Στον ίσκιο της Βελανιδιάς...

.. καθότανε ο Νεύτων.

καθότανε και αγνάτευε

και βελανίδια πέφτΟν.  (ποιητική αδεία)

Ητο χονδρά, ήτο βαρειά,

ήτο πολλά κι ολούθε

βρε μπας και τα χρειάζεται

κανείθ να τα πουλούθε;

Καλάρεσε η ιδέα του

σε φίλους και γειτόνους

κι αγοραστής εβρέθηκε

που 'θελε κάποιους τόνους.

Ετσι λοιπόν τα μάζεψαν

τα φόρτωσαν στο κάρο,

τα ξύναν που τα ξύνανε

τσιγάρο το τσιγάρο.

Με λίγο ομαδική δουλειά

ζυγίσαν και φορτώσαν

ξυπνήσανε τα αίματα

τα χέρια τους  ματώσαν.

"Υπαγε οπίσω σατανά"

φωνάξαν στην ανέχεια 

βάλαν κάτω τον κώλο τους

και είχαν και συνέχεια.

Μη τρομάζεις - σταματάω.

Αρκετός λυρισμός βλέπεις για μία μέρα.

Είναι που πονάει το γόνατο κι έχω μειώσει τα τρεξίματα μάλλον.

Η αλήθεια είναι ότι τον Νεύτωνα στην περίπτωση μας, τον έλεγαν Marcie Mayer, ήτο εξ' Αμερικής, κάπως ξώκειλε στην Κέα, παντρεύτηκε και την παλεύει εκεί.

Βρήκε τρόπο να εκμεταλευτεί στο έπακρο τις βελανιδιές του νησιού, απείρως καλύτερο από το να κάνει καυσόξυλα τα αιωνόβια δέντρα.

H Marcie - προφανής ηγέτης στη ζωή, κι αυτό δεν είναι δικαιολογία - τρύπωσε σε μία κοινωνία "που αμα δεν είσαι ντόπιος θα σε φάνε λάχανο", ανακάλυψε ένα "άχρηστο και πεθαμένο" προϊόν της φύσης, βρήκε "ανύπαρκτο" αγοραστή και από αυτή την "ανώφελη και χωρίς μέλλον" ενέργεια, κατέληξε να φτιάξει από τη "φύρα" υποπροϊόντα όπως το αλεύρι, τη βάση της διατροφής.

Στο επόμενο δες την ομιλία της σε ένα TEDx συνέδριο. Περιλαμβάνει και το πρώτο.



Κάνε σου μια χάρη και κάτσε δες τα προσεκτικά. Εχει και εκπλήξεις.

Αυτές και άλλες παρόμοιες ιδέες και συμπεριφορές πρέπει να υιοθετούμε με σειρά προτεραιότητας.
Χωρίς να περιμένουμε από κανέναν, με πρωτοβουλίες και σχέδιο, να φτιάξουμε πρώτα δουλειές και έπειτα ας χαρούμε τους κόπους μας.
Οχι αντίστροφα, όπως τόσα χρόνια τώρα.

Κι αφού μιλάμε για τη φύση, ας ξαναζήσουν τα παρατημένα αμπέλια, οι παρατημένες ελιές, ας μην εκχερσωθούν άλλες εκτάσεις για αμφίβολα φωτοβολταϊκά, ας μειώσουμε τις καταναλώσεις, ας φυτέψουμε φαγητό, ας ξαναμπούνε αιγοπρόβατα στις στάνες, λίγο ντόπιο γνήσιο γάλα και τυριά στα τοπικά μπακάλικα, ας μπούνε καρποφόρα στις αυλές και πέντε κότες σε μια γωνιά δίπλα στο μπαχτσέ.

Οικογενειακή/συλλογική αυτονομία. Αυτή θα οδηγήσει παραπέρα και αυτό θα ξεχωρίσει τους ικανούς.
Και μη το πολιτικοποιήσεις, ξεκόλα από τις ταμπέλες.
Αναφέρομαι στη κοινή λογική και όχι στην πολιτική.

Ας θυμηθούμε ξανά να συνεργαζόμαστε και να διαπραγματευόμαστε, να στηριζόμαστε, να στηρίζουμε και όχι να επιβαρύνουμε, να υποχωρούμε όταν πρέπει, να πιέζουμε για το σωστό, να προσπαθούμε, να κοπιάζουμε για τα όνειρα μας, να θέτουμε ρεαλιστικούς και βραχυπρόθεσμους στόχους με όραμα, να αφήνουμε χώρο και για όλους, να μοιραζόμαστε τη γνώση, να μην επαναπαυόμαστε, να υπομένουμε και να επιμένουμε, να μένουμε "hungry & foolish" όπως λέει ο τίτλος του μπλόΝγκ.
Πόσο λυπάμαι που δεν βρίσκω την ακριβή έκφραση στα ελληνικά γι αυτό. Πλούσια γλώσσα αλλά γερασμένη; Δεν ξέρω...

(αν το ξαναδιαβάσεις, δεν είναι σαν οδηγός επιβίωσης σχέσεων;;;)

Αρκετά με το όνειρο της αμοιβόμενης απραξίας. Δεν βαρέθηκε κανείς;
Δεν τρόμαξε έστω, τώρα που κόβεται η επιδότηση και ανοχή της κακώς εννοούμενης bella vita;

Αυτά τα ολίγα, και στα δικά μας οι ελεύθερες, δεν το τραβάω άλλο γιατί οι γήινοι είναι περίεργοι.

Εγώ τώρα σ' αφήνω για λίγο καιρό, γιατί με περιμένουν ίσκιοι.

Στον ίσκιο της ομπρέλας.

... κι εκεί που κοιτούσα μία τα χτυπημένα μου πόδια, μία κάτι σερφίστες, μία τα γκομενάκια παραδίπλα και μία την ανηψιά μου που μαγείρευε άμμο με βότσαλα, πέρασαν από το αφυδατωμένο μου νου όλες (και μάλλον δεν υπερβάλλω) οι παραλίες της ζωής μου πιο ζωντανές ακόμα και από τις αναμνήσεις που θα ξυπνούσαν δεκάδες σακούλια αποδείξεων.

"O Ισκιος Της Ομπρέλας"

Αν μάλιστα χρησιμοποιήσω το ειδικό φίλτρο αναμνήσεων και αφαιρεθούν αναμνήσεις που περιέχουν: τζιτζίκια, τσούχτρες, φραπέδες, μπύρες, μπάφους, κιθάρες, φωτιές, κουνούπια, συγκάματα, καψίματα, κΟψίματα, ψαροντούφεκα, σερφ, μήλα, άμπρεσολέρ, αφυδάτωση, κορμιά, ηλίαση, βουτιές, ιδρώτα, καρπούζι, καράβια, αντίσκηνα, παρεό, αιώρες, καλάμια, τσιτσίδι, νυχτερινά μπάνια, το πλανγκτόν που φωσφωρίζει, νέα μέρη, δροσερά ταβερνάκια, ψάθινα καπέλα, παρέες, πετσέτες - γιαλόχαρτα, ξανθιές τριχίτσες παντού, ηλιοβασιλέματα, γαλήνη, τι να σου λέω - κοντεύω να βουρκώσω....

Αν λοιπόν αφαιρεθούν αυτά, μου μένει αυτή η αίσθηση ελευθερίας που δίνει η παραλία όταν είσαι χυμένος εκεί από το πρωί ως το βράδυ.
Αυτό.

Αυτό μου έχει λείψει: η Παραλία.

Και παλιότερα μου έλειπε τώρα που το θυμάμαι...

Οψόμεθα...

Υ.Γ. Το ομότιτλο έργο είναι δημιούργημα της μεγάλης εικαστικού Ανηψιάς Τσοκορέλου. Το υλικό είναι μαρκαδόροι Καριόκα σε λευκή επιφάνεια Α4 και εμπνεύστηκε από κυκλαδίτικη Παραλία.
Το πρωτότυπο εκτίθεται και φυλάσσεται στην μόνιμη έκθεση του ιδρύματος Πίτσος aka ψυγείο Τσοκορέλου. 

VideoPaint

Κάτι μου λέει οτι θ' αρέσει πολύ στη Foolosopher...

sweatshoppe.org

brunolevy.com

blakeindustries.com

New media art duo SWEATSHOPPE aka Blake Shaw and Bruno Levy are back from Europe with a new video that showcases their live interactive video wheatpaste in Berlin, Bristol, Belgrade, London and Paris. Over a two week period the duo pasted their videos in over 10 spots including the Berlin Wall, Les Invalides, Cordy House and even constructed a 5 meter telescopic electronic paint roller to create a two-story tall video painting in Bristol.


Video painting is a technology the duo developed that allows them to create the illusion that they are painting videos onto walls with electronic paint rollers they built. It works through custom software that they wrote that tracks the position of the paint rollers and projects video wherever they choose to paint, allowing them to explore the relationship between video, mark making and architecture and create live video collages in real time.


Music: Artist Eskmo "Cloudlight" from the album Eskmo Ninja Tune (2010)
Copyright 2010

6 Μαθήματα Διοίκησης

Αναδημοσίευση από e-mail:

Μάθημα 1: 

Ένας άνδρας μπαίνει στο μπάνιο μόλις η γυναίκα του έχει κάνει ντουζ, και το κουδούνι της πόρτας χτυπά.
Η γυναίκα του ρίχνει μια πετσέτα επάνω της και τρέχει στην πόρτα.
Όταν ανοίγει την πόρτα βλέπει τον Γιώργο, τον γείτονα.
Πριν ανοίξει το στόμα της ο Γιώργος της λέει: « Σου δίνω 1.000 ΕΥΡΩ να βγάλεις την πετσέτα και να με αφήσεις να σου χαϊδέψω τα στήθη».
Μετά από λίγη σκέψη η γυναίκα βγάζει την πετσέτα και στέκεται γυμνή μπροστά στον Γιώργο. Αυτός την κοιτάζει για λίγο, τη χαϊδεύει, της δίνει τα 1.000 ΕΥΡΩ και φεύγει.
Η γυναίκα βάζει πάλι την πετσέτα και γυρνά πίσω στο μπάνιο.
Ο άνδρας της την ρωτά: «Ποιος ήταν»;
«Ήταν ο Γιώργος ο γείτονας», απαντά αυτή.
«Ωραία», λέει ο άνδρας, «μήπως είπε τίποτα για τα 1.000 ΕΥΡΩ που μου χρωστά;»

Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας:

Εάν μοιράζεσαι έγκαιρα κρίσιμες πληροφορίες με τους συνεταίρους σου, μπορεί να προλάβεις δυσάρεστες εκπλήξεις. 

Μάθημα 2: 

Ένας ιερέας μετέφερε με το αυτοκίνητο του μια νέα καλόγρια.
Αυτή σταύρωσε τα πόδια της και φάνηκαν οι καλλίγραμμοι μηροί της.
Ο ιερέας έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου για λίγο και όταν συνήλθε έβαλε το χέρι του πάνω στο γόνατο της.
Η καλόγρια είπε: «Πάτερ, θυμήσου τον ψαλμό 129!»
Ο ιερέας τράβηξε το χέρι του, αλλά σε λίγο ξαναέπιασε το γόνατο της καλόγριας.
Η καλόγρια είπε πάλι: «Πάτερ, θυμήσου τον ψαλμό 129!»
Ο ιερέας απήντησε: «Συγνώμη αδελφή αλλά η σάρκα είναι αδύναμη».
Όταν έφτασαν στο μοναστήρι των γυναικών, η καλόγρια αναστέναξε βαθειά και έφυγε.
Μόλις έφτασε στην εκκλησία ο ιερέας έτρεξε να βρει τον ψαλμό 129.
Ο Ψαλμός έλεγε: Να στοχεύετε πιο ψηλά, έτσι θα βρείτε την αγαλλίαση.

Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: 

Εάν δεν είσαι καλά πληροφορημένος για την εργασία σου, μπορεί να χάσεις καλές ευκαιρίες. 

Μάθημα 3:

Ένας υπεύθυνος πωλήσεων, ένας υπάλληλος Διοίκησης και ο Διευθυντής τους πήγαιναν να γευματίσουν, όταν βρήκαν μια παλιά γκαζόλαμπα.
Την έτριψαν και βγήκε από μέσα ένα Τζίνι.
Το Τζίνι είπε: Θα ικανοποιήσω μια ευχή από τον καθένα σας.
Εγώ πρώτος, εγώ πρώτος! λέει ο υπάλληλος Διοίκησης.
Θέλω να είμαι στις Μπαχάμες, να οδηγώ ένα ταχύπλοο, και να μη νοιάζομαι για τίποτα στον κόσμο.
Παφ.. Και έγινε.
Εγώ μετά, εγώ μετά! Λέει ο υπεύθυνος πωλήσεων.
Θέλω να είμαι στην Χαβάη, χαλαρώνοντας στην παραλία με την προσωπική μου μασέζ, και απολαμβάνοντας την αγάπη στην ζωή μου.
Παφ.. Και έγινε.
«ΟΚ η σειρά σου τώρα», λέει το Τζίνι στον Διευθυντή.
Ο Διευθυντής είπε: Θέλω αυτούς τους δύο πίσω στο γραφείο μετά το γεύμα!

Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: 

Πάντα αφήνουμε το αφεντικό να έχει τον πρώτο λόγο. 

Μάθημα 4: 

Ένας αετός καθόταν επάνω σε ένα δένδρο χωρίς να κάνει τίποτα.
Ένα μικρό κουνέλι βλέπει τον αετό και τον ρωτά:
Μπορώ να κάθομαι σαν και εσένα και να μη κάνω τίποτα;
Ο αετός απάντησε: Βέβαια, γιατί όχι!
Το κουνέλι λοιπόν κάθισε κάτω στο έδαφος και αναπαύονταν. Ξαφνικά, εμφανίζεται μια αλεπού, ορμά και τρώει το κουνέλι

Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας:

Για να μπορείς να κάθεσαι και να μη κάνεις τίποτα, πρέπει να βρίσκεσαι σε πολύ υψηλή θέση. 

Μάθημα 5:

Μια γαλοπούλα συνομιλούσε με ένα ταύρο.
«Θα ήθελα να μπορούσα να ανεβώ στην κορυφή αυτού του δένδρου, είπε η γαλοπούλα, αλλά δεν έχω δυνάμεις».
«Γιατί δεν δοκιμάζεις λίγο από τα περιττώματα μου; απήντησε ο ταύρος. Είναι πολύ θρεπτικά».
Η γαλοπούλα τσίμπησε από έναν σωρό κοπριάς, και διαπίστωσε ότι της έδωσε αρκετή δύναμη για να φτάσει το κατώτερο κλαδί του δένδρου.
Την άλλη ημέρα, αφού έφαγε περισσότερη κοπριά, έφτασε στο δεύτερο κλαδί.
Τελικά μετά από τέσσερες νύχτες, η γαλοπούλα με περηφάνια σκαρφάλωσε στην κορυφή του δένδρου.
Όμως γρήγορα έγινε αντιληπτή από έναν κτηματία, που την πυροβόλησε και την έριξε κάτω από το δένδρο.

Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: 

Τα σκατά μπορεί να σε ανεβάσουν ψηλά, αλλά δεν μπορεί να σε κρατήσουν εκεί. 

Μάθημα 6:

Ένα μικρό πουλί πετούσε νότια για να αποφύγει τον χειμώνα. Έκανε πολύ κρύο, το πουλάκι πάγωσε και έπεσε στο έδαφος σε ένα μεγάλο αγρό.
Ενώ έτρεμε εκεί, ήλθε μια αγελάδα και κόπρισε επάνω του.
Καθώς το παγωμένο πουλάκι ήταν μέσα στον σωρό της κοπριάς, διαπίστωσε ότι ζεστάθηκε.
Η κοπριά το ξεπάγωσε.
Καθώς λοιπόν ήταν ζεστό και χαρούμενο, άρχισε να κελαηδά.
Μια περαστική γάτα άκουσε το κελάηδημα και έτρεξε να δει από πού προέρχονταν.
Ακολουθώντας τον ήχο, η γάτα βρήκε το πουλάκι στην στοίβα της κοπριάς, και αμέσως το άρπαξε και το έφαγε.

Ηθικά διδάγματα της ιστορίας: 

(1) Όποιος σε χέζει δεν είναι απαραίτητα εχθρός σου. 

(2) Όποιος σε βγάζει από τα σκατά δεν είναι απαραίτητα φίλος σου. 

(3) Και όταν είσαι μέσα στα σκατά, είναι καλύτερο να κρατάς το στόμα σου κλειστό. 

Και τώρα, έτσι σοφός που έγινες,

τράβα σε καμιά παραλία να ηρεμήσει το μυαλό σου.

BlowJob

BlowJob λέμε...

Design Restaurant

Για κοίτα εστιατόριο - κρεατοφαγάδικο:

Ωραίο, ε;

Και με ωραίο φωτισμό.

Είναι "δικό μας", 

βρίσκεται στην Κομοτηνή

και είναι υποψήφιο για σχετικό βραβείο.

Πάρε και facebook για περισσότερες φωτό.

Θυμάσαι τους design φούρνους 

- που μάλιστα τα καρντάσια αριστεύουν - 

αλλά και τα design χασάπικα που βλέπαμε;

Και τώρα, 

(πάτα)

από τη προσωπική συλλογή μου "16 οικιακά Χαϊκού"

σας παρουσιάζω ένα αριστουργηματικό ποίημα.

Ξεπαγώνω μοσχαρίσιες, 

κι οι μπύρες πάγωσαν

και σκάσαν.

Φόρεσα πάλι 

τη φυλλωσιά του δέντρου

κι εσύ βελάζεις.

(ευχαριστώ)

Tip ημέρας:

Η φυλλωσιά είναι του Σεφέρη, μη βιαστείς να κράξεις.

Tip νύχτας:

Δεν είμαι σίγουρος, 

αλλά νομίζω ότι αν ψεκάσεις autan στο σεντόνι, 

γλιτώνεις από τα κουνούπια χωρίς να πάθεις πολύ καρκίνο.

Το τεστάρω.

Band Names

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια:

http://library.thinkquest.org/4626/rock.htm

Παράδειγμα:

EVERYTHING BUT THE GIRL - from an ad for a British clothing store that would sell you "Everything but the Girl" that you saw in the ad.

Ηθος και αμόλυβδη

"Οσο πάρει" του 'πα μέσα από το κράνος.

28€ γράφει η αντλία, είχα έτοιμο το 50άρικο μου δίνει τα ρέστα και φεύγει, τα τσεκάρω και ήταν 5€ παραπάνω.

"Χμμμ..." Δεν το κατάλαβε και δεν με έβλεπε κανείς.

Τις προάλες έφαγα κλέψιμο καραμπινάτο από έναν άλλον βενζινά.
Ημουν ζαλισμένος από ταξίδι και πρέπει να με χρέωσε κάνα 15ευρο παραπάνω. Το κατάλαβα μετά από μέρες όταν υπολόγιζα τις καταναλώσεις του ταξιδιού.

"Μπαααα" σκέφτηκα, "θα έχω τύψεις."

Το ξανασκέφτηκα μπας και με πείσω, αλλά τελικά ξεκαβάλησα, μπήκα μέσα και του τα έδωσα.
Με ευχαρίστησε κι έφυγα.

