Μία μέρα, πηγαίνοντας στο ταβερνείο δίπλα στη δουλειά, (πήρα θυμάμαι, το αλμυρότερο φρικασέ που έχει υπάρξει ποτέ, παραδόξως το αρνάκι ήταν λουκούμι όμως) ξεκουφάθηκα - κυριολεκτικά - από τους γλάρους που έσκουζαν, πετώντας ξυστά στις κεραίες των πολυκατοικιών.
Οι γλάροι μου θυμίζουν τον Διονύση, που γνωριστήκαμε μέσα από ένα φόρουμ μοτοσυκλετιστών.
Ο Διονύσης σκοτώθηκε οδηγώντας τη μηχανή του με ψιλόβροχο, κάπου στα Βίλια μαζί με την Κωνσταντίνα.
Στην κηδεία του είχαμε μαζευτεί πάνω από 100 μοτοσυκλετιστές και η αδερφή του, πριν τον βγάλουμε από την εκκλησία μας είπε: "Αν θέλετε πραγματικά να καταλάβετε τον Διονύση, διαβάστε τον Γλάρο Ιωνάθαν."
"Τον γλάρο ποιόν;;;" αναρωτήθηκα. Πρώτη φορά το άκουγα.
Την ίδια μέρα στο δρόμο για τη δουλειά αγόρασα τον "Γλάρο Ιωνάθαν" του Μπάχ και τα χαράματα της επόμενης μέρας, τον είχα διαβάσει και είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Αποκάλυψη!
Όσοι το έχετε διαβάσει ή θα το διαβάσετε, είμαι σίγουρος ότι συμφωνείτε στα μηνύματα του.
Και αντιγράφω από εντυπώσεις αναγνωστών:
"αναρωτιέμαι αν ήταν όντως αυτός,που μου έδωσε το έναυσμα για να πετάξω",
"μου έμαθε να αποφασίζω μόνη μου χωρίς να υπολογίζω την γνώμη των άλλων",
"Εγώ έμαθα ότι την άποψη μου πρέπει να την υποστηρίζω,ανεξάρτητα τι λένε οι άλλοι",
"etsi ema8a+egw n aneigw t ftera m,n uywnw t anastima m+n fwnazw san tn iwna8an:''NAI,8ELW NA PETA3W!''!" (να σου χέσω τα γκρήκλις βλάχο),
"αν θέλω να εναντιωθώ σε κάτι,αυτοχαρακτηρίζομαι ''ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ'",
"σου δίνει τη χαμένη ελπίδα πίσω... σε κάνει να προχωράς πάντα", μέχρι και
"Αποφασισα να κανω τατού τον Ιωναθαν..."
Εκτός από το τατού, συμφωνούσα και συμφωνώ και με όλα τα άλλα, που είτε μου γεννήθηκαν σε εκείνη την πρώτη ανάγνωση είτε σε οποιαδήποτε από τις πολλαπλές επόμενες.
Ο Ιωνάθαν έφευγε από το κομοδίνο μου, μόνο για να μπει στην τσάντα της παραλίας ή στο σάκκο που παίρνω το χειμώνα.
Σχεδόν πάντα τον είχα μαζί (αυτόν ή τις Αόρατες Πόλεις του Καλβίνο) και τον ξεφύλιζα, βρίσκοντας συνέχεια νέα σημεία να πιαστώ και νέες αφορμές να σκεφτώ.
Περνάγαν τα χρόνια, το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα, να σου ο γλάρος να κάνει σούζες, να μαθαίνει και κωλιές, να τα λέει και στους άλλους, να τον κράζουνε οι γέροι, τα ίδια και τα ίδια πάνω κάτω, αλλά πάντα απολαυστικά και πάντα με κάποια σκέψη να σου γενιέται, αναλόγως των εμπειριών σου.
συνεχίζεται :
Οι γλάροι μου θυμίζουν τον Διονύση, που γνωριστήκαμε μέσα από ένα φόρουμ μοτοσυκλετιστών.
