Καλή Χρονιά Μάστορα!

Πηδάω Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές στο βουνό και φτάνω στα Φώτα που τα πέρασα στο νησί, όπου όχι μόνο τα 'χω πιο πρόσφατα, αλλά θυμάμαι και περισσότερα γιατί καταλαβαίνεις ότι ειδικά τις γιορτές στο βουνό, το τσίπουρο ρέει αφθονο (στις φλέβες) όπως και τα αρωματικά καμπερνέ και οι φρουτένιες ντεμπίνες της περιοχής.

Πολύ μεγάλη πρόταση για να την ξαναδιαβάσω - ελπίζω να βγάζει νόημα.
Αν όχι, κράτα ότι θα σου πω κάτι για το νησί.

ή μπορεί και όχι.

Είχα πάει σε έναν παλιό ερειπιωμένο φάρο "να δω κάτι" - όπως λέμε με έναν φίλο, όταν ο πραγματικός λόγος επίσκεψης κάποιου μέρους είναι απλά μία ενστικτώδης παρόρμηση ή και περιέργεια, χωρίς πιθανό ενδιαφέρον για άλλους, οπότε και με αυτή την ατάκα λουφάρουμε περιττές εξηγήσεις. Σημειώνω ότι έτσι ανακαλύπτεις απίθανα πράγματα, γεγονός που όμως δεν συνέβη αυτή τη φορά.

Να αυτός!

Ωραίος ο φάρος, (μάλιστα είναι ο μόνος με εξωτερική σκάλα) ωραία τα σύννεφα, ο ήλιος, ωραία η θέα, το λιμάνι από κάτω, το πέλαγο είναι βαθύ, η καλύτερη μου, κλίκιτης-κλίκιτης οι φωτογραφίες όταν παρατήρησα το έδαφος που πάταγα, τα ιερά εκείνα χώματα που κουτσουλάνε οι γλάροι και τα κατσίκια.

Τι σου είναι το μυαλό κι οι συνειρμοί του... θυμήθηκα πριν χρόνια που με σύστησαν σε έναν μάστορα. Πετράς, τεχνίτης πέτρας δηλαδή. Καμιά εξηνταριά, σπασμένος, καθόταν σε ένα τραπεζάκι στον ήλιο, έπινε κάτι και μάλλον δεν ήταν το πρώτο του.

"Και δε μου λες μάστορα," ξεκινάω την πρόταση μου και την τελειώνω ρωτώντας τον κάποια αθηναϊκή μαλακία.

Δεν θυμάμαι τι τον ρώτησα, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα ήταν κάτι τουριστικό ή/και παιδαριώδες, σαν να ρωτάς έναν μάγειρα αν τα μπιφτέκια εδώ τα προτιμάνε ψητά ή βραστά. Εχω μάθει όμως ότι οι χαζές ερωτήσεις πάντα οδηγούν σε περίεργους δρομους, οπότε και δεν διστάζω να τις κάνω.
Ειδικά σε όσους δεν θα με ξαναδούν.

Με το που ακούει την ερώτηση ο μάστορας σαστίζει λίγο, κοκκινίζει, φουρκίζεται, μία τσαντίλα πλημμυρίζει τα μάτια του, τον βλέπω και έχει ανεβάσει πίεση, θέλει να με βρίσει και κρατιέται.
Εγώ από την άλλη απορώ με την αντίδραση του, αλλά τα παίζω όλα στο κόκκινο και του δίνω πάσα:

"Γιατί θύμωσες μάστορα; Είπα χωρίς να το θέλω κάτι που σε πείραξε;"

Αδειάζει το ποτήρι του, το αφήνει στο τραπέζι και όσο πιο ήρεμος μπορεί, κοιτώντας με στα μάτια με σφιγμένα δόντια και φρύδια, μου σφυρίζει:

"Ο μόνος μάστορας είναι ο κώλος της κατσίκας που κάνει όλες τις βερβελιές ίδιες."

Ναι. Βερβελιές.

Δεν χρησιμοποίησε τη λέξη βερβελιές, αλλά μία άλλη τοπική. Εγώ είχα μείνει πάλι κάγκελο όπως τότε στο σκυλάδικο, αλλά και πάλι πρόλαβαν και με τράβηξαν παραπέρα και έληξε το παρ'ολίγον διπλωματικό επεισόδιο.

Αδοξα...