Σήμερα το βράδυ έχει εκκαθάριση ψυγείου.
Κάτι γιαούρτια, κάτι γάλατα, κάτι τυριά, κάτι χρυσόχαρτα... ούτε ξέρω τι θα τα κάνω και με τι συνδιασμό θα τα φάω.
Χτες είχε εκκαθάριση facebook.
Κάτι συνάδελφοι, κάτι άλλοι συλλέκτες φίλων, τέλος! Και έπεται συνέχεια.
Αλλωστε, ο σωστός ο φίλος (έστω και απλός γνωστός), παίρνει ένα τηλέφωνο που και που και δεν παίρνει μάτι μόνο τις φωτογραφίες μου και κάνει poke όταν βαριέται στο γραφείο.
Ούστ!
Αν δεν κράταγα επαφή με κάτι παιδιά από επαρχία, θα το είχα φάει λάχανο το βρωμο-fb.
Τις προάλλες πάλι, έκανα εκκαθάριση βιβλιοθήκης.
Παλιά βιβλία, παλιά παιχνίδια για το pc, κάτι δώρα που ποτέ δεν άνοιξα, όλα πακεταρίστηκαν για το καραβάνι αλληλεγγύης, αλλά πετάχτηκαν κι όλας κάτι κουτιά με γκομενικές κάρτες και σαχλαμαρίτσες από το απότερο παρελθόν, μπομπονιέρες από γάμους και βαφτίσια, ότι να 'ναι...
Πριν κάνα μήνα ξεφόρτωσα στην ανακύκλωση συσκευών ότι άχρηστο σκουπίδι βρήκα σπίτι μου αλλά και στου κοριτσιού. (που δεν πάει καθόλου πίσω, σας πληροφορώ!)
Καμμένα βίντεο από κατάρες, ακουστικά σπασμένα, joysticks, πληκτρολόγια, ποντίκια, τηλεκοντρόλ, ηχεία, κάτι κουτιά με λαμπάκια και σκόνες, όξω όλα γαμώ τον καπιταλισμό μου.
Τον χειμώνα είχα κάνει εκκαθάριση ντουλάπας. Οτι ρούχο είχα φυλαγμένο από την 3η γυμνασίου και μετά, έφυγε είτε στα σκουπίδια, είτε σε ανταλλαγή που κάνουμε μεταξύ της παρέας, είτε κατέληξε σε ανθρώπους όντως δεν είχαν να αγοράσουν. Ετσι πήρα κι εγώ μερικά από άλλους.
Παλαιότερα τα αφήναμε οικογενειακώς στην εκκλησία μέχρι που είδαμε τον παπά να δίνει εντολή στον διάκο να πάει την τεράστια μαύρη σακούλα με ρούχα που άφησα στα σκαλιά τους, στα σκουπίδια. Οπου και τα πήγε. Από εκεί τα μάζεψαν δυο οικογένειες μεταναστών - ευτυχώς.
Στον έρανο πρώτοι είναι, στα άλλα όμως ελληνάρες... Σκατοπαπαδαριό.
Στην εταιρία τέλος, φρόντισα και εγκατέστησα κάδους συλλογής μπαταριών της ΑΦΗΣ, που είναι τσάμπα και δεν έμπλεξα με εγκρίσεις και λοιπές παπαριές.Με ένα τηλέφωνο και ένα mail τα φέρανε στην πόρτα μας και θα τα συλλέξουν όταν τους ειδοποιήσουμε ότι γέμισαν.
Του δικού μου κτιρίου έφτασε στη μέση μέσα σε 15 μέρες. Στο άλλο κτίριο δεν ξέρω.
Επίσης έστειλα για ανακύκλωση ενάμιση φορτηγό (από τα μεγάλα) με παλιά pc, οθόνες, κάθε λογής εταιρικό σκατολοίδι. Αδειασε μια αποθήκη 35 τετραγωνικά λέμε!
Αυτά.
