"Θα ήθελα να ξεχάσω"

Από την περσινή φωτιά της Πελοπονήσσου, αντιγράφω την απάντηση κάποιου πυροσβέστη που νοσηλεύτηκε.

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς
πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο
«Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."

Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη
λογική της δημοσιογραφίας..

Θα ήθελα να ξεχάσω
τα 3-4 πρόβατα που δεν πρoλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα
ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι
που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο
κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και
κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..

Θα ήθελα να ξεχάσω
τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν
παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο
και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..

Θα ήθελα να ξεχάσω
τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες
φλόγες να μας ζώνουν από παντού

Θα ήθελα να ξεχάσω
τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας
όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες

Θα ήθελα να ξεχάσω
όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας
γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε
όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη,

Θα ήθελα να τους ξεχάσω
όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε
επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας

Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω
όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε
και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας

Θα ήθελα να ξεχάσω
αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν
εκτεθειμένους στις φλόγες

Θα ήθελα να ξεχάσω
τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά

Θα ήθελα να ξεχάσω
αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε
τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας
δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν

Μα δεν θα ξεχάσω
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας
δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που
μας περιτριγύρισαν

Μα δεν θα ξεχάσω
τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη
για αυτούς περιοχή

Μα δεν θα ξεχάσω
όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να
χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και
κοροιδεύουν τους Εθελοντές.

Μα δεν θα ξεχάσω
το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ,
για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα
συμφέροντα.

Μα δεν θα ξεχάσω
οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500
μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να
μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.

Μα δεν θα ξεχάσω
την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα
αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν
μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά
και καλοσύνη.

Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω
να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη
για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας;
Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες;
πώς @#@#@ θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;
πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να
δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα
πνευμόνια μου...

Λίγη στάχτη στα μαλλιά...
δολοφόνοι...


Ουδέν σχόλιο.

Urban drag.

Παρασκευή απόγευμα.

Σχολάω και είμαι στη Βας. Σοφίας, στο δρόμο για το σπίτι.

Είμαι χαλαρός, έχω σχολάσει στην ώρα μου και έχει πολύ ωραίο φως και λίγη κίνηση.

Είμαι σε φανάρι, πρασινίζει, ανοίγω λίγο και τότε παρατηρώ αριστερά μου ένα αυτόματο χρυσαφί μερσεντές slk-clk αυτά τα χλιδάτα με τα 3.000 κυβικά των 80.000€ να επιταχύνει τέρμα γκάζια σφυρίζοντας.

Ανοίγω κι εγώ και παρατηρώ μέσα, γκρίζα μαλλιά, χρυσή αλυσσίδα, λευκό γιακά και κουστούμι.

Φίλε μου – σκέφτομαι – στο επόμενο φανάρι μόνο ο ένας μας θα χαρεί τα λεφτά που έδωσε.

Γυρνάω το γκρίπ μέχρι το στοπ, πατάω λίγο τα μασπιέ, και μόλις πιάνω τις 4500 στροφές, εκτοξεύομαι αφήνοντας μία μαύρη γραμμή πίσω μου και με το μπροστινό ίσα να πατάει φτάνοντας πρώτος στο επόμενο φανάρι,

Αααααααχχχχ!!!!

Μεγάλη Αρτος.

επειδή κωλοβαράω ελαφρώς, πάρτε τη συνταγή του ψωμιού που έκανα τις προάλες.

1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις.
δυο δάχτυλα λάδι.
δυο κουταλιές μικρές κοφτές αλάτι
δυο κουταλιές σούπας κοφτές ζάχαρη.
500ml νερό.
2 φακελάκια μαγιά.

τα βάζουμε όλα σε ένα μπωλ-ταψί-λεκάνη.
ζυμώνουμε πολύ καλά μέχρι να τα φτύσουμε, κάνα τέταρτο τουλάχιστον.
στην αρχή θα πανικοβληθούμε γιατί κολλάει και δεν μοιάζει με αυτό που φαντάζεται κανείς, αλλά σε λίγο όλα θα πάρουν το δρόμο τους.

Μετά το αφήνουμε κάνα μισάωρο να φουσκώσει, σκεπασμένο.
Το ξαναπιάνουμε και το ξαναζυμώνουμε καλά κάνα πεντάλεπτο - δεκάλεπτο.
Από ότι κατάλαβα το καλό ζύμωμα, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο.

Μετά το αφήνουμε για μία ώρα τουλάχιστον να ξαναφουσκώσει.

Μετά ψήνουμε σε φούρνο στους 180 μέχρι να μοιάζει με ψωμί και όχι με ζυμάρι, θα το καταλάβετε.

Επειδή τρώω μία φέτα τη μέρα, μου βγήκε ψωμί για 3 μήνες... οπότε μπορείτε το ζυμωμένο να το τυλίξετε με σελοφάν σε μπάλες, να το καταψύξετε και να το χρησιμοποιείτε όποτε θέλετε, πάντα με ένα ακόμα ζύμωμα.

Γενικώς είναι πανεύκολο και έχει πλάκα.
Εγώ το έκανα σε ένα ταψί μέσα, και δεν λερώθηκε τίποτα.

Αντε και καλές παπάρες στις χωριάτικες...

Ααα!!! κόψτε και μερικές χαρακιές απο πάνω με ένα μαχαίρι πριν μπει στο φούρνο για το εφέ ...

D.L.B.D.

Σκόρπια μεζεδάκια οκταετίας.

Λοιπόν... έχω μπλοκάρει λίγο τελευταία και αποφεύγω σαν το διάολο το να γράψω κι άλλη συνταγή, αν και σήμερα έκανα φανταστικό ριζότο και καταπληκτικό ψωμί!

Κατά τα άλλα, όλα βαίνουν καλώς.
όσα με ταλαιπωρούσαν πάνε καλύτερα, έχω πάάάάρα πολύ δουλειά αλλά γουστάρω πολύ, έχω να στρώσω το αυτοκίνητο, θέλω πολύ ένα ταξίδι με το μηχανάκι - λέω να ανέβω βόρεια για μερικές μέρες... όλα καλά.

Α! ταυτόχρονα ξεκίνησα να σκανάρω όλα μου τα slides. Μέχρι στιγμής τελείωσα με ένα οδοιπορικό του 2000 στα Άγραφα και το πρώτο από τα τρία μέρη του γύρου των Αλπεων, πάλι το 2000.

Βάζω λίγα σκόρπια μεζεδάκια για να πορωνόμαστε, και τα λέμε. ;-)

Passo Falzarego (2117 μ.)

αυτή είναι η κατασκήνωση στα Αγραφα που τελικά μας φιλοξένησε δύο βράδια.

Ελληνική είναι...

Κλασσική Αγραφοδιαδρομή στα χασίματα μας πάνω στη Νιάλα.

Στην κορυφή της Νιάλας...

...παρέα με έναν γυμνοσάλιαγκα που ανέβηκε κι αυτός στο κολωνάκι.
Ποιος ξέρει αν το σχεδίαζε...

Με τον Πέρι, στο Gornergrat (3136 μ.)

Στο Ελβετικό κάμπινγκ του Taesch.
Τα σπιτάκια κόστιζαν το ίδιο με το να στήναμε αντίσκηνα!

Μία από τις πολλές λίμνες...

η ίδια είναι...

κι ένα τελευταίο και κλασικό αλπικό τοπίο.

Καλοτάξιδο!!!

Bukowski

Το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους (τους Αμερικάνους) είναι ότι κανείς δεν έχει βομβαρδίσει τις πόλεις τους και κανείς δεν έχει πει στις μανάδες τους να σκάσουν (ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ)

Μυδοπίλαφο χωρίς πολλά πολλά...

Πάμε στην ψαραγορά ή εναλλακτικά στο Μεγάλο Πεύκο και αγοράζουμε 2 κιλά μύδια, με το κέλυφος. Προτιμάμε τα μεγάλα με μπόλικο ψαχνό.
Πρέπει να είναι βαριά καθώς κρατάνε θαλάσσιο νερό μέσα.
Αν δούμε φύκια και διάφορα παράσιτα κολλημένα στο κέλυφος, δεν μας απασχολεί παρά μόνο για το καθάρισμα, γιατί θα γδάρουμε τα χέρια μας.

Τα ρίχνουμε στον νεροχύτη και πετάμε όσα έχουν ανοίξει έστω και λίγο.
Καθαρίζουμε εξωτερικά τα μύδια με δύναμη με το σύρμα της κουζίνας, χωρίς σαπούνι, και ξεριζώνουμε τη ρίζα τους (μαλιαρό πράμα κοντά στη βάση τους) τραβώντας τη προς τη μύτη με ένα μαχαίρι.
Τα ξεπλένουμε.

Σε μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε τα μύδια χωρίς νερό, την καπακώνουμε και ανάβουμε το μάτι στο τέρμα.

Μόλις αρχίσει κι αχνίζει, κάθε 1’ ανακατεύουμε.

Σε 5’ κλείνουμε το μάτι και βγάζουμε τα μύδια με μία κουτάλα.
Πετάμε όσα δεν άνοιξαν, αλλά και όσα άνοιξαν και δεν έχουν περιεχόμενο.
Επίσης πετάμε όλα τα κελύφη, και κρατάμε καμιά 15αριά το πολύ, για το εφέ και το σερβίρισμα.
Αν τα κρατήσουμε όλα θα πήξει η κατσαρόλα στο τσόφλι και δεν θα βρίσκουμε το ρύζι.

Σουρώνουμε καλά το νερό που έχει η κατσαρόλα και κρατάμε δύο ποτήρια.
(το νερό αυτό είναι η θάλασσα που ήταν μέσα στα μύδια)

Ξανα-ανάβουμε το μάτι και τσιγαρίζουμε με λίγο λάδι, 1-2 κρεμμύδια. Ρίχνουμε και μπόλικο τριμένο μαύρο πιπέρι. Οχι αλάτι.

Μόλις τσιγαριστούν τα κρεμύδια, ρίχνουμε δύο ποτήρια ρύζι , 4 ποτήρια νερό και τα δύο ποτήρια μυδόζουμο που κρατήσαμε.

Το ρύζι να είναι για πιλάφι, αλλά εγώ δοκίμασα και με μπασμάτι και ήταν οκ.

Βράζουμε για 10 λεπτά σε μέτρια φωτιά, ανακατεύοντας κάθε 2-3 λεπτά και μετά κλείνουμε το μάτι μέχρι να πιει όλο το νερό του.

Πρόταση σερβιρίσματος:
Χωρίς μαχαιροπήρουνα, αλλά με ένα κέλυφος στο χέρι!!! (και μπόλικες χαρτοπετσέτες)

Με δυο ποτήρια μυδόζουμο πάει προς το αλμυρό του αλλά σπάει με το πιπέρι. Αν δεν σας αρέσουν τα αλμυρά, κάντε το ένα ποτήρι θάλασσα και πέντε νερό.

Πάει με ωραίο λευκό κρασάκι....
Αυτά!