Το άσπρο αγγελάκι είχε νικήσει!

Περίμενα να νιώσω καλά και ανάλαφρος - πιο πολύ γι αυτό το έκανα - αλλά όχι.
Ενα πλάκωμα στο στήθος ήρθε πριν καν να βγω στο δρόμο κι αντικαταστάθηκε από ένα φτερούγισμα στο πρώτο φανάρι.

Ναι, ένιωθα μαλάκας...

Μαλάκας, αλλά με γεμάτο ρεζερβουάρ.

Μερικές σκασμένες δευτέρες με τον μπροστινό τροχό να χοροπηδάει, τον πίσω να γλιστράει σε κάθε ευκαιρία κι επιστροφή στο σπίτι από τον μακρύτερο δρόμο, επανέφεραν τα πράματα στη θέση τους ά-με-σα.

Τα κυβικά ποτέ δεν είναι περιττά...

Útidúr (pronounced: ooh – detour) is a ten piece group from Iceland that plays joyous and ambitious chamber-pop with a dramatic streak.

Aκουσε τους...

Η μηχανή του χρόνου.

Το ΣΚ καθισμένος στο γραφείο μου, είδα την πρόσφατη ζωή μου να περνάει μπροστά μου μέσα σε τρεις ώρες, με τρόπο που καμία φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει.
Μόνο η μνήμη και πάλι όχι πάντα.

Γεγονότα ξεχασμένα, σημαντικά, ασήμαντα, πολύτιμα, λάθη, γέλια, αγωνία, δράματα, ταξίδια, μοναξιές, νύχτες, καψούρες, καούρες, ταλαιπωρία, πόνος, καμάρι, λουλούδια, βουνά, παπούτσια, ταβέρνες, διακοπές, βενζίνες, δώρα, τα πάντα όλα μέσα σε τρεις γαμημένες ώρες.

18μήνες αποδείξεων λιανικής είναι αυτοί...

Ιατρικό Ανακοινωθέν

Ασκηση Αλσχάιμερ

Βουτάω το χέρι στη σακούλα με τις αποδείξεις και τραβάω τρεις στην τύχη ή μέχρι να καταφέρω να θυμηθώ μία ιστορία/φωτογραφία σχετική με την καθεμία. ( ή μέχρι να αξίζει τον κόπο...)

Λοιπόν, για να καταλήξω σε τρεις της προκοπής, μπορεί και να τις έψαξα όλες μία-μία... 

Μιλάμε για εκατομμύρια αποδείξεων απο βενζινάδικα και σουπερμαρκετ. 

Εννιά στις δέκα, έπεφτα πάνω σε τέτοιες. Ημαρτον!

Με τα πολλά, 

(πάτα)

οι φιναλιστ είναι:

ΙΚΕΑ 22/01/11 Gosig Mus.

Λούτρινα ποντίκια.

Ενα σετ τριών ποντικιών στα χρώματα της ποντικίσιας ίριδας (άσπρο, σκατί και γκρι του υπονόμου), τα οποία έχω αφήσει ελεύθερα στο σπίτι.

Το άσπρο μαλιστα, με έχει πάντα από κοντά όταν μαγειρεύω:  

 Boom Boom - Καφέ Μπαρ, Βαθύ Μεγανησίου Λευκάδας.

Πέμπτη 16 Ιουνίου,

5 ποτά.

 Εκλειψη σελήνης και ροκιές, στο ντάλα της μίας και μοναδικής εβδομάδας διακοπών του 2011.

Η έκλειψη στα κεραμίδια του Boom Boom.

MED - Εσώρουχα Μαγιώ.

5 Ιανουαρίου 2011,

Jeremy ανδρική μπλούζα

Victor ανδρικό παντελόνι.

Αλλαγή σέξι γυναικείων εσώρουχων που δεν πρόλαβα να δώσω.

Η μπλούζα βγήκε μαλακία, αλλά τη φόρμα τη χάρηκα στα χειμερινά τρεξίματα.

Επίσης -θυμάμαι- η πωλήτρια ηταν τούμπανο.

Εκανα μαλακία: είδα ειδήσεις.

Γμτκρτμ ξεχάστηκα...
Την περίμενα την τρομοκρατία, αλλά τέτοιο πράγμα δεν το φανταζόμουν.
Μπράβο στους εμπνευστές - πολύ καλή δουλειά!

Μετά έκανα κρύο ντους, φακόρυζο, παντζάρια για σαλάτα, τη δήλωση μου, μέτρησα τις αποδείξεις του '11 και όσες έχω μαζέψει από το '12, επλυνα τα καλύματα του καναπέ και τα μαξιλάρια του, φύτεψα τον βασιλικό σε φρέσκια γλάστρα με φρέσκο χώμα, συμπλήρωσα χώμα στις άλλες, πήρα backup όλα μου τα αρχεία, φωτογραφίες, κλπ, τέλειωσα μερικές εκκρεμότητες ακόμα, άνοιξα μια μπύρα, έβαλα και μερικά αμύγδαλα και καμπούριασα μπροστά στο πισί μέχρι να κλείσει η μέρα.

