To @ στο κάμπινγκ.

Το @ τριγυρνάει στα γραφεία, με βλαμένο ύφος (ως συνήθως), αργό βήμα (ως συνήθως) και επαναλαμβανόμενες τυπικές ερωτήσεις, δείγμα του ότι δεν καταγράφει ο εγκέφαλος τίποτα από τις τυπικές απαντήσεις. (ως συνήθως)
"Πότε θα πάρεις άδεια;"
"Τα 'χουμε ξαναπεί: όταν τελειώσει το πρόΝτζεκτ - τέλη Οκτωβρίου."

και ξανά στην επόμενη συνάντηση και ξανά, και ξανά...

Τις προάλλες τον είδα μπροστά από το ασανσέρ.
Μαρμαρωμένο.
Με μισή ντομάτα στο χέρι.
Να προσπαθεί να αποφασίσει αν θα πάει στον αριστερό διάδρομο ή στον δεξί.

Αυτόματα σχεδόν, η φαντασία μου επεξεργάστηκε την εικόνα, αντικατέστησε τους τοίχους με λιόδεντρα, το ασανσέρ με μινι μαρκετ, το παρκέ με χαλίκι, τα γραφεία με αντίσκηνα, τους ήχους του γραφείου με τζιτζίκια και τα ρούχα του με σετ βερμούδα, παντόφλα μπεζ, ξεχειλωμένη φανέλα μινέρβα με πασαλειμένα καρπούζια και μισό κωλόχαρτο στη τσέπη.

Μαλάκα μου, ναι! Αυτό είναι!
Ο τύπος ζει ένα κάμπινγκ!
Τριγυρνάει από αντίσκηνο σε αντίσκηνο και πιάνει φορτικές κουβέντες.
Διασκεδάζει να κλωτσάει τα σχοινάκια των αντίσκηνων και κοιτάει κρυφά -νομίζει- μέσα στις σίτες.
Που και που, πάει στο μινι μαρκετ παίρνει καμιά φέτα καρπούζι, κάθεται στο σβέρκο κανενός κακομοίρη, του κάνει μια πατητή κι όταν βγει στην επιφάνεια τον περιμένει να τον φτύσει με νερό στα μούτρα.
Εχει γεμίσει τον τόπο καρπουζόφλουδες και κατά συνέπεια σφίγκες και παίζει σκυλάδικα στο αμάξι του γιατί νομίζει ότι προσφέρει ψυχαγωγία.

Μια φωνή από κάποιο γραφείο - πιο δυνατή από τα τζιτζίκια της φαντασίας μου - διέλυσε ένα - ένα τα πίξελς του σκηνικού κι έστριψα γρήγορα για την τουαλέτα για να αποφύγω τη συνάντηση.

Αυτή η ιστορία δεν δραματοποιήθηκε ποτέ.

Μια άλλη όμως, έγραψε ιστορία.