Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Η κιβωτός του Νώε


Σήμερα που κατέβαινα τον Υμηττό πήρα ξανά μερικές πέτρες στις τσέπες μου για τα κοπρόσκυλα που στήνουν ενέδρα στα νεκροταφεία.
Τελικά δεν είχαμε περιστατικό, αλλά δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ πως μεγάλωσα σε φιλόζωη οικογένεια και από εκεί κληρονόμησα τον σεβασμό προς τα ζώα. Αν όμως μου την είχε πέσει καμιά αγέλη, θα σου έγραφα άλλα.

Βλέπεις, είχαμε τον Ντόναλντ και τη Νταίζη, δύο πάπιες που τελικά παραδώσαμε στο άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας όταν η βεράντα του ρετιρέ που μέναμε στα Πατήσια τότε, δεν τις χώραγε πια.

Μετά είχαμε τον Αρη. Μία καρακάξα που μαζέψαμε με σπασμένο πόδι και φτερό και έμενε σε ένα κλουβί 2x2 στο ίδιο ρετιρέ επίσης, μέχρι που ξέχασε να την ποτίσει ο γείτονας σε ένα καύσωνα και τέλος.

Αργότερα προέκυψε ο Μπόμπος σε ένα εξοχικό στον Ωρωπό. Ενα αδέσποτο γκριφόν της προσκολήσεως. Απήχθη απο εξωγήινους μυστηριωδώς.

Ενα χάμστερ, τον Γόλη. Πέθανε από όγκους.

Δυο παπαγαλάκια,δεν θυμάμαι ονόματα αλλά θυμαμαι ότι έτρωγαν από το καναβούρι που φύτρωνε στις γλάστρες και μετά χόρευαν στο κλουβί τους.

Μετά ένας άλλος κόπρος επίσης στον Ωρωπό, αλλά εντελώς κόπρος. Απήχθη από ούφο επίσης.

Μετά η Μπέλα. Ενα μικρό μαύρο Κανίς ελατήριο που το πάτησε ένα αυτοκίνητο στην Καισαριανή. Το ξαναπάτησε κάνοντας όπισθεν για να δει γιατί του φωνάζαμε.

Μετά ο Ερρίκος. Ενας καταπληκτικός γάτος, ράτσας "Ρώσος Τσάρος". Ετσι και ανέβαινε πάνω μου όταν κοιμόμουν ξυπνούσα από ασφυξία.

Τώρα έχουμε τον Λεφ που τον μάζεψε ο αδερφός από κάτι σκουπίδια όταν ήταν ημερών. Ενας απίθανο καναάν δεκατεσσάρων ετών πλέον που δεν ακούει τίποτα - είναι θεόκουφος παππούς - αλλά είναι καμαρωτός και πολύ κομιλ-φό.

Πρόσεξε: αυτά είναι μόνο όσα έμεναν μαζί μας.
Δεν ανέφερα τα αμέτρητα κοπρόσκυλα και κοπρόγατα της προσκολήσεως που ταίζουμε και ταίζαμε συστηματικά. Μέχρι και κουνάβια, σκατζόχοιροι, δεκαοχτούρες αλλά και πρόβατα και γίδια απόλαυσαν και απολαμβάνουν ακόμα συστηματικά το μενού των αποφαγιών του Τσοκορελέϊκου.

Σκεφτόμουν που λες τα εκατοντάδες γαμόσκυλα που είναι της μοδός τελευταία και χέζουν ακατάπαυστα παντού: σε πεζοδρόμια, πάρκα, γκαζόν, μονοπάτια...

Αστο όμως... χίλιοι καλοί χωράνε.
Οι καλοί όμως μόνο, ε;

Και Τώρα:

Ενα καταπληκτικό βίντεο που έφτιαξε ένας τύπος για τον πατριό του, 
όταν έφυγε στα 78 του.
Καταπληκτική μουσική (Cat Stevens), καταπληκτική φωτογραφία, σκηνοθεσία, όλα καταπληκτικά.
Καταπληκτικό είναι και το κείμενο που το συνοδεύει.



Father and Son from William J. Meyer on Vimeo.

3 σχόλια:

Δημήτρης είπε...

Μπα, εγώ είχα μόνο μια σαύρα που την έκλασε ο συγκάτοικός μου και ψόφησε και μετά κάτι παπαγαλάκια που μεγαλώναν, γεννούσαν μικρά και στο τέλος σ'όλα πήγαν από ένα αβγό σφηνωμένο στα πισινά τους.

Καρακάξα με έχει πρήξει τούτη δω να πάρουμε. Υπέροχο ζώο, δεν λέω. :Ρ

Πρέπει να γράψω για τότε που με πήραν στο κατόπι τα τσοπανόσκυλα. (Note to self)

Chocorello είπε...

Πάρτης κοτοπουλάκι για το πάσχα, (αλλά να γεννάει και κάνα αυγό, ε;)

Πλι το ένα, πλι και τ΄ άλλο.

Δημήτρης είπε...

Έχει αναλάβει ο μπαμπάς της και καθάρισε κάτι κατσίκια, κάτι γουρούνια κτλ κτλ...