Και μετά κόντεψε να κλείσει και η νύχτα, γιατί πήγε 3μιση και βάλε μέχρι να καταφέρει να με πάρει ο ύπνος...

Αυτά τα υπνωτικά χάπια που ρίχνουν στις ταινίες μέσα στα ουίσκια και πέφτουν ξεροί για 10 ώρες, που σκατά τα πουλάνε;

Πονάει και το γόνατο, ρπμ...

The Smiths (mashup)

Ποτέ δεν μπόρεσα να εκτιμήσω αυτή τη φουρνιά γκρουπ όπως οι Smiths και οι Cure, που χαρακτήρισε εκείνη τη δεκαετία.
Προσπάθησα αλλά δεν.
Ούτε αυτά, ούτε τη μόδα τους. Ούτε καν οι γκόμενες φανς δεν μου άρεσαν για να πεις ότι θα παρασυρόμουν.

Με ενοχλεί ο ήχος τους, πως το λένε; Κλάμα, γκρίνια και μαυρίλα.

Μέχρις ότου έπεσα πάνω σε αυτό, που μου άρεσε.
Οχι γιατί αλλάζει κάτι με τη drag queen, αλλά μάλλον γιατί μεγάλωσα.

Πάρ'το πριν αλλάξω γνώμη:

Η κότα με τα χρυσά αυγά.

Σήμερα ενώ μου φτιαχνε καφέ η Σβετλάνα δίπλα, σκάει τύπος:

46άρης (προς τα πάνω)
ημικαραφλός
κοντόχοντρος
τζην σπορτέξ
και απο πάνω:
μαύρο κοντομάνικο με λευκό λόγκο χρυσής αυγής στο στήθος και στην πλάτη γραμμένο με τεράστια αρχαιοπρεπή γραμματοσειρά "Οτι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό" όλο καμάρι.

Ξαναδοκίμασε μεγάλε.
Ξαναδοκίμασε...

Ακομα εννέα βίντεα, κι άλλο ένα.

Ιντερνετικό picnik, αλλά αυτή τη φορά όχι μόνος μου.  ;-)

Πάμε:

Πως χάρη στο καλό σεξ, επιβιώνουν οι σχέσεις.

Βασίλης Ορφανός. Paris Dakar: λόξα, δάκρυα κι ιδρώτας. Θεός.

Ερως ανίκατε μάχαν. (Να θυμηθώ να βγάλω την πανοπλία)

Μουσικό απόσπασμα από ταινιάρα: Deliverance (1972). Να τη δεις.

To spot του περσινου Zagori Marathon Race.

Dance of the Goo Goo Muck. 1990κάτι, δυο φίλοι και ελεύθερος χρόνος.

Γυμναστική για Κυρίους.

Μετανιώματα. Οτι του λείπει του καθένα.

Rock 'n' Roll Star: Οδυσσέας.

Ο Riccardo Patrese δεν χώρισε ακόμα. (μάλλον)

Με το πάσο σου όπως πάντα....

Επιτέλους ασφαλής.

Λεωφόρος Συγγρού με τη μηχανή σήμερα: ανέμελο κατέβασμα με πολλά, στο τέρμα στρίβω δεξιά για Τζιτζιφιές από την Κατσώνη και μέσα από τα στενά πάω προς το γραφείο.

Σε κάποιο στενό βλέπω μπροστά δυο πληρώματα της ομάδας Διας, με τα μηχανάκια τους, όρθιοι στο δρόμο, με περίοικους μαζεμένους, μία αναστάτωση γενικά.

Κόβω. (και κάνει κάτι μπάσα σκασίματα η ανοιχτή εξάτμιση όταν κλείνεις το γκάζι, μούρλια!)
Ο ένας μου κάνει νόημα να σταματήσω.

"Οχι ρπμ πάλι;;; "

Εφαγα κλήση προχτές στο Αγρίνιο γιατι πήγαινα με 68χλμ (90 ήταν, αλλά με έγραψε χατηρικά για 68 για να πληρώσω μόνο 40€ και όχι πέντε εκατομμύρια - "τι να κάνουμι κύριε'μ, αυτήνη δουλειάμς" ) με όριο τα 50, σε μια ευθεία με χωράφια.

Σταματάω.
"Χαίρετε"
"Χαίρετε. Θα βγάλω το κράνος" - του λέω και το βγάζω.

(πάντα τους προλαβαίνω για να μην έχουμε τίποτα δράματα, όπως στα μπλόκα με ΙΧ πάντα πριν σταματήσω ανοίγω όλα τα παράθυρα για να βλέπουν μέσα οι αποπίσω με τα όπλα -  δεν το βρίσκω ενδιαφέρον πια να με σημαδεύουν ούτε να μου ψάχνουν το κώλο αν έχουν νεύρα.)

