Στου Φιλοπάππου.

Σεμινάρια τέλος.
Καθόλου άσχημα κι όλας: 10 μέρες εκτός γραφείου, νέες γνώσεις, μία μελλοντική πιστοποίηση για το βιογραφικό και θα κάνουμε τη δουλειά μας και λίγο καλύτερα.

Το εντυπωσιακό ήταν ότι σχόλαγα στις 4μιση, αντί για τις 7-8 που σχολάω συνήθως.
Ετσι σχόλαγα, ψώνιζα κάνα σουπερμάρκετ, γύριζα σπίτι, άλλαζα, εβγαινα για τρέξιμο, γύριζα, μαγείρευα, έκανα μπανιο, έτρωγα και ήταν ακόμα 7μιση, και είχα όλο το απόγευμα μπροστά μου!!!
Υπο κανονικές συνθήκες - και στην καλύτερη των περιπτώσεων - μόλις θα είχα σχολάσει.
Απίστευτο!

Ολες αυτές τις μέρες λοιπόν, από το Κουκάκι που ήμουν, έβλεπα κρυφά από το παράθυρο το μνημείο του Φιλοπάππου.
Μάλιστα όλο και κάποιον έβλεπα στον λόφο να φωτογραφίζει πανοραμικά την πόλη.

Σήμερα λοιπόν, μετά τη βιαστική χαιρετούρα των "συμμαθητών" μου, ανέβηκα στο λόφο που τόσες μέρες χάζευα μέσα στα χασμουρητά, έτσι για να με ανταμείψω για τα σεμινάρια.

Προς τιμή μου, η πρωινή βροχή με τον αέρα είχαν καθαρίσει την ατμόσφαιρα, αφήνοντας μόνο μερικά σύννεφα για ντεκόρ - αυτά που μου αρέσουν...

Στην αρχή ο ήλιος ήταν ψηλά ακομα.

ανέβηκα κι εγώ στο κολωνάκι και φωτογράφισα γύρω μου.

μαζί μου ένας πιτσιρικάς τουρίστας, ένας άλλος ρομαντικός σαν κι εμένα, ένα τσούρμο αμερικανίδες πιτσιρίκες που δεν βάλανε γλώσσα και μερικοί κόπροι. (δεκάδες για την ακρίβεια)

 Κι έπεσε ο ήλιος,

κι ανάψανε τα φώτα,

και φύγαν και τα πλοία της Παρασκευής...

 κι έμεινα με τα σύννεφα, 

τις σκέψεις μου,

κι έναν κόπρο.

 ουστ!

Πάρε άλλο ένα της ιδίας, παρόλο που μου θυμίζει τραβεστί.