Επιτέλους ασφαλής.

Λεωφόρος Συγγρού με τη μηχανή σήμερα: ανέμελο κατέβασμα με πολλά, στο τέρμα στρίβω δεξιά για Τζιτζιφιές από την Κατσώνη και μέσα από τα στενά πάω προς το γραφείο.

Σε κάποιο στενό βλέπω μπροστά δυο πληρώματα της ομάδας Διας, με τα μηχανάκια τους, όρθιοι στο δρόμο, με περίοικους μαζεμένους, μία αναστάτωση γενικά.

Κόβω. (και κάνει κάτι μπάσα σκασίματα η ανοιχτή εξάτμιση όταν κλείνεις το γκάζι, μούρλια!)
Ο ένας μου κάνει νόημα να σταματήσω.

"Οχι ρπμ πάλι;;; "

Εφαγα κλήση προχτές στο Αγρίνιο γιατι πήγαινα με 68χλμ (90 ήταν, αλλά με έγραψε χατηρικά για 68 για να πληρώσω μόνο 40€ και όχι πέντε εκατομμύρια - "τι να κάνουμι κύριε'μ, αυτήνη δουλειάμς" ) με όριο τα 50, σε μια ευθεία με χωράφια.

Σταματάω.
"Χαίρετε"
"Χαίρετε. Θα βγάλω το κράνος" - του λέω και το βγάζω.

(πάντα τους προλαβαίνω για να μην έχουμε τίποτα δράματα, όπως στα μπλόκα με ΙΧ πάντα πριν σταματήσω ανοίγω όλα τα παράθυρα για να βλέπουν μέσα οι αποπίσω με τα όπλα -  δεν το βρίσκω ενδιαφέρον πια να με σημαδεύουν ούτε να μου ψάχνουν το κώλο αν έχουν νεύρα.)

"Που πάτε;"
"Στη δουλειά μου." (κάτι έγινε εδώ σκέφτομαι)
"Που εργάζεστε;"
"Εδώ κοντά στην οδό τάδε, αριθμό τάδε." (μλκ σκέφτομαι δραπέτευσε ο Ακης.)
"Από εδώ περνάτε κάθε μέρα;"
"Οχι, ακολουθώ διάφορες διαδρομές ανάλογα τα γούστα." (και κάνανε ληστεία με τον Λαλιώτη)
"Εχετε κάποιο έντυπο που πιστοποιεί την ταυτότητα σας;" (όπως σου το λέω - αφού δεν πίστευα τα αυτιά μου)
"Ταυτότητα εννοείτε;"
"Ναι."
"Βεβαίως, την έχω στην μπαγκαζιέρα. Θα κατέβω τώρα και θα ανοίξω τη μπαγκαζιέρα."

Κατεβαίνω και ανοίγω τη μπαγκαζιέρα υπό το άγρυπνο βλέμμα δύο εκ των τεσσάρων, ανοίγω τσαντάκι δίνω ταυτότητα, ζητάει και την άδεια, δίνω και την άδεια.

Ψάχνω γύρω γύρω να βρω το πτώμα του Λαλιώτη που τον πυροβόλησε ο Ακης ενώ διεύφευγαν από τη ληστεία - τίποτα.

Παίρνει ο ένας την ταυτότητα και πάει με τον ασύρματο σε έναν ίσκιο, παίρνει ο άλλος την άδεια και αρχίζει να την αντιγράφει σε ένα τεφτέρι, πάω κι εγώ σε μια άλλη σκιά και ψάχνω τον Λαλιώτη. Αν δεν είναι ο Λαλιώτης είναι κάποιος δραπέτης σίγουρα.

Ακούω διακριτικά τον ίσκιο:
"Ναι... ναι... Τσοκορέλος... ναι... του Μπαμπά Τσοκορέλου.... ναι.... της Μαμάς Τσοκορέλου.... ναι.... ναι... μισό."
Ερχεται.
Ρωτάει:
"Εχετε κάποιου είδους εκκρεμότητα με τη δικαιοσύνη; Δικαστήριο, ποινή ή κάτι άλλο;"
"Οχι, ευχαριστώ" (με βλέμα αγελάδας)
Φεύγει, πάει παραπέρα.
"Οχι... ναι... ναι... μισό."
Ξανάρχεται.
Ρωτάει:
"Εχετε κάποιου είδους οικονομική εκκρεμότητα; Οφειλή στην εφορία, διατροφή από κάποιο διαζύγιο;"
"Ούτε, ευχαριστώ." (μλκ απίστευτο - Διατροφή από διαζύγιο?!?! Εχω σχεδόν χαρεί! )
Ξαναφεύγει, λέει μερικά "ναι..." ακόμα στον ασύρματο και έρχεται και μου επιστρέφει την ταυτότητα.

Κάθεται εκεί δίπλα και κοιτάει. Μια εμένα μία τη μηχανή ενώ περιμένω ακόμα τον άλλο να βγάλει φωτοτυπία την άδεια με το στυλό του στο τεφτέρι.

Είχα αμηχανία, αλλά δεν θα του μιλήσω για μηχανάκια σκέφτηκα.
Τι να πούμε για το βεστρόμ; πόσα κλικ προφόρτιση βάζει για το δικάβαλο;;;
Ασε που με έτρωγε η περιέργεια για το τι έγινε...
Ο Ακης άφαντος, ο Λαλιώτης επίσης, ο κόσμος εκει γύρω παραμένει, κάτι έχει γίνει και αργούν τα ασθενοφόρα, τα ελικόπτερα και τα κανάλια.
Περίεργο.

"Πολύ έλεγχος" - του λέω τελικά  του ίσκιου - "θα έγινε κάτι πολύ σοβαρό, ε;"


Ευζωνας ο δικός μου. Ακίνητος και ανέκφραστος σαν οδηγός τρόλευ. Μετά από 10 δευτερόλεπτα που  κρεμόμουν από τα χείλη του, έκανε ένα μορφασμό "Ναι - έλεγχος. που να σου λέω τώρα - άστο"
"Καλά." του είπα και γυρνάω προς τους άλλους.

Πουθενά τα ασθενοφόρα, δεν έβλεπα και τα αίματα και με ζώναν τα φίδια μη μου φορτώσουν το φόνο όπως στο CSI και μετά μου ρίξουν τίποτα ναρκωτικά ή διαμάντια στη μπαγκαζιέρα για να με παγιδεύσουν, δεν έβλεπα και καμιά σέξυ γκομενάρα εκεί γύρω με γόβες και δερμάτινα και βυζιά από σιλικόνη να την πάρω όμηρο και να διαφύγω με τη μηχανή ώστε όταν με καταδιώκουν να μη με πυροβολάνε για να μην την πετύχουν, και στο τέλος να αγαπηθούμε στο ηλιοβασίλεμα και να ξαναβρεθούμε σε ένα τροπικό νησί για να χαρούμε τα κλοπιμαία και τον έρωτα μας, που μέχρι τότε έχει γεννήσει κι ένα μαυράκι. Δικό μου.

Εκείνη τη στιγμή ένα χέρι μου επιστρέφει την άδεια και ενώ τακτοποιώ τσαντάκια και μπαγκαζιέρες ακούω τον τρίτο που μιλούσε στο κινητό τόση ώρα, να λέει:


" ναι... ναι..." (κωδικός πρέπει να είναι αυτό τελικά, όπως όσκαρ, τσάρλι, μπραβο κλπ) "η αρπαγή έγινε στην οδό τάδε, νούμερο τάδε. Ναι... ναι... το θύμα ήταν γεννηθείς τότε. Ναι... ναι... η τσάντα ήταν δερμάτινη καφέ, και περιείχε κινητό, και πορτοφόλι με 50€, ναι... ναι..."

"Αρπαγή ?!?!?" σκέφτηκα δυνατά...

Περνάει και μια θεία εκείνη τη στιγμή από τη λαϊκή και του αρχίζει ένα κράξιμο που όταν αυτή την κλέψανε, δεν ήρθε κανείς και της είπαν "ναι... ναι... αμα τα βρούμε θα σας ειδοποιήσουμε, ναι... ναι..." ενώ τώρα για ένα πορτοφόλι έχουν φακελώσει τη μισή Αθήνα, οπότε αυτοί τα πήραν όλοι μαζί που τους την είπε, και την άρχισαν σε κάτι βαρετά αστυνομικίστικα, έφυγα κι εγώ να βρω τον Λαλιώτη που τον έχω άχτι από τότε, ή την γκομενάρα.

Οποιον βρω πρώτο.

"ναι... ναι... και αμα τον βρω θα σας ειδοποιήσω, ναι... ναι...."