"Που πάτε;"
"Στη δουλειά μου." (κάτι έγινε εδώ σκέφτομαι)
"Που εργάζεστε;"
"Εδώ κοντά στην οδό τάδε, αριθμό τάδε." (μλκ σκέφτομαι δραπέτευσε ο Ακης.)
"Από εδώ περνάτε κάθε μέρα;"
"Οχι, ακολουθώ διάφορες διαδρομές ανάλογα τα γούστα." (και κάνανε ληστεία με τον Λαλιώτη)
"Εχετε κάποιο έντυπο που πιστοποιεί την ταυτότητα σας;" (όπως σου το λέω - αφού δεν πίστευα τα αυτιά μου)
"Ταυτότητα εννοείτε;"
"Ναι."
"Βεβαίως, την έχω στην μπαγκαζιέρα. Θα κατέβω τώρα και θα ανοίξω τη μπαγκαζιέρα."

Κατεβαίνω και ανοίγω τη μπαγκαζιέρα υπό το άγρυπνο βλέμμα δύο εκ των τεσσάρων, ανοίγω τσαντάκι δίνω ταυτότητα, ζητάει και την άδεια, δίνω και την άδεια.

Ψάχνω γύρω γύρω να βρω το πτώμα του Λαλιώτη που τον πυροβόλησε ο Ακης ενώ διεύφευγαν από τη ληστεία - τίποτα.

Παίρνει ο ένας την ταυτότητα και πάει με τον ασύρματο σε έναν ίσκιο, παίρνει ο άλλος την άδεια και αρχίζει να την αντιγράφει σε ένα τεφτέρι, πάω κι εγώ σε μια άλλη σκιά και ψάχνω τον Λαλιώτη. Αν δεν είναι ο Λαλιώτης είναι κάποιος δραπέτης σίγουρα.

Ακούω διακριτικά τον ίσκιο:
"Ναι... ναι... Τσοκορέλος... ναι... του Μπαμπά Τσοκορέλου.... ναι.... της Μαμάς Τσοκορέλου.... ναι.... ναι... μισό."
Ερχεται.
Ρωτάει:
"Εχετε κάποιου είδους εκκρεμότητα με τη δικαιοσύνη; Δικαστήριο, ποινή ή κάτι άλλο;"
"Οχι, ευχαριστώ" (με βλέμα αγελάδας)
Φεύγει, πάει παραπέρα.
"Οχι... ναι... ναι... μισό."
Ξανάρχεται.
Ρωτάει:
"Εχετε κάποιου είδους οικονομική εκκρεμότητα; Οφειλή στην εφορία, διατροφή από κάποιο διαζύγιο;"
"Ούτε, ευχαριστώ." (μλκ απίστευτο - Διατροφή από διαζύγιο?!?! Εχω σχεδόν χαρεί! )
Ξαναφεύγει, λέει μερικά "ναι..." ακόμα στον ασύρματο και έρχεται και μου επιστρέφει την ταυτότητα.

Κάθεται εκεί δίπλα και κοιτάει. Μια εμένα μία τη μηχανή ενώ περιμένω ακόμα τον άλλο να βγάλει φωτοτυπία την άδεια με το στυλό του στο τεφτέρι.

Είχα αμηχανία, αλλά δεν θα του μιλήσω για μηχανάκια σκέφτηκα.
Τι να πούμε για το βεστρόμ; πόσα κλικ προφόρτιση βάζει για το δικάβαλο;;;
Ασε που με έτρωγε η περιέργεια για το τι έγινε...
Ο Ακης άφαντος, ο Λαλιώτης επίσης, ο κόσμος εκει γύρω παραμένει, κάτι έχει γίνει και αργούν τα ασθενοφόρα, τα ελικόπτερα και τα κανάλια.
Περίεργο.

"Πολύ έλεγχος" - του λέω τελικά  του ίσκιου - "θα έγινε κάτι πολύ σοβαρό, ε;"


Ευζωνας ο δικός μου. Ακίνητος και ανέκφραστος σαν οδηγός τρόλευ. Μετά από 10 δευτερόλεπτα που  κρεμόμουν από τα χείλη του, έκανε ένα μορφασμό "Ναι - έλεγχος. που να σου λέω τώρα - άστο"
"Καλά." του είπα και γυρνάω προς τους άλλους.

Πουθενά τα ασθενοφόρα, δεν έβλεπα και τα αίματα και με ζώναν τα φίδια μη μου φορτώσουν το φόνο όπως στο CSI και μετά μου ρίξουν τίποτα ναρκωτικά ή διαμάντια στη μπαγκαζιέρα για να με παγιδεύσουν, δεν έβλεπα και καμιά σέξυ γκομενάρα εκεί γύρω με γόβες και δερμάτινα και βυζιά από σιλικόνη να την πάρω όμηρο και να διαφύγω με τη μηχανή ώστε όταν με καταδιώκουν να μη με πυροβολάνε για να μην την πετύχουν, και στο τέλος να αγαπηθούμε στο ηλιοβασίλεμα και να ξαναβρεθούμε σε ένα τροπικό νησί για να χαρούμε τα κλοπιμαία και τον έρωτα μας, που μέχρι τότε έχει γεννήσει κι ένα μαυράκι. Δικό μου.

