Ονειρα.

Οι αίθουσες - αν μπορεί κανείς να τις πει έτσι - ήταν τεράστιες, αχανείς σε όλες τις διαστάσεις τους και σκοτεινές.
Απόρησα: πως σκατά μπόρεσε κάποιος να χτίσει τέτοιο πράμα;

Στους τοίχους λωρίδες με ιερογλυφικά που παρίσταναν αθλήματα! Κωπηλασία, τρέξιμο, αρματοδρομίες, τοξοβολία, ιπποδρομίες.

Ερημιά.
Μοιραστήκαμε σε ομάδες και χωριστήκαμε για να ψάξουμε τις αίθουσες. Κάπως ήξερα ότι ήμασταν στο εσωτερικό μίας πυραμίδας, αλλά μέσα ήταν εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη από ότι έξω.
Ηταν τόσο μεγάλη που δεν είχε καν ηχώ.

Αρκεί να σου πω ότι μέσα πέρναγε ποτάμι - παρακλάδι του Νείλου - και στην αμμουδερή παραλία του, είχαν ξεσύρει ξύλινα σκάφη με πανιά.
Ολα αυτά σε ένα σκοτεινό φως, λίγο φωτεινότερο από ημίφως, κάτι σαν το λυκαυγές αλλά ούτε προς την αρχή του, ούτε προς το τέλος του. Βλέπαμε σχεδόν κανονικά.

Σκόνταψα σε κάτι.
Ηταν ένας σκελετός κάποιου αιγύπτιου, τυλιγμένος στα ρούχα του που φαίνονταν πια 5 νούμερα μεγαλύτερα.
Πέρασα μπροστά από μερικά δεμένα πλοία,από τα οποία κρέμονταν σκελετοι από το κατάστρωμα και κατευθύνθηκα προς ένα μακρύ κτίριο σαν στρατώνα.

Μπήκα μέσα και άρχισα να περιπλανιέμαι στα δωμάτια του. Δωμάτια με κρεββάτια, μπάνια, λουτήρες και σκελετοί. Υπέθεσα ότι ήταν οι ξενώνες των αθλητών.
Κάτι σαν το ολυμπιακό χωριό των αιγυπτίων.

Τότε σταμάτησα να βλέπω με τα μάτια μου και πέταξα από πάνω μου, από όπου συνέχισα να παρακολουθώ σαν τρίτος παρατηρητής τις κινήσεις μου.
Μπόρεσα έτσι να δω ότι δεν ήμουν μόνος.
Από όπου πέρναγα, οι σκελετοί ζωντάνευαν, σηκώνονταν και άρχιζαν αργά αργά να με ακολουθούν. Καθώς δεν είχα πάρει χαμπάρι ακόμα τι γίνεται, βγήκα από το κτίριο και έκατσα σε ένα πεζούλι. Ούτως ή άλλως είχα χάσει τους άλλους.

Σήκωσα το χέρι μου για να με δει ο σερβιτόρος, είχε περάσει τόση ώρα και δεν είχε έρθει για παραγγελία. Βέβαια, γινόταν της μουρλής τέτοια εποχή στη Ρόδο, οπότε έπρεπε να ρίξω τα στάνταρντς.

(Οχι δεν σβήστηκε κάτι, έτσι είναι τα σενάρια, nowadays...)

ΤίΝγκα τα τραπέζα όλα, στο βάθος το κάστρο των ιπποτών φωταγωγημένο και κάπου μέσα στον χαμό έπρεπε να βρεθώ και με τον αδερφό μου.

Σε λίγο ήρθε περπατώντας πάνω στα τραπέζια και πηδώντας από το ένα στο άλλο.
Εγώ τότε έφυγα για να φέρω το αμάξι.

Στους δρόμους γινόταν μακελειό. Χειρότερα από Τσικνοπέμπτη στου Ψυρρή: τα αυτοκίνητα να γδέρνονται πάνω στα παρκαρισμένα, τα οποία είχαν καβαλήσει τα πεζοδρόμια μέχρι τους τοίχους και οι πεζοί περνάγαμε πάνω είτε από τα παρκαρισμένα, είτε τα μπλοκαρισμένα.

Φορτωσα τόσο, που παράτησα το αυτοκίνητο αναμένο μέσα στο χαμό (ίσα που είχα κάνει 10 μέτρα μέσα σε μισή ώρα) και ξαναπήγα στην ταβέρνα για να βρω τον αδερφό μου.

Φύγαμε από τον κόσμο και βολτάραμε για λίγο γύρω από το κάστρο και μετά - δυστυχώς - δεν θυμάμαι άλλο.

Λογικά σκεπτόμενος όμως, συμπεραίνω ότι προφανώς μπήκαμε κρυφά στο κάστρο.
Με προσεκτική επιλογή από τα εκθέματα, ντυθήκαμε ιππότες κομπλέ (ασπίδα, περικνημίδα, και κράνος με προσωπίδα) εξοπλισμένοι με όπλα και απ' όλα (σπαθιά, τόξα και βέλη, καταπέλτες, υγρό πυρ, κροκόδειλους, τάφρους, μάγια, κατάρες, τα πάντα) αλλά και λίγο φαγητό που βρήκαμε στο ψυγειάκι του φύλακα (δύο κοκακόλες, μισή πίτσα, ένα νερό και μια μαρς).
Ετσι στη συνέχεια ακολουθώντας ένα μυστικό πέρασμα που πρώτοι ανακαλύψαμε από όλους τους αρχαιολόγους του κόσμου, βγήκαμε στο εσωτερικό της πυραμίδας μετά από τρεις μέρες περπάτημα, μέσα από την κοίλη γη.

Ε, μετά εύκολο! Σκοτώσαμε και τα 30 εκατομμύρια αιγυπτίων ζόμπι, τους πήραμε τα ολυμπιακά μετάλια, μπήκαμε σε ένα ξύλινο σκάφος και ακολουθώντας το Νείλο πέσαμε στη μεσόγειο και ξαναγυρίσαμε στο Ρόδο, γιατί μας είχαν φέρει τη σαλάτα και τις μπύρες.

Η μουσικές είναι από το soundtrack του "Sucker Punch".


Η αρλούμπα, μου θύμησε αυτό.