Δύο εφιάλτες: Μαύρη κούπα και Επίθεση από τον Αρη.

Το πρωί της Τρίτης, ξύπνησα δύο φορές από εφιάλτη.

Την δευτερη φορά με απέλυαν από τη δουλειά.
Χωρίς λόγια, χωρίς επιστολή, χωρίς συνέντευξη, απλά με μία κούπα που βρέθηκε στα χέρια μου.
Μία κούπα του καφέ, μαύρη, με ένα κείμενο γραμμένο στα αγγλικά πάνω της.
Ενα κείμενο που σε κάποιο σημείο του έγραφε κάτι σαν "ήρθε η ώρα να καθαρίσουμε τα κακάδια από τη μύτη μας".

Στον πρώτο εφιάλτη, ήμουν σε ένα παρκάκι με κάποιους άλλους. Είχαμε βρει το μηχανισμό από ένα όπλο τύπου Μ1 και κάτι πυροκροτητές και παίζαμε.
Τελικά κατάλαβα ότι δεν παίζαμε μόνο αλλά είχαμε στήσει και ενέδρα σε κάποιους.
Ξαφνικά έπεσε ένα αεροπλάνο Μπόινγκ γκρεμίζοντας και μισό κτίριο. Σε λίγο έπεσε και άλλο. Ακολούθησε και άλλο και άλλα πολλά. Από παντού έπεφταν αεροπλάνα προς όλες τις κατευθύνσεις και εμείς τρέχαμε να καλυφθούμε.
Μετά έπεσε ένα αυτοκίνητο και ακολούθησαν και άλλα.
Σε λίγο τα αυτοκίνητα έπεφταν ασταμάτητα με ροή σαν νερό που αδειάζει κάποιος από κανάτα και κάλυπταν τα πάντα.
Μετά οι ροές πολλαπλασιάστηκαν και όλος ο ορίζοντας γέμισε ροές που έχυναν αυτοκίνητα από τον ουρανό καλύπτοντας τον ορίζοντα, το έδαφος, την πόλη, τα πάντα.
Ηταν τόσο πολλά και στοιβάζονταν με τέτοια ταχύτητα που ο πλανήτης μεγάλωνε σε διάμετρο και όγκο.
Πετάχτηκα όταν κατάλαβα ότι δεν θα έβρισκα φαγητό και ότι αργά ή γρήγορα κάποιο αυτοκίνητο θα με πλάκωνε.

Καλά πάμε.... παλιά τουλάχιστον έβλεπα καμιά σούζα, κάνα μπαλέτο.