Τι μάθαμε σήμερα; Χαρίστε / ανακυκλώστε τα παλιά σας πράματα και κάντε χώρο για καινούργια.
Για ανακύκλωση οικιακών απορριμάτων στους μπλέ κάδους δεν έκανα νύξη, γιατί ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΚΙ ΟΛΑΣ!!!
Μια μέρα σαν τις άλλες.
Ξύπνημα από το κορίτσι στις 8μιση, τσεκάρισμα καιρού, καφές, κουλουράκι, πρωινό τσιγάρο και λαμβάνω θέση στο πισί.
"Τι μεγαλειώδες θα κάνω σήμερα;" αναρωτιέμαι με ειρωνία και αλαζονία ταυτόχρονα. Είναι το νέο κόλπο για να την παλεύω.
Μόλις γυρνάω από την τουαλέτα όμως, το έχω ξεχάσει ήδη.
Ψάχνω λίγο το blogger για να ανοίξω άλλο ένα μπλόΝγκ, αυτό που έχω είναι σχεδόν επώνυμο και δεν νιώθω ελεύθερος να γράψω αυτά που θέλω πραγματικά.
Σκέφτομαι τις επόμενες ώρες. Το σημερινό 10ωρο στο γραφείο, αλλά και το αυριανό και μερικά ακόμα και με πιάνει απελπισία. "Κάνε υπομονή" ακούω γύρω μου. Τι είναι η υπομονή όμως; Μια άλλη λέξη για την απ-ελπισία.
Σκέφτομαι και μερικές ώρες πριν. Οπως την ένεση ηθικού που μου έριξα πατώντας το send σε κάποια mail με το βιογραφικό μου, το φανταστικό λεμονάτο της μάνας μου χτες το βράδυ, μια ξεφτίλα που θα έστηνα σε κάποιον στο γραφείο, αλλά τελευταία στιγμή το μετάνοιωσα.
Μπερδεμένα στιγμιότυπα με μπερδεμένα ειδικά βάρη που κάνουν τη ζυγαριά μου να στρεσσάρεται και να κλέβει στο ζύγι.
Πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές να βλέπεις τα πράματα στη σωστή τους διάσταση, ε;
Με αυτό το βλέμμα - Νταλί που έχω αναπτύξει, σχεδιάζω τις αργίες που έρχονται. 25η και Πάσχα.
Ο στόχος ένας: Να συνέλθω στο 4ήμερο της 25ης, (θα πάρω άδεια την Παρασκευή) ώστε να είμαι άνθρωπος το Πάσχα.
Ωρες ώρες νιώθω σαν να οδηγάω στην Αγγλία. Ολοι πάνε ανάποδα.
Μου θυμίζω το ανέκδοτο με τη μάνα που βλέπει τον κανακάρη της να παρελαύνει και αναφωνεί:
"Τόσοι στρατιώτες και μόνο ο λεβέντης μου έχει σωστό βήμα!"
Γελάω εις βάρος μου, γυρνάω απότομα το κεφάλι δεξιά κοιτώντας την εξέδρα των επισήμων ενώ με την άκρη των ματιών μου τσεκάρω την ευθυγράμμιση μου με τον μπροστινό και τον πλαϊνό. Κατεβαίνει το χέρι του γωνιακού, ξαναγυρνάω απότομα μπροστά, απομακρύνθηκα πλέον από τους επίσημους, χαλαρώνω και μπορώ πάλι να σέρνω τις φτέρνες μου στην Πανεπιστημίου χαζεύοντας τον κόσμο που κοιτάει με σημαίες στα χέρια, έχοντας στο νου μου την καφετέρια που μας περιμένει.
