Το Συνέδριο

Η αφρόκρεμα των εταιριών και των συμμετεχόντων από τον χώρο που εργάζομαι, μαζεύτηκαν σε ένα συνέδριο για νέες τεχνολογίες, προϊόντα, κλπ.

Τσακώνω λοιπόν στο διάλειμα έναν παλιό συνεργάτη, μηχανικαρά με 40 πιστοποιήσεις και σούπερ ενεργητικό και βιογραφικό, στελεχάρα, κλπ κλπ, έχουμε πήξει και οι δύο και στο συνέδριο και στο κουρμπέτι, αυτός τρώει μπουφέδες, εγώ πίνω καφέδες και ανταλλάσουμε (έτσι γράφεται;) τα νέα μας.

Κάτι για δουλειά, κάτι για γυναίκες, κάτι για υγεία (της ηλικίας βλέπεις), κάτι για άσκηση (παλιά καραβάνα κι αυτός αλλά του στίβου) μετά πιάνουμε την κρίση οπότε και του λέω ότι σκοπεύω φέτος να παγιώσω το "δώρο κρίσης".
Δηλαδή φτηνό οικονομικά δώρο αλλά όχι και "φτηνό" από άποψης συμμετοχής μου.
"...δηλαδή επειδή να, ξέρεις μωρέ, μαγειρεύω λίγο και κάνω κάνα γλυκό, λέω φέτος να μοιράσω τέτοια."  (καρφώθηκα αλλά χαλάλι)

Μένει με το τυροφλογεράκι να στάζει από το στόμα στο κουστούμι και μου λέει έκπληκτος:
(εσύ βάλε εφέ μπουκωμένου στόματος)

"Μαλάκα μαγειβεύειφ; Σοβαβά;;;"

"Ωχουυυ θα αρχισουν τα αστεία τώρα... δε γαμιέται - σκέφτομαι - στα παπάρια μου."

"Ναι ρε, μαγειρεύω. Και τυριά κάνω και λικέρ κάνω και ότι μου κατέβει κάνω."

και απαντά:

"Μαλάκα το πρωί έκανα κυδωνόπαστο και γλυκό κυδώνι!"

Ντόοοινγκ!!! 

Ε, μετά έγινε ο χαμός.
Σα να συναντήθηκαν ΠΑΟΚτσήδες στην έρημο Καλαχάρι.
Αραδιάζαμε συνταγές, εξωτικά υλικά, επικίνδυνα κόλπα με ασβέστη, θρύλους από τις γιαγιάδες, μύθους για χάλκινες κουτάλες, καφενεία σε παράλληλα σύμπαντα με το μοναδικό γλυκό μανιτάρι, μόνο το νέκταρ των Θεών δεν αναφέραμε.

Οι γύρω είχαν παρατήσει τις μοναδικές δύο γυναίκες του συνέδριου (12ποντο, 3 χιλιοστά μεικάπ και το άλλο το αποκάτω - εφαρμοστά παντελόνια, μπλούζες,  τα πάντα όλα, αγόρια εδώ είμαστε και καλή τύχη μάΝγκες) και προσπαθούσαν να καταλάβουν με τι είχαμε ενθουσιαστεί τόσο, μιας και δεν είχαν ελπίδες μαζί τους.

Υπήρχε όμως και άλλη μία, αθόρυβα όμορφη, που δεν την κοίταγε άλλος.

και τότε θυμήθηκα κάτι.