Εκείνη τη στιγμή ένα χέρι μου επιστρέφει την άδεια και ενώ τακτοποιώ τσαντάκια και μπαγκαζιέρες ακούω τον τρίτο που μιλούσε στο κινητό τόση ώρα, να λέει:


" ναι... ναι..." (κωδικός πρέπει να είναι αυτό τελικά, όπως όσκαρ, τσάρλι, μπραβο κλπ) "η αρπαγή έγινε στην οδό τάδε, νούμερο τάδε. Ναι... ναι... το θύμα ήταν γεννηθείς τότε. Ναι... ναι... η τσάντα ήταν δερμάτινη καφέ, και περιείχε κινητό, και πορτοφόλι με 50€, ναι... ναι..."

"Αρπαγή ?!?!?" σκέφτηκα δυνατά...

Περνάει και μια θεία εκείνη τη στιγμή από τη λαϊκή και του αρχίζει ένα κράξιμο που όταν αυτή την κλέψανε, δεν ήρθε κανείς και της είπαν "ναι... ναι... αμα τα βρούμε θα σας ειδοποιήσουμε, ναι... ναι..." ενώ τώρα για ένα πορτοφόλι έχουν φακελώσει τη μισή Αθήνα, οπότε αυτοί τα πήραν όλοι μαζί που τους την είπε, και την άρχισαν σε κάτι βαρετά αστυνομικίστικα, έφυγα κι εγώ να βρω τον Λαλιώτη που τον έχω άχτι από τότε, ή την γκομενάρα.

Οποιον βρω πρώτο.

"ναι... ναι... και αμα τον βρω θα σας ειδοποιήσω, ναι... ναι...."

1059

Οσα τα χιλιόμετρα πήγαινε - έλα, τόσο και το υψόμετρο του προορισμού του τριημέρου.
1059.

Πάντα το γουστάρω -ειδικά αυτό- το ταξίδι, πάντα με ξεπλένει, πάντα θέλω να μην σταματήσει και πάντα προτιμάω να ταξιδεύω μόνος.
Μουσική ότι γουστάρω, στάσεις όπου γουστάρω για όσο γουστάρω, πικνικ εξαιρετικό πάντα - γιατί με πάω στα καλύτερα, τελευταία πήρα τάπερ και φρούτα, ψάξιμο δεξιά αριστερά της διαδρομής σε "ύποπτες" ταμπέλες και σημεία, κλπ, κλασσικές επισκέψεις σε κρυφά εκκλησάκια, ποτάμια, λίμνες, πηγές, θέες και πάντα προκύπτει μια καινούργια ιδέα-"υποχρέωση" για την επόμενη επανάληψη του ταξιδιού.
Ενας στόχος είναι το σπήλαιο της Θεόπετρας και λίγο τρεξιματάκι γύρω γύρω τα Μετέωρα, αρκεί να είναι δειλινό ή χάραμα λόγω ζέστης. Κι επειδή το ξύπνημα δεν είναι φίλος, θα είναι βράδυ και μετά τα κοψίδια θα είναι πολλά και ντόπια και οι μπύρες κρύες και η δροσερή νύχτα θα με βρει στο κάμπινγκ κάτω από τα βράχια όπως παλιά.

Πάρα πολύ ωραία περνάω μόνος μου, λοιπόν...



Στο γνώριμο πλέον ταξίδι, πάντα έχω άπλετο χρόνο να σκεφτώ ότι μαλακία μπορεί να επεξεργαστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, κάνοντας έτσι χείριστη χρήση του δικού μου.

Μόνο που να: καμιά φορά από την πολύ ελευθερία σκέψης και χρόνου, αρχίζει το μυαλό - από μόνο του, εγώ δεν κάνω τίποτα - να περιπλανιέται σε κάτι παρελθοντικά σκουπίδια, να αναλύει τα αναλλοίωτα για πολλοστή φορά και - το χειρότερο όλου του σύμπαντος: να προβλέπει το μέλλον, με σιγουριά και συνέπεια προεκλογικού λόγου. Αλλα 'ντ' άλλα.

Περαιτέρω ανάλυση δεν έχει.
(γιατί είμαι ο Χούλκ)

Κάπως αλλιώς ήθελα να το τελειώσω για να σου πω και τα καλά νέα που αναιρούν τα παραπάνω, αλλά έχω να παίξω και call of duty, οπότε η συνέχεια άλλη φορά.

Υ.Γ. είχε ένα φεγγάρι σήμερα... πσσσσςςς