(RIP S.R.V.)
Νεύρα, τσατίλα, σιχτίριασμα.
Ηταν ώρα για αναπλήρωση ενδορφινών.
8 χιλιόμετρα τρέξιμο στο βουνό.
Στο κατέβασμα, από τη μία το ηλιοβασίλεμα και από την άλλη η ανατολή του σχεδόν γεμάτου αυγουστιάτικου φεγγαριού, μεγάλου σαν μπάλα.
Αποχαύνωση.
Ενα ντούς και κρύα μπύρα με φίλο για ξέσπασμα γκρίνιας.
Ελα μου όμως που με τη πρώτη γουλιά, έσβησαν όλα και ήρθαν στη σωστή τους διάσταση, δηλαδή το απόλυτο τίποτα.
Δεν ξέρω αν ήταν η φάτσα του, που δυσφόρησε διακριτικά με τη γκρίνα μου ή αν ο συμπυκνωμένος πρόλογος που έκανα (σε 6 λέξεις), ξέπλυνε ότι άφησαν οι ενδορφίνες και παρήγγειλα τη δεύτερη μπύρα ανακουφισμένος.
Στο ανέβασμα της Συγγρού, ο αέρας με ταχύτητα 50 μέτρα το δευτερόλεπτο, εξανέμισε και τους τελευταίους κόκκους μιζέριας και γκρίνιας.
Ηταν μια όμορφη νύχτα, τελικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου