Νέα μέρα

Μια μέρα σαν τις άλλες.
Ξύπνημα από το κορίτσι στις 8μιση, τσεκάρισμα καιρού, καφές, κουλουράκι, πρωινό τσιγάρο και λαμβάνω θέση στο πισί.
"Τι μεγαλειώδες θα κάνω σήμερα;" αναρωτιέμαι με ειρωνία και αλαζονία ταυτόχρονα. Είναι το νέο κόλπο για να την παλεύω.
Μόλις γυρνάω από την τουαλέτα όμως, το έχω ξεχάσει ήδη.

Ψάχνω λίγο το blogger για να ανοίξω άλλο ένα μπλόΝγκ, αυτό που έχω είναι σχεδόν επώνυμο και δεν νιώθω ελεύθερος να γράψω αυτά που θέλω πραγματικά.
Σκέφτομαι τις επόμενες ώρες. Το σημερινό 10ωρο στο γραφείο, αλλά και το αυριανό και μερικά ακόμα και με πιάνει απελπισία. "Κάνε υπομονή" ακούω γύρω μου. Τι είναι η υπομονή όμως; Μια άλλη λέξη για την απ-ελπισία.
Σκέφτομαι και μερικές ώρες πριν. Οπως την ένεση ηθικού που μου έριξα πατώντας το send σε κάποια mail με το βιογραφικό μου, το φανταστικό λεμονάτο της μάνας μου χτες το βράδυ, μια ξεφτίλα που θα έστηνα σε κάποιον στο γραφείο, αλλά τελευταία στιγμή το μετάνοιωσα.

Μπερδεμένα στιγμιότυπα με μπερδεμένα ειδικά βάρη που κάνουν τη ζυγαριά μου να στρεσσάρεται και να κλέβει στο ζύγι.
Πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές να βλέπεις τα πράματα στη σωστή τους διάσταση, ε;


Με αυτό το βλέμμα - Νταλί που έχω αναπτύξει, σχεδιάζω τις αργίες που έρχονται. 25η και Πάσχα.
Ο στόχος ένας: Να συνέλθω στο 4ήμερο της 25ης, (θα πάρω άδεια την Παρασκευή) ώστε να είμαι άνθρωπος το Πάσχα.

Ωρες ώρες νιώθω σαν να οδηγάω στην Αγγλία. Ολοι πάνε ανάποδα.
Μου θυμίζω το ανέκδοτο με τη μάνα που βλέπει τον κανακάρη της να παρελαύνει και αναφωνεί:
"Τόσοι στρατιώτες και μόνο ο λεβέντης μου έχει σωστό βήμα!"

Γελάω εις βάρος μου, γυρνάω απότομα το κεφάλι δεξιά κοιτώντας την εξέδρα των επισήμων ενώ με την άκρη των ματιών μου τσεκάρω την ευθυγράμμιση μου με τον μπροστινό και τον πλαϊνό. Κατεβαίνει το χέρι του γωνιακού, ξαναγυρνάω απότομα μπροστά, απομακρύνθηκα πλέον από τους επίσημους, χαλαρώνω και μπορώ πάλι να σέρνω τις φτέρνες μου στην Πανεπιστημίου χαζεύοντας τον κόσμο που κοιτάει με σημαίες στα χέρια, έχοντας στο νου μου την καφετέρια που μας περιμένει.

Οι επίσημοι το ξέρουν πολύ καλά - το βλέπουν κάθε χρονιά και το έχουν κάνει και οι ίδιοι άλλωστε. Μόλις απομακρυνθείς σταματάνε να σε κοιτούν και κοιτούν τους επόμενους. Δεν θέλουν καν να δουν τα βαριεστημένα βήματα (σαν αιχμαλώτων πολέμου) που απομακρύνονται, παρά μόνο τα βήματα όσων περνάνε τώρα από μπροστά τους.
Τους αρκεί.

Δεν σε είδαν σημαίνει οτι δεν έγινε.
Δεν το είδαν άρα δεν υπήρξε.

Ενα τσιγάρο ακόμα, μια ελπίδα για συνέντευξη, μια λίστα δουλειές, ένα λαχείο, ο άδειος καφές, το γεμάτο κεφάλι.

Υπομονή μάγκες, υπομονή...