Μια βραδυνή - ηλεκτρονική - έκπληξη, προκάλεσε διάφορα.

Το πρώτο ήταν ότι χάρηκα.

Το δεύτερο ότι έμαθα τους Listeners.
Μπουρτζόβλαχοι από το Arkansas - που το μεγαλύτερο βουνό του λέγεται Magazine και έχει ύψος 840 μέτρα μόνο - παίζουν εδώ και 10 χρόνια περίπου ανα τον πλανήτη, ζωντανά σε αποθήκες, γκαλερί, σπίτια, μπαρ, τα πάντα όλα, με 8 άλμπουμς και βάζουν τον κόσμο να φέρει φαγητά να φάνε όλοι παρέα.
Μου αρέσουν αν και φλερτάρουν με τα μέχρι πρότινος όρια μου. Vick - ευχαριστώ!




Το τρίτο ότι η εισαγωγή του "Falling in love with glaciers" μου θύμισε αγαπημένη μελωδία του Κωνσταντίνου Βήτα.

Κατά τα άλλα τίποτα δεν είναι υπό έλεγχο -αντίθετα με όπως συνηθίζω να λέω- αλλά έχω τα χέρια στο τιμόνι και το νου μου στον ορίζοντα.


Το συνάχι-γρίπη-ρεκόρ μίξας υποχωρεί δραματικά. Ακόμα δεν κατάφερα να κολλήσω κανέναν, θα μου πάρει καμιά βδομάδα ακόμα μέχρι να δοκιμάσω να τρέξω - ελπίζω  το ΣΚ να τρέξω λίγο ή έστω να πάω καμιά ποδηλατάδα, τώρα που έχω και καινούργια αλυσσίδα, βεβαίως - βεβαίως...

Σήμερα μαγείρεψα πέρκα-τέρας στο γκριλ με βραστές πατάτες (αυτές τις μικρές με τη φλούδα) λαδολέμονο, μαϊντανό, αλάτι χοντρό, πιπέρι φρέσκο και δυο γουλιές ρετσίνα και σταφύλια και μήλο και μπανάνα. Μπορώ να ζήσω μόνο με φρούτα. Αν ήμουν Θεός και μου τα έκλεβαν από τον κήπο μου θα τους πέταγα έξω με τις κλωτσιές για πάντα.

Ηθελα και γλυκό, αλλά με τον τίτλο και μόνο του γλυκού της AnD, ξενέρωσα και αρκέστηκα στο να βάλω πλυντήριο.

Ομως: έφαγα τέτοια κατάρα (προφανέσ-τα-τα) επειδή σνόμπαρα το γλυκό, που το πλυντήριο έπαθε μπρινιόκο, και ο υδροφόρος ορίζοντας πλέον βρίσκεται μέσα στο μπάνιο μου.

Σε πρώτη ευκαιρία θα δοκιμάσω το γλυκό της (ορκίζομαι), για να μην μπλέξω ξανά όπως τότε με τον Πίτσο.


Αλλωστε με τον Γουίρλπουλ δεν έχουμε την ίδια σχέση, άσε που αμα χαλάσει και του βάλω τις φωνές θα ακούγομαι σα να πνίγομαι.

"Γμτ κρτ σ γρλπλλρλρλρ"