Ο Διονύσης σκοτώθηκε οδηγώντας τη μηχανή του με ψιλόβροχο, κάπου στα Βίλια μαζί με την Κωνσταντίνα.
Στην κηδεία του είχαμε μαζευτεί πάνω από 100 μοτοσυκλετιστές και η αδερφή του, πριν τον βγάλουμε από την εκκλησία μας είπε: "Αν θέλετε πραγματικά να καταλάβετε τον Διονύση, διαβάστε τον Γλάρο Ιωνάθαν."
"Τον γλάρο ποιόν;;;" αναρωτήθηκα. Πρώτη φορά το άκουγα.
Την ίδια μέρα στο δρόμο για τη δουλειά αγόρασα τον "Γλάρο Ιωνάθαν" του Μπάχ και τα χαράματα της επόμενης μέρας, τον είχα διαβάσει και είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Αποκάλυψη!
Όσοι το έχετε διαβάσει ή θα το διαβάσετε, είμαι σίγουρος ότι συμφωνείτε στα μηνύματα του.
Και αντιγράφω από εντυπώσεις αναγνωστών:
"αναρωτιέμαι αν ήταν όντως αυτός,που μου έδωσε το έναυσμα για να πετάξω",
"μου έμαθε να αποφασίζω μόνη μου χωρίς να υπολογίζω την γνώμη των άλλων",
"Εγώ έμαθα ότι την άποψη μου πρέπει να την υποστηρίζω,ανεξάρτητα τι λένε οι άλλοι",
"etsi ema8a+egw n aneigw t ftera m,n uywnw t anastima m+n fwnazw san tn iwna8an:''NAI,8ELW NA PETA3W!''!" (να σου χέσω τα γκρήκλις βλάχο),
"αν θέλω να εναντιωθώ σε κάτι,αυτοχαρακτηρίζομαι ''ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ'",
"σου δίνει τη χαμένη ελπίδα πίσω... σε κάνει να προχωράς πάντα", μέχρι και
"Αποφασισα να κανω τατού τον Ιωναθαν..."
Εκτός από το τατού, συμφωνούσα και συμφωνώ και με όλα τα άλλα, που είτε μου γεννήθηκαν σε εκείνη την πρώτη ανάγνωση είτε σε οποιαδήποτε από τις πολλαπλές επόμενες.
Ο Ιωνάθαν έφευγε από το κομοδίνο μου, μόνο για να μπει στην τσάντα της παραλίας ή στο σάκκο που παίρνω το χειμώνα.
Σχεδόν πάντα τον είχα μαζί (αυτόν ή τις Αόρατες Πόλεις του Καλβίνο) και τον ξεφύλιζα, βρίσκοντας συνέχεια νέα σημεία να πιαστώ και νέες αφορμές να σκεφτώ.
Περνάγαν τα χρόνια, το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα, να σου ο γλάρος να κάνει σούζες, να μαθαίνει και κωλιές, να τα λέει και στους άλλους, να τον κράζουνε οι γέροι, τα ίδια και τα ίδια πάνω κάτω, αλλά πάντα απολαυστικά και πάντα με κάποια σκέψη να σου γενιέται, αναλόγως των εμπειριών σου.
συνεχίζεται :
1 σχόλιο:
Ποσο χαίρομαι οταν ο "Γλάρος" γίνεται τρόπαιο.
Πόσο στεναχωρέθηκα, που τον έμαθες μέσα από μια τραγική απώλεια.
Πώς η ζωή μας εκπλήσει και στις πιο δύσκολες στιγμές...
Ευγε στην αδελφή του Διονύση!
και Κάλό του Ταξίδι.
(Δράττωμαι της ευκαιρίας να σου προτείνω κ το επόμενό του βιβλίο.
Το "Ψευδαισθήσεις") Πιστέυω οτι θα σε εκπληξει εξ ίσου.
Δημοσίευση σχολίου