Μπορεί να σκέφτεσαι μια παλιά σου αγάπη ή μια όμορφη νύχτα, ένα χωρισμό, ένα άγγιγμα, ένα μακρύ ταξίδι με τη μηχανή, ένα ηλιοβασίλεμα, ένα ραντεβού με φεγγάρι, μια άγνωστη που σου διάβασε τα μάτια, τη γλύκα της πρώτης βόλτας με καινούργια μηχανή, το πρώτο μακροβούτι της χρονιάς, μια παγωμένη μπύρα με καύσωνα, τη βροχή να πέφτει στο χώμα γύρω σου, ένα μονοπάτι στο βουνό, το πρώτο χειροκρότημα που εισέπραξες, ένα δάκρυ, το γιατρό να σου λέει "όλα τέλεια", την αγωνία αν θα αρέσει το φαγητό, το βλέμμα που σε ακολουθούσε, νυχτερινό μπάνιο με χιλιάδες αστέρια, τις πυγολαμπίδες τα βράδια στο χωριό, φρούτα κομμένα από το δέντρο, ένα τσιγάρο στην άκρη του δρόμου, ύπνο στην άμμο, τον τερματισμό σε έναν αγώνα, την ανακάλυψη μιας παραλίας, μια συναυλία, τον πρώτο ροφό, το πρώτο κομμάτι που έπαιξες, την επόμενη σου μέρα.
Παρατηρείς αρχικά τη σπάνια σωστή προφορά των ελληνικών, όπως την προφέρει η Κουβανή Kari Kenton, που ήταν και γυναίκα του βασιλιά της λάτιν μουσικής Tito Puente.
Μετά αφήνεις το μοχίτο σου στην άκρη και παρατηρείς ότι και οι υπόλοιποι έχουν καλή προφορά αλλά δυστυχώς για το θεατή είναι λευκοί και αταίριαστοι με τον ήχο τους.
Ακούς Κούβα και βλέπεις ευρωπαίους από το Βέλγιο και την Ολλανδία!
Ξενέρωμα...
Μεγαλύτερο ξενέρωμα κι από αυτό που έφαγε ο Χατζιδάκις όταν πήρε Oscar για "τα παιδιά του Πειραιά" το οποίο μάλιστα το είχε πετάξει στα σκουπίδια αλλά διασώθηκε και τελικά μπήκε ανάποδα να δείχνει τον κώλο του δίπλα σε μία φιγούρα του καραγκιόζη.
Οταν μάλιστα βρέθηκε κάπου με την Κάλλας, αυτή σηκώθηκε και τραγούδησε απρογραμμάτιστα μπροστά στον κόσμο "τα παιδιά" προς τιμήν του.
Αυτός της είπε τότε:«Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι η μεγαλύτερη τραγουδίστρια του κόσμου θα τραγουδούσε τόσο μέτρια αυτό το μέτριο τραγούδι»
Τι να του φάνηκε χειρότερο άραγε; Η εκτέλεση της Κάλλας ή των Τσακατσαραίων;
Εγώ ψηφίζω Κάλλας, χωρίς να την έχω ακούσει, μόνο και μόνο γιατί οι στίχοι είναι τα λόγια μιας πόρνης, αφού "το βράδυ καρτερεί στο λιμάνι σαν θα βγει, κάποιον άγνωστο να βρει..."
Εν πάσει περιπτώσει και οι Τσακατσαραίοι, το πήγανε πολύ ωραία το κομμάτι και μπράβο τους.
Λίγο αργότερα, κατά το 70 που προσπάθησαν την Αμερική, έκαναν μία και μοναδική πελώρια χιτάρα, το Jungle Fever, κλασσική κομματάρα ταινιών πορνό.
Τότε η μουσική των πορνοταινιών μεσουρανούσε, επρόκειτο περί μουσικάρας και φυσικά μιλάμε για απίστευτο φανκ. Υπάρχει πολυ πράμα στο γιουτιούμπ. Ξεκίνα από εδώ.
Το Jungle Fever λοιπόν έγινε τόσο μεγάλη - τεράστια - porno επιτυχία που η δισκογραφική τους στα live εμφάνιζε άσχετους - αλλά μαύρους - να παίζουν playback, για να μην ξενερώσει ο κόσμος με τους λευκούς σαν καμπινέδες βέλγους.