Οι επίσημοι το ξέρουν πολύ καλά - το βλέπουν κάθε χρονιά και το έχουν κάνει και οι ίδιοι άλλωστε. Μόλις απομακρυνθείς σταματάνε να σε κοιτούν και κοιτούν τους επόμενους. Δεν θέλουν καν να δουν τα βαριεστημένα βήματα (σαν αιχμαλώτων πολέμου) που απομακρύνονται, παρά μόνο τα βήματα όσων περνάνε τώρα από μπροστά τους.
Τους αρκεί.
Δεν σε είδαν σημαίνει οτι δεν έγινε.
Δεν το είδαν άρα δεν υπήρξε.
Ενα τσιγάρο ακόμα, μια ελπίδα για συνέντευξη, μια λίστα δουλειές, ένα λαχείο, ο άδειος καφές, το γεμάτο κεφάλι.
"Οι κεφαλαιούχοι θα ωθήσουν την εργατική τάξη να αγοράσει όλο και περισσότερο ακριβότερα αγαθά, σπίτια και τεχνολογία, εξωθώντας τους να παίρνουν όλο και περισσότερα µε πίστωση έως ότου το χρέος τους να γίνει αβάσταχτο.
Το χρέος αυτό θα οδηγήσει στην χρεοκοπία των τραπεζών, οι οποίες θα πρέπει να εθνικοποιηθούν και η πολιτεία θα πρέπει να πάρει το 'δρόµο προς τον Κοµµουνισµό."
Πολύς ντόρος τελευταία για το εξώφυλλο του Focus με το κωλοδάχτυλο, τόσος που δεν θυμόμουν το πρωτότυπο άγαλμα. Για το περιεχόμενο του άρθρου πάντως, προσωπικά δεν είχα ιδέα μέχρι που το διάβασα μεταφρασμένο από την εφημερίδα Πατρίς του Ηρακλείου.
Αναμεταδίδω λοιπόν:
“Πολιτισμικό σοκ της Ελλάδας”
Αρθρογραφος.Κ.Boetig από το Focus on line
* Η μετάφραση από τα γερμανικά του άρθρου, έχει ως εξής:
“Η Ε.Ε. ζητάει από την Ελλάδα όχι μόνο μια σκληρή οικονομική πολιτική αλλά απαιτεί και αλλαγή της νοοτροπίας.
Οι ρίζες όμως της διαφορετικότητας είναι βαθιές και δεν θα αλλάξει τίποτα πέραν μιας αισθητικής εξωτερικής επέμβασης
Μπορούμε να καταλάβουμε τους Έλληνες;
Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν προβλήματα προσαρμoγής. Εχουν κατακλείσει τον κόσμο ψήνοντας και τηγανίζοντας γύρω τους, και παίζοντας σε ρόλο κομπάρσου σε κάποια μικρά εργάκια. Σε αυτόν τον συμπαθητικό μικρό λαό που φαίνεται να χορεύει συνεχώς τον Ζορμπά και να γλεντάει, δεν εκπλήσσεται ο γνωστής των πραγμάτων καθόλου με όσα γίνονται.
Πώς και να εκπλήσσεται εξάλλου με έναν λαό που ανακατεύει ρετσίνι με κρασί, τυλίγει ρύζι με χορταρικά σε αμπελόφυλλα , παίρνει το ευρωπαϊκό κύπελλο σχεδόν χωρίς κανένα γκολ, αλλά γνώριζε πριν 2.500 χρόνια ότι η ύλη αποτελείται από άτομα και η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο;
Οι Έλληνες ένιωθαν πάντα σαν τους γονείς του πολιτισμού και δεν δίσταζαν όμως να περνούν τα λεφτά των παιδιών τους. Σήμερα αυτό το κράτος μπαίνει στο γηροκομείο και δέχεται κηδεμόνα να το επιβλέπει.
Αλλά φυσικά αυτό δεν απασχολεί καθόλου τον Έλληνα πολίτη. Αυτός πότε δεν περίμενε κάτι από τον υπουργό του, πέρα από την ανταλλαγή της ψήφου του με την άδεια να κτίσει το αυθαίρετο του.
Δεν βαριέσαι σου λέει το ελληνικό κράτος θα επιβιώσει και χωρίς δική του κυβέρνηση. Εξάλλου γιατί να αλλάξει κάποιος όταν είναι τόσο τέλειος όσο ο Έλληνας.;
Γλώσσα και γραφή
Οι Έλληνες είναι μοναδικοί! Μόνο αυτοί γράφουν ελληνικά. Το να ξεφορτωθούν επιτέλους την 2500 χρονών παλαιά γραφή ούτε που το σκέφτηκαν πότε. Εξάλλου το ελληνικό αλφάβητο ήταν υπεύθυνο για την δημιουργία της λατινικής και κυριλλικής γραφής. Στο πέρασμα των χρόνων δεν άλλαξε ιδιαίτερα πάρα μόνο στην έννοια των λέξεων. Φυσικά στα σχολεία είναι κύριο μάθημα και διδάσκεται από την πρώτη Γυμνασίου. Είναι σαν να μαθαίναμε εμείς τα αρχαία γερμανικά η τα γοτθικά.
Έχουν φροντίσει όμως να διευκολύνουν τους ξένους τουρίστες τους με πινακίδες που αναγράφουν τις τοποθεσίες με λατινικά γράμματα,αν και σε μια απόσταση μερικών μέτρων θα δεις την ίδια ονομασία με τρεις διαφορετικούς τρόπους γραμμένη. Agia , Aghia, Αyia.
Οι κανόνες υπάρχουν για να τους παραβιάζουν. Στα μικρά όσο και στα μεγάλα.
Εγωισμός και αίσθηση του “εμείς”. Ο ένας εναντίον του αλλού, αλλά όλοι μαζί εναντίον του εχθρού.
Ο καθένας προσπαθεί στους δρόμους είτε με αυτοκίνητο είναι είτε με μηχανάκι, να κόψει την προτεραιότητα του αλλού.
“Ο ένας εναντίον του αλλού και όλοι μαζί ενάντια στον πεζό φυσικά”, είναι ο σκοπός.
Για να δοθεί μια λύση μπαίνει στη μέση ο τροχονόμος να ρυθμίσει την κίνηση.Και ξάφνου όλοι οι οδηγοί μαζί συμφωνούν και συνεργάζονται σε έναν εκκωφαντικό θόρυβο κορναρίσματος που τελικά οδηγεί τον τροχονόμο στην φυγή.
Με ελεύθερο το πεδίο λοιπόν πάλι οι οδηγοί επιδίδονται στο εγωιστικό τους έργο.
Μεταξύ τους βασικά οι Έλληνες μισιούνται.
Δεν είναι τυχαίο που στον ελληνικό εμφύλιο του 1944-1949 σκοτώθηκαν περισσότεροι Έλληνες απ’ ότι στον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο.
Τον εισβολέα όμως τον αντιμετωπίζουν όλοι μαζί. Είτε Αριστεροί είναι είτε Δεξιοί.
Η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που μπορείς να αποσπάσεις από Έλληνα είναι το “είσαι δικός μας”.
Με την πλάτη γυρισμένη.
Υπάρχουν άνθρωποι και Έλληνες
Μέχρι και πριν 30 χρόνια οι Έλληνες μετρούσαν έξι ηπείρους.
Τις γνωστές πέντε που ξέρουμε όλοι και την …Ελλάδα.
Για μερικούς μάλιστα υπήρχαν και τεσσάρων ειδών ζωντανά πλάσματα.
Τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι και οι Έλληνες.
Την ΕΟΚ την περνούσαν κάποιοι για συνεργασία του διαόλου με τον Πάπα που σκοπό είχαν να καταδυναστεύσουν και να μυήσουν τους χριστιανούς ορθόδοξους σε ρωμαϊκές αιρέσεις.
