Ορια

Είναι βραδάκι, είμαι σπίτι και πίνω παχειά γλυκειά σοκολάτα.
Φοράω ένα διάφανο νεγκλιζέ και τη λεοπάρ ρόμπα
Νωρίτερα είχα πάει για τρέξιμο, 6 χλμτράκια για να δούμε τι κατάλοιπα άφησε το κρύωμα -όλα καλά, λίγο κούραση βγήκε μόνο από το καθισιό- έφαγα κάτι ληγμένα μακαρόνια ολικής που είχα, μετά μαγείρεψα πατάτες φούρνου με μπιφτέκια για την εβδομάδα, κάτι βόλτες ενδιάμεσα, ευτυχώς ζέστανε και λίγο κι ελπίζω να μην μυρίζει πάλι τζάκι από τους γείτονες η μπουγάδα μου, γιατί με αυτή τη μυρωδιά καπνιστού στα ρούχα μου νιώθω σα ρέγγα, αντί να νιώθω σαν το Καζολίν ή τους κολοκυθοανθούς της άνοιξης.

Ασχετο;

Νομίζεις.

Επίσης δήλωσα συμμετοχή σε ένα άλλο δεκάρι αγώνα για τον Δεκέμβρη μπας και εξιλεωθώ για το 10άρι του ΣΔΥΑ που έχασα με το κρύωμα. Μάλιστα αυτός ο αγώνας θα 'χει και χάπι εντ από τώρα. Θα στα πω τότε.

Δεν σου 'ρχεται να τρέξεις ;;

Οχι, ε;

Μετά το φαγητό έπαθα LinkedIn, το οποίο έχει πλάκα καθώς σκάνε διάφορα μανατζίριαλ γκομενάκια και κοιτάνε το προφίλ μου ξανά και ξανά, και τους βάζω κι άλλες λέξεις μέσα να υγραίνονται και να με φαντάζονται να φοράω γραβάτες στα μίτινγκ ρουμς.
Μόνο γραβάτες.
Στη μέση.

Για τους κυρίους δεν μπορώ να κάνω πολλά πέρα από το να βάζω πολλές εντυπωσιακές λέξεις που δεν έχουν ελληνική ρίζα, και να 'σκουντάω' γνωστούς και συνεργάτες.
Μια ωραία παρέα είμαστε, άλλωστε!

Πίνω που λες σοκολάτα -γλυκειά- και μηρυκάζω κάποιες σκέψεις που κλωθογυρνάνε στο μυαλό μου εδώ και καιρό -ίσως και χρόνια τώρα- κι έχουν να κάνουν με μερικά από τα όρια μου, τα δικά σου, του καθ' ενός μας.

Στρίβε τώρα - ευκαιρία!

Εκτός ορίων, εντός ορίων, στα όρια, χωρίς όρια, για να ενταχθείς 'χωροταξικά' σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες πρέπει να ορίσεις κάπως τη λεπτή αυτή γραμμή που λέμε 'όριο'.

Και άντε και την όρισες.
Με τι κριτήριο; Το δικό σου, το υποκειμενικό φυσικά.

Πόσο βαθεια βουτάς; πόσο ψηλά σκαρφαλώνεις; πόσο μακρυά τρέχεις; πόση ώρα περπατάς; πόσο γρήγορα τρέχεις; πόσο γυρνάς στις Σέρρες; πόσες ώρες οδηγάς; όλα μετρήσιμα - όλα καταρριπτέα.

(Οι λύσεις στο τέλος)

Ορια που τίθενται και μένουν εκεί για να ξεπεραστούν, από εσένα ή άλλους, σύντομα ή όχι.

 Τώρα;

μπα...

Κουράζεσαι, φοβάσαι, πεισμώνεις, ιδρώνεις, τρομάζεις, τέτοιου τύπου συναισθήματα γεννιούνται κοντά στα όρια, μερικές φορές μάλιστα εξελίσσονται σε αρετές. Μερικές πάλι, όχι.

