Quitting is hard.

Αν και σε πολύ δύσκολη περίοδο από θέματα στρες κλπ, ο βασικός παράγοντας που με έπεισε να το κόψω (και φυσικά με συντηρεί καθημερινά) είναι όταν συνειδητοποίησα ότι κάπνιζα για να "ηρεμήσω" από το στρες που μου προκαλούσαν άλλοι (στο γραφείο εννοείται), ενώ όταν ήμουν ήρεμος δεν το είχα ανάγκη παρά για ελάχιστες μόνο στιγμές γευστικής ικανοποίησης.

"Αντε γ@μη8€1τ€ ρε μ@L@κ€$ που θα καπνίζω εγώ εξ' αιτίας σας" σκέφτηκα και αυτό ήταν η αρχή.

Στο καπάκι έβαλα τις φωνές στον πρόεδρο, μετά σε κάτι συμβούλους στο ΔΣ, στον διευθυντή μου και σε κάτι περιστικούς, καβάλησα τη μηχανή, πήγα Ραφήνα έβγαλα εισιτήρια 5 λεπτά πριν φύγει το καράβι και εξαφανίστηκα με κλειστό κινητό στο νησί για ΣΚ από Παρασκευή.

(Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα φορτιστή και είχα μόνο μια γραμμούλα, οπότε φύλαγα μπαταρία)

Είχα τον καπνό μαζί μου στο τσαντάκι και κάθε φορά που το ανοιγόκλεινα τον έβλεπα αλλά αντιστεκόμουν. Ο στόχος μου ήταν οι δύο πρώτες εβδομάδες για να ξεμπερδέψω με τον χημικό εθισμό. Λίγο δύσκολο αλλά όχι και τόσο. Λιγότερο από όσο νόμιζα.

Οι επόμενες μέρες στη δουλειά κύλισαν πολύ άγαρμπα.
Νεύρα πάρα πολλά, ανοχή μηδέν, όποιος μου έριχνε 1 του απαντούσα με 100, διαλακτικότητα ουδεμία, με λίγα λόγια έγινα ο φόβος και ο τρόμος προφορικά και εγγράφως μέχρι που άρχισα να "ανησυχώ" μπας και έχω ξεπεράσει τα όρια.
Σκέφτηκα όμως πόσες φορές έχω επιτρέψει να ξεπεράσουν οι άλλοι τα δικά μου όρια και από τότε χαρίζομαι λιγότερο.

Ελπίζω αυτό το συγκεκριμένο στερητικό σύνδρομο να παραμείνει μόνιμα, γιατί όπως λέει και η θεωρία, "όταν σου παίρνουν τον χώρο, πρέπει να τον πάρεις πίσω δέκα φορές πιο βίαια. Και ξανά και ξανά..."