Έτσι μάλιστα δεν υποδουλώθηκαν ούτε στους Τούρκους. Η “Ισταμπουλ” ονομάζεται ακόμη επισήμως Κωνσταντινούπολη και η κιτρινόμαυρη σημαία της βυζαντινής αυτοκρατορίας κυματίζει ακόμη σε εκκλησίες και μοναστήρια.
Ακριβώς και πάντα δίπλα της έχει την γαλανόλευκη ελληνική, του μόλις κατά το 1829 απελευθερωμένου ελληνικού κράτους.
Ωστόσο οι Έλληνες ως χριστιανοί δίνουν ονόματα αρχαιοελληνικά στα παιδιά τους χωρίς ενδοιασμούς. Έτσι έρχεται σε αντίθεση η μεγαλοπρέπεια της ελληνικής αρχαιότητας με την σημερινή τους εικόνα.
Η παρέα μετράει. Ομως είναι παρέα της μιας στιγμής
Οι περισσότεροι Έλληνες είναι πολύ της παρέας. Δεν τους αρέσει να τρώνε μόνοι τους ή δυο -δυο. Θέλουν μεγάλες παρέες και ο ένας φέρνει και τον άλλο μαζί του.
Οπότε βλέπεις συχνά μεγάλες παρέες στα τραπέζια τους. Η πίστα στον χορό μονοπωλείται και θεωρούν αγένεια να μπεις μαζί τους στο συρτάκι ή στο χασάπικο.
Και το μπουρμπουάρ στην ορχήστρα πάει για την ατομική του ευχαρίστηση σε δική του παραγγελία.
Τρώνε διαφορετικά,και τσακώνονται ψεύτικα για τον λογαριασμό. Οι Έλληνες παραγγέλνουν όλοι μαζί στο τραπέζι και όχι ο καθένας το πιάτο του. Το κρασί ρέει άφθονο στα ποτήρια και πάντα πρέπει να φροντίζουν να υπάρχει ανεφοδιασμός.
Δεν αδειάζει κάνεις το πιάτο του, γιατί αυτό θα σήμαινε πως το φαγητό έπεσε λίγο και ίσως δεν θα χόρτασαν όλοι.
Όταν έρχεται ο λογαριασμός όλοι προθυμοποιούνται δήθεν να πληρώσουν ενώ ξέρουν πολύ καλά ποιανού η σειρά είναι. Οσο για το μπουρμπουάρ, τους είναι πιο βολικό να αφήνουν τα ψιλά στο τραπέζι , αντί να στρογγυλοποιήσουν το ποσό λεκτικά στον σερβιτόρο.
Ο Θεός βοηθός: Καινούργιοι άγιοι για καινούρια προβλήματα
Το 97% των Ελλήνων είναι χριστιανοί ορθοδοξοι.Οι εικόνες των αγίων τους κρέμονται όπου μπορεί κανείς να φανταστεί.
Έχουν ρόλο υπουργού και γενικού γραμματέα του Θεού και κρέμονται εκτός από τις εκκλησίες και στις ταβέρνες στα σπίτια, στα σούπερ μάρκετ δίπλα στο ταμείο.
Οποιος έχει προβλήματα απευθύνεται σε αυτούς και μάλιστα κατευθείαν στους ειδικούς. Στον Άγιο Νικόλαο (οι ναυτικοί) ή στην Άγια Παρασκευή (όσοι έχουν προβλήματα οράσεως). Οταν βέβαια εμφανιστεί καμιά καινούρια ασθένεια, τότε βαφτίζουμε κάποιον καινούριο Αγιο όπως το 1959 τον Αγ.Ραφαηλ για τους καρκινοπαθείς.
Μόνο που για τους πολιτικούς τους δεν βρέθηκε ακόμη κανένας.
Χωρίς χρόνο και χώρο
Οι Έλληνες ζουν μέσα σε ανοιχτό όριο του αιωνίου χρόνου. Ο χρόνος δεν έχει αρχή και δεν έχει τέλος...Το “τώρα” σπάνια το συναντάς και η λέξη “αύριο” είναι πολύ συχνή. Ομως τα λεωφορεία και τα τρένα πρέπει να κρατήσουν ένα ωράριο και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο.
