Μπαίνω στο καφενείο, τινάζω το μπουφάν, το απλώνω στη καρέκλα, κάθομαι στο τραπέζι της παρέας μου που ήταν ώρα εκεί και ακούω τη φωνή μιας φίλης:
"Καλώς τον! Οδυσσέα, δείξε στον Τσοκορέλο πως κάνει το ζώο που ανακαλύψαμε χτες!"
Ο Οδυσσέας είναι ένας μπόμπιρας πέντε χρονών, από αυτούς που είναι με το σώβρακο στα χιόνια και τη μύξα να κρέμεται μέχρι το σαγόνι, καβαλάνε ελληνικούς ποιμενικούς και τρώνε ωμά σκόρδα αντί για μπισκότα.
Ανησύχησα λίγο είναι η αλήθεια, γιατί η συγκεκριμένη φίλη είναι στη λίστα με τους μόνιμους ύποπτους για τα πάντα, αλλά μόλις ήπια μια γουλιά τσίπουρο ρώτησα:
"Τι θα πει 'ζώο που ανακαλύψαμε', ρε συ;"
"Αααα, πολύ πλάκα: χτες παίζαμε και φτιάχναμε ζώα από διασταυρώσεις άλλων. Οπως το γατόσκυλο, τον κοτσυφομπάμπουρα, κλπ κλπ."
Προφανώς θυμήθηκα τον καμπουρογαμόσαυρο αλλά δεν το έθιξα παρά μόνο ρώτησα τον Οδυσσέα που σερνόταν κάτω από το διπλανό τραπέζι.
"Λοιπόν Οδυσσέα, πως κάνει το ζώο που ανακαλύψατε χτες;"
Αυτός σταματάει...
γυρίζει...
με κοιτάει...
κοιτάει τη φίλη μου....
με ξανακοιτάει...
και τότε....
σηκώνει το κεφάλι ψηλά στο ταβάνι με βλέμα άγριο και βγάζει μια άναρθρη κραυγή που πάγωσε όλο το καφενείο
κάτι σαν "ΑααααΑΑααΑργκγκγκχχχχααΑΑΑααΑααααρρρργγγγγκκρκρκρρ" αλλά που κράτησε δέκα δευτερόλεπτα.
Στο καπάκι γυρίζει προς το μέρος μου και ρίχνει με δύναμη μια ροχάλα που τινάχτηκα μαζί με την καρέκλα μου για να την αποφύγω - τελικά έσκασε στο πόδι του τραπεζιού.
Μου φύγανε τα τσίπουρα, τα γαλοτύρια, όλα.
Εντρομος, γυρίζω στους άλλους -οι οποίοι κλαίνε από τα γέλια με τη φάτσα μου- για να μάθω σοκαρισμένος ότι μόλις βίωσα την κραυγή του Ελεφαντοκάμηλου.
Μάλιστα, Ελεφαντοκάμηλου.
Τι κάνει ο ελέφαντας; Φωνάζει.
κι η καμήλα; Σωστά. Φτύνει...
2 σχόλια:
Έπικ ο Οδυσσέας. Να σημειώσω στο parenting list αυτό με την εφεύρεση νέων ειδών, είναι καλή ιδέα.
Γαμώ είναι, μόνο πρόσεχε τις συνέπειες.
Δημοσίευση σχολίου