Η ανταμοιβή πάντως έρχεται μετά: με την επιβράβευση, την σύγκριση, την επιβεβαίωση, με τα αρχέγονα συναισθήματα νίκης του ανθρώπου - τα ίδια που ακολουθούσαν ένα επιτυχημένο κυνήγι μαμούθ - και μερικές μπύρες ενίοτε με φίλους πριν κατασταλάξει ο κουρνιαχτός του άθλου, της κατάρριψης κάποιου ορίου.

Εύκολο.

Ούτε τώρα;

πφφφφ...

Το δύσκολο τώρα:

Τι γίνεται με τα μη μετρήσιμα; Που μπαίνει το όριο και πως;
Πόσο μετριέται η ψυχική αντοχή ας πούμε;
Πόσο ζυγίζει η κούραση του μυαλού;
Πόσο πάνε τα νεύρα;
Τους τσακωμούς πόσο τους έχετε;
Τα μηδενικά κουράγια; την απογοήτευση; τη μιζέρια; την απαισιοδοξία;

Και μ' αυτά κουράζεσαι, φοβάσαι, πεισμώνεις, ιδρώνεις, τρομάζεις..
Τι γίνεται όμως;

Το πάω λίγο μονόπαντα γιατί αναφέρομαι στη δουλειά.
Αυτή τη σύγχρονη εργασία/δουλεία των εταιριών και των κόρπορετ ενβάϊρονμεντς -γκοντάμ ιτ- αλλά και όχι μόνο.

Πως να θέσεις όριο στην υποχώρηση ή στην επιμονή;
Πόσο να αντέξεις κάτι ή κάποιον; Λίγο ακόμα; Πόσο ακόμα; Φτάνει τόσο; Λιγάκι ακόμα; Θες άλλο λίγο; Θες. Κι άλλο λίγο λοιπόν. Κι ακόμα λίγο...
Μέτρησε μου σε παρακαλώ πόσο αγχώνεσαι.
Κάτσε να μετρήσουμε πόσο αγχώνεται ο οδηγός τρόλλεϋ και πόσο ο τύπος που πήδησε από τη στρατόσφαιρα.
Το ίδιο αγχώνονται όλοι, αλλά δεν μετριέται ώστε να αποδειχθεί. Οπότε ίσως και να κάνω λάθος - ίσως και όχι.
Που βάζεις τη γραμμή όταν δίνεσαι στον άλλο; ή όταν θυσιάζεσαι -κυριολεκτικά και μεταφορικά- για τον άλλο ή το όλο.
Κι όταν σου βάζει άλλος τις γραμμές τι γίνεται;
Πόσο περιορίζεσαι ή πόσο απέχεις από τις προσδοκίες του;

Οπου 'άλλος', υποθέτω έβαλες ήδη σύντροφο, γκόμενα, εργοδότη, ξέρεις εσύ...

Η -χειρότερα- όταν δεν ορίζονται τα όρια από τρίτους, αλλά και από την άλλη η δική σου οριοθέτηση δεν γίνεται δεκτή για οποιοδήποτε λόγο. Μαντάρα.
Και που λες "σταματάω", που λες "συνεχίζω", πότε κάνεις πίσω, πότε είναι αργά να κάνεις πίσω, πότε είναι νωρίς, πότε πρέπει να συνεχίσεις, πότε φυγοπονείς, πότε σε εκμεταλεύονται, πότε σπαταλάς το χρόνο σου, πότε καις το χρόνο του άλλου, που ισορροπεί η ζυγαριά, που χάνεις εσύ την ισορροπία σου...
Πολλά τα ερωτηματικά.

 

Τώρα όμως, ε;;;

 Δεν έχω απαντήσεις ούτε τις ψάχνω,
γιατί δεν έχω καν τις σωστές ερωτήσεις.

Ξέρω όμως ότι απαντήσεις δεν υπάρχουν
και ότι οι σκέψεις μου, χρίζουν περισσότερης σκέψης.

Ισως μιαν άλλη φορά, με άλλα μυαλά
και λιγότερα μαλλιά.

Λύσεις: 
(15m+)
(Traumpfeiler V+, 250m)
(26Km Trail)
(19hrs Καταρράκτης - Καταφίδι@Τζουμέρκα)
(0:54:29 το 10άρι)
(1:44 χαμηλό με τον Τίγρη)
(17 ώρες)