό, δροσερά κοριτσίστικα φωνητικά, feelgood συναίσθημα που πατάει γερά στην άνοιξη και ανοίγει το δρόμο στο καλοκαίρι, που σε κάνει να νομίζεις ότι όλα θα πάνε καλά.

Ναι, όλα αυτά μαζί.

Κατά τ' άλλα: σήμερα έτρεξα μετά από ένα μήνα σχεδόν.
Καλά πήγε -δε λέω- μόνο που το παράκανα από τη χαρά μου που δεν διαλύθηκα αμέσως και τα έφτυσα μπιγκ τάιμ. Δε βαριέσαι...

Είδα κι ένα όνειρο χτες, αλλά ήταν πολύ μαλακία. Είχε μια μπαλωμένη τρύπα ο τοίχος στην κρεβατοκάμαρα -λέει- και έμπαιναν μαμούνια από εκεί και με το που το κατάλαβα άρχισα να σκουπίζω και να σοβατίζω. Τι κοτσάνα είναι αυτό τώρα;

Επίσης, προχτές βρίζοντας έναν ταρίφα για τους συνηθισμένους λόγους, τον αποκάλεσα φωνάζοντας και με μεγάλη μου έκπληξη "κόπανο".
Είχα να πω και να ακούσω αυτή τη λέξη πολλά χρόνια, και πριν απομακρυνθώ είχα βάλει ήδη τα γέλια.

Υ.Γ. Ακου 'κόπανο'...

Μωρή Κιτρέα η λεμονέα

Θυμάσαι τα χιλιάδες λεμόνια που είχα μαζέψει;

(η σωστή απάντηση είναι "όχι")

Τέλος πάντων, με όσα σώθηκαν έκανα κάνα δυο λίτρα συμπυκνωμένη λεμονάδα για τις κρύες νύχτες της άνοιξης. Λίγη με 50% ζάχαρη, λίγη με 20%, λίγη με 20% φρουκτόζη και λίγη ακόμα με 20% καφέ ζάχαρη ζαχαροκάλαμου.

Α! και λίγο λιμοντσέλο για να γουστάρω και κράτησα κι ένα σακουλάκι ξύΖμα στην κατάψυξη για καμιά λεμονόπιτα ή κάνα γιαουρτολέμονο.

(ε, ρε γλέντια...)

Αλλά δεν δίψαγα τελικά, μόνο πείναγα.

Οπότε τσάκωσα τρεις μπακαλιάρους κατέψ, τους τύλιξα ξεχωριστά σε λαδόκολα μαζί με δεντρολίβανο, κάπαρη, χοντρό αλάτι, μπούκοβο, ελαιόλαδο, πιπέρι και μια φέτα λεμόνι, του έριξα στους 200+ για μία ώρα όπως ήταν κατέψ. και μετά τους χάρηκα με λίγο λαδολέμονο και κάτι μαρουλοραπανάκια που είχα 'on the side' που λένε.

Εκκρεμεί επίσης να κάνω κι ένα ζελέ λεμόνι με τα παραπάνω μίγματα, αλλά το φυλάω για καμιά δημιουργική αυπνία.

Υ.Γ.
Το ξύΖμα (το σωστό, το βιολογικό, το αγνό) το απλώνουν στο ταψί, το 'ψήνουν' στους 70 καμια δυο μέρες να ξεραθεί και το φυλάνε σε βαζάκι. Μόλις υγρανθεί σκάνε όλα του τα αρώματα, μόνο που εγώ ξεχάστηκα και το βαλα ζκατάπξ.

Μετεωροαστάθεια (*)

Για πρώτη φορά φέτος, ο ασταμάτητος νοτιάς αφήνει τα ίχνη του πάνω μου. Γόνατο, αστράγαλος, οπίσθιοι μηριαίοι, πλάτη και -κυρίως- μέση με έχουν σκίσει και αλοιφές, παυσίπονα, μαλάξεις, φυσιοθεραπείες  και λοιπά γιατροσόφια, προσφέρουν μόνο προσωρινή ανακούφιση.
Για να καταλάβεις, μέσα στον Μάρτιο έτρεξα μόνο τέσσερις φορές μόνο κι ακόμα δεν το τολμάω. Φυσικά, δεν μπόρεσα να τρέξω ούτε στον ημιμαραθώνιο ούτε στο 20άρι του ΣΔΥΑ.

"Μα ρε γμτ, δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τον καιρό" είπα σχεδόν κλαμένος στον φυσιοθεραπευτή μου.
"Μεγαλώνουμε ρε φιλαράκο, μεγαλώνουμε..." μου απάντησε.

(*) Μετεωροαστάθεια: 

Το φαινόμενο της ευαισθησίας στις αλλαγές του καιρού.

info, κι άλλο info.

Τις τελευταίες μέρες λοιπόν και πάντα ενάντια στις συμβουλές του για ξεκούραση (τι ξέρουν αυτοί;) άρχισα τα περπατήματα στον Υμηττό. Βρήκα ένα ωραίο κάθετο μονοπάτι που βγάζει στο διάσελο και μέρα με τη μέρα το πάω όλο και ψηλότερα.
Ευθεία πάνω - ευθεία κάτω στον γυρισμό. Σβέλτα αλλά όχι στα όρια, ώστε σιγά σιγά να τα ανεβάσουμε.

Την επόμενη εβδομάδα θα βγω διάσελο, μετά στις κεραίες του ΟΤΕ και αργότερα στον μήνα και στις τηλεοπτικές. Παράλληλα λίγο ψευτογυμναστικούλα και ελπίζω να τρέξουμε κάνα αγώνα μέσα στον Απρίλιο και το 26άρι του trailrace τον Μάιο για δεύτερη χρονιά.

Τι άλλα;
Κοτόπουλα με πατάτες στο φούρνο, σαλάτες, φρούτα, ζυμαρικά ολικής, ρύζια καστανά, πολλά νερά.

Και τώρα δες τους "δίδυμους" που φωτογράφησε ο Φρανσουά, οι οποίοι δεν είναι δίδυμοι τελικά -ούτε καν συγγενείς- παρά απολύτως ξένοι μεταξύ τους.

Δες κι άλλες εδώ κι εδώ.

Edit:

Η ιστορία με τους ψευτοδιδύμους μου θύμησε μια ιστορία που συνέβη πριν 444 χρόνια:

Είχα αρνηθεί να πάω για ποτάκι στο Επιτόκιο με άλλα δύο καθάρματα γιατί βαριόμουν. Ηταν από αυτές τις μέρες που βαριέσαι να τρέχεις. (δηλαδή μέρα παρά μέρα) Τέλος πάντων, αυτοί πήγανε οπότε την άλλη μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο ένας εκ των δύο.

"Μαλάκα χτες έχασες!"
"?!?!"
"Ηταν μια γκόμενα, ίδια με εσένα!!!"

κι εγώ του απάντησα

"Τώρα αυτό δεν είναι καλό για κανέναν μας, μάλλον...."