Γουαλαντακαλούα

Τι έλεγα; α, ναι! γυρίζει τότε ο Α' μηχανικός και μου λέει: "Πγόοοοσεχε καπετάνιοοοο παγόόόόβουνοοοο!!!"

Τι να κάνω ο έρμος, βγάζω πόδι από τη γέφυρα, ζζζζμπρώχνω το παγόβουνο και τη γλυτώνουμε με ελαφριές γρατζουνιές στα έξαλα του πλοίου.

Πιάσαμε λιμάνι μετά - στης Ιντιας τα φανάρια - και το φτιάξαμε το βαπόρι. Τέτοιο ναύλο ούτε στον εχθρό σου...

Στον γυρισμό είχαμε ένα θεματάκι με τον καιρό και μας έβγαλε δυτικά, προς το τρίγωνο του διαβόλου.

Καταραμένα νερά...
Ειδαμε με τα μάτια μας, γαλέρες κούλικες από άλλες εποχές, να πλέουν με τα ξάρτια λυτά και τα πανιά σχισμένα, και χωρίς μία ψυχή στο κατάστρωμα.
Μόνες στον καιρό, έρμαια του γκάλφ στρημ, καταδικασμένες να ανεβοκατεβαίνουν στα κύματα, μέχρι τέλους... πικρή η θάλασσα όταν θέλει....

Ευτυχώς είχαμε καλό καπετάνιο (εμένα) και μας έβγαλε στο Γουαλαντακαλούα, ένα φανταστικό μέρος. (μη μου πεις ότι προσπάθησες να το προφέρεις)

Το Γουανταλακαλάουα λοιπόν (καλά διάβασες, απλά έχει δύο ονόματα, στο εξής) είναι ένα νησάκι μικρό για τα μέτρα του Ειρηνικού Ωκεανού, που όση γη του λείπει, άλλη τόση ομορφιά έχει.
Κατοικούταν από έγχρωμους ιθαγενείς οι οποίοι ασχολούνταν κυρίως με την οστρακοκαλλιέργεια και τις πέργολες. Ωραίοι τύποι οι Γκουλαντακαλαουκανοί...

Κατεβάσαμε λοιπόν μία λάντζα για να φέρουμε νερό στο βαπόρι και ήρθε και μας βρήκε ο αρχηγός τους, ο οποίος ήταν ψηλός, μπλε, και αδύνατος.
Είχε στα πόδια του ένα ζευγάρι Τίγρεις και δύο τύπους σωματώδεις - μάλλον σωματοφύκαλες ήταν - βεραμάν ο ένας και κρουασάν ο άλλος.

Τον χαιρετήσαμε στη γλώσσα του.

Αυτός μας κοίταξε βλοσυρά, έφαγε τον Κρουασάν και μετά μας έδωσε τον Βεραμάν δώρο, για να μας βοηθήσει να βάψουμε το βαπόρι.
Πήραμε ευγενικά τον Βεραμάν, νερό μέσα σε καρύδες και φύγαμε.

Μας κράξανε λίγο στη Σιγκαπούρη που σκάσαμε πλώρη με το βεραμάν βαπόρι ανάμεσα στις σκούνες και τα άλλα σκουριασμένα σκαριά, αλλά ο καπετάνιος μας (εγώ λέμε) το έδεσε σε μία σκοτεινή άκρη και ευτυχώς γελάγανε μόνο οι λιμενικοί. Με δυο κούτες τσιγάρα τους ξεφορτωθήκαμε όμως.

Το ξαναβάψαμε ένα ωραίο πράσινο της μολόχας, βάλαμε και ένα ουράνιο τόξο στην πλώρη και μας προσέλαβαν κάτι οικολόγοι να μετράμε φώκιες.

Ωραία χρόνια....