Όσο για τους δρόμους που έχουν ονομασίες, αυτές τις γνωρίζει μόνο ο ταχυδρόμος γιατί σχεδόν πότε δεν βλέπεις τις πινακίδες στην θέση τους.
Μια προφορική κοινωνία
Ο Ελληνας πολύ εύκολα θα ρωτήσει να μάθει τον δρόμο παρά θα χρησιμοποιήσει τον χάρτη. Δεν ξέρει ούτε να τον διαβάζει και έτσι γέλασε πολύς κόσμος όταν ένας νταλικέρης ερχόμενος από την Βενετία έκανε τον κύκλο της Ελβετίας για να φτάσει στην Νυρεμβέργη. Είχε σημειώσει στον χάρτη που αγόρασε για πρώτη φορά στην ζωή του την διαδρομή που του φάνταζε πιο ωραία.
Συνάδελφοι του εξήγησαν ότι θα ερχόταν πολύ πιο σύντομα μέσα από τη σήραγγα του Brenner. Πέταξε τον χάρτη του και από δω και στο εξής λέει θα ρωτάει.
Με τα τυπωμένα γράμματα φαίνεται δεν τα πηγαίνουν γενικώς καλά οι Έλληνες. Ετσι και τα ωράρια των μουσείων στις ηλεκτρονικές σελίδες του υπουργείου Πολιτισμού ποτέ δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Πνεύμα δημιουργικό: I have inspiration
Πολλοί Έλληνες είναι πνεύματα δημιουργικά και αυτό όχι μόνο στο να παραποιούν στατιστικά στοιχεία.
Έτσι και ο Κρητικός Γιώργος Πετράκης που έχει το δικό του μουσείο που μας ξεναγεί από την εποχή των πρώτων ανθρώπων έως την εφεύρεση του τροχού έως και την προσγείωση στην σελήνη.
Το ίδιο και ο Κώστας Κοτσανάς από το Κατάκολο που λειτουργεί έκθεση με τίτλο την τεχνολογία από το πρώτο ρομπότ έως και το ξυπνητήρι.
Όσο για την ζωγράφο στα νότια της Κρήτης που διατηρεί και πλυντήριο ρούχων, αυτή έχει την έκθεση της ανάμεσα στα πλυντήρια και συχνά μια ταμπελίτσα στην πόρτα που γράφει: ”I have inspiration. Come back tomorrow”
Οι Έλληνες στις διακοπές τους
Οι Έλληνες προτιμούν να κάνουν διακοπές με παρέες και στην πατρίδα τους. Το καλοκαίρι στην θάλασσα και τον χειμώνα στα βουνά.
Όπως επίσης και στα αρκετά χιονοδρομικά κέντρα που υπάρχουν.
Τα καταλύματα τους κάθε άλλο πάρα ταπεινά χαρακτηρίζονται και έχουν συνήθως τον τζάκι τους και το τζακούζι τους.
Οι παραγγελίες στο φαγητό γίνονται προφορικά και τα γκαρσόνια γνωρίζουν πολύ καλά πως εδώ έχουν να κάνουν με ντόπιους και όχι με τουρίστες.
Βλέπετε οι Ελληνίδες μαμάδες μπορούν να κρίνουν το καλό φαγητό.
Πολλά από αυτά τα καταλύματα φτιάχτηκαν με χορηγήσεις της Ε.Ε. και έχουν πάρει τέτοια μορφή ώστε αργότερα να μπορούν να τροποποιηθούν σε κατοικίες για τα παιδιά τους”.
Για ανακύκλωση οικιακών απορριμάτων στους μπλέ κάδους δεν έκανα νύξη, γιατί ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΚΙ ΟΛΑΣ!!! 