Το πραξικόπημα Τα απόρρητα έγγραφα, οι μαρτυρίες των πρωταγωνιστών
Το 1986, η ελληνική Βουλή αποφάσισε την δημιουργία Επιτροπής που θα εξέταζε το γιατί φτάσαμε στην κυπριακή τραγωδία. Στην Επιτροπή κατέθεσαν δεκάδες μάρτυρες και διοχετεύτηκαν χιλιάδες σελίδες εγγράφων. Ο φάκελος όμως έμεινε στο σκοτάδι. Σφραγίστηκε και τα έγγραφα δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα. Για το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχτηκε ποτέ στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, δεν τιμωρήθηκε κανένας.
Στις 20 Ιουλίου του 1974 οι Τούρκοι έκαναν απόβαση στην Κύπρο. Σήμερα όλα τα στοιχεία μάλλον αποδεικνύουν πως απλώς αποβιβάστηκαν. Οι ελληνικές δυνάμεις κυνηγούσαν να σκοτώσουν τον Μακάριο στην Πάφο, την ώρα που τα τουρκικά αποβατικά χωρίς αντίσταση έβγαιναν στην Κερύνεια.
Το πραξικόπημα στην Κύπρο, άνοιξε πολιτικά και στρατιωτικά την κερκόπορτα στους Τούρκους. Οι προφάσεις για έναν αγώνα που θα οδηγούσε σε μια Κυπρο ελληνική και όχι Μακαριακή, μία βδομάδα μετά το πραξικόπημα, εξανεμίστηκαν πάνω στη φωτιά του πολέμου.
Το «Κουτί της Πανδώρας» ανοίγει τον Φάκελο της Κύπρου.
Δημοσιεύτηκε στο Downtown 7ης Ιουλίου 2011. του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Το 1762 ο φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσό έγραψε ένα βιβλίο που λεγόταν «Το Κοινωνικό Συμβόλαιο», και περιλάμβανε κάποιες σκέψεις για το πώς πρέπει να δομείται μια κοινωνία ανθρώπων. Οι ιδέες του δεν ήταν πρωτοφανείς (είχαν συζητηθεί δεκαετίες πριν, μεταξύ άλλων κι από έναν φιλόσοφο συνονόματο χαρακτήρα απ’ το Lost, και χιλιετίες πριν από τον Πλάτωνα) αλλά η εποχή ήταν κατάλληλη και οι συνθήκες ώριμες και οι ιδέες έπιασαν, και ενέπνευσαν επαναστάσεις και βοήθησαν στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας ως το πολίτευμα των ισχυρών κρατών της Γης, με πρώτες τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.
Η κυριότερη ιδέα του ήταν η εξής: Για να καταφέρει ο άνθρωπος περισσότερα πράγματα πρέπει να πάψει να είναι μόνος και να συνάψει ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο με τους άλλους. Μ’ αυτό το συμβόλαιο συμφωνεί να εγκαταλείψει κάποιες από τις ελευθερίες που είχε ως ζώο μοναχό του στη φύση, και να τις παραχωρήσει στην κυβέρνηση, η οποία απαραίτητα πρέπει να εκπορεύεται από το λαό. Καθώς όλα τα μέλη της Κοινωνίας που έχουν υπογράψει το Συμβόλαιο εγκαταλείπουν τις ίδιες ελευθερίες, και καθώς αναλαμβάνουν όλοι τις ίδιες ευθύνες, είναι ίσοι. Πράγμα που ακούγεται ωραίο στη θεωρία και στην πράξη εξελίχθηκε σε γενικές γραμμές καλά, και οδήγησε την ανθρωπότητα σε θριάμβους όπως η εξάλειψη της πολυομυελίτιδας και το Google.
Σου μιλάω για το 1762 τώρα. Χίλια. Εφτακόσια. Εξήντα. Δύο.
Διακόσια πενήντα χρόνια μετά, το περήφανο Έθνος των Ελλήνων αντέχει ακόμα. Σα μικρό γαλατικό χωριό σε έναν πλανήτη κοινωνικών συμβασιούχων, αντιστέκεται σθεναρά.
Ο Έλληνας που προσπερνάει τους πάντες από δεξιά τρέχοντας στη λωρίδα ασφαλείας, που καπνίζει στο γραφείο, που δεν κόβει αποδείξεις στους πελάτες, που παρκάρει στις διαβάσεις των αναπήρων, που «δεν πληρώνει, δεν πληρώνει», που χτίζει αυθαίρετο, που παίρνει φακελάκι, που δίνει φακελάκι, που βάζει το παιδί του με βύσμα στη δουλειά, αυτός ο Έλληνας δεν έχει υπογράψει κανένα συμβόλαιο (εκτός από το Συμβόλαιο με τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, το οποίο απ’ ό,τι αποδείχτηκε είχε να κάνει με το διορισμό του στο δημόσιο). Δεν έχει εκχωρήσει καμία ελευθερία σε κανένα(νε).
Υπάρχει πέρα και πάνω από νόμους και συμβάσεις: Μόνος, αυθύπαρκτος, όπως τα ζώα της ζούγκλας (ξέρω ότι δεν έχουμε ζούγκλα, αλλά τα «ζώα της εύκρατης Μεσογειακής βλάστησης» δεν ακούγεται το ίδιο δραματικό), χωρίς φραγμούς και περιορισμούς. Δεν είμαστε κοινωνία ανθρώπων –είμαστε ο καθένας μόνος του. Θα έλεγε κανείς ότι είναι απορίας άξιον το πώς έχουμε αντέξει τόσους αιώνες, αλλά θα έκανε λάθος: Δεν έχουμε αντέξει. Δεν έχουμε αντέξει καθόλου. Πολυεθνικός αναρχικός αχταρμάς για χιλιετίες, άναρχοι υπόδουλοι για αιώνες, είμαστε «ελεύθεροι» μόνο λίγες δεκαετίες τώρα, μέλος μιας ομάδας κρατών που έχουν όλες υπογράψει το κοινωνικό τους συμβόλαιο (οι περισσότερες εδώ και πάρα πολύ καιρό) και παλεύουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να το υλοποιήσουν. Δεν είμαστε χειρότεροι ή πιο ηλίθιοι από αυτούς. Απλά είμαστε από τη ζούγκλα.
Κι επειδή ο Ρουσό είχε δίκιο, δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω έτσι. Δε γίνεται. Η κρίση που ζούμε τώρα δεν είναι πρωτόγνωρη. Στο παρελθόν η Ελλάδα έχει ξαναπτωχεύσει, έχει περάσει κατοχές, χούντες, πολέμους, καταστροφές, και όλες αυτές η κρίσεις ήταν αποτέλεσμα της ανυπαρξίας της κοινωνικής συνοχής του πληθυσμού, από την καταστροφή του ’21 μέχρι τον εμφύλιο κι από το 1897 μέχρι την Κύπρο. Τώρα ζούμε άλλη μια καταστροφή, και κυοφορείται ένας ακόμα εμφύλιος, και τα δύο φαινόμενα εκπορεύονται από την ανικανότητά μας να ζήσουμε μαζί. Υπάρχει, ωστόσο, μια διαφορά. Ο σύγχρονος Ελληνικός κοινωνικός εμφύλιος θέτει αντιμέτωπους αυτούς που θέλουν την πτώχευση και τη ζούγκλα, κι αυτούς που θέλουν να την καθυστερήσουν όσο περισσότερο μπορούν χωρίς εν τω μεταξύ να αλλάξει τίποτα.
Η διαφορά είναι η εξής: Τώρα υπάρχει και μια τρίτη ομάδα.
Πίσω από την αχλη των δακρυγόνων, τις μούτζες των αγανακτισμένων και τα ουρλιαχτά των τηλεπαραθύρων κρύβεται μια άμαχη, σιωπηρή μειοψηφία Ελλήνων που ούτε την πτώχευση θέλουν, ούτε να μείνουν όλα όπως ήταν ονειρεύονται.
Είναι οι Έλληνες που θέλουν να σταματήσουν να ζουν στη ζούγκλα. Αυτοί που θέλουν να υπογράψουν το Κοινωνικό Συμβόλαιο. Βέβαια, δεν είναι αρκετοί ακόμα για να δημιουργείται οποιαδήποτε αισιοδοξία. Ο λαός, η πλειοψηφία, δεν υπογράφει τίποτα –μόνο μουτζώνει. Αλλά ποιος ξέρει.
Μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον, ίσως μετά από είκοσι χρόνια, ίσως μετά από πενήντα, να το πάρουν αρκετοί απόφαση. Ίσως να κάτσουμε κάτω μαζί, σαν λαός που επιτέλους βρήκε τα λογικά του, και να υπογράψουμε.
Είμαι εδώ με το στιλό μου και περιμένω. Ελπίζω να το προλάβω.
Κι εγώ φίλε, κι εγώ...
Δημοσιεύτηκε στο Downtown 7ης Ιουλίου 2011. του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Το 'χουμε ξαναπει: Φεγγάρι χωρίς αντανάκλαση δεν λέει.
Πορεία 270.
Πεντάγραμμο ή κάνω λάθος;
Κι ένα χιτάκι που μ' άρεσε:
Μάλαμα είσαι και φίνα
σαν τη Μαλαματίνα!
Edit:
Και καθώς φτάνω στο γραφείο με το αυτοκίνητο και το ερκοντίσιον στο 2 (ούτε κράνη, ούτε "καλοκαιρινά" μπουφάν, ούτε μπούτια που καίνε από τον κινητήρα), συνειδητοποιώ ότι λείπουν οι φίλοι μου οι ταρίφες από τους δρόμους!!!
Ω, χαράς ευαγγέλια!
Ωσανά ο εν τοις υψίστοις!
Η κίτρινη λαίλαπα, λείπει.
oh happy day
oh happy day,
when jesus washed,
the yellow
cabs away
Η Αθήνα ανήκει ξανά στα αυτοκίνητα της, στα μηχανάκια της, στα ΜΜΜ της - και άντε και στα ποδήλατα της που είναι και τρέντυ - και επιτέλους πας όπου θέλεις σε χρόνο ντε τε.
Απεργούν - λέει - μαζεμένοι στο Αεροδρόμιο και το Λιμάνι, και πλήττουν το μοναδικό - ίσως - εισόδημα της χώρας, τον τουρισμό.
Δεν σου φαίνεται περίεργο ο τουρισμός της χώρας σου, τη μία να εξαρτάται από τη φάρα των ταξιτζήδων και την άλλη από 100 παρακρατικούς κουκουλοφόρους;;;
Σύμφωνα με το in.gr μάλιστα, έχουν αφαιρέσει και τις πινακίδες τους !!!
ΚΟΚ: άρθρο 90 παρ. 4 λέει ότι πρόστιμο επιβάλλεται σε όποιον οδηγεί οδικό όχημα του οποίου οι πινακίδες δεν είναι, για οποιονδήποτε λόγο, ευκρινώς ορατές ή αναγνωρίσιμες από τεχνικά μέσα βεβαίωσης παραβάσεων ή τοποθετεί επ' αυτών μη αντανακλαστικό υλικό
Αν θυμάμαι καλά 300€ πρόστιμο.
Τα ρέστα μου.
Σε συμπαράσταση στη φάρα τους λοιπόν, (θυμάμαι τότε που έπεσε ένας πάνω μου ξερά με όπισθεν, και μου ήρθαν 40 "αυτόπτες" συνάδελφοι του, που ορκίστηκαν ότι έπεσα εγώ πάνω του) θα κλείσωτην Συγγρού - και στα δύο ρεύματα - με αίτημα να κλείσει το επάγγεμα του κομπιουτερά.
Τέλος! Οποιος έγινε, έγινε.
Δεν θα δίνονται άλλα πτυχία, όσοι φοιτούν ήδη θα αλλάξουν κατεύθυνση σε κάτι άλλο, οτιδήποτε.
Θα φτιαχτεί συνδικαλιστικό όργανο, ομοσπονδία, σύλλογος, οργάνωση, κλάδος και σέχτα, με αυτή τη σειρά.
Θα οριστεί κατώτατος βασικός μισθός τα 1800€ καθαρά, σύνταξη στα 50κάτι όπως οι στρατιωτικοί, ιδιωτική ασφάλιση, ασυλία, αφορολόγητα αυτοκίνητα και μηχανάκια, έκπτωση σε ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, δάνεια με ευνοϊκά επιτόκια, φτηνό οικοπεδάκι μέσα στα πεύκα ή πάνω στην άμμο (κατ΄ επιλογήν), να γίνουμε κι εμείς άνθρωποι βρε παιδί μου, όπως και οι άλλοι.
Μέχρι πριν λίγο δεν μπορούσα να αποφασίσω μεταξύ ενός βίντεο με κώλους και αυτού:
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν θα καταφέρω αύριο να ξυπνήσω στις 6 για να πάρω το πλοίο για το νησί.
Την τελευταία φορά πρόλαβα την ράμπα του πλοίου, μόλις για 3 λεπτά.
Τώρα όμως έχω καινούργια λάστιχα στο μηχανάκι, μάλλον θα κάνω καλύτερο χρόνο στην Αττική.
Αν τα καταφέρω λοιπόν, θα αράξω κατάστρωμα με έναν εσπρεσοφρέντο και μόλις ξεμουδιάσουν τα χέρια θα αρχίσω τις βόλτες.
Δεν θα μου λείψει η προσπάθεια να ανάψω τσιγάρο στο κατάστρωμα, ούτε να μου παίρνει ο αέρας τον καπνό από το μισάνοιχτο στόμα.
Θα εκνευριστώ ξανά από βλακώδεις κανονισμούς σαν αυτόν τον Κανονισμό Απόρριψης Απορριμάτων στη Θάλασσα:
Σύμφωνα με τον νομοθέτη, μπορούμε να πετάμε:
Υλικά συσκευασίας και επένδυσης, χαρτιά, κουρέλια, γιαλικά, μέταλλα, μπουκάλια, πιάτα και "παρόμοια είδη" (παραθυράκι), υπολείματα τροφών. Γι αυτό τα βρίσκουμε στις παραλίες μας και τους βυθούς μας.
Δεν μπορούμε όμως να πετάμε πλαστικά, συνθετικά, σακούλες, καμμένα πλαστικά, αλλά κι αυτά τα βρίσκουμε στις παραλίες μας.
Γιατί ρε γμτ δεν απαγορεύονται όλες οι απορρίψεις απορριμάτων, ώστε να συλλέγονται στα λιμάνια;
-Χαζός είσαι Τσοκορέλε;
-Οχι πολύ, αλλά μια πρόταση κάνω...
Αν δεν συμμαζευτούμε έγκαιρα, θα καταστρέψουμε τη θάλασσα.
Αλλού την έχουμε πατήσει ήδη, ας προσέξουμε τη Μεσόγειο μας, που είναι κλειστή.
Κοίτα μια σκουπιδοπλυμμήρα, μεγάλη σαν μερικές Ελλάδες (θα μπορούσες να πετάς από πάνω της με Μπόινγκ για ώρες) που έχει μαζεψει τα σκουπίδια και θα τα γυροφέρνει με τα ρεύματα, ακόμα κι όταν αυτοί που τα πέταξαν, πεθάνουν.
Δεν είναι κρίμα;
Μην πάθεις αμόκ - είναι αργά.
Απλά μην αφήνεις ίχνη.
Οσο μπορείς μην αφήνεις ίχνη και μην το προκαλείς.
Δεν χρειάζεται να σου τα λέω, ούτε να στα θυμίσω καν.
Εχεις internet και ξέρεις πως να βρεις τι πρέπει να κάνεις.
Τελευταία αργώ να κοιμηθώ.
Βέβαια, συμπληρώνω 8ωρο οπότε ξυπνάω αργά.
Επίσης βλέπω συνέχεια όνειρα, τα οποία ξέρω ότι τα είδα αλλά τα ξεχνάω.
Το σημερινό όμως το θυμήθηκα.
Κάπου ήμουν με τη μηχανή, όταν μου έσπασε η αλυσσίδα.
Για κάποιο λόγο δεν σκοτώθηκα (πραγμα σίγουρο), αλλά συνέχισα να κινούμαι με σπασμένη αλυσσίδα. (πράγμα αδύνατον.)
Δεν σου λέει κάτι. Ούτε σε εμένα θα έλεγε.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι θυμήθηκα το όνειρο, όταν κατέβαινα τη Συγγρού με 170!
και - σχεδόν κυριολεκτικά - χέστηκα πάνω μου!
Σαν να σου λέει ο πιλότος "Κυρίες και κύριοι, μόλις μπήκαμε στο τρίγωνο των Βερμούδων. Ο Κυβερνήτης και το πλήρωμα σας εύχονται ευχάριστη πτήση".
Είναι μάλλον που έχω να τρέξω ένα μήνα, καθώς οι αχίλλειοι πονάνε ακόμα, αλλά και η γύρω ποδοκνημική.
Τους έκαψα βλέπεις (τενοντίτιδα) με τις ανηφόρες και την ένταση.
Τέλειωσα ήδη με τα αντιφλεγμονώδη, κάνω ασκήσεις και φυσιοθεραπείες, βάζω πάγους, πήρα ορθοπεδικούς πάτους, περπατάω για εξάσκηση κλπ κλπ. αλλά φαίνεται είναι αργή η ανάρρωση.
Καταλαβαίνεις, ότι έχω ξεμείνει από ενδορφίνες, αδρεναλίνες, ντοπαμίνες - τα πάντα. Στέρεψα. Τέλος.
Δεν μένω δυστυχώς και σε κάνα ακρωτήρι, να κολυμπάω μια ώρα τη μέρα, ούτε προλαβαίνω τη μέρα με τα ωράρια μου για να πήγαινα με το ποδήλατο.
Ενώ το τρέξιμο τι ωραίο πράμα είναι...
Μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια κι έφυγες. Ούτε να φορτώνεις ποδήλατα, ούτε να κουβαλάς πετσέτες και σαγιονάρες, ούτε τίποτα. Μέρα ή νύχτα, με ήλιο ή βροχή, εσύ και τα πόδια σου.
Οσο σκατά και να νιώθεις, ακόμα και αν κουβαλιέσαι με το ζόρι, μετά τα πρώτα 15 λεπτά φεύγουν όλα, αυτοματοποιούνται οι κινήσεις, συγχρονίζεις την ανάσα σου με τα βήματα και - ειδικά αν είσαι στο βουνό - χαζεύεις τη φύση γύρω σου.
(τα γράφω και τα νιώθω τώρα...)
Ακούς τον αέρα στα δέντρα, τα κοτσύφια να σου τραγουδάνε όπως περνάς, βλέπεις καμιά αλεπού να κόβει το μονοπάτι κατεβαίνοντας προς τα φώτα της πόλης, καθώς τρέχεις και αφήνεις πίσω σου ότι αποβάλλει ο οργανισμός σου.
Άγχος, κούραση, στρες, θυμό, στεναχώρια.. όλα.
Ακριβώς - μα ακριβώς όμως! - όπως στη διαφήμιση.
Γρήγορη ανάρρωση να έχουμε και στο μέλλον να προσέχουμε....
Μοιράζομαι φωτογραφίες και πληροφορίες από την φετινή εβδομαδιαία βόλτα στο Ιόνιο.
(Λευκάδα - Μεγανήσι - Ιθάκη)
Φοβερό ταβερνάκι με καταπληκτικό φαγητό είναι στην Κατούνα, ο Κολλόκας.
Δοκιμάστε το κρασί του και το τυρί του. Αν δεν σας φέρει τυρί επιμείνετε ακόμα και αν είναι χλωρό.
Τα καντούνια της Λευκάδας είναι απαραίτητη βόλτα. Πάρτε σαλάμι Ιωβ Μαλακάση από το λιμάνι φρέσκο και τρώτε το λίγο λίγο όπως ωριμάζει.
Στον Αγιο Νικήτα - μπάνιο, φρέσκο ψάρι, κρασιά και αστραπόβροντα.
Μεγανήσι, ψάρι στο Πόρτο Σπηλια, μπάνιο στην διπλανή.
Μεγανήσι, στο Βαθύ: ποτάκι και καφέ στο Boom Boom, πιάστε κουβέντα με τον Παναγιώτη για μουσικές. Φάτε στου Ερρίκου. Αν δεν έχει κόσμο κεράστε τον μια μπύρα. Ψάξτε το βυθισμένο αεροπλάνο που έπεσε το 60κάτι πάνω από τον Σκορπιό και το 'συραν εκεί με τράτα.
Στην Ιθάκη οι Φρίκες. Ωραίο λιμανάκι, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Κάντε βόλτα με τα πόδια μέχρι τον Σταυρό το ηλιοβασίλεμα.
Στον Σταυρό φάτε στον Πολύφημο. Ορκίζομαι. Πιάστε κουβέντα με την Χέλγκα και οπωσδήποτε πηγαίνετε τουαλέτα.
Ιθάκη - Κιόνι. Καταπληκτικό λιμανάκι, τουριστίκ, πάρτε την άσφαλτο και ανεβείτε ψηλά για βόλτα, χαζέψτε χειροποίητα στο "Τέχνημα", τσιμπήστε κάτι πρόχειρο στην καντίνα κοντά στο νεκροταφείο. (μη γελάς αν δεν πας)
Αυτά τα ολίγα. Αν έχετε ερωτήσεις, τώρα είναι η ώρα, or forever hold your peace.
Στη μετονομασία των υπηρεσιών Picasa και Blogger ετοιμάζεται να προχωρήσει η Google, στα πλαίσια της ομαλότερης ενοποίησης των υπηρεσιών αυτών με τη νέα υπηρεσία κοινωνική δικτύωσης που ετοιμάζει, Google+.
Συγκεκριμένα το Picasa θα μετονομαστεί σε Google Photos ενώ το Blogger σε Google Blogs.
Πρόκειται να μετονομαστούν και άλλες υπηρεσίες που δεν φέρουν στην επωνυμία τους το “Google” εκτός από το YouTube.
Η μετονομασία της υπηρεσίας του Blogger την καθιστά ως τη μεγαλύτερη αλλαγή επωνυμίας υπηρεσίας για την εταιρεία, καθώς χρησιμοποιείται από μεγάλος πλήθος χρηστών και βρίσκεται μέσα στις 10 πιο συχνά επισκεπτόμενες ιστοσελίδες στον κόσμο.
Οι δύο παραπάνω υπηρεσίες είχαν εξαγοραστεί πριν μερικά χρόνια από την Google και η μετονομασία τους θυμίζει τη μετονομασία του JotSpot σε Google Sites και της VOIP πλατφόρμας GrandCentral σε Google Voice, όταν και οι 2 προηγούμενες εξαγοράστηκαν από την Google.
Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα Mashable, οι αλλαγές θα ισχύσουν σε περίπου ενάμιση μήνα και θα συμπέσουν με τη δημόσια λειτουργία του Google+.
Οι αίθουσες - αν μπορεί κανείς να τις πει έτσι - ήταν τεράστιες, αχανείς σε όλες τις διαστάσεις τους και σκοτεινές.
Απόρησα: πως σκατά μπόρεσε κάποιος να χτίσει τέτοιο πράμα;
Στους τοίχους λωρίδες με ιερογλυφικά που παρίσταναν αθλήματα! Κωπηλασία, τρέξιμο, αρματοδρομίες, τοξοβολία, ιπποδρομίες.
Ερημιά.
Μοιραστήκαμε σε ομάδες και χωριστήκαμε για να ψάξουμε τις αίθουσες. Κάπως ήξερα ότι ήμασταν στο εσωτερικό μίας πυραμίδας, αλλά μέσα ήταν εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη από ότι έξω.
Ηταν τόσο μεγάλη που δεν είχε καν ηχώ.
Αρκεί να σου πω ότι μέσα πέρναγε ποτάμι - παρακλάδι του Νείλου - και στην αμμουδερή παραλία του, είχαν ξεσύρει ξύλινα σκάφη με πανιά.
Ολα αυτά σε ένα σκοτεινό φως, λίγο φωτεινότερο από ημίφως, κάτι σαν το λυκαυγές αλλά ούτε προς την αρχή του, ούτε προς το τέλος του. Βλέπαμε σχεδόν κανονικά.
Σκόνταψα σε κάτι.
Ηταν ένας σκελετός κάποιου αιγύπτιου, τυλιγμένος στα ρούχα του που φαίνονταν πια 5 νούμερα μεγαλύτερα.
Πέρασα μπροστά από μερικά δεμένα πλοία,από τα οποία κρέμονταν σκελετοι από το κατάστρωμα και κατευθύνθηκα προς ένα μακρύ κτίριο σαν στρατώνα.
Μπήκα μέσα και άρχισα να περιπλανιέμαι στα δωμάτια του. Δωμάτια με κρεββάτια, μπάνια, λουτήρες και σκελετοί. Υπέθεσα ότι ήταν οι ξενώνες των αθλητών.
Κάτι σαν το ολυμπιακό χωριό των αιγυπτίων.
Τότε σταμάτησα να βλέπω με τα μάτια μου και πέταξα από πάνω μου, από όπου συνέχισα να παρακολουθώ σαν τρίτος παρατηρητής τις κινήσεις μου.
Μπόρεσα έτσι να δω ότι δεν ήμουν μόνος.
Από όπου πέρναγα, οι σκελετοί ζωντάνευαν, σηκώνονταν και άρχιζαν αργά αργά να με ακολουθούν. Καθώς δεν είχα πάρει χαμπάρι ακόμα τι γίνεται, βγήκα από το κτίριο και έκατσα σε ένα πεζούλι. Ούτως ή άλλως είχα χάσει τους άλλους.
Σήκωσα το χέρι μου για να με δει ο σερβιτόρος, είχε περάσει τόση ώρα και δεν είχε έρθει για παραγγελία. Βέβαια, γινόταν της μουρλής τέτοια εποχή στη Ρόδο, οπότε έπρεπε να ρίξω τα στάνταρντς.
(Οχι δεν σβήστηκε κάτι, έτσι είναι τα σενάρια, nowadays...)
ΤίΝγκα τα τραπέζα όλα, στο βάθος το κάστρο των ιπποτών φωταγωγημένο και κάπου μέσα στον χαμό έπρεπε να βρεθώ και με τον αδερφό μου.
Σε λίγο ήρθε περπατώντας πάνω στα τραπέζια και πηδώντας από το ένα στο άλλο.
Εγώ τότε έφυγα για να φέρω το αμάξι.
Στους δρόμους γινόταν μακελειό. Χειρότερα από Τσικνοπέμπτη στου Ψυρρή: τα αυτοκίνητα να γδέρνονται πάνω στα παρκαρισμένα, τα οποία είχαν καβαλήσει τα πεζοδρόμια μέχρι τους τοίχους και οι πεζοί περνάγαμε πάνω είτε από τα παρκαρισμένα, είτε τα μπλοκαρισμένα.
Φορτωσα τόσο, που παράτησα το αυτοκίνητο αναμένο μέσα στο χαμό (ίσα που είχα κάνει 10 μέτρα μέσα σε μισή ώρα) και ξαναπήγα στην ταβέρνα για να βρω τον αδερφό μου.
Φύγαμε από τον κόσμο και βολτάραμε για λίγο γύρω από το κάστρο και μετά - δυστυχώς - δεν θυμάμαι άλλο.
Λογικά σκεπτόμενος όμως, συμπεραίνω ότι προφανώς μπήκαμε κρυφά στο κάστρο.
Με προσεκτική επιλογή από τα εκθέματα, ντυθήκαμε ιππότες κομπλέ (ασπίδα, περικνημίδα, και κράνος με προσωπίδα) εξοπλισμένοι με όπλα και απ' όλα (σπαθιά, τόξα και βέλη, καταπέλτες, υγρό πυρ, κροκόδειλους, τάφρους, μάγια, κατάρες, τα πάντα) αλλά και λίγο φαγητό που βρήκαμε στο ψυγειάκι του φύλακα (δύο κοκακόλες, μισή πίτσα, ένα νερό και μια μαρς).
Ετσι στη συνέχεια ακολουθώντας ένα μυστικό πέρασμα που πρώτοι ανακαλύψαμε από όλους τους αρχαιολόγους του κόσμου, βγήκαμε στο εσωτερικό της πυραμίδας μετά από τρεις μέρες περπάτημα, μέσα από την κοίλη γη.
Ε, μετά εύκολο! Σκοτώσαμε και τα 30 εκατομμύρια αιγυπτίων ζόμπι, τους πήραμε τα ολυμπιακά μετάλια, μπήκαμε σε ένα ξύλινο σκάφος και ακολουθώντας το Νείλο πέσαμε στη μεσόγειο και ξαναγυρίσαμε στο Ρόδο, γιατί μας είχαν φέρει τη σαλάτα και τις μπύρες.
