Ξύλα αυτοί, ξύλα κι εγώ!

Μετά αυτό και αυτό, αλλά κι αυτό, ήταν θέμα χρόνου πια,

να βρω και μια δικιά μου φωτό. (ελεύθερου)

Κάπου βόρειοανατολικά των Σερρών, γύρω στο '94.

(έχει μεγάλη εκδρομική ιστορία πίσω της, αλλά θα σου πω μιαν άλλη)

Δυο τρία τέσσερα χρόνια μετά, με άλλο αμόρε, άλλη παρέα και δύο τετρακίνητα πλέον, κάναμε έναν φανταστικό γύρο βορείου Ελλάδος με απ' όλα. 

Μπήκαμε από Εβρο, και από όσο πιο κοντά στα σύνορα γινόταν και πάνω στα βουνά, βγήκαμε σχεδόν στις Σέρρες μετά από 10 μέρες χωματόδρομου και λάσπης.

Θα μπορούσα να σου αφηγηθώ δεκάδες αναμνήσεις, τρόμου, χαράς ή "απλής" περιπέτειας, για χασίματα σε αχαρτογράφητες λάσπες, για κατακόκκινα δάση από οξιές, για παρατημένους ανθώπους στα πομακοχώρια, για ατέλειωτες ομίχλες, για τους πομάκους τους ίδιους και τα χωριά τους, για τζαμιά και φερετζέδες, για τις διανυκτερεύσεις στα διαλυμένα σπιτάκια δασαρχείου, για περπατήματα στη Ζαγκραντένια και στον Λειβαδίτη, για το τι βλέπεις το βράδυ από τα βουνά του παρθένου δάσους, αλλά θα μείνω για την ώρα στο εξής:

Η μία από τις δύο διανυκτέρευσεις του δεκαημέρου σε κανονικά κρεββάτια, ήταν στον ξενώνα του κέντρου ενημέρωσης της Δαδιάς.

Συρματαετός στο καταφύγιο της Δαδιάς

Μετά τα καθέκαστα με τα όρνια και τα κυάλια (άλλο όμως να τα βλέπεις σε καταφύγιο και άλλο να πετάνε από πάνω σου κράζοντας σε καμιά ερημιά) καταλήξαμε το βράδυ στο καφενείο της Δαδιάς.

Ο καφετζής, ο πρόεδρος και ο παπάς - άπαντες παρόντες - 5 αθηναίοι πιτσιρικάδες (εμείς), μερικοί ακόμα ντόπιοι, μια ξυλόσομπα και μια τηλεόραση να παίζει.

"Καλώς τα παιδιά - από που είστε;", και μετά δοκίμασαν να μας κάνουν πλάκα ποτίζοντας μας με τα -χάλια θυμάμαι- τσίπουρα τους, αλλά μάταια. Ημασταν προπονημένοι.

Πριν μερικά χρόνια από τότε, είχε πιάσει μια μεγάλη φωτιά στην περιοχή. Δεν θυμάμαι που ακριβώς, αλλά θυμάμαι ότι έκαιγε πάνω από ένα μήνα, ότι δεν πήγε ούτε ένα αεροπλάνο από Αθήνα γιατί τα είχαν επιφυλακή για αλλού, οι χερσαίες δυνάμεις δεν πιάνουν μία στα βουνά της Ροδόπης και γενικώς στους κύκλους των ορειβατων παύλα φυσιολατρών, θυμάμαι είχε γίνει σκάνδαλο η μή επέμβαση του κράτους.

Πιάνουμε λοιπόν το θέμα με τους προύχοντες. 

"Τα μάθαμε με τη φωτιά... Τι κρίμα, τέτοια ωραία δάση και τι ωραία μέρη. Και σας έχει γραμμένους στα παπάρια της η κυβέρνηση και το κράτος και η χώρα ολόκληρη. Και τι έγινε τελικά με τη φωτιά; Πάθατε ζημιά;"

Τους έβλεπα να μας κοιτάνε λίγο περίεργα και να κοιτάζονται με απορία, ώσπου κατάλαβα τα πάντα κι ακόμα λίγα από την απάντηση τους.

Διανυκτέρευση μετ΄επισκευών σε φυλάκιο του Δασαρχείου

"Λουκούμι μας έκατσε η φωτιά παιδιά. Κάθε κορμό τον αγοράζε η ΔΕΗ για κολώνες, 30.000δρχ τον έναν. 

Βρήκαν δουλειά όλες σχεδόν οι οικογένειες της περιοχής από την υλοτομία. 

Ημασταν στα όρια της ανεργίας, πολλοί είχαν φύγει για τα εργοστάσια που πολλά έκλεισαν τελικά, αλλά φυσικά ο κόσμος παρέμενε στις πόλεις. 

Με την υλοτομία εκείνης της πυρκαϊάς, φτιάχτηκαν σπίτια, έγιναν οικογένειες, δούλεψαν τα μαγαζιά."

Μόκο οι Αθηναίοι - αδειάσαμε τα τσίπουρα μας και πήγαμε για νάνι. 

Αργότερα στην ίδια εκδρομή, πήρα για δεύτερη φορά παρόμοιο μάθημα στο σπήλαιο της Αλιστράτης. 

Θα στο πω αλλη φορά όμως...