Ο πρώτος αγώνας.

Ακόμα δεν έχω συνέλθει ψυχολογικά από τον 1ο μου Αγώνα Ορεινού Τρεξίματος.
Είμαι τίγκα στη ντοπαμίνη. Τόσο τίγκα που πρέπει να φωσφορίζω το βράδυ!
Σωματικά μου έμειναν μερικοί πόνοι σε ποδοκνημικές και σ' ένα γονατο, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου και σε 2-3 μέρες θα τρέξω πάλι.

Υπήρχαν 400 συμμετέχοντες σε τρεις κατηγορίες. 42 - 25 - 7 χλμ.
Εγώ στη μικρή διαδρομή με ιστορικό τρεξίματος τους 4 μήνες. Ποιος να το περίμενε...
Μαζί ο αδερφός μου με 2 μήνες τρεξίματος κι ένας φίλος ορειβάτης διεθνούς επιπέδου, τι να λέμε τώρα... (ούτε αυτοί το περίμεναν, αν και η ιδέα της συμμετοχής χρεώνεται στον αδερφό - εύγε!)

Πήγαμε όλοι καλά για πρώτη φορά, αν και θα μπορούσαμε να πιέσουμε κι άλλο.
Εγώ με τον αδερφό τερματίσαμε δίπλα δίπλα υπό τις ιαχές των θεατών που πετούσαν ρόδα ενώ οι παρθένες σχίζανε τα ρούχα τους (αχ σταμάτα - θα βουρκώσω) και ο Κ. που δεν κρατήθηκε, έφυγε μπροστά σε πιο σβέλτο γκρουπ και τερμάτισε 12 λεπτά και αρκετές θέσεις μπροστά μας.

Η αλήθεια ήταν ότι είχα φοβερή αγωνία πριν την εκκίνηση. Κάτι σαν εξετάσεις.
Με το μπαμ όμως όλα τέλειωσαν.

Θυμήθηκα αυτό που μου έλεγαν φίλοι που είχαν λάβει μέρος στον εξάωρο αγώνα αντοχής μοτοσυκλετών στις Σέρρες: "Οταν κλείσει η ζελατίνα, τελειώνουν όλα".
Κάπως έτσι.

Αντίστροφη μέτρηση, μπαμ και προσπαθείς να μη χαθείς με τους δικούς σου μέσα στο μπουλούκι της εκκίνησης, να κρατηθείς να μην καείς, να μην πατήσεις κανέναν, να μην σε πατήσει κανείς, να μην σκοντάψεις, να μην πέσεις.
Μετά το πρώτο χιλιόμετρο κάπου μέσα σε μία κοίτη ποταμού με κροκάλες, ακόμα δεν έχεις πάρει θέση και προσπερνάς και προσπερνιέσαι.
Μετά στο απότομο μονοπάτι των 2 χλμ περνάς μερικούς ακόμα (ευτυχώς για το ηθικό μας εκεί δεν μας πέρασε κανείς) και βγαίνεις στον αυχένα του βουνού. Ο ήλιος σε τρύπαγε, τα μηνίγγια χτύπαγαν σαν τρελλά από την ανηφόρα και φτιάξαμε ένα γρουπάκι με μια κοπελιά και άλλους δύο τύπους.
Προσεκτικό (και αργό θα έλεγα) τρέξιμο σε κατηφορική σπασμένη πέτρα, ανάμεσα στα πεύκα και - το καλύτερο - κάτω από αυτά, στη σκιά δηλαδή!
Πλέον έμεναν 3 χλμ και είχαμε μαζευτεί ένα γκρουπ 10-12 ατόμων που μέχρι τον τερματισμό θα απλωνόταν.
Με τον αδερφό, αρκετά κουρασμένοι πλέον, τα τρέξαμε χαλαρά σχεδόν γελώντας από διάφορα που συνέβησαν στον αγώνα.
Ηδη οι ενδορφίνες είχαν  ξαμολυθεί στον εγκέφαλο.

Τερματίσαμε με τη μπάντα του προεδρικού μέγαρου της Αμερικής να παίζει όρθια - μη τα ξαναλέω - και όταν τελειώσαμε με τα αυτόγραφα στα στήθη των θαυμαστριών, ήπιαμε 2-3 νερά και ξαποστάσαμε επιτέλους.

Επειδή δεν έχω ακόμα φωτό, εδώ μπορείς να δεις μερικές τυχαίες από το ιντερνετς, και θα καταλάβεις ακριβως για τι πράμα σου μιλάω τόση ώρα.

Μικρότερη διάρκεια από όσο περίμενα, λίγο πιο εύκολος από όσο περίμενα, απόδοση όπως την περίμενα και λίγο καλύτερη, περιμένω να πάω στον επόμενο μου αγώνα τώρα, με ακόμα πιο συστηματική προετοιμασία.
Πάντως, πέρασαν μέρες για να ηρεμήσω κάπως από την άπειρη ποσότητα βλακείας που οφείλοταν (ελπίζω) στις ενδορφίνες.

Αυτά!

Τώρα το πρόγραμμα λέει συστηματική προπόνηση για να φτάσω σιγά σιγά τα 10 χλμ και μέχρι το τέλος της χρονιάς τα 15 χλμ.

Επίσης του χρόνου στον ίδιο αγώνα μπήκε στόχος να τερματίσω 25 λεπτά νωρίτερα.

Για να δούμε... πόσο θα γελάσει ο χοντρός με τα μούσια με τα πλάνα μας;