Μιχάλης Αλεξανδρόπουλος #3

6

Σκάβαμε και μαστορεύαμε όλοι μαζί. Πιάναμε δουλειά αργά το βράδυ και φεύγαμε το πρωί. Όταν τελειώσαμε τα σκαψίματα, έφυγαν ο Βαγγέλης, ο Αλέκος και ο Παναγής και μείναμε εγώ και ο Γιάννης. Βαλθήκαμε τώρα να διαμορφώσουμε το χώρο κάτω για να τακτοποιήσουμε τη μηχανή, τα τυποστοιχεία και εργαλεία. Το ραδιόφωνο και ένα υποτυπώδες μηχάνημα για να γεμίζουμε τις μπαταρίες για το ραδιόφωνο.

Για φωτισμό είχαμε ασετιλίνες που πολλές φορές κινδυνεύσαμε να πάθουμε ασφυξία. Εν τω μεταξύ κατάφερα να πάρω και ένα συνάδελφο και φίλο μου τον Κώστα Κατσούλη, αθλητικό τύπο και πιστό, μας έστειλε ένα σύνδεσμο και η οργάνωση και έτσι τακτοποιηθήκαμε πιο γρήγορα και άρχισε η δουλειά.

Για την μεταφορά του μηχανήματος ανετέθη στον Κανάκη και πήγε με πολύ κίνδυνο και το έφερε από την Καλαμαριά νομίζω. Λεω νομίζω γιατί φρόντιζα να μην ξέρω ούτε πολλά πρόσωπα, ούτε δουλειές που δεν ήταν δικές μου. Αυτή την τακτική είχε και η οργάνωση. Αλλά ξέρω ότι είχε περιπέτειες στη μεταφορά.

Παίρναμε ειδήσεις από το ραδιόφωνο, μας έστελνε και η οργάνωση και πρώτη βγάλαμε την "Ελευθερία" όργανο του Μακεδονικού γραφείου του ΕΑΜ. Δεύτερη εφημερίδα βγάλαμε τα "Συμμαχικά Νέα", τη "Σπίθα" κ.α. Η δουλειά ήταν πολύ.

Τις περισσότερες φορές δουλεύαμε νύχτα για να μην ακούγεται η μηχανή. Τη νύχτα έπρεπε επίσης να βγούμε για να πάρουμε αέρα που έκλειναν οι πόρτες του κήπου. Ένας φύλαγε σκοπός κρυμμένος μήπως μπει κανένας από τα σύρματα και μας πιάσει στα πράσα, διότι αφήναμε και την τρύπα ανοιχτή να αεριστεί. Έπρεπε να φυλαγόμαστε. Υπήρχε κίνδυνος να βρεθούμε σε κάποιο μπλόκο τυχαία, να πιαστούμε ή να καθυστερήσουμε και τότε έπρεπε να αχρηστευτεί ο μηχανισμός.

Κανένας δεν ήξερε που βρίσκεται και ποιοι είναι στο μηχανισμό εκτός από τους τρεις του Μ.Γ. και μιας κοπέλας σύνδεσμου που μας έφερνε παραγγελίες και που έπαιρνε τον τύπο. Όταν χρειαζόταν κάποια επείγουσα επισκευή κανενός από τα μηχανήματα, έβγαινα εγώ με χίλιες προφυλάξεις, τελείωνα τη δουλειά μου και γύριζα αμέσως. Αν συνέβαινε να βρω επισκέψεις στον Κήπο, (ανθοπώλες που έρχονταν να πάρουν λουλούδια ή φίλους του Παντελή) προσποιούμουν κι εγώ τον επισκέπτη και μόλις έφευγαν χωνόμουν στην τρύπα.

Μια φορά μας χάλασε το ραδιόφωνο και αναγκάστηκα να βγω να ψάξω για τεχνίτη. Πράγματι βρήκα έναν καλό και έμπιστο τεχνίτη. Το βάλαμε σ' ένα τσουβάλι, διότι ήταν μεγάλο και βαρύ και το φορτώθηκε ο Μήτσος ο οποίος ήταν λεβέντης και ξεκινήσαμε. Μπρος αυτός και πίσω εγώ με το χέρι στο πιστόλι, έτοιμος σε κάθε κίνδυνο. Φτάσαμε στην Μ. Αλεξάνδρου και μπήκαμε σε μια στοά όπου στο 20 πάτωμα ήταν ο τεχνίτης. Ανεβαίνοντας τη σκάλα ο Μήτσος με το τσουβάλι στην πλάτη και 'γω από πίσω βλέπω ένα γερμανό αξιωματικό να κατεβαίνει και για μια στιγμή διασταυρώθηκαν με το Μήτσο και παραμέρισε ο γερμανός αλλά ακούμπησε το χέρι του στο τσουβάλι, ίσως αφηρημένος.

7

Τέλος πάντων, τελειώσαμε τη δουλειά μας και με πολλά καρδιοχτύπια ξεκινήσαμε για το γυρισμό.

Δεν είχα ούτε καν το γυμνάσιο τελειωμένο, ούτε και Μαρξιστική μόρφωση δεν είχα, αλλά πάντοτε πρόβλημα γινόμουν ??????, πάντοτε μελετούσα την αδικία που κάθε μέρα και αν ακάλυπτα ότι υπάρχει παντού και τώρα που είναι κατοχή και πριν τον πόλεμο και πολύ πριν και κατέληξα στη σκέψη ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο από αδικία. Σε γενικές γραμμές υπάρχουν μόνο οι αδικούμενοι από τη μια και οι αδικούντες από την άλλη. Και γίνεται μια συνεχής πάλη, οι αδικούμενοι παλεύουν πως να αδικηθούν λιγότερο, δηλαδή πως να πάρουν περισσότερα από αυτά που τους κλέβουν και οι αδικούντες πως να αδικούν περισσότερο, δηλαδή πως να αρπάξουν περισσότερα από τους αδικημένους.

Υπάρχουν αδικούμενοι που στην προσπάθεια τους να αδικούνται λιγότερο, όλο και λιγότερο, πέφτουν στο λάθος να χρησιμοποιούν ανορθόδοξο τρόπο καλυτέρευσης της θέσης τους. Αλλά αυτά είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. που λένε.

Τώρα ένας είναι ο σκοπός μας και ο προορισμός μας.

Πως να απελευθερώσουμε την πατρίδα μας.

Δεν έπρεπε να μείνουμε αδρανείς μπρος στο δράμα που περνούσε η πατρίδα μας, αλλά και όλη η ανθρωπότητα από τις φασιστικές ορδές. Τέλος πάντων, γυρίσαμε χωρίς άλλο επεισόδιο.

Μια άλλη φορά έπρεπε να πάμε στον τεχνίτη έναν ασύρματο. Έγινε σε δυο κομμάτια, μια βαλίτσα κι ένα δέμα αρκετά βαρύ, γι αυτό και το πήρε ο Τάκης Σαραντέλης, ένας λεβέντης, ο οποίος χρησιμοποιούταν πολύ για τις μεταφορές υλικού. Δώσαμε ραντεβού ακριβείας στην πλατεία Αλωνος. Ξεκίνησα με τη βαλίτσα στο χέρι έφτασα στην Ολύμπου, κι από κει έστριψα προς τα κάτω, πλάι από τα αρχαία και απέναντι από το εργατικό κέντρο.

Απροσεξία μου όμως, βλέπω από κάτω να ανεβαίνουν ακροβολισμένοι 4 - 5 ταγματασφαλίτες του Δάγκουλα. Τα έχασα γιατί δεν είχα καιρό να αλλάξω δρόμο. Αλλά δεν υπήρχαν περιθώρια για πολλές σκέψεις, συγκέντρωσα όλη μου την ψυχραιμία και προχώρησα κατ' απάνω τους.

8

Το μυαλό μου δούλευε εντατικά. Στη μέση του δρόμου και στο σημείο που θα συναντιόμαστε είδα σε ένα μπαλκόνι να κάθεται μια κοπέλα, που το φουστάνι της άφηνε να φαίνεται λίγο από τα πόδια της. Αρπάχτηκα αμέσως από αυτό. Το μάτι μου δεν ξεκόλλησε από αυτό. Την κοιτούσα τόσο ξελιγωμένα που όταν συναντηθήκαμε με τους άλλους στράφηκαν όλοι μαζί και το κοίταζαν κι αυτοί ξελιγωμένοι. Εν τω μεταξύ τους προσπέρασα και σε λίγο έστριψα το δρόμο.

Ήρθε η ψυχή μου στη θέση της. Τέλος παραδώσαμε τον ασύρματο τον τεχνίτη ο οποίος δεν ήταν της οργάνωσης αλλά ήταν καλός πατριώτης. Όταν πήγα να τον πάρω βρήκα μέσα στο μαγαζί δύο ξένους με πολιτικά. Μου παρέδωσε τον ασύρματο μέσα σε μια πάνινη σακούλα και μου είπε κάτι "ευχαριστώ για τα μήλα" ή κάτι τέτοιο.

Έφυγα και τον πήγα στο σπίτι μου για να τον πάρουν από κει άλλοι. Είχα να δω τη γυναίκα μου περί τους τέσσερις μήνες. Όταν μετά πολύ καιρό χρειάστηκε να πάω πάλι στο ίδιο μαγαζί, ο Λευτέρης (έτσι τον έλεγε τον τεχνίτη) μ' άρπαξε, μ' αγκάλιασε και με φιλούσε. Στην απορία μου μου είπε τα εξής: "...0 ένας από τους ανθρώπους που ήταν μέσα στο μαγαζί όταν έπαιρνες τον ασύρματο ήταν ο υπασπιστής του Δάγκουλα και μόλις έφυγες εσύ έφυγε κι αυτός, εγώ δέ, τον ακολούθησα ως ένα σημείο και είδα ότι ερχόταν σχεδόν από πίσω σου. Εγώ τόσο καιρό δεν ήξερα τι απέγινες και να σου πω την αλήθεια σ' έκλαιγα..." Αυτά και πόσα πιο μικρά και πιο μεγάλα πέρασαν οι απλοί άνθρωποι σαν εμένα που πρόθυμα δέχτηκαν να βοηθήσουν τους τιτάνες της λευτεριάς. Τι να πρωτοθυμηθώ.

Εν τω μεταξύ οι ραδιοφωνικοί σταθμοί του Καΐρου, Λονδίνου και όλοι οι συμμαχικοί σταθμοί μας παρότρυναν και μας μοίραζαν παράσημα για να διαδίδουμε τα δελτία τους και να πολεμάμε τους κατακτητές. "Παρασημοφορούνται οι παράνομοι τυπογράφοι της Ελλάδος που ... κλπ κλπ".

